“ကိုရင္သာေအး… ဘယ္မွာလဲ… က်ဳပ္ ေသခ်ာ မျမင္ရဘူးေတာ့္…” “ငါ ဒီမွာပါဟ… ေအးဘံုရယ္… နင့္မွာလည္း… လကလည္း သာတယ္… လက္ထဲမွာ ဓါတ္မီး ရိွသားနဲ႔ ေသခ်ာ ထိုးၾကည့္ေလဟ…” “ေအးပါေတာ္… လာပါျပီ… ေတာ္က ဘယ္ေနရာေတြ ေခၚမွန္းမွ မသိတာ…” ေန႔လည္ေန႔ခင္း ပူျပင္းတဲ့ လယ္ကြင္း ဟင္းလင္းျပင္ၾကီးက အခုေတာ့လည္း လသာသာ ညကေလးမွ ေလေအးေတြ တိုက္လို႔ ခ်မ္းေအးေနသည္။ ရြာနဲ႔ အတန္ငယ္ လွမ္းေသာ ကိုရင္သာေအးတို႔ လယ္ကြင္းေတြ ရိွရာ ေအးဘံုမ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သမီးရည္းစား တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ခ်စ္ရည္လူးဘို႔ေပါ့။ ကိုရင္သာေအးက လူပ်ဳိၾကီး တစ္ေကာင္ၾကြက္။ ေအးဘံုမ က မုဆိုးမ မိခင္အိုၾကီးႏွင့္ အတူ ေနသူေလ။ သမီးရည္းစား ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကေပမယ့္ ဒီ ဝါကၽြတ္မွ ယူရန္ စီစဥ္ထားၾကသည္။ ကိုရင္သာေအးတို႔ လယ္ကြင္းထဲတြင္ လယ္တဲေလး တစ္လံုး ရိွကာ အရင္တုန္းက အဲ့ဒီလယ္တဲမွာပင္ ခ်စ္ရည္လူးၾကေသာ္လည္း၊ ဒီေန႔မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ၊ လယ္ကြင္းပတ္လည္မွာ ဝန္းရံေနဟန္ ရိွေသာ ေတာင္တန္းၾကီးႏွင့္ ထိုေတာင္တန္းၾကီးမွ စီးဆင္းေနေသာ ေရတံခြန္ေလးကို လာခဲ့ရန္ ခ်ိန္းသည္ေလ။
လယ္ကြင္းေတြက စပါးေတြကိုေတာ့ ေရတံခြန္ကေန ျဖစ္လာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းၾကီးထဲမွ ေရ ျပန္သြယ္ကာ စိုက္ပ်ဳိးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေအးဘံု… လာခဲ့…” “ေတာ္ကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာတုန္း… အရင္ ဟိုတဲေလးမွာပဲ ေတြ႔ေနက်ကို…” “ဟီး… ဒီလိုဟ… ေအးဘံုရ… ငါ ညေနက ဖိုးေခြးတို႔နဲ႔ ဗီြဒီယို သြားၾကည့္တယ္ဟ…” “ဘာလဲ… ဟို ဆင္းရဲသား ကားပဲမလား…” “ေအး… အဲ့ထဲမွာ… ေရတံခြန္ေဘးနား လုပ္ေနၾကတာေတြ႔ ငါ နင့္ သတိရသြားတာဟ…” “ဘာဆိုင္တုန္းေတာ့…” (ရွက္ဟန္ျဖင့္) “နင္ကလည္း အစားအစာ ေကာင္းေကာင္း စားရရင္ ခ်စ္ရတဲ့သူကို သတိရတယ္တဲ့… အခု ကား ေကာင္းေကာင္းေလး ၾကည့္ရေတာ့ ငါ့ ခ်စ္သူ နင့္ကို သတိရတာေပါ့… ျပီးေတာ့ ငါ့မွာ အဲ့လို လုပ္စရာ နင္ပဲ ရိွတာကို…” “ေတာ္ပါေတာ္… ဟိုေန႔က ေတာ္ ရြာလမ္းထိပ္ ကုန္စံုဆိုင္က အပ်ဳိၾကီး မတင္ရီနဲ႔ စကားေတြ ေရပက္မဝင္ ေျပာေနတာ က်ဳပ္လာတာေတာင္ မျမင္ဘူးမလား…” “အယ္… မဟုတ္ပါဘူး… ေအးဘံုရယ္… သူနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား စကား ေျပာရံုပါ…” “ေတာ္ေနာ္… ေျခလွမ္း မွားမယ္ မၾကံနဲ႔… က်ဳပ္က ေတာ့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဘဝတသက္စာ ရည္စူးျပီး ေပါင္းမွာ… က်ဳပ္က ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဆိုတာ မေမ့နဲ႔… ဟြင့္…” “အဲ့ဒီအပ်ဳိၾကီးလည္း အရင္က ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပဲေလဟ…” ။
“ေဟာ… ေျပာရင္းနဲ႔ အထြန္႔တက္လာျပီ… က်ဳပ္ကေတာ့ ရွင္းရွင္း ေျပာမယ္… မုန္႔ပဲ ေဝစားမယ္… ဒုတ္ေတာ့ ေဝမစားဘူး ေတာ္ေရ႕…” “ဟားဟား… ဘယ္က ဒုတ္လဲ… ေအးဘံုရ…” “ေဟာ့ဒီက က်မ ၾကိဳက္လွတဲ့ ေတာ့္ရဲ႕ ဒုတ္ေလ…” ေရတံခြန္အက် စမ္းေခ်ာင္းေလး စျပီး စီးဆင္းရာရဲ႕ အနီး ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေအးဘံုမ သည္ သာေအးရဲ႕ ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်ကာ ေထာင္မတ္စ ျပဳေနေသာ ဒုတ္ကို ငံုစုပ္ရန္ ထို္င္ခ်လိုက္သည္။ ဒုတ္ကို အရင္းကေန ကိုင္ကာ တျပြတ္ျပြတ္ စုပ္ေနဟန္က ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ကပ္ေစးနဲ အုန္းထညက္ ကို တျပြတ္ျပြတ္ စုပ္ေနဟန္ ႏွင့္ တူလွသည္။ ေအးဘံုတို႔ ရြာက ျမိဳ႕နဲ႔လည္း သိပ္မေဝးေသာေၾကာင့္ ေခတ္ႏွင့္ မ်က္ေျခမျပတ္တာ ျဖစ္သည္။ “ေအးဘံု… နင္ စုပ္တာ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္ဟ… နင္ ေတာ္ေတာ္ တိုးတက္လာတာပဲ…” “ေတာ္ပဲ သင္ေပးတာေလ… မညားခင္ထဲက က်ဳပ္ အဖုတ္လည္း ဖြတ္သထက္ ေၾကေနပါျပီေတာ္…” “ဟားဟားဟား…” “မရယ္နဲ႔… ညားမ်ား ညားရင္ က်ဳပ္ ေသးေပါက္ခ်ိန္ေတာင္ ရပါ့မလား မသိဘူး…” “ေအးဘံုရယ္… မပူပါနဲ႔… အနားယူခ်ိန္ေလးေတာ့ ငါေပးပါမယ္ဟ…” “ဟြန္႔… တဏွာရူးၾကီး…” “အဲ့လို တဏွာရူးလို႔ပဲ ဒီက ႏွာဘူးမေလးက ၾကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူးလား…” “ခိခိ… ေတာ္ျပီ… စကားမေျပာနဲ႔ေတာ့… က်ဳပ္စုပ္ေပးတာ ျငိမ္ခံ… ျပီးရင္ ေတာ့္ အလွည့္ပဲ…” “ေအးပါဟာ… ငါ့ လွ်ာအစြမ္းလည္း ဘယ္ေလာက္ ထက္လဲ ဆိုတာ နင္ သိသားပဲ… စိတ္ခ်…” “ေအးဘံု… နင္ အဝတ္ေတြ ခၽြတ္လိုက္ဦးေလ…” “က်ဳပ္… ေအးတယ္ေတာ့္…” “ဒါဆိုလည္း ခၽြတ္ျပီး ႏို႔ေတြပဲ ေဖာ္ထားဟာ…” “ေသနာၾကီး… ကဲ… ၾကည့္… ၾကည့္…” ဒူးေထာက္ ထိုင္ကာ ဒုတ္ကို ကုန္းစုပ္ေနေသာ ေအးဘံုကို အေပၚစီးကေန ၾကည့္ေနမိသည့္ သာေအးသည္ အခုလည္း ေအးဘံုရဲ႕ ႏို႔ေတြကို ၾကည့္ေနသည္။ စုပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏႈတ္ခမ္းစူစူေလးႏွင့္ ေအးဘံုကို ျမင္ရျပီး၊ ျပန္ထုတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေအးဘံုရဲ႕ စူျဖိဳးေနေသာ လက္တဆုတ္စာ ကိုင္ေလာက္တဲ့ အရြယ္အစား ရိွတဲ့ ႏို႔ထြားထြားေလးေတြကို ျမင္ရသည္။ “ေအးဘံု… ငါ နင့္ႏို႔ေတြၾကားထဲ ငါ့ဒုတ္ကို ထည့္ျပီး လုပ္ခ်င္တယ္ဟာ…” “လုပ္ျပန္ျပီ… အတတ္ဆန္းေတြ… ေျပာ… က်ဳပ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ…” “နင့္ ႏို႔ႏွစ္လံုးၾကားထဲကို ငါ့ဒုတ္ ထည့္မယ္ဟာ… နင္က ႏို႔ေတြနဲ႔ ငါ့ဒုတ္ကို ညွစ္ထားေပး…” “ကဲ… လုပ္… လုပ္… ေတာ္ လုပ္လို႔ လူလည္း ရစရာကို မရိွေတာ့ဘူး…” “အဲ့ဒါေတြ ခ်စ္ဘို႔ ေကာင္းတာ… ေအးဘံုက…” “ဟြန္း…” မ်က္ေစာင္းေလးက ထိုးလိုက္ေသးသည္။
“ေအးဘံု… နင္ထံုးထားတဲ့ ဆံထံုးၾကီးကိုလည္း ျဖည္လိုက္ဟာ… ငါ ၾကည့္ခ်င္လို႔…” ေအးဘံုလည္း ဘာမွ ေျပာမေနပဲ သာေအးေျပာစကားအတိုင္း ဆံထံုးၾကီးကို ျဖည္ခ်လိုက္သည္။ တင္ပါးေလာက္ မေရာက္တေရာက္ ဆံပင္အရွည္က ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံေနသည္။ ျပီးေတာ့ သာေအးက အဝတ္အစားေတြ အကုန္ ခၽြတ္လိုက္ျပီး၊ ေအးဘံုရဲ႕ အဝတ္ေတြကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ ဆြဲခၽြတ္သည္။ ျပီးေတာ့ အဝတ္ေတြကို ပံုထားျပီး ျခံပုတ္ေလးေတြ ေဘးနားမွာ ထားလိုက္သည္။ ဒီတခါေတာ့ ေအးဘံုလည္း တဏွာမီးေတြ တက္ေနတာနဲ႔ ေအးလို႔ ေအးမွန္းပင္ မသိေတာ့။ တကယ္လို႔ေတာ့ ရြာသား တစ္ေယာက္ေယာက္က လယ္ကြင္းနားက ေရတံခြန္ကို အခန္႔မသင့္လို႔ ေရာက္လာရင္ျဖင့္ ေတြ႔လိုက္ရမယ့္ ျမင္ကြင္းကို သြားေရမက်ရံုတမယ္ ၾကည့္ေနမည္မွာ မလြဲေပ။ လင္းလက္ေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္၊ တေျဖာင္းေျဖာင္း စီးက်ေနေသာ ေရတံခြန္နံေဘး၊ ျခံဳပုတ္ေတြ ျမက္ခင္းေတြ ေပၚမွာ အဝတ္ဗလာ ျဖစ္ေနေသာ သာေအးနဲ႔ ေအးဘံုရဲ႕ ခ်စ္ရည္လူးေနဟန္က ၾကည့္ခ်င္စရာပင္ ျဖစ္သည္။ “ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ ဒူးေတြ နာလာျပီ… ဒီတေခါက္ ေတာ္လုပ္ေပးဦးေတာ့္…” “ငါ… ဘာလုပ္ေပးရမလဲ… ေအးဘံု…” “ေတာ္ကေတာ့ ညစ္ျပီ…” “မညစ္ပါဘူး… ေအးဘံု… ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုတာသာ ေျပာ… ေဟာ့ဒီက ကိုရင္သာေအး အကုန္လုပ္ေပးမယ္…” “ဟြန္႔… ဒါဆိုလည္း က်ဳပ္အဖုတ္ကို ေဟာ့ဒီက ေတာ့္ရဲ႕ လွ်ာနဲ႔ ယက္ေပး…” “လွ်ာနဲ႔ပဲလား…” “က်ဳပ္ အားရေတာ့မွ… ေဟာ့ဒီက ေတာ့္ ဒုတ္နဲ႔ လိုးေပး… တကယ္ထဲ… အဲ့ဒါ ၾကားခ်င္ေနတာမလား…” “ဟားဟား… ေအးဘံု သေဘာ အတိုင္း လုပ္ေပးပါ့မယ္ဗ်…” ဒူးေထာက္ထားေသာ ေအးဘံုကို အေနာက္လွန္ခိုင္းလိုက္ျပီး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ လွဲေနခိုင္းလိုက္သည္။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ေက်ာခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ေအးဘံုမ မွာ အလိုအေလ်ာက္ ေပါင္ကား၊ ဒူးေထာင္ျပီး အဖုတ္ အယက္ခံရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ထားေလသည္။ ေပါင္ကားထားရာမွ အေမႊးထူပ်စ္ပ်စ္ၾကားက ျပဲရဲျပီး ဆူထြက္ေဖာင္းပြေနသည့္ အဖုတ္ရဲရဲၾကီးက သာေအးကို မ်က္စပစ္ျပေနဟန္။ သာေအးသည္ အေမႊးေတြ အကုန္လံုးကို ေအာက္ကေန အေပၚကို ပင့္တင္ကာ လက္နဲ႔ သပ္ျပီး ထိန္းထားလိုက္သည္။ အေမႊးေတြက ျမင္ကြင္းက ဖယ္သြားေတာ့မွ အဖုတ္ရဲရဲၾကီး ေဘးနားက နားရြက္ကားကား အဖုတ္အသားနဲ႔အတူ ေထာင္ထျပီး ထြက္ေနတဲ့ အေစ့ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သာေအးသည္ အဖုတ္တေလွ်ာက္ လွ်ာနဲ႔ ပင့္တင္ျပီး ယက္ကာ အေစ့ကို စုပ္လိုက္သည္။ ရြာထံုးစံအတိုင္း ကြမ္းစားသျဖင့္ သာေအးရဲ႕ လွ်ာမွာ နီရဲျပီး ၾကမ္းကာ ရွတတ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကိုက အဖုတ္ယက္ရာမွ မိန္းမေတြ အသဲခိုက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္သည္။
အေစ့စုပ္ကာ လွ်ာၾကမ္းၾကီးနဲ႔ အဖုတ္ကို ယက္ေနသည့္ဟန္မွာ ေခြးတေကာင္က စားၾကြင္းစားက်န္ေတြကို စားျပီး ပန္းကန္ကိုပါ အကုန္အစင္ လွ်ာနဲ႔ ယက္ေနဟုန္ တူသည္။ လွ်ာၾကမ္းၾကီးရဲ႕ ၾကမ္းရွရွျဖစ္ေနတာက အဖုတ္တဝိုက္ က်င္တင္တင္ ျဖစ္ေစကာ ေအးဘံုကို အထြဋ္အထိပ္ ျမန္ျမန္ ေရာက္ေစသည္။ “ကိုရင္သာေအး… ေတာ္ေတာ့… ေတာ္ ယက္တာနဲ႔ က်ဳပ္ျပီးေတာ့မယ္… က်ဳပ္ကို လုပ္ေပးေတာ့…” “ေအးေဆးေပါ့… ေအးဘံုရ…” “ျမန္ျမန္လုပ္ ေတာ္ေရ႕… အမ ႏိုးလာမွာစိုးလုိ႔…” အေမကို အမ ဟု ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္”ေအးပါ… ေအးပါ… ငါ ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ…” “ေတာ္ကလည္း… ေတာ့္လီးနဲ႔ က်ဳပ္ အဖုတ္ ကြဲေအာင္သာ လိုးေတာ့… ကြဲခ်င္ ကြဲသြားပေလ့ေစ…” “ဟားဟား… ေအးဘံု… ေတာ္ေတာ္ ပါးစပ္ ရဲလာတယ္… ေကာင္းတယ္… ၾကိဳက္တယ္… ငါ လိုးေပးမယ္…” သာေအးသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို၊ ကုန္းထ လိုက္ကာ ေအးဘံုရဲ႕ ေပါင္ၾကားမွာ ေနရာဝင္ယူလိုက္သည္။ လွ်ာၾကမ္းၾကီးနဲ႔ ယက္ထားလို႔ တံေတြးေတြ ေပေနတာေရာ၊ အဖုတ္က အရည္ေတြ ထြက္လာတာေရာေၾကာင့္ ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္ၾကီးမွာ အရည္ တရႊဲရႊဲႏွင့္ ေျပာင္လက္လက္ ျဖစ္ေနသည္။ အရည္ရႊဲေသာေၾကာင့္လည္း ေအးဘံု အဖုတ္ထဲကို သာေအးရဲ႕ ဒုတ္ ထုိးသြင္းရာမွာ ျပြတ္ကနဲ ဝင္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သာေအးရဲ႕ ဒုတ္မွာလည္း လံုးပတ္က ေအးဘံုလက္ရဲ႕ လက္တဆုတ္စာ မက ၾကီးကာ၊ အရွည္မွာလည္း သီေမႊးငွက္ေပ်ာသီးေလာက္ ရိွသည့္အျပင္ သ႑န္ကလည္း ေကာက္ေကာက္ၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့၊ ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္ထဲမွာ ျပည့္သိပ္ေနျပီး တခ်က္ခ်က္ သားအိမ္ေခါင္း အဝကို သြားေဆာင့္ဟန္ တူသည္။ အဲ့လို အခါမ်ဳိးဆို ေအးဘံုဆီက ျငီးသံက ပိုက်ယ္လာသည္။ ေအာင္းေနက် တြင္း ျဖစ္ေနေတာ့သည့္ အထာေလးေတြက နပ္လာသည္။ ဘယ္ေနရာ ထိရင္ ဘယ္လို ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အလိုလုိ သိလာသည္ေလ။ ေအာက္ကေန ပင့္ပင့္ထိုးသလို လိုးရင္ ေအးဘံုမွာ ပိုခံစားရသည္။ “ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး… အားနဲ႔ ေဆာင့္… က်ဳပ္ အဖုတ္ၾကီး ျပဲထြက္သြားေအာင္ လိုးေပး… အား… အား…” “ေအးဘံု… ငါလည္း လိုးေပးေနတယ္… နင့္ အဖုတ္ၾကီးက တအား လိုးလို႔ ေကာင္းတယ္… ေႏြးေနတာပဲ… နင့္ အဖုတ္က ေမွ်ာ့ပါတယ္ဟ… သိလား… ငါ့လီးကို အထဲကေန စုပ္စုပ္ ယူေနသလုိမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာ… နင္ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္ဟာ…” “လိုးမွာသာ လိုးစမ္းပါေတာ္… က်ဳပ္ ေသးေပါက္ခ်င္လာျပီ… အရမ္း ေကာင္းတယ္… အား… အား… အား…” “ငါလည္း ျပီးျပီ… ေအးဘံု… အား…” ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္ကေန ေသးေတြ ပန္းထြက္လာသည္။ သာေအးကလည္း ျပီးသြားေသာေၾကာင့္ လရည္ေတြကို အဖုတ္ထဲ ပန္းထည့္လိုက္သည္။ ေအးဘံု ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။
သာေအးလည္း ေအးဘံု တုန္ေနတာကို ၾကည့္ျပီး သူၾကည့္ဖူးထားတဲ့ ဗြီဒီယိုအတိုင္း အေစ့ကို လက္မ၊ လက္ညိွဳးႏွင့္ ဖိေျခလိုက္သည္။ ေအးဘံုမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ရာကေန တြန္႔လိမ္ေခါက္ေကြး ျဖစ္ကာ သာေအးရဲ႕ လက္ကို အတင္းဖယ္ေတာ့သည္။ “ေတာ္ေတာ့… က်ဳပ္ အဲ့လိုမ်ဳိး မေနတတ္ဘူးေတာ့္… တစ္မ်ဳိးၾကီးပဲ… ခုဏ က်င္တက္လာရာကေန က်င္ႏႈန္းျမင့္လာသလိုပဲ… က်ဳပ္မခံႏိုင္ေသးဘူး… မေကာင္းလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး… ေကာင္းတယ္… အေကာင္းလြန္ေနတယ္ ထင္တယ္…” “ေအးပါ… ငါလည္း ၾကည့္ဖူးထားတဲ့ ေခြအတိုင္း လုပ္တာ… နင္ ၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း က်င့္ေပးရမွာေပါ့… ဘယ္လိုလဲ… ငါ့လရည္တြ နင့္ အဖုတ္ထဲ ဝင္သြားတာ…” “အရမ္းေကာင္းတယ္ ေတာ့္ေရ… အဖုတ္ၾကီး တစ္ခုလံုး ေႏြးေနတာပဲ… ေဆာင့္ေဆာင့္ျပီး တက္နဲ႔တဲ့ လရည္ေတြကလည္း အားေကာင္းလိုက္တာေတာ္… တခုခုနဲ႔ လွမ္းထိုးေနသလားေတာင္ ထင္ရေသး…” ေအးဘံု အဖုတ္ထဲကို စိမ္ထားေနရာကေန လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ျပြတ္ကနဲ အသံ ျမည္လာျပီး ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္ရည္ေရာ၊ လရည္ေရာ၊ ေသးေတြေတြေရာ ဆင္းထြက္လာတာ ေအးဘံု စအိုတေလွ်ာက္ စီးသြားျပီး ေအာက္ကို ဆင္းက်လာသည္။ အရည္ေတြက စအိုအဝကို ျဖတ္သြားေတာ့ စအိုဝေလးက ပြစိ ပြစိ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္တေခါက္ေတြက်မွ ဖင္ပါ ခ်ပစ္မည္ဟု သာေအး ေတြးထားသည္။ “ျပန္ရေအာင္ ကိုရင္သာေအးေရ… ရြာလည္း ျပန္ရဦးမွာဆိုေတာ့… က်ဳပ္က ရြာထိပ္တင္ ဆိုေတာ့ ျပသနာ မဟုတ္ဘူး… ရွင္က သတိဝိရီယနဲ႔ ျပန္ဦးေနာ္…” “ေအးပါ… ေအးဘံုရ… ဝါကၽြတ္ရင္ေတာ့ ဒီလို ခြဲေနရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး… တခ်ီျပီး တခ်ီျပီး တခ်ီ… လာထားပဲ…” “ေၾကာက္လွပါခ်ည္ရဲ႕ေတာ္…” “အံမယ္… ၾကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ႕ လို႔ေတာ့ လုပ္ပါ… ေအးဘံုရယ္…” “ခိခိ… က်ဳပ္ ေရသြားေဆးဦးမယ္ေတာ့္… စမ္းေခ်ာင္းထဲ ခဏ ဆင္းစိမ္လိုက္ဦးမယ္…” “ငါလည္း ေရေဆးလိုက္ဦးမယ္… အတူလိုက္ခဲ့မယ္ေလ…” ထို႔ေနာက္ စမ္းေခ်ာင္းေဘးနားမွာ ရပ္ကာ သာေအးသည္ ဒုတ္ကို ေရႏွင့္ ေဆးလိုက္သည္။ ေအးဘံုကေတာ့ သူ႔ကိုယ္လံုး တဝက္ေလာက္အထိ ေရထဲ ဆင္းကာ အဖုတ္ကို ေဆးေၾကာေနသည္။ ေရက ေတာ္ေတာ္ ေအးသည္။ ဘယ္လိုမ်ား အေအး ၾကိဳက္မွန္း မသိေသာ ေအးဘံု။ “ငါ ေနေပးရဦးမလား…” “မေနနဲ႔ေတာ့… ခဏပဲ… ေတာ့္ဘာသာ အဝတ္ဝတ္ျပီးရင္… က်ဳပ္ အဝတ္ေတြ ယူလာေပး…” “ေအးေအး… ျမန္ျမန္ လုပ္ဦး…” သာေအးလည္း စြပ္က်ယ္ ႏွင့္ ပုဆိုးကို ျမက္ခင္းေပၚကေန ေကာက္ယူကာ ခါလိုက္ျပီး ဝတ္လိုက္သည္။ ေအးဘံုရဲ႕ အက်ီနဲ႔ ထမီကို ယူလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့။ အား… “ေအးဘံု… ဘာျဖစ္လဲ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “မသိဘူးေတာ္ေရ… က်ဳပ္တင္ပါးကို ဘာေကာင္ ကိုက္သြားလဲ မသိဘူး…” “ဟာ… ဒီထဲမွာ ရိွႏိုင္တာ ေျမြ ျဖစ္ဘို႔ မ်ားတယ္…” “လုပ္ပါဦးေတာ္… က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္…” “ကဲ… ေရထဲကေန ျမန္ျမန္ တက္ေတာ့… လာ… လာ…” “အီး… ဟီး… ဟီး…” “လာ… အဝတ္ ျမန္ျမန္ ဝတ္…” “ဘယ္လို လုပ္ရမလဲေတာ့္…” “ေအး… ငါလည္း မသိဘူးဟ… အခုခ်ိန္ ျမိဳ႕ထဲကို သြားဘို႔ကလည္း ရြာျပန္ျပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားမွ ရမယ္… အဲ့ဒီေတာ့ ငါ ရြာျပန္လိုက္ဦးမယ္ဟာ… ျပီးရင္ ဆိုင္ကယ္ယူျပီး ျပန္လာခဲ့မယ္…” “အီး… က်ဳပ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္တယ္ေတာ့…” “ဒါဆို ငါနဲ႔ ရြာလိုက္ျပန္မလား…” “အင္း… က်ဳပ္ တစ္ေယာက္ထဲ ဒီမွာ ေနတာထက္ စာရင္ ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္…” ေအးဘံုသည္ အဝတ္ ျမန္ျမန္ဝတ္ကာ သာေအးလက္ကို ဆြဲရင္း ငိုျပီး လိုက္လာသည္။
လယ္ကြင္းႏွင့္ ရြာသည္ သိပ္မေဝးေသာ္လည္း မိနစ္ ၃၀ ခန္႔မွ် ေျခက်င္ ေလွ်ာက္သြားရသည္။ ပံုမွန္ဆို ဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ လာေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာရာမွ ေအးဘံုရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ ေလးလံလာသည္။ ေျမျပင္ေပၚကို ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ သာေအးက ေအးဘံုကို ေပြ႔ထားလိုက္သည္။ “ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ ဘာျဖစ္မွန္း မသိဘူး… ေခါင္းေတြလည္း မူးေနတယ္… ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး… ေျခလက္ေတြလည္း မသယ္ခ်င္ေတာ့ဘူး…”ပါးစပ္ကေန ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ မပီမသ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္ “ေအးဘံု… အားတင္းထားပါဟာ… နင္ ဒီမွာ ခဏေစာင့္ဦး… ငါ ရြာကို အျမန္ေျပးျပီး ဆိုင္ကယ္သြားယူမယ္…” “က်ဳပ္… က်ဳပ္ မေနရေတာ့ဘူး ထင္တယ္…” “ေအးဘံု… နင္ စိတ္ကို တင္းထား… ငါ ျပန္လာမယ္… ခဏေစာင့္…” “က်ဳပ္ကို မထားခဲ့ပါနဲ႔…” “ခဏေလးပဲ ေစာင့္… ငါ ခ်က္ခ်င္းသြားျပီး အျမန္ ျပန္လာမွာေနာ္… ေအးဘံု… နင္ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနလိုက္… နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြ မစမွာပါဟာ…” သာေအးသည္ ေအးဘံုကို ရြာအျပန္ လမ္းေလးေပၚမွာပင္ ခ်ထားခဲ့ကာ ရြာဆီသို႔ အျမန္ ေျပးေလသည္။ ေျပးသည့္ ေျခလွမ္းေတြက ျမန္သထက္ ျမန္လာသည္။ ခ်စ္သူေဇာႏွင့္ ေမာရပါျပီေလ။ သာေအးရဲ႕ အိမ္က ရြာထိပ္မွာဆိုေတာ့ သိပ္မေျပးလိုက္ရေပ။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ႏွင့္ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ဝင္းထဲက ဆိုင္ကယ္ကို အျမန္ စက္ႏိႈးျပီး ေအးဘံုရိွရာ လာခဲ့သည္။ ေအးဘံုနား ေရာက္ေတာ့ ေအးဘံုကို ႏိႈးသည္။ မႏိုးေတာ့။ အသံ ျပန္မေပးေတာ့ေပ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆိုင္ကယ္အေနာက္ေပၚကို အတင္းတင္ကာ သာေအးရဲ႕ ေက်ာကို မီွေနသည့္ အေနအထားမ်ဳိးထားျပီးမွ ဆိုင္ကယ္စက္ႏိႈးျပီး ေဆးရံုကို ေမာင္းလာရသည္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ တာဝန္က် ေက်းလက္ဆရာဝန္မရိွသျဖင့္ သူ႔အိမ္ကို သြားကာ သြားႏိႈးျပီး ေခၚလာရသည္။ ဆရာဝန္က စမ္းသပ္ျပီး သာေအးကို စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ပင္ ေအးဘံု ဆံုးသြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသက္မရိွေတာ့ေၾကာင္း ေျပာသည္။ က်ဳပ္ကို မထားခဲ့ပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ ေအးဘံုက အခုေတာ့ သာေအးကို ထားသြားခဲ့ျပီ။ ေအးဘံုရယ္… ငါသာ နင့္ကို အဲ့ဒီေနရာ မေခၚခဲ့ရင္ နင္လည္း ဒီလို ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး… ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ… ေအးဘံုသည္ မိမိကို ဘာေကာင္ ကိုက္မွန္းမသိပဲ၊ တကိုယ္လံုး ထံုျပီး ဘာမွ မသိသလို ျဖစ္ကာ ေနသည္။ ကိုရင္သာေအးကလည္း ရြာကို အျမန္ျပန္ျပီး ဆုိင္ကယ္သြားယူမည္ ေျပာသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္သျဖင့္ မသြားေစလိုေသာ္လည္း သူက အတင္းထြက္သြားသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ေလးလံလာသည္။ အားတင္းကာ အတင္းဖြင့္ေသာ္လည္း မရ။ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက တျဖည္းျဖည္း ေမွးမိွန္လာကာ ေလာက တစ္ခုလံုး ပိန္းပိန္းေမွာင္သြားေတာ့သည္။ ေအးဘံုနားထဲ အသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ၾကားရသည့္ အသံက ေရေတြ စီးက်ေနသည့္ အသံ။
မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒီေနရာကို ေအးဘံု သိသည္။ ေစာနေလးတင္ပဲ ကိုရင္သာေအးႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့သည္ ေနရာ။ ထပ္တူက်ေသာ ေနရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက မတူေတာ့။ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ မြစိမြစိ ႏွင့္ ဘာေလးေတြလဲ မသိေပ။ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သက္ရိွလို႔ပင္ ထင္မိသည္။ လူသ႑န္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္ရင္ လူႏွင့္မတူေပ။ အရြယ္အစား အၾကီးေတြ ရိွသလို ေသးေသးေလးေတြလည္း ရိွသည္။ “ေဟ့ ေကာင္မေလး… နင္ ေရာက္လာျပီလား…” အသံၾကားရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေဘးနားက ျခံဳပုတ္ေလးထဲကေန ဝဝၾကီး ထြက္လာသည္။ ပံုစံကို ဘယ္လို ျပန္မေျပာတတ္ေပ။ “ငါ့ကို ျမင္လို႔ လန္႔ေနတာလား… နင္လည္း တပတ္ ျပည့္ရင္ ငါတို႔လို ပံုစံ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာမွာ…” “ရွင္… က်ဳပ္က ဘာျဖစ္လို႔လဲ… ေတာ္ကေရာ ဘယ္သူလဲ…” “ငါက ဒီျခံဳပုတ္ထဲမွာေနတဲ့ ေကာင္… နင္က ခုဏေလးတင္ ေရထဲက အေကာင္ကိုက္လို႔ ေသသြားတဲ့ မသာ…” “ရွင္… ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ လုပ္ေနတာေတြ ျမင္ရတာေပါ့…” “ဟားဟား… ဒါေပါ့… ဟိုေကာင္ေရာ နင္ေရာ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ လိုးေနၾကတာ… ဒီက အေကာင္ေတြ အားလံုး ျမင္တယ္…” လက္ညိွဳးညႊန္ရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္၊ ျခံဳပုတ္ေတြမွာ မ်ားစြာေသာ အေကာင္ေတြ၊ ၾကက္သီးေတာင္ ထသြားသည္။ အဝတ္ေတြလည္း မပါသလို၊ အေကာင္ေတြကလည္း စံုလွသည္။ လီးပါသလို၊ အဖုတ္ ပါသည့္ အေကာင္မ်ားလည္း ရိွသည္။ လူေတြလိုေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ပံုနည္းနည္းေျပာင္းေနသည္ ထင္သည္။ ဘာေျပာင္းသည္ကိုေတာ့ မေျပာတတ္။ “ဟိုဒီ ေလွ်ာက္မၾကည့္နဲ႔… နင့္ကိုယ္ကို အရင္ ျပန္ၾကည့္ဦး…” ထိုဝဝအေကာင္ၾကီး ေျပာသည္ႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ အံ့ၾသမင္တက္သြားသည္မွာ မိမိကိုယ္လံုးတြင္ ဘာအဝတ္အစားမွ မပါေတာ့။ အဖုတ္ေရာ၊ ႏို႔ေရာက အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ မိမိကုိယ္ကို ရွက္ကာ လက္ႏွင့္ အုပ္လိုက္သည္။ “ဟားဟားဟား… ေကာင္မေလး… အုပ္မေနနဲ႔… ငါတို႔ အားလံုး အတူတူပဲ… နင္က ပူပူေႏြးေႏြး ေသထားတာမို႔လို႔ ပံု မေျပာင္းေသးတာ… ငါ ခုဏက ေျပာသလိုပဲ… တစ္ပတ္ေက်ာ္တာနဲ႔ ေျပာင္းေတာ့မွာ…” “က်ဳပ္က အဲ့ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ…” “တစ္ပတ္ျပည့္လို႔ နင့္နာမည္ တပ္ေခၚျပီး အမွ်ေဝရင္ ေသခ်ာ အာရံုျပဳျပီး သာဓုေခၚ… အဲ့ဒါဆို နင္နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ဘံုဘဝ ကို ေရာက္လိမ့္မယ္… ဒီတပတ္အတြင္းေတာ့ နင့္အတြက္ စပါယ္ရွယ္ ပတ္စ္ေပါ့… သြားခ်င္တဲ့ ေနရာ သြားလို႔ ရတယ္… စားခ်င္တာေတာ့ စားလို႔ မရဘူး… နင့္ကို ရည္စူးျပီး ေပးထားတဲ့ အစာေတြကိုမွ စားလို႔ ရတယ္… မဟုတ္ရင္ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ အမိႈက္ေတြ… လူေတြရဲ႕ စားၾကြင္းစာက်န္ေတြ… လူေတြရဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြကိုပဲ စားလို႔ ရမယ္…” “ရွင္…” “ရွင္မေနနဲ႔ေတာ့… နင္က ေသေနျပီ… ကဲ… သြား… သြား… နင့္အိမ္ကို နင္ျပန္… ဒီတစ္ပတ္အတြင္းက နင္ ဝင္ခ်င္တိုင္း ဝင္လို႔ ရတယ္… သြားေတာ့… ငါလည္း ျခံဳပုတ္ထဲ ျပန္ဝင္ျပီး… နင္တို႔ လိုးထားတာၾကည့္ျပီး လီးေတာင္ေနျပီ… ငါ့ေကာင္မနဲ႔ သြားလိုးလိုက္ဦးမယ္… နင္လိုက္ခ်င္ရင္လည္း လိုက္ခဲ့ေလ… ဒီျခံဳပုတ္က ငါပိုင္တာ…” “ေတာ္ပါ… မလိုက္ပါဘူး…” ဝဝ အေကာင္ၾကီး ေျပာမွ သူ႔လီးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အခ်ဳိးအစားႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ၾကီးမား ေတာင့္တင္းလြန္းေနသည္။
ခရမ္းသီး အၾကီးစားအရြယ္ထက္ပင္ ၾကီးမားကာ အေၾကာေတြ ေထာင္တက္ေနသည္။ ေအးဘံုသည္ မိမိ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ မလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အဲ့ဒီလီးၾကီးကို ျမင္ျပီးထဲက အဖုတ္က ရြစိထိုးေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အိမ္အျမန္ ျပန္မွ ျဖစ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ရြာလမ္းအတိုင္း ေျပးထြက္လာသည္။ ထိုစဥ္ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။ ထိုဆိုင္ကယ္ကို အေဝးမွ ၾကည့္လွ်င္ပင္ သိသည္။ ကိုရင္သာေအးရဲ႕ ဆိုင္ကယ္။ ေအးဘံု ဝမ္းသာသြားသည္။ ကိုရင္သာေအး ကို လွမ္းေခၚသည္။ မၾကားဘူး ထင္သည္။ အားကုန္ သံုးကာ ေအာ္ေခၚသည္။ ဆိုင္ကယ္ ေရွ႕တည့္တည့္ကို ရပ္ျပီး တားလိုက္သည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေတြ႔ႏုိင္မည္ ထင္ေသာ္လည္း ေအးဘံုရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ဆိုင္ကယ္က ျဖတ္ေမာင္းသြားသည္။ ေအးဘံု ရုတ္တရက္ တအားလန္႔သြားသည္။ ဆိုင္ကယ္ အေနာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအးဘံုရဲ႕ မလႈပ္မယွက္ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးက ကိုရင္သာေအး အေနာက္မွာ မီွျပီး လိုက္ပါသြားတာ ေတြ႔လိုက္သည္။ သြားျပီ။ ေအးဘံု သိလိုက္ျပီ။ မိမိ တကယ္ ေသသြားသည္ကို ယံုၾကည္သြားေတာ့သည္။ အားရပါးရ ငိုျပီး ကိုရင္သာေအးကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ မၾကားမွန္းလည္း သိေနျပီ မဟုတ္လား။ ျပန္လာေတာ့ ရြာလမ္း တေလွ်ာက္မွာ အေကာင္ေတြ အရြယ္စံု မ်ဳိးစံု ေတြ႔ရသည္။ ေအးဘံုလည္း အစကေတာ့ ေၾကာက္ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း ရဲတင္းလာကာ ကိုယ့္ဘာသာပဲ အိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာေတာ့သည္။ တခါတေလ အသဲေလး၊ ပူတူးေလး၊ ခ်ာတိတ္ေလး၊ အရမ္းကိတ္တယ္ကြာ၊ မင္း ငါနဲ႔ ေနရင္ မင္းအဖုတ္ လီးနဲ႔ မျပတ္ေစရဘူး၊ လာခဲ့ကြာ၊ အဖုတ္ေလးက လွလိုက္တာ၊ စသျဖင့္ ေခၚသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ ရွက္စိတ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ မိမိမွာ ေသျပီးသား လူျဖစ္သည္ကို လက္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ အဝတ္မပါတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘာနဲ႔မွ ဖံုးမေနေတာ့ဘူးေပါ့။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ တင္သားစိုင္ၾကီးေတြက အထက္ေအာက္ တုန္ခါေနကာ ဘယ္ညာ အနည္းငယ္ ရမ္းေနသည္ေလ။ ၾကားေနရတဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္လည္း အဖုတ္က ရြစထလာကာ အရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္ က်ေနသည္။ ဒါကို ျမင္ေလ၊ ဟိုအေကာင္ေတြက ေအးဘံုကို ေခၚေလပင္ ျဖစ္သည္။ ရြာထိပ္ေရာက္ေတာ့ မျမင္စဖူး တဲအိုေလး တစ္လံုးကို ေတြ႔လိုက္သည္။ ေအးဘံုက တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနေတာ့ တဲအိုေလးထဲကေန ၂ ေပ သာသာ ေလာက္ပဲ ရိွေသာ အေကာင္ေလး ထြက္လာသည္။ ေအးဘံုက သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္မွန္း သိေသာအခါ။ “ေၾသာ္… ေအးဘံုကိုး… ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး ေသသြားတာလဲ…” “ဟင္… ေတာ္က က်ဳပ္ကို သိေနတယ္…” “သိဆို… ငါက ဒီရြာကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာေလ…” “ဟင္… ပံုျပင္ထဲကလို နတ္ဝတ္နတ္စားေတြနဲ႔လည္း မဟုတ္ဘူး…” “အဲ့ဒါ ခက္တာပဲ… နင္တို႔ေတြက ငါတို႔ေတြကိုလည္း မျမင္ရဘူး… မျမင္ရပဲနဲ႔ ရမ္းတမ္းျပီး ပံုေဖာ္ေနၾကတာ… ကဲ… ထားေတာ့… ထားေတာ့… ဘယ္လို ေသလာတာလဲ ေျပာျပဦး…” ေအးဘံုလည္း အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပလိုက္သည္။ ထိုအေကာင္ေသးေသးေလးက ေအးဘံု ေျပာတာကို နားေထာင္လိုက္၊ ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္နဲ႔ ႏို႔ေတြကို ၾကည့္ျပီး တံေတြး တျပြတ္ျပြတ္ လုပ္လိုက္ႏွင့္ ေနသည္။
ေအးဘံု စကားဆံုးေတာ့ ေအးဘံုကို စားမတတ္ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ ၾကည့္ျပီး ဒီေလာကရဲ႕ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပေပးေတာ့သည္။ “အင္း… နင္လည္း ေသသြားျပီ ဆိုေတာ့ နင္ မသိ မျဖစ္မယ့္ ဟာေတြ ငါ ေျပာျပထားမယ္… နင္ ေသျပီး ၇ ရက္ အတြင္း ရြာထဲကို ဝင္ခ်င္သလို ဝင္၊ ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ ငါ ခြင့္ျပဳတယ္… ၇ ရက္ ေက်ာ္ရင္ေတာ့ လက္မခံေတာ့ဘူး… ဒီအေတာအတြင္းေတာ့ နင့္အိမ္မွာလည္း နင္ ေနလို႔ ရမယ္… ေက်ာ္ရင္ေတာ့ မရေတာ့ဘူး… ဒီေတာ့ ဒီ ၇ ရက္အတြင္း နင္ ေနစရာ အရင္ ရွာရမယ္… ဒီ ရြာထဲက အေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္က နင့္ကို လက္ခံတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ နင္ အဲ့အေကာင္နဲ႔ ေနလို႔ ရမယ္… ေနစရာ မရိွရင္ေတာ့ ရြာအျပင္ ထြက္ပဲ… အဲ့… နင့္ကို သက္ညွာတဲ့အေနနဲ႔ ငါနဲ႔ အတူ ေနခ်င္ရင္ေတာ့ ငါက လက္ခံပါတယ္… ဟဲဟဲဟဲ…” ဒီလို စကား ေျပာေတာ့မွ ရြာေစာင့္အေကာင္ေလးရဲ႕ ေပါင္ၾကားကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရြာေစာင့္အေကာင္ေလးသည္ ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္နဲ႔ ႏို႔ေတြကို ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ လီးေတာင္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ အရပ္က ၂ ေပ သာသာပင္ ျဖစ္ေသာ အေကာင္ေလးရဲ႕ လီးက ဓါတ္ခဲ အေသးစား ဆိုက္ဒ္ေလာက္ပင္ မရိွ။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ ေအးဘံုက အာသာေျပမယ္ပင္ မထင္။ “ေနပါေစရွင္… အခုလို ရွင္းျပတာပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါျပီေတာ္… က်ဳပ္… အိမ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေတာ့္… က်ဳပ္အမ မသိေလာက္ေသးဘူး…” “ေအး… ၇ ရက္ ျပည့္လို႔ ေနစရာ မရိွရင္လည္း ငါ့ဆီ လာရွာေနာ္… နင့္အတြက္ အျမဲ အဆင္သင့္ပဲ… ဟားဟားဟား…” ေအးဘုံလည္း အိမ္ကို သုတ္ေျခတင္ရေတာ့သည္။ သစ္ပင္ၾကားေတြမွာလည္း အေကာင္ေတြ မြစိတက္လို႔ေပါ့။ အိမ္ဝင္းကို ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္ေစာင္တဲ့ အေကာင္ေလးႏွင့္ စကားေျပာဆိုရသည္။ အေျခခံအခ်က္ေတြကေတာ့ ရြာေစာင့္အေကာင္ေလး ရွင္းျပသလိုပင္ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ေအးဘံုကို မေခၚေပ။ ဘယ္ေခၚမလဲ။ သူ႔ေဘးနားမွာ မြစိတက္ေနေအာင္ ေခၚထားတဲ့ အေကာင္ေလးေတြက အမ်ားၾကီး။ စကားေျပာျပီးေတာ့ အိမ္ဝင္းတံခါးကို ဒီအတိုင္း ျဖတ္ဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ျဖတ္ဝင္လို႔ ရေတာ့ မိမိမွာ အစြမ္းေတြ ရိွေနပါလားဆိုျပီး ေပ်ာ္သြားေသးသည္။ “အ… အ… ကိုသာေမာင္… ျမန္ျမန္ လုပ္ပါ… ခဏေနရင္ ေအးဘံု လာေတာ့မွာေတာ့္…” “ေအးပါ… စိန္ေအးရယ္… နင့္အဖုတ္က ေတာ္ေတာ္ လုပ္လို႔ ေကာင္းတယ္ဟာ… ဘယ္ႏွစ္ခါ လုပ္လုပ္… လိုးမဝဘူး…” “ေတာ္ပါ… အပိုေတြ ေျပာေနတယ္… ရွင့္မယားၾကီး ကို မလုပ္ရတိုင္း က်ဳပ္ကို လာလုပ္ေနတယ္… အ… အ…” “တကယ္ပါ… စိန္ေအးရ… နင့္အဖုတ္က စီးကပ္ေနတာပဲဟ… အထဲကေနလည္း ဆြဲဆြဲယူေနတယ္… အစထဲက အဲ့လိုမွန္း သိရင္ ထြန္းေတာက္နဲ႔ ျပိဳင္ျပီး နင့္ကို ပိုးပန္းျပီး အပိုင္ ယူပါတယ္ဟာ…” “ရွင့္ဘာသာ ေထြးညိဳက ေကၽြးတာကို စားျပီး ယူလိုက္ျပီးေတာ့…” “ေအးပါဟာ… ေတာ္ျပီ… ငါ အားကုန္ လိုးေတာ့မယ္ေနာ္…” “လိုး… လိုး…” အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ရံုေလးသာ ရိွေသာ ေအးဘံုရဲ႕ အေမ ျဖစ္သူ စိန္ေအးႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္မွ သာေမာင္တို႔ လိုးေနျခင္း ျဖစ္သည္။
သာေမာင္က ေထြးညိဳကို ယူထားေပမယ့္ ကေလး မရေသာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေသာ္လည္း အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ေထြးညိဳက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့။ သူ႔ကိုလည္း သိပ္ျပီး ေပးမလိုးဘူး။ အစာ စားလိုက္၊ အိ္ပ္လိုက္၊ တီဗီ ၾကည့္လိုက္ႏွင့္။ အဲ့ဒီေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္း ထြန္းေတာက္ရဲ႕ မိန္းမ စိန္ေအးႏွင့္ လိုးရေအာင္ ၾကံဖန္ရေတာ့သည္ေပါ့။ ထိုအသံမ်ားမွာ ေအးဘံုရဲ႕ အိမ္ထဲကေန ၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ ၾကားျပီး အ့ံအားသင့္သြားသည္။ အိမ္ေစာင့္ေကာင္ေလးကေတာ့ ငါ သိျပီးသားဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ ေအးဘံုကို ၾကည့္ေနသည္။ ေအးဘံုလည္း အိမ္အနားကို ကပ္ကာ အခန္းထဲ ဝင္ျပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးဘံုကို ျမင္ရမည္မွ မဟုတ္တာေလ။ ေအးဘံု ျမင္လိုက္ရသည္က မိမိရဲ႕ အေမ ျဖစ္သူသည္ ေလးဘက္ေထာက္ကာ ဖင္ကို ကုန္းထားျပီး ေပါင္ကို ေစ့ေပးထားသည္။ အဲ့ဒီ အေနာက္ကေနမွ ဦးသာေမာင္ၾကီးက အေနာက္ကေန သူ႔လီးၾကီးနဲ႔ ထိုးထည့္ေနသည္။ ေဒၚစိန္ေအးရဲ႕ ခါးကို ကိုင္ျပီး ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ကိုယ္တံုးလံုး ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚစိန္းေအးႏို႔ေတြက အေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းႏြဲ႔ေနသည္ေလ။ သူတို႔ေတြ အခုလို ေအးဘံု မသိေအာင္ လိုးေနသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနျပီလဲ မသိ။ အခုဟာက တံု႔ေႏွးေႏွး မဟုတ္ပဲ အရိွန္တက္ေနေသာေၾကာင့္ ဒီေန႔ မတိုင္ခင္ထဲကပင္ ျဖစ္ေနေလာက္သည္။ ထိုစဥ္ အသံရွည္ ျငီးသံၾကီးႏွင့္ အတူ ေဒၚစိန္ေအးရဲ႕ ကိုယ္လံုးလည္း တုန္သြားတာကို ေအးဘံု ေတြ႔လိုက္သည္။ ဦးသာေမာင္ကေတာ့ ေဒၚစိန္ေအးရဲ႕ အဖုတ္ကေန သူ႔လီးကို ခၽြတ္လိုက္ျပီး ေဒၚစိန္ေအး ပါးစပ္နားကို သြားေတ့လိုက္သည္။ အဲ့ဒီအခါမွာေတာ့ ေဒၚစိန္ေအးက ဦးသာေမာင္ရဲ႕ လီးကို တျပြတ္ျပြတ္ စုပ္ကာ ကြင္းတိုက္ေပးေတာ့သည္။ ဦးသာေမာင္လည္း တအားအား ေအာ္ကာ လရည္ေတြ ထြက္လာေတာ့သည္။ ထြက္လာသမွ် လရည္ကို ေဒၚစိန္ေအးက တဂြတ္ဂြတ္ ျမိဳခ်ေတာ့သည္။ “လရည္ ၾကိဳက္လို႔လား… စိန္ေအး…” “က်ဳပ္ အၾကိဳက္ဆံုးက လရည္ ရွင့္… ညွီစို႔စို႔ ရိွေနေပမယ့္ ျမိဳခ်လိုက္ရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ႔မွ ယွဥ္လို႔ မရဘူး… ဟိုအရင္ ကိုထြန္းေတာက္ ရိွတုန္းကေတာ့ ညတိုင္း ေသာက္ေနၾကေလ… အခုေတာ့…” “ဒါဆို ငါ ေန႔တိုင္း တိုက္မယ္ေလ… အခုက ေအးဘံု လြတ္ေတာ့မွ ငါက လာ လာ ေနရတာ…” “ေတာ့္ မယားၾကီး ရိွတယ္ေလ… က်ဳပ္က အျမဲ အဆင္သင့္ပါေတာ္… ေအးဘံုလည္း ေယာက်္ားယူေတာ့မွာပဲ… အိုးအိမ္ ခြဲေတာ့မွ က်ဳပ္ဆီ အခ်ိန္ မေရြးလာခဲ့…” “အခု ေအးဘံုက ဘယ္သြားတာလဲ…” “ဘယ္သြားရမတုန္း… သူ႔ရည္းစား ဟိုေကာင္ သာေအးနဲ႔ သြားေတြ႔တာ ေနမွာေပါ့…” “ညဘက္ၾကီး… ဒါဆို ဒင္းတို႔ေတြ လိုးေနေလာက္ျပီ…” “က်ဳပ္သမီးကိုေနာ္… အင္း… ဟုတ္မွာေပါ့… သူတို႔လည္း ယူေတာ့မွာမို႔… က်ဳပ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး လႊတ္ေပးထားတာ…” ေအးဘံုသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလး ျဖစ္ကာ အံ့ၾသေနသည္။
ကိုရင္သာေအးနဲ႔ လိုးေနတာကို သိေနသည္တဲ့။ ရွက္လိုက္တာေလ။ ဦးသာေမာင္နဲ႔ ေဒၚစိန္ေအးတို႔ လိုးေနတာကို ၾကည့္ျပီး ေအးဘံုလည္း အဖုတ္ေတြ ယားလာကာ အရည္ေတြ စီးက်လာသည္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ထဲကေန ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။ အိမ္ဝင္းထဲက ကြပ္ပ်စ္မွာ ထိုင္လိုက္ရင္း ေအးဘံုသည္ ကိုယ့္အဖုတ္ ကိုယ္ႏိႈက္ကာ အာသာေျဖေနေတာ့သည္။ သူသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုမျပဳမိေတာ့။ မ်က္လံုးကို မိွတ္ကာ ခုဏက ျမင္လိုက္ရသည့္ ဦးသာေမာင္ လီးကို စိတ္ကူးယဥ္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ ကိုရင္သာေအးနဲ႔ လိုးခဲ့တာကိုေရာေပါ့။ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ျခံဳပုတ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အေကာင္ၾကီးရဲ႕ ခရမ္းသီးဟန္ လီးၾကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ကိုယ့္အဖုတ္ ကိုယ္ႏိႈက္၊ ကိုယ့္အေစ့ ကိုယ္ပြတ္ေျခရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ခံလို႔ ေကာင္းလာကာ၊ ကိုယ္လံုးေလး တုန္တက္ျပီး ျပီးေျမာက္ျခင္းကို ခံစားလိုက္ရသည္။ “ေကာင္မေလး… ျပီးျပီလား…”အသံၾကားလို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကြပ္ပ်စ္မွာ လွဲေနတဲ့ ေအးဘံုရဲ႕ မ်က္ႏွာေဘးနားမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ သူ႔ကို မိုးျပီး ၾကည့္ေနေသာ အေကာင္ၾကီး တစ္ေကာင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီအေကာင္ၾကီးကလည္း ရုပ္က သိပ္မပ်က္ေသးသျဖင့္ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ ျမင္ဖူးသည့္ မ်က္ႏွာဟု ထင္သည္။ အေရးၾကီးတာက ေအးဘံုရဲ႕ မ်က္ႏွာနားမွာ ေဝွ႔ယမ္းေနသည့္ လီးၾကီး ျဖစ္သည္။ ကိုရင္သာေအးရဲ႕ လီးထက္ ရွည္ျပီး တုတ္ေသာ္လည္း ျခံဳပုတ္အေကာင္ၾကီးေလာက္ မၾကီးဘူးဟု ထင္သည္။ ဒါမ်ဳိး အရြယ္အစားဆို ခံႏိုင္ေလာက္သည္ဟု စိတ္ထဲ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ “ေတာ္က ဘယ္သူတုန္း… က်ဳပ္… ေတာ့္ကို ျမင္ဖူးသလိုပဲ… ေနဦး… ေတာ္… ကိုရင္ဗလ လား…” “ေအး… ဟုတ္တယ္… ေအးဘံု… နင္ ဘယ္ဆိုးလို႔တုန္း… ငါ့ မွတ္မိသားပဲ…” “မွတ္မိတာေပါ့… ကုိရင္ဗလ က ေအးဘံုတို႔အတြက္ လယ္လည္း စိုက္ေပးတယ္… အိမ္ရဲ႕ ေဝယာဝစၥလည္း လုပ္ေပးေသးတယ္… ဒါနဲ႔ ေတာ္ၾကီးက ဘယ္လို ေသသြားတာတုန္းေတာ့္…” “နင့္အိမ္ထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့လဲ ေတြ႔လား…” “အင္း… ေတြ႔တယ္ေလ… အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လဲ…” “ေအး… အဲ့ဒီသာေမာင္ရဲ႕ ေနရာမွာ အရင္က ငါ ျဖစ္ခဲ့တာ…” “ရွင္… ေတာ္ ဘာေျပာတာလဲ…” “နင့္အေမနဲ႔ ငါ အရင္ထဲက ျဖစ္ၾကတာ…” “ေၾသာ္… ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္ကို အရမ္းကပ္ေနတာကိုး… ထင္ေတာ့ ထင္သား…” “ေအးဟာ… တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့ကို သာေမာင္က ခ်ိန္းတယ္ေလ… လယ္ကြင္းေတြနားက ေရတံခြန္ကို သိလား… အဲ့ဒီကို ခ်ိန္းတာ…” “ဟင္…” “နင့္အေမကို သူက စိတ္ဝင္စားလို႔တဲ့ေလ… အဲ့ဒါ ငါ့ကို ေဘးဖယ္လို႔ ေျပာတာ… ငါလည္း ျငင္းတာေပါ့… နင့္အေမက ဒီေလာက္ လိုးလို႔ ေကာင္းတာကို…” “ေတာ္ၾကီးေနာ္… စကား ေျပာတာ ၾကည့္ေျပာ…” “ဟီး… ေဆာတီးပါဟာ… ဒါေပမယ့္ တကယ္ လိုးလို႔ ေကာင္းတာဟ… နင့္ အဖုတ္ေလးလိုပဲ လွတယ္ေလ…” “ဟြန္႔…” “အဲ့ဒါနဲ႔ ငါ့ကို အလစ္ တြန္းလိုက္တာ… ေရတံခြန္ေပၚကေန ျပဳတ္က်သြားတယ္ေလ… ေရထဲ ျပဳတ္က်ရံုသပ္သပ္ဆို ငါက ဘယ္ေသမတုန္းဟ… အခုေတာ့ ေရထဲအက် ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ တိုက္ျပီး ေခါင္းကြဲေတာ့တာပဲ… အဲ့မွာ ေသေတာ့တာေပါ့…” “ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ အိမ္ထဲက သစ္ပင္ေပၚ ဘာလို႔ ေရာက္လာတာတုန္း…” “ဒါကေတာ့ ငါက မေသခင္ နင့္အေမကို စိတ္စြဲျပီး ျဖစ္တာမို႔လို႔ ဒီအိမ္ထဲ ဝင္လို႔ ရေနတုန္း… ဒီသစ္ပင္ ေစာင့္ေနတဲ့ အေကာင္ၾကီးက သူ ဝဋ္ကၽြတ္ေတာ့မွာ မို႔လို႔… သူ႔ ေနရာ ငါ့ကို ေပးခဲ့တာေလ… ဒါနဲ႔ ငါလည္း ရိွသမွ် ေကာင္မေတြ အကုန္ ေမာင္းထုတ္လိုက္တာ… ဟိုအိမ္ေစာင့္ေကာင္ဆီ ေရာက္ေနပါေရာလား… ဟားဟားဟား…” “ဒီလိုကိုး…” “ဒါနဲ႔ နင္ ေနစရာ ရျပီလား…” “မရေသးဘူးေတာ့… ခုဏေလးတင္မွ က်ဳပ္လည္း အသက္ထြက္ျပီး အိမ္ျပန္လာတာပဲ…” “နင့္အေၾကာင္းေတြေတာ့ ခုဏက အိမ္ေစာင့္ေကာင္ကို ရွင္းျပေနတာ ၾကားသားပဲ… ကဲ… ငါ နဲ႔ ေနမလား… ဒီသစ္ပင္က နင္ လူဘဝက ပိုင္တဲ့ အိမ္ထဲမွာ ရိွေနလို႔ ငါက သနားလို႔ ေပးေနတာေနာ္…” “အင္း… ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေပးေနေလ… က်ဳပ္က က်ဳပ္အတြက္ ဆြမ္းသြပ္အလွဴလုပ္ရင္ သာဓုေခၚရဦးမွာ ဆိုေတာ့ မၾကားပဲ ေနမယ္…” “ေအး… ေအး… ဒါနဲ႔… နင္ ခုဏက အာသာေျပရဲ႕လား…” “ေတာ္ၾကီးေနာ္…” ရွက္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရသည္။
“နင္ကလည္း ရွက္မေနနဲ႔… ငါက နင့္ကို ဒီမွာ ေပးေနထားတာဆိုေတာ့… ငါ့အလိုကိုလည္း ျဖည့္မယ္မလား…” ေအးဘံုက ဗလရဲ႕ လီးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လရည္ၾကည္ေတြေတာင္ တြဲေလာင္းခိုေနကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ျပေနသည္။ ေအးဘံုလည္း ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ စိတ္ေတြ ျပန္ထလာကာ ဘာျပန္ေျပာလိုက္မိမွန္း မသိေတာ့။ သိလိုက္တာကေတာ့ ေအးဘံုလက္ကို ဆြဲလိုက္ကာ ေဆြ႔ကနဲ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားက ကိုင္းေပၚ ခုန္တက္သြားသျဖင့္ ေအးကနဲ ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားေပၚ ေရာက္ေတာ့ မည္သို႔ လုပ္လိုက္သည္ မသိပဲ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ငွက္ေမႊးသ႑န္ ေပါ့ပါးေနသည္။ သစ္ပင္ ထိပ္ဆံုးက သစ္ကိုင္းေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ျပီး ကိုရင္ဗလသည္ ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္ထဲကို သူ႔လီးၾကီး သြင္းပါေတာ့သည္။ ခုဏက ေအးဘံု လက္နဲ႔ ဆြျပီး ႏိႈက္ထားလို႔ ေစာက္ရည္ေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္ေနလို႔သာ ေတာ္ေသးသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ဒီအရြယ္အစား လီးၾကီးနဲ႔ ထိုးသြင္းလိုက္ရင္ စုတ္ျပတ္ေနမွာပင္ ျဖစ္သည္။ အဲ… လူမဟုတ္ေတာ့ ျပဲ မျပဲ ေသခ်ာ မသိေပ။ ထူးဆန္းသည္က လီးၾကီးမွာ အဖုတ္ထဲ သြင္းေနရင္းႏွင့္ ၾကီးသထက္ ၾကီးလာသည္ဟု ထင္ရသည္။ လီးၾကီးလာတာကို မခံႏိုင္ဘူးဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္ၾကီးက ျပဲသထက္ ျပဲလာကာ ဝင္လာသမွ် လီးေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ၾကံ့ၾကံ့ခံေနသည္။ လူ႔ဘဝတုန္းက ဒီလိုမ်ဳိး သစ္ပင္ထိပ္ကိုင္းေပၚမွာ အခုလို လိုးရမယ္လို႔ လံုးဝ မေတြးမိဘူး။ အခုညမွာေတာ့ လူ႔ဘဝ အျဖစ္နဲ႔ တစ္ခါ၊ အခု တစ္ခါ မတူညီတဲ့ လီးအမ်ဳိးအစားေတြနဲ႔ လိုးျခင္းကို ခံေနရသည့္ ေအးဘံုပါ။ ဗလ ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း သစ္ကိုင္းေတြက လႈပ္သြားၾကသည္။ “ကိုရင္သာေမာင္… အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္က သစ္ပင္ကိုင္းေတြက အရမ္း လႈပ္ေနပါလား… သရဲမ်ား ေျခာက္တာလားေတာ္…” “နင္ကလည္း… မဟုတ္ႏိုင္တာ… ငါတို႔ ေနလာတာပဲ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ေနျပီ… နင္က သရဲ တေစၦေတြ ယံုတုန္းလား…” “မဟုတ္ပါဘူးေတာ္… က်ဳပ္က ေသခ်ာ ျမင္လိုက္လို႔ပါ… ေဟာ… ဟိုမွာ သာေအးရဲ႕ ဆိုင္ကယ္မလား… ေအးဘံုတို႔ ပါလာတာ ထင္တယ္… ရွင္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ထြက္သြားလိုက္ေတာ့…” “ေအး… ေအး…” “အရီးေလး…” ငိုၾကီးခ်က္မႏွင့္ ဝင္လာေသာ ကိုရင္သာေအးပါ “ေဟ… သာေအး… ေအးဘံုေရာ… ေအးဘံု ဘာျဖစ္လာလဲ… မထိတ္သာ မလန္႔သာဟယ္… ျမန္ျမန္ ေျပာပါဟ…” “အရီးေလး… ေအးဘံုေလ… ေအးဘံု… ဆံုးျပီဗ်…” “ဘာ… အမေလး… အရပ္ကတို႔ရဲ႕… က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသမီးေလး ေအးဘံု ေသျပီတဲ့ေတာ့္…” ေဒၚစိန္ေအးရဲ႕ အသံေၾကာင့္ တရြာလံုးနီးပါး ထြက္လာၾကသည္။ သာေအးကလည္း အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ကာ ငိုသူက ငို၊ သာေအးကို အျပစ္တင္သူက တင္၊ နာေရး ျပင္မယ့္သူက ျပင္ႏွင့္ တရြာလံုး ေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္။
သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆူညံ ဆူညံ၊ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားက ေအးဘံုနဲ႔ ဗလ ကေတာ့ လိုးပြဲၾကီးကို က်င္းပေနတုန္း။ တေျဖာင္းေျဖာင္း၊ တဘြတ္ဘြတ္၊ တျဗြတ္ျဗြတ္ အသံေပါင္းစံုႏွင့္အတူ လီးၾကီးက အဖုတ္ထဲ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ သစ္ကိုင္းမ်ား လႈပ္ေနသည္ကို ေဒၚစိန္ေအးက ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း စိတ္ထဲ ေရရြတ္ေနမိေတာ့သည္။ ေအးဘံုရယ္… အေမ့ကို လာျပတာမ်ားလားကြယ္… ေနာက္ေန႔မနက္ အာရံုတက္တဲ့ အထိ ေဒၚစိန္ေအး တစ္ေယာက္ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္။ သူ႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သမီးေလးက ေလာက ကေန ထြက္ခြာသြားျပီ ျဖစ္သည္။ ရြာထံုးစံအတိုင္း ရြာျပင္မွာ ေသတာမို႔လို႔ အေလာင္းကို ရြာထဲ အဝင္မခံ။ ရြာထိပ္မွာပင္ ေျမျမွဳပ္ သျဂိဳဟ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အမွန္ဆို ေဆးရံုမွာ အေလာင္းကို ထားရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆးရံုသည္ ျပီးျပည့္စံုမႈ မရိွလို႔ အေလာင္းေတြကို ေဆးရံုမွာ လက္မခံတာ အေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ရြာျပင္မွာ မ႑ပ္ေဆာက္ျပီး သျဂိဳဟ္ရန္ ျပင္ရေတာ့သည္။ ညေန ခ်က္ခ်င္း သျဂိဳဟ္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ရြာျပင္ထြက္ကာ ျပင္ဆင္သူႏွင့္ ေဆးရံုသြားကာ အေလာင္း မ ဘို႔ လုပ္သူႏွင့္ ကိုရင္သာေအး အပါအဝင္ ကာလသား တသိုက္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ ေဒၚစိန္ေအးရဲ႕ အိမ္ကေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ထဲက လာသူ လာ၊ ျပန္သူက ျပန္ ႏွင့္ ေန႔ခင္းေလာက္ ေရာက္မွ လူၾကဲ သြားေတာ့သည္။ ကြပ္ပ်စ္မွာ ထိုင္ေနသည့္ ေဒၚစိန္ေအး အနားတဝိုက္တြင္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေသာ ကိုရင္သာေမာင္ႏွင့္တကြ လူၾကီးပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေနသည္။ သစ္ပင္ေပၚကေန ထိုလူမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ကိုရင္ဗလက တေတာက္ေတာက္ျဖစ္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုရင္သာေမာင္ကို ၾကည့္ျပီး ေဒါပြေနတာ ျဖစ္သည္။ “ေတာ္ၾကီးကလည္းေတာ္… ျပီးတာေတြ ျပီးပါေစေတာ့… က်ဳပ္အမလည္း သနားပါတယ္… က်ဳပ္ လူျပန္ျဖစ္ခ်င္တယ္ေတာ္ေရ႕…” “ေအးပါ… ေအးဘံု… နင့္ကို ၇ ရက္ျပည့္ရင္ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းေကၽြးတရားနာခိုင္းျပီး အမွ်ေဝလိမ့္မယ္… အဲ့အခ်ိန္သာ ေသခ်ာ အာရံုျပဳျပီး သာဓုေခၚလိုက္… ငါ့မွာသာ မကၽြတ္မလြတ္ ျဖစ္ေနတာ…” “ေတာ္ၾကီးက တေကာင္ၾကြက္ကိုး… က်ဳပ္အမ ကလည္း ေတာ္က ဘယ္လို ေသမွန္းမသိဘူးဆိုျပီး ေၾကာက္ေနတာ…” “အဲ့ဒီ သာေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္… ငါ ၾကည့္မရဘူး… ေနဦး… ငါ ဝင္ပူးလို႔ ရမလား မသိဘူး… အရင္တုန္းကေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ ဒင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ရိွေနလို႔ ငါ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရတာ…” “ရွင္… ဝင္ပူးလို႔ ရတယ္… ဟုတ္လား…” “ေအး… ငါ့ကို ဒီသစ္ပင္ရဲ႕ အရင္ပိုင္ရွင္က ေျပာျပသြားတာ… အိမ္ေစာင့္ေကာင္ ရိွေနလို႔သာ အိမ္ထဲ ဝင္မရတာ… အခုေတာ့ လုပ္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္…” ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ လူတသိုက္နားသို႔ ကိုရင္ဗလ ခ်ည္းကပ္သြားသည္။ သစ္ပင္ေပၚကေန ေဇာက္ထိုးဆင္းသြားလို႔ သူ႔လီးၾကီးကေန အရည္စက္ တခ်ဳိ႕က ကိုရင္သာေမာင္ရဲ႕ အၾကမ္းပန္းကန္လံုးထဲသို႔ပင္ ဝင္သြားတာ ေတြ႔လိုက္သည္။
လူေတြကေတာ့ ဘယ္ေတြ႔မလဲေပါ့။ ကိုရင္သာေမာင္က နာေရးအေၾကာင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ျပီး ေျပာေနေလသည္။ မသိရင္ သူက ဒီအိမ္ရွင္ လိုလို။ သူ႔မိန္းမ ေထြးညိဳကေတာ့ အိမ္ျပန္ ဟင္းခ်က္ေနလို႔ မရိွေသးတာ ျဖစ္သည္။ စကားေျပာျပီး ေမာဟန္ ရိွေတာ့မွ အၾကမ္းပန္းကန္လံုးကို ကိုင္ကာ ေရေႏြးၾကမ္း အဖန္ရည္ ေႏြးေတးေတးကို တက်ဳိက္ထဲ ေမာ့ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ အဖန္ရည္သီးကာ တဟြတ္ဟြတ္ ႏွင့္ ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကိုရင္ဗလက ကိုရင္သာေမာင္ရဲ႕ ကိုယ္ထဲကို ဝင္ပူးထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ “မေအး…” “ရွင္…” ရုတ္တရက္ လန္႔သြားသည့္ ေဒၚစိန္ေအး။ အမ်ားေရွ႕မွာ မစိန္ေအးလို႔ ေခၚျပီး ၂ ေယာက္သား လိုးခ်ိန္မွာ စိန္ေအးလို႔ ေခၚေနတဲ့သူက အေခၚ ေျပာင္းသြားလို႔ ျဖစ္သည္”မေအး…” “ဘာတုန္းေတာ့္…” ေဒၚစိန္ေအး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို မ်က္လံုးေသၾကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနေသာ ကိုရင္သာေမာင္ကို ေတြ႔ရသည္။ အၾကည့္ေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကက္သီးေမႊးမ်ားပင္ ထ သြားသည္။ ခဏေလး အတြင္းပင္ မ်က္လံုးမိွတ္သြားကာ ေနသည္။ တေအာင့္ေလး ၁၀ စကၠန္႔ အၾကာေလာက္မွာ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္ဖြင့္ကာ ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့သည္။ “အဟြတ္… အဟြတ္…” “ကိုရင္သာေမာင္… ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ… ေခ်ာင္းေတြဆိုးေနတယ္… ခုဏက က်ဳပ္ကို ေခၚျပီး ဘာေျပာမလို႔လဲ…” “ငါ ေခၚမိလို႔လား…” “ကဲ… ေဒၚဂြက္ေထာ္ေရ… ေတာ္ ေျပာစမ္းပါဦးေတာ္…” “ဟုတ္တယ္ေလ… သာေမာင္… နင္ပဲ စိန္ေအးကို မေအး… မေအး ဆိုျပီး ေခၚေနတာ…” “ဟုတ္လား… က်ဳပ္မသိပါဘူးဗ်ာ… အဖန္ရည္ေသာက္တာ လည္ေခ်ာင္းသီးသြားလို႔… အဟြတ္… အဟြတ္…” သစ္ပင္ေပၚကို ျပန္တက္လာေသာ ကိုရင္ဗလကို ၾကည့္ကာ ေအးဘံုက လက္မ ေထာင္ျပလိုက္သည္။ “ေတာ္ၾကီး… ဘယ္လို လုပ္တာလဲေတာ့… က်ဳပ္လည္း သင္ေပးပါေတာ္…” “ေအး… ငါလည္း ငါ့ကို သင္ေပးထားတဲ့အတိုင္း လုပ္လိုက္တာဟ… အဲ့ အပူးခံရမယ့္ လူက ရုတ္တရက္ အသိလြတ္သြားတာ ျဖစ္ျဖစ္… လိပ္ျပာငယ္တဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ပူးလို႔ ရတယ္ ေျပာထားတာဟ… လုပ္ပံု လုပ္နည္းကေတာ့ ငါ သင္ေပးမွာေပါ့… သင္ေပးခ ကေတာ့ ဟဲဟဲဟဲ…” သစ္ပင္က သစ္ကိုင္းေတြ လႈပ္ေနတာကို ေဒၚစိန္ေအး တစ္ေယာက္ သတိထားမိျပန္သည္။
ဒီတေခါက္ေတာ့ ေလတိုက္လို႔ လႈပ္တာဟုပင္ ထင္မွတ္လိုက္သည္။ အေမ့နားမွာ ရိွေၾကာင္းကို ထပ္ ျပေနတာလား ေအးဘံုေရ…ကိုရင္သာေအး တစ္ေယာက္ ရြာႏွင့္ ရြာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရိွလွ်င္ သူ႔အေနာက္ကို ေအးဘံု လိုက္လို႔ ရေသာ္လည္း တျခားေနရာကို သြားရင္ေတာ့ လိုက္လို႔ မရ။ အဲ့ဒီက အေစာင့္ေကာင္ေတြက ဝိုင္းတားၾကသည္။ ေအးဘံု အေလာင္းကို ေျမျမွဳပ္သျဂိဳဟ္ျပီးေတာ့ ကိုရင္သာေအးသည္ ညေနဆိုလွ်င္ တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာကာ ေအးဘံုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ရိွခဲ့သည့္ ေရတံခြန္ေလးဆီ သြားထိုင္ကာ ငိုေနတတ္သည္။ အဲ့လို အခ်ိန္မ်ဳိးဆို ေအးဘံုက လိုက္လာခဲ့သည္။ ေအးဘံု စားဘို႔အတြက္က ေလာေလာဆယ္ မပူရ။ ေဒၚစိန္ေအးက ေအးဘံုအတြက္ဆိုျပီး အိမ္ထဲမွာ ထမင္းပန္းကန္ ျပင္ေပးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တေနကုန္ ကိုရင္သာေအးေနာက္ လိုက္ကာ၊ ညက်ေတာ့မွ ကိုရင္သာေအးအိမ္ကို ဝင္ေတာ့မွ မိမိ ေနထိုင္ရာ သစ္ပင္ဆီကို ျပန္လာသည္။ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကိုရင္ဗလရဲ႕ ဒင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ လီးၾကီးႏွင့္ လိုးတာ ကို ခံရေတာ့သည္။ ၇ ရက္ကလည္း မျပည့္ေသးဘူး။ ၂ ရက္ပဲ လိုေတာ့သည္။ ကိုရင္ဗလကေတာ့ သူႏွင့္ အတူ ရိွေနေစခ်င္တဲ့ ပံု။ ေအးဘံုကေတာ့ မေနခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ကိုရင္ဗလ လီးၾကီးကိုလည္း သူက စြဲမက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ၆ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ ကိုရင္သာေအးသည္ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေအးဘံုရဲ႕ ေျမပံုေလးမွာ ငိုေၾကြးျပီး ရြာထဲကို ျပန္လာေတာ့ ေအးဘံုလည္း အနားမွာ ပါလာေတာ့သည္။ ညကလည္း နည္းနည္း မိုးခ်ဳပ္ေနျပီမို႔ ေမွာင္စ ျပဳေနျပီ ျဖစ္သည္။ “သာေအးေရ… ဟဲ့… သာေအး…” “ဗ်ာ… အစ္မ မတင္ရီ…” “မရီ လို႔ပဲ ေခၚပါဆို သာေအးရယ္…” “ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့…” “နင္လည္း သနားပါတယ္… အခုလည္း ရြာျပင္ကေန ျပန္လာတာလား…” “ဟုတ္တယ္…အစ္မ မတင္ရီ… အဲ… မရီ…” “နင္… ေအးဘံုကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာေပါ့ေနာ္…” “ခ်စ္တာေပါ့… မတင္ရီ… အဲ… မရီ ရယ္… က်ဳပ္ရဲ႕ အခ်စ္ဦးကိုဗ်…” “နင္တို႔ ေရတံခြန္မွာ ဟိုဟာ လုပ္ၾကရင္း ေအးဘံု ေသတာဆို…” “ဟာ…” ရွက္ဟန္… ဝမ္းနည္းတာေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္မွန္း မသိေတာ့ဘူး “တကယ္လားဟ…” “ဟုတ္တယ္… မရီေရ… က်ဳပ္တို႔ အဲ့နားမွာ လိုးရင္း ေအးဘံု ပိုးထိ ေသတာဗ်…” “ဟယ္… နင္ကလည္း ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ကို ေျပာေတာ့တာပဲ…” “မရီက အဲ့ဒါကို နားေထာင္ခ်င္တာမလား…” “ဟီး…” “ကဲ… က်ဳပ္ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်…” “ေအးပါ… ေအးဘံု ကိုယ္စား ငါ လုပ္ေပးႏိုင္တာ ရိွရင္လည္း ေျပာပါ သာေအးရယ္… ငါ နင့္ သနားလို႔ပါ…” ဒီအပ်ဳိၾကီးေတာ့ အလိုးခံခ်င္ေနျပီ ထင္တယ္လို႔ သာေအး အျပင္ ေအးဘံု ပါ ေတြးလိုက္မိသည္။ သာေအးကို ေရလာေျမာင္းေပး လုပ္ေနတဲ့ စကားေတြ မို႔လို႔။ ေအးဘံုလည္း ဒီဘဝက ကၽြတ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ မသိ။
ကိုရင္သာေအးကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ မထားခဲ့ခ်င္ဘူး။ သူ႔ကိုလည္း အေဖာ္တစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ထားခဲ့ရမည္ဟု ေတြးေတာမိေသာေၾကာင့္ အပ်ဳိၾကီးနဲ႔ လိုးဘို႔ လုပ္ေပးလိုက္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ထင္မိသြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ထိ ထြက္လာျပီး စကားလာေျပာေသာ အပ်ဳိၾကီး ေျခေထာက္ေပၚကို ၾကြက္ ျဖတ္သြားပါေတာ့သည္။ “အမေလးေတာ့…” “မရီ… မရီ… ဘာျဖစ္လဲ…” “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး… ကိုရင္သာေအး… ၾကြက္ျဖတ္သြားလို႔ပါေတာ္…” “ဟင္… မရီ… က်ဳပ္ကို ဘယ္လို ေခၚလိုက္တာလဲ…” “ေၾသာ္… ေအးဘံုက ေတာ့္ကို အဲ့လို ေခၚတာမလား…” “ဟုတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္… မရီနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ…” “ေအးဘံု ကိုယ္စား မရီက ကိုရင္သာေအးကို ျပဳစုေပးမလို႔ပါ…” “မလိုပါဘူးဗ်ာ…” “ေတာ္… က်ဳပ္စကား နားေထာင္… အခု က်ဳပ္ ဟိုေန႔က ေအးဘံုနဲ႔ ေတာ္နဲ႔ သြားတဲ့ ေရတံခြန္ကို သြားခ်င္တယ္… လိုက္ပို႔ေပးပါ…” “ဟာဗ်ာ… မရီ… ည မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ဗ်… ဘာလုပ္မွာတုန္း…” “လိုက္ပို႔မွာသာ လိုက္ပို႔ပါေတာ္… ေတာ့္ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ သြားယူလိုက္… က်ဳပ္ ေစာင့္ေနမယ္…” “ေခါင္းရႈပ္ရတဲ့ အထဲ… ျပီးေရာဗ်ာ… ျပီးေရာ… ခဏေစာင့္…” သာေအးသည္ ဆိုင္ကယ္ အျမန္ယူကာ အပ်ဳိၾကီး မတင္ေအးကို ေရတံခြန္ရိွရာ ေခၚလာေတာ့သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လည္း ဘာမွ မေျပာပဲ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ပါလာသည္။ အစပိုင္းေတာ့ အေနာက္ကေန ေအးေဆးလိုက္လာေပမယ့္၊ ခဏၾကာေတာ့ သာေအးကို ဖက္ထားေလသည္။ လက္ၾကီးက ေအးစက္စက္နဲ႔ေပါ့။ “ကဲ… ေရာက္ျပီ… မရီ…” “လာ… လိုက္ခဲ့…” “ဟာ… က်ဳပ္လက္ကို ဘာလို႔ ဆြဲတာလဲဗ်… လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္…” “ေတာ့္ပါးစပ္ပိတ္ျပီး လိုက္ခဲ့ပါေတာ္…” “မရီ ထူးဆန္းေနတယ္ေနာ္… ဘာျဖစ္တာလဲ…” “ဘာမွ မျဖစ္ဘူး…” ေရတံခြန္အနားက ေအးဘံုတို႔ လိုးခဲ့ဖူးေသာ ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ ရုတ္တရက္ မရီသည္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္။ “ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ကို ေသခ်ာၾကည့္…” မတင္ရီေျပာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သာေအး လန္႔သြားသည္။ ဟုတ္သည္။
မတင္ရီ မ်က္လံုးၾကီးက အေသၾကီး။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေႏြးေထြးမႈ ေပးမည့္သေယာင္၊ အၾကင္နာေပးမည့္သေယာင္ ေပါက္ေနေသာ္လည္း အေသၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေအးဘံုႏွင့္ပင္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူသည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ထိုစဥ္ မေျပာမဆိုနဲ႔ မတင္ရီသည္ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အက်ၤီေတြ ထမိန္ေတြကို ခၽြတ္ခ်ပါေတာ့သည္။ အသက္ ၂၇ ႏွစ္ခန္႔ ရိွျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအးဘံုတို႔ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ အပ်ဳိၾကီး ေနရာေပးထားေပမယ့္ ႏို႔ေတြက လံုးဝန္းေနသည္။ အဖုတ္ကလည္း ေအးဘံုလို မဟုတ္။ အေမႊးနည္းသည္။ မ်ဳိးရိုးလိုက္တာ ျဖစ္မည္။ သို႔မဟုတ္ အပ်ဳိၾကီး ဘာလုပ္ထားလဲ သူမသိ။ “ကိုရင္သာေအး… က်ဳပ္ကို ၾကည့္… က်ဳပ္ မလွဘူးလား…” ဂလု တံေတြးျမိဳခ်သံ… ျပြတ္… လွ်ာသတ္သံ “ဟုတ္… လွပါတယ္… မရီ…” “ဒါဆို က်ဳပ္ကို မလိုးခ်င္ဘူးလား… က်ဳပ္ကို မလိုးဘူးလား…” “မေတာ္ပါဘူး မရီရယ္…” “ေတာ္ကသာ မေတာ္ဘူး ေျပာေနတာ… ေတာ့္လီးက မိုးထိ မတ္ေနျပီ… ခိခိ… ျပီးေတာ့ ေတာ္ ေျပာဖူးတယ္ေလ… လီးနဲ႔ အဖုတ္ မေတာ္စရာ အေၾကာင္း မရိွဘူး… လိုးရင္ ေတာ္မွာပဲ ဆိုျပီးေလ…” “ဟင္… က်ဳပ္ မရီကို ဘယ္တုန္းက ေျပာဖူးလို႔လဲ… က်ဳပ္ ေအးဘံုကိုပဲ ေျပာဖူးတာ…” “ခိ… အင္း… အဲ့ဒီ ေအးဘံုကပဲ က်ဳပ္ကို ေျပာတယ္လို႔ မွတ္ထားေတာ္… ကဲ… ေျပာေန ၾကာတယ္ေတာ္… က်ဳပ္လည္း အခ်ိန္မရဘူး…” “ဟင္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ…” “ဘာမွ မျဖစ္ဘူး… က်ဳပ္ေမးမယ္… က်ဳပ္ကို လိုးမွာလား… မလိုးဘူးလား…” “မရီရယ္… ဒီကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္နဲ႔ ဒီေလာက္ေခ်ာတဲ့ မရီ ကိုမွ မလိုးဘူးလို႔ ျငင္းရင္ အဲ့လူ ပန္းေသေနတာပဲ ျဖစ္မယ္…” “ေသနာၾကီး… အရင္တုန္းကေတာ့ ေအးဘံုမွ ေအးဘံုဆို…” “အဟဲ… ဒါကေတာ့ ဒီလိုေပါ့… မရီရယ္…” “ဒါဆုိလည္း ျမန္ျမန္လိုးေတာ္…” ထင္မွတ္မထားေအာင္ပင္ ေအးဘုံ လုပ္ေနၾကအတိုင္း မတင္ရီသည္ ဆံပင္ေတြကို ျဖန္႔ကာ သာေအးကို လီးစုပ္ေပးေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့လည္း သူ႔ႏို႔ၾကီးေတြနဲ႔ ညွစ္ညွစ္ျပီး လီးကို ကြင္းတိုက္ေပးသည္။ ခဏေနေတာ့ ပက္လန္လွန္ျပီး သာေအးရဲ႕ ေခါင္းကို ကိုင္ကာ သူ႔အဖုတ္ကို ယက္ခိုင္းေတာ့သည္။ မတင္ရီရဲ႕ အဖုတ္သည္ အပ်ဳိၾကီး အဖုတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပိပိေစ့ေစ့ေလး ျဖစ္ေနသည္။ သာေအးလည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ သူ႔လီးကို ကိုင္ျပီး အေပါက္က်ဥ္းေလးထဲ တြင္းစိမ္လို႔ လုပ္ေတာ့သည္။ အတင္းထိုးထည့္ေတာ့မွ ဝင္သြားသည္။ တအအ ျငီးတြားသံကေန သာေအးရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ အတူ နာလို႔ ေအာ္သံ တအားအား ျဖစ္လာသည္။
မတင္ရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို အံ့အားသင့္ေနဟန္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနရာကေန အဖုတ္ထဲကို လီးထိုးသြင္းခ်က္ေၾကာင့္ နာတာလား က်င္တာလား မသိေသာ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ ၾကိတ္မိွတ္ခံေနေတာ့သည္။ “ေကာင္မေလး… မင္း ျပန္လာတာလား…” “ဟုတ္တယ္ေတာ့္… က်ဳပ္အရင္ဘဝက ရည္းစားကို မိန္းမရေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ… ဟီး…” “ေအး… ေကာင္းတာေပါ့…” “ဒါနဲ႔ နင့္အဖုတ္ကလည္း အရည္ေတြ ရႊဲေနပါလား…” “ဒါကေတာ့ ခုဏက ကိုရင္သာေအးရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ကို ခဏခံလိုက္ရေတာ့ ထြက္လာတာေပါ့ေတာ့္…” “ဒါဆို… ငါနဲ႔ လုပ္မလား… ေကာင္မေလး…” “ေတာ့္ လီးၾကီးက အၾကီးၾကီးေတာ့္…” “ဟားဟား… မင္းပဲ ခုဏက ေျပာျပီး လီးနဲ႔ အဖုတ္ မေတာ္တာ မရိွပါဘူးဆို…” “ခိ… ဒါေတာ့…” “ကဲ… လာပါ… ငါ့ျခံဳပုတ္ေပၚကို တက္လာလိုက္…” ျခံဳပုတ္ေပၚမွာ ေအးဘံုနဲ႔ ျခံပုတ္ပိုင္ရွင္ အေကာင္ၾကီးက လိုးေနသလို၊ ေရတံခြန္ေဘးနားက စမ္းေခ်ာင္းအစပ္ ျမက္ခင္းေပၚမွာလည္း မတင္ရီႏွင့္ သာေအးတို႔ လိုးေနၾကသည္။ “သာေအး… ငါတို႔ ဘယ္လို ျဖစ္ျပီး ဒီေရာက္ေနတာလဲဟင္…” “မရီပဲ က်ဳပ္ကို ေခၚလာခိုင္းျပီးေတာ့…” “ဒီလိုမ်ဳိး… အဲ… နင္ ငါ့ကို လိုးေနတာကေရာ…” “မရီ… ေနေကာင္းပါတယ္ေနာ္… က်ဳပ္ကို မရီ ကိုယ္တိုင္ လိုးခိုင္းတာ…” “ဟုတ္လား…” မတင္ရီသည္ ဘာျဖစ္မွန္း မသိေသာ္လည္း သူၾကိဳက္ေနတဲ့ သာေအးနဲ႔ အခုလို ျဖစ္ေတာ့ ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္ရေတာ့သည္ “ဒါဆို ငါ့ကို တသက္လံုး အဲ့လို လုပ္ေပးမွာလားဟင္…” “ဘာေျပာတာလဲ… မရီ…” “ငါ့ကို… တသက္လံုး လိုးေပးမွာလားလို႔…” အသံက တိုးဝင္သြားသည္ “မရီ ခံႏိုင္တယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ဘက္က လိုးေပးဘို႔ ဝန္မေလးဘူး…” “တကယ္…” “တကယ္ေပါ့… အခု စကားမမ်ားနဲ႔ဦး မရီရယ္… က်ဳပ္လိုးရတာ အားမရဘူး…” “ေအးပါေတာ္… ေအးပါ…” “ကဲ… ေဆာင့္လိုးျပီေနာ္…” “အာ… အား… အား…” လရည္ဝင္ အေသခင္ျဖစ္သြားတဲ့ မတင္ရီနဲ႔၊ ကန္စရာ ကြင္းရသြားေသာ သာေအးတို႔ လိုးပြဲကေတာ့ တေျဖာင္းေျဖာင္း၊ တဖိုင္းဖိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေအးဘံုလည္း ဟိုအေကာင္ၾကီးနဲ႔ တခ်ီေလာက္ ေမ်ာ႔ေနေအာင္ လုပ္ျပီး ျပန္လာေတာ့ သစ္ပင္ေပၚက ေစာင့္ေနတဲ့ ကိုရင္ဗလ က တစ္ခါ ထပ္လိုက္သည္။ ထူးဆန္းသည္က ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္သည္ ဘယ္ေလာက္ပဲ လီးၾကီးၾကီးႏွင့္ လိုးလိုး ျပန္က်ဳံ႕သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သမီးရယ္… မနက္ဖန္ ရက္လည္မွာ မို႔လို႔ အေမ့ကို ျပေနတာလား ဟု သစ္ပင္ေပၚက လႈပ္ခါေနေသာ သစ္ကိုင္းေတြကို ၾကည့္ျပီး ေဒၚစိန္ေအး တစ္ေယာက္ ေရရြတ္ေနေတာ့သည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကိုရင္ဗလက မ်က္ႏွာမၾကည္ဘူး ျဖစ္ေနသည္။ ေအးဘံုႏွင့္ ခြဲရေတာ့မည္ေလ။ အခု ေအးဘံု အိမ္မွာ အာရံုဆြမ္း ဘုန္းၾကီးေတြကို ဆြမ္းကပ္ေနၾကသည္။ ခဏေနလွ်င္ ေရစက္ခ် တရားနာျပီး အမွ်ေဝေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ “ေအးဘံု… နင္ ေနာက္ဘဝ ဘာျဖစ္မလဲ မသိဘူးေနာ္…” “က်ဳပ္လည္း အဲ့ဒါကို စိတ္ဝင္စားေနတာေတာ့္…” “နင္ ငါနဲ႔ အတူ ေနပါလား…” “မေနႏိုင္ပါဘူးေတာ္…” “နင္ ေနာက္ဘဝ တိရစာၦန္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…” “ေပါက္တီးေပါက္ရွာေတာ္…” “နင္က ေသခ်ာလို႔လား…” “ေသခ်ာေတာ့ ဘယ္သိမလဲေတာ့္… ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေတာ္…” “ငါေတာ့ နင့္ကို စြဲေနျပီ… ေအးဘံုရ…” “ဘာစြဲတာလဲ… ေတာ္… တခ်ိန္လံုး က်ဳပ္ကို လိုးေနျပီးေတာ့မ်ား…” “အဲ့ဒီ လိုးတာကို စြဲတာေပါ့ဟာ…” “က်ဳပ္က ေတာ္နဲ႔ ေနပါျပီတဲ့… စားစရာ ဘယ္မွာတုန္း…” “ငါ့မွာ နင္မသိတဲ့ စားကြက္ ရိွတယ္… တံေတြးေတြ ျပည္ေတြ နင္ မစားေစရဘူးဟာ… စိတ္ခ်…” “က်ဳပ္လည္း ေတာ့္လီးၾကီးကို စြဲပါတယ္ေတာ္…” “ဒါဆိုလည္း ေနလိုက္ပါလား… ေအးဘံုရယ္…” ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနေသာ ေအးဘံုကို ဗလ က ဆြဲလိုက္ျပီး သစ္ကိုင္းေပၚမွာ မီွလွဲခိုင္းလိုက္ကာ ေအးဘံု အဖုတ္ကို လွ်ာနဲ႔ ယက္ေပးပါေတာ့သည္။ “ေအးဘံု… နင္… အဲ့လို အယက္ခံရတာ ၾကိဳက္တာမလား…” “ဟုတ္တယ္ေတာ့္…” “ေနဦး… ငါ လုပ္ျပမယ္…” ဗလရဲ႕ လွ်ာေတြလည္း ရုတ္ခ်ည္း အလိမ္လိမ္ အေခါက္ေခါက္ အစူးေတြႏွင့္ ျဖစ္ကာ ေအးဘံုရဲ႕ အဖုတ္ကို အပီအျပင္ ယက္ေနပါေတာ့သည္။ ေအးဘံုလည္း ငတ္မေျပသည့္ ဒီဆားငံေရကို ေသာက္လို႔ မဝ ျဖစ္ေနသည္။ “ကိုရင္ဗလ… ေတာ့္လီးၾကီးနဲ႔ က်ဳပ္အဖုတ္ကို လိုးျပီး ခြဲေပးေတာ္… နာနာေလး လိုးေပး… ေနေတာ့… ေနေတာ့… က်ဳပ္ဘာသာ လုပ္ေတာ့မယ္…” သစ္ကိုင္းေပၚမွ လွဲေနရာကေန ေအးဘံုသည္ ထ ထိုင္လိုက္ျပီး ဗလ ကို ပက္လက္လွန္ေစကာ ေထာင္မတ္ေနေသာ ဗလ လီးၾကီးကို ကိုင္ျပီး အဖုတ္ထဲ သြင္းေနေတာ့သည္။
သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားထက္မွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလကလည္း တိုက္ကာ ေအးေနသည္။ ေအးဘံုတို႔က အဝတ္မွ မဝတ္ရတာေလ။ အေအးဘံုထဲက ေအးဘံု ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ “ကြယ္လြန္သြားျပီ ျဖစ္ေသာ မေအးဘံုႏွင့္တကြ ရွိရိွသမွ် အားလံုး ၾကားၾကားသမွ် အားလံုး… အမွ်… အမွ်… အမွ်… ယူေတာ္မူၾကကုန္…” “သာဓု… သာဓု… သာဓု…” “ကိုရင္ဗလ… က်ဳပ္ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္… အမွ် ေဝေနျပီ ထင္တယ္ေတာ့္…” “အင္း… ေသခ်ာ နားေထာင္ရေအာင္…” “ေဟာ… ၾကားျပီ… သာဓု… သာဓု… သာဓု…” “ဟင္… က်ဳပ္တို႔ ဘာမွလည္း မျဖစ္ပါလား… ေနာက္မွ ေျပာင္းမယ္ ထင္တယ္…” ထုိစဥ္ အိမ္ေစာင့္တဲ့ေကာင္ က လွမ္းေအာ္သည္။ “ဘာမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးေဟ့… နင္တို႔က လီးနဲ႔ အဖုတ္နဲ႔ စြပ္လွ်က္ၾကီး သာဓုေခၚေနေတာ့ ဘယ္မွာ ရမွာလဲ… နင္တို႔ကို ရည္စူးျပီး အမွ်မေဝသမွ် နင္တို႔ ဒီဘဝနဲ႔ပဲ ေနေတာ့ေဟ့…” “ဟင္… ဟုတ္လား… ကိုရင္ဗလ…” “အင္း… သူေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္… သူက ငါတို႔ထက္ အစြမ္းပိုရိွတာဆိုေတာ့…” “ဒါဆို က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လို လုပ္မလဲေတာ့္…” “ဘယ္လိုမွ မလုပ္နဲ႔… ဒီအတိုင္းပဲ လိုး… ေအးဘံု… နင္ ျမင္းစီး ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတာပဲ…” “ေတာ္ကေတာ့ေလ… ကဲ… က်ဳပ္တို႔လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အတူတူ… ေတာ္ ေျပာသလိုပဲ လုပ္ေတာ့မယ္… လာေလေရာ့…” သစ္ပင္ေပၚက လႈပ္ခါသြားေသာ သစ္ကိုင္းေတြကို ၾကည့္ျပီး ေဒၚစိန္ေအး ေရရြတ္လိုက္တာကေတာ့ ေၾသာ္… ေအးဘံု… လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ဘံုဘဝကို ေရာက္မွာမို႔လို႔ အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္နဲ႔ တူတယ္….ျပီး။