ဒါ.မ၀င္းေမတုိ႔အိမ္ပါလားခင္ဗ်ာ”” ““ဟုတ္ပါတယ္ . ဟုတ္ပါတယ္ .. ဘာကိစၥရိွလုိ႕ ပါလဲ”” ““မ၀င္းေမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသိပါတယ္ .. ခဏေလာက္ ေခၚေပးပါလားဗ်ာ”” ““မ၀င္းေမ ခရီးထြက္ေနတယ္ကဲြ႕”” ““ကၽြန္ေတာ္ က ဦးေနစုိးသား ေဇယ်ာစုိးပါ။ ဒီမွာေငြေၾကးစာရင္းေလးေတြရွင္းဖုိ႔ ေဖေဖလႊတ္လုိက္တာပါ”” […]
က်ဳံတညီ”ရြာႀကီးက အိမ္ေျခ ၇၀၀ နီးပါးရွိၿပီး ၿမိဳ့မက် ေတာမက် ဒိုင္နယ္ရ ြာႀကီးတရြာ ျဖစ္ေလသည္။ရ ြာႀကီးက အေရွ႕ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူ၍ေတာင္ေျမာက္သ ြယ္တန္းထားေသာ ရြာလမ္းမႀကီးသုံးလမ္းရွိေလသည္။ ရြာဓေလ့အရ အေရွ႕ဖက္ဆုံးမွ ရြာလမ္းမႀကီးဖက္ကို အေရွ႕ပိုင္းဟုေခၚေဝၚၾကၿပီး ေနာက္ဖက္ဆုံးရွိရြာလမ္းမႀကီးအပိုင္းကိုေတာ့ အေနာက္ပိုင္းဟုေခၚ၍
သူရ လည္း ခရီးလမ္းတစ္ေလ်ာက္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ေတြးလိုက္တာ ေနာက္ကေန ပုခံုးကို လာပုတ္မွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။ ”လာေလကြာ…။ မင္းမလည္း အလြမ္းသယ္ေနတာနဲ႔ မျပီးေတာ့ဘူး။ ငါတုိ႕က မင္းကိုေစာင့္ေနတာ။ ဒီမွာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ဘာမွလုပ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး။” ”ေအးပါကြာ။
ေလွခါးထိပ္ကေန ေကြ႔လိုက္သည္ ႏွင့္ စကၠဴပံုးႀကီး တပံုးေရွ႕မွာ ခ်လို႔ ရပ္ေနၾကေသာ အဝါေရာင္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ ေကာင္ ေလးတေယာက္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး တေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရ၍ ေကသီ စိတ္သက္သာသြားရသည္။ ၾကည့္ရတာ သူ တို႔
ေလာကမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ရသင့္ရထိုက္ ေပးသင့္ေပးထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးကို မေပးပဲ ထားတဲ့သူဟာ လူလိမ္ပါပဲ။ အေတြးအေခၚ ေကာင္း တစ္ခုရွိၿပီဆိုရင္ သင့္ရဲ႕အနာဂါတ္အိမ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ တဲဘုတ္ကေလးအျဖစ္ရွိေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတဲ့သူ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ရဲ႕ အနီးဆုံးေနရာမွာရွိေနပါလ်က္ ျပသနာေတြကိုဆုံးျဖတ္တဲ့အခါ
တခါတုန္းက အလြန္ၾကီးမားတဲ့ သေဘာၤၾကီးတစ္စင္းရဲ႕ အင္ဂ်င္ဟာ ပ်က္သြားတယ္ ။ သေဘာၤပိုင္ရွင္ဟာ စက္ၿပင္သမားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေၿပာင္းၿပီးၿပေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ အင္ဂ်င္ၿပန္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ အေၿဖ ရွာမေတြ႔ခဲ့ၾကဘူး။ တစ္ေန႔မွာ စက္ၿပင္သမားေတြက သေဘၤာအင္ ဂ်င္နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းကတတ္ကၽြမ္းခဲ့တဲ့
တစ္ခါတုန္းက ဉာဏ္ပညာထက္ျမက္ၿပီး အေတြ႕အၾကဳံ ႂကြယ္ဝတဲ့ ပညာရွိႀကီးတစ္ဦး ရွိပါတယ္… သူဟာ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အိမ္ မီး ေလာင္ၿပီး ပိုင္ဆိုင္သမၽွ အရာရာကို ဆုံးရႈံးသြားလို႔ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာနဲ႔ ၀မ္းနည္းပူေဆြးၿပီး ငိုေႂကြးေနတဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။
မလြႊဲသာလို႔သာ ရီေလးမွာ စက္ဘီးကို ဆြဲၿပီး ထြက္လာရသည္။ ဒီၾကည္ၾကည္ေအး ဆိုေသာ မိန္းမဆီကို သြားခ်င္တာမ ဟုတ္ေပ။ ဒီမိန္းမက ရပ္သိရြာသိ ႏွာဘူးမျဖစ္သည္။ အသက္က သုံးဆယ္ေလာက္။ လူကေတာ့ လွသည္။ မိန္းမခ်င္း မနာလို ေလာက္ေအာင္
“မရဘူး၊ မရဘူး၊ ထပ္မထုတ္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခု နင္ၾကိဳယူထားတာ ႏွစ္လ စာေတာင္ရွိျပီ။ ေျပာလိုက္ နင့္အေမကို မရေတာ့ဘူးလို႔၊ လကုန္မွ ထပ္ေပးႏိုင္မယ္၊ ခု လကုန္ဘို႔ ၂ ပတ္ေတာင္လိုေသးတယ္၊ မေပးႏိုင္ဘူး” မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ က်ဳပ္မိန္းမ ေျပာသမွ်
လူတိုင္းမွာ ႏွလံုးသားတခုစီ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မဆီမွာ ရွိတဲ့ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ေဖာက္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ႏွလံုးသားမရွိရင္ အသက္ဆက္မရွင္ႏုိင္ဘူး ဆိုတာသိေပမဲ့ က်မ ဆက္ၿပီး မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။ ဒီလို ေဆာင္းေလျမဴးတဲ့ ညခ်မ္းအခါမ်ဳိးဆို သာေတာင္ ဆိုးလွပါသည္။ ခုတင္ေတြးရင္
