အချိန်က ည (၁၂) နာရီလောက်ရှိပြီ။ ကားလမ်းမတလျှောက်မှာ လူသူအသွားအလာ သိပ်မရှိကြတော့။ ကားတစ်စီးတစ်လေလောက်သာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ တွေ့ရပြီး များသောအားဖြင့် အသံဗလံတွေက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျှက်ရှိကြတော့၏။
မို့မို့တစ်ယောက်တည်း ကားလမ်းမဘေးတစ်နေရာမှာ မတ်တပ်ရပ်၍ အိမ်အပြန် ကားတစ်စီးတစ်လေများ တွေ့လေမလားလို့ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်ဆိုင်းနေသည်။ ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးက ယခင်ကလို သူမနှင့် အကျွမ်းတဝင် သိပ်မရှိလှတော့ သူစိမ်းပြင်ပြင်လို ဖြစ်နေသည်။
မို့မို့ ရန်ကုန်မြေနှင့် ဝေးခဲ့ရတာ ကြာပြီ။ ယခု ၁၀ နှစ်ကျော်ကျော်လောက်ကြာမှ တစ်ခေါက် ပြန်ရောက်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါတောင် တစ်စုံတစ်ရာ အလုပ်ကိစ္စကြောင့်သာ လာရောက်ရခြင်းဖြစ်ပြီး ကိုယ့်စိတ်သဘောအတိုင်းသာဆို လာဖြစ်ဖို့က သိပ်မသေချာလှချေ။
သူမ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်လားမသိ။ ပရိုဘောက်စ် ကားလေးတစ်စီးက သူမနဘေးသို့ ထိုးရပ်လာခဲ့ပြီး …
“လိုက်မလား အစ်မ … ”
“အော် အင်း … ဟုတ်ကဲ့ ”
မို့မို့ ကားခေါင်းခန်းလေးထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သွားရမည့်နေရာကို ပြောလိုက်တော့ ကားဆရာက ခေါင်းအသာညိတ်ပြသည်။ ကားလေးက လမ်းမကြီးအတိုင်း တဟုန်ထိုး ပြေးထွက်လာခဲ့ပြီ။ ကားတစ်စီးလုံးမှာမှ ကားဆရာရယ် သူမရယ် နှစ်ယောက်တည်း။ ကားဒရိုင်ဘာက အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ခန့် သူမနှင့် သက်တူရွယ်တူလောက်ရှိပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထားသော လူရွယ်တစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်သည်။
မို့မို့ခေါင်းထဲမှာ ရီတီတီကလေး ဖြစ်နေသည်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အိမ် အလည်သွားရင်း သူဧည့်ခံသည့်ဝိုင် တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်သောက်၍ အချိန်တောင် ဘယ်လိုကုန်လို့ကုန်သွားခဲ့မှန်း မသိချေ။ လူလည်း တော်တော်ကလေးထွေ၍ ရေချိန်ကိုက်လာခဲ့သည်ဟု ဆိုရမည်။
မို့မို့တစ်ယောက် ကားကူရှင်ကို ခပ်လျှောလျှောကလေးမှီ၍ ထိုင်ရင်း မျက်လုံးကလေး မှေးစင်း၍ တစ်ချက်တစ်ချက် သတိလွတ်သလို ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ သူမ တစ်ခုတော့ သတိထားလိုက်မိသည်။ ဒရိုင်ဘာလုပ်သူ၏ လက်တစ်ဖက်က တစ်ခုခုရှာသလိုနှင့် သူမ၏ပေါင်တစ်ဖက်ဆီ မကြာခဏ ရောက်ရောက်လာတတ်ခြင်းပင် …။ သူမကိုလည်း မျက်ခြေမပြတ် အရိပ်အခြည်ကြည့်ကာ အကဲခတ်နေပုံရသည်။ သူ့မျက်နှာကလည်း အသေအချာကြည့်လျှင် မြာပွေသူ တဏှာကျူးမည့်သူ တစ်ယောက်ဆိုတာ မို့မို့အနေနှင့် အသေအချာ ခန့်မှန်းမိသည်။ မို့မို့ သူ့ဖက်လှည့်၍ အသာပြုံးပြလိုက်သည်။ သူက စကားစလိုဟန်နှင့်…
“အလည် လာတာလား တစ်ယောက်တည်းလား …”
“အင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“အော် ( … … ) မှာ တည်းတယ်ဆိုလို့ပါ ”
“ဟုတ်တယ်… မို့… ဒီမရောက်တာကြာပြီ လေးငါးနှစ်ရှိပြီထင်တယ် ”
သူမက မယုတ်မလွန် ပြောလိုက်သည်။ လူရွယ်က သူမဖက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး
“နာမည်က မို့တဲ့လား ”
“အင်း ဟင်း… မို့မို့ပါ … မို့မို့လွင် တဲ့ ဒီကရော …”
“ကျွန်တော်က ကျော်မင်းပါ …။ ကျော်ကြီးလို့ခေါ်လည်း ရပါတယ် ဟင်းဟင်း ”
နှစ်ယောက်သား လေပေးဖြောင့်သွားကြသည်။
“ကျွန်မ ( … … ) အခန်းအမှတ် ( … … ) မှာနေတယ် လာလည်ပေါ့ ဟုတ်လား ”
“တကယ်လား လာလည်မှာနော် ”
မို့မို့ မျက်စောင်းလှလှကလေးထိုး၍ ဘာမျှပြန်မပြောဘဲ ပြုံးတုံ့တုံ့ကလေးသာ လုပ်နေလိုက်သည်။ လူရွယ်၏ အကြည့်များက သူမ၏ လည်ဟိုက်အင်္ကျီအောက်မှ တစ်စွန်းတစ်စ ပေါ်ထွက်နေသော ရင်သားမို့မို့တွေဆီကို တရစ်ဝဲဝဲ ရောက်ရှိနေကြလျှက် မို့မို့ မသိသလို ဟန်လုပ်နေလိုက်သည်။
“ဆောရီး နော် ”
ဟုဆိုပြီး သူမ၏နဘေးမှာ တင်ထားသော ရေသန့်ဘူးကို လှမ်းယူ၍ သူ့လက်များက သူမ၏တင်သားနှင့် ညာဖက်ပေါင်တန်တစ်ဖက်ကို လာရောက်ပွတ်တိုက်မိသွားရာ …
“အို ရပါတယ် ဟင်း ဟင်း ”
မို့မို့ ဘာမှမဖြစ်သည့် ပုံစံနှင့် ပြောလိုက်သည်။
“တစ်ခုခု သောက်ပါလား ”
“ဟင်း ဟင်း ရေ… အလကားတိုက်မလို့လား ”
“ဟင့်အင်း ဘီယာဖြစ်ဖြစ် … သောက်မလား … လို့ပါ ”
ပြောရင်း သူက ရေသန့်ကို မော့သောက်နေပြီး ရေဘူးပြန်ထားသလိုနှင့် သူမ၏ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ်သို့ လက်တစ်ဖက်ကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း လာရောက်ထိတွေ့လိုက်ပြန်သည်။ မို့မို့ သတိမထားမိသလိုနှင့် သူ့ဖက်ကို ကိုယ်ကလေး အသာရွှေ့ထိုင်လိုက်ရာက သူ့မျက်နှာကို မချိုမချဉ်ကြည့်၍ …
“အင်း ဘီယာဆို သောက်မယ်လေ ”
“အိုကေ … ဒါဖြင့် … ကားခဏရပ်မယ်နော် ”
“အင်း ဟင်းးးး ဟင်းးးး … ”
“ကျွီ … ”
ကားလေးကို လမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်ပြီး ကားအနောက်ခန်းကို လက်လှမ်း၍ ပလပ်စတစ်ခြင်းတစ်လုံးနှင့် ထည့်ယူလာသည့် စားသောက်စရာတွေထဲမှ ဘီယာလေးငါးဘူးကို နှိုက်ယူကာ လက်ကိုင်ကွင်းကလေးဆွဲ၍ ဖွင့်ဖောက်လိုက်ရင်း …
“ကဲ မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ်ပေါ့ ”
ဆိုပြီး သူကမ်းပေးလာသည့် ဘီယာသံဘူးကို လှမ်းယူ၍ နှစ်ယောက်သား ဘူးနှုတ်ခမ်းချင်း ထိတိုက်ကာ တစ်ငုံနှစ်ငုံမျှ စုပ်၍ မော့သောက်လိုက်သည်။
“ကျေးဇူးပါပဲ ကိုကျော်မင်း။ မို့လည်း ဒီည နည်းနည်းကောင်းနေတာနဲ့ အဟင်း … ဟင်း ”
“အို မလိုပါဘူး ဟောဒီက ကိုယ့်မိတ်ဆွေအသစ်ကလေး အတွက်ဆိုရင် …”
သူ့လက်တစ်ဖက်က မို့မို့ရဲ့ပေါင်သား အိအိကလေးကို လာရောက်ထိတွေ့၍ …
“ဟင် … ဒီလက်ကြီးကလည်း… ဖယ်ပါ … အင်း ဟင့် ဟင့် ”
မို့မို့က သူမ၏ ပေါင်ပေါ်က သူ့လက်ကို အသာအယာပင် တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး ဘာမှမဖြစ်သလိုပုံစံနှင့်ပင် ဘီယာဘူးကို ဆက်လက် မော့သောက်နေလိုက်သည်။ သူကလည်း ဘီယာတစ်ဘူး ကုန်၍ နောက်ထပ်နှစ်ဘူး ထပ်ဖောက်လိုက်ကာ မို့မို့အတွက် နောက်တစ်ဘူး ထပ်ကမ်းပေးလာပြန်သည်။
“ဟင်း လူကို အမူးတိုက်မလို့လားဟင် ”
“ဒီလောက်ကလေး မမူးနိုင်ပါဘူး မရဲ့…။ မတော်လို့ မူးတယ်ဆိုရင်လည်း တည်းခိုဆောင်အရောက် ပြန်ပို့ပေးမှာပေါ့ ”
“အင်း ဟင်း စကားတော့ တော်တော်တတ်တယ်နော် ဟွန်း ”
မို့မို့ မျက်စောင်းကလေးက သူ့ဆီ ထပ်မံရောက်ရှိသွားပြန်ပါသည်။ သူမက အနေအထား အနည်းငယ် ပြင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကိုယ်ကို အောက်ဖက်သို့ ထပ်မံလျှောချလိုက်ရင်း သက်တောင့်သက်သာပုံစံနှင့် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ခပ်ကားကားလုပ်၍ ပေါင်ခွဆုံရှိ ဖောင်းမို့မို့ဖြစ်နေသော သူမ၏အင်္ဂါဇပ်ကို ပိုမိုပေါ်လွင်ထင်ရှားအောင် အနေအထားပြင် ထိုင်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အပြင်ဘက်က မှုံပြပြ လမ်းမီးတိုင်အလင်းနှင့်အတူ သူမ၏ကိုယ်ပေါ်က တစ်ရစ်လုံးကျစ်ဖွံ့ထွားသော ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်တို့ကို အသက်ရှူမှားလောက်စရာ တွေ့မြင်နေရပေသည်။
ကျော်မင်း မချင့်မရဲ ဖြစ်သွားဟန်နှင့် တံတွေး ဂလုကနဲမျိုချလိုက်တာ သူမ မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်သေးသည်။ မို့မို့စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြုံးပြီး သူရှိရာဖက်ကို ကိုယ်ကလေးငုံ့ကိုင်း၍ …
“ကိုကျော် အချိန်တော့ရပါတယ်နော် ”
“အင်း ရပါတယ် ဘာလို့မေးတာလဲ ”
“မျှော်နေတဲ့သူ ရှိမလားလို့ပါ ဟင်း ဟင်း ”
သူမက ခပ်ထေ့ထေ့ပြောရင်း တဟင်းဟင်းနှင့် ရယ်နေလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျော်မင်း ကောင်းကောင်း ပေါက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
“မရှိပါဘူး ”
ဟု ပြောရင်း မို့မို့ဖက်ကို သူတိုးကပ်လာပြီး သူမပုခုံးသား လုံးအိအိကလေးကို သိမ်းကျုံးဖက်လိုက်ရာက ပါးမို့မို့ကလေးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းပြီး
“ကားသမားဆိုတာ အိမ်မပြန်လည်း ရပါတယ်။ ဟောဒီလို အချောအလှကလေးနဲ့သာဆိုရင် တစ်ညလုံး လမ်းပေါ်မှာပဲ နေပစ်လိုက်မယ်။ မဟုတ်ဘူးလား မို့ရယ် … ဟင်း ဟင်း ”
“အင်းကွာ … သူက ကဲမယ်ဆိုတာချည့်ပဲ … ဘီယာသောက်ဦးမယ် … ပြီးမှ …”
“ပြီးမှ … ဘာဖြစ်လဲ … ပြောလေ ”
“သိဘူးဟာ … ရှင့်ဖာသာ လုပ်ချင်တာလုပ် … ပြီးရင်…တော့ ပြန် ပို့ပေးရမှာနော် … ဟွန်း ”
“ချစ်လိုက်တာ… မို့ရယ် … ”
“ကဲပါ နေပါဦး … လို့ဆို ”