ကၽြန္ေတာ္ က မႏၲေလးဇာတိျဖစ္ၿပီး ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့အမွတ္မွီသျဖင့္ (တီတီစီ ) က်ာင္းသို့တက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး ခႏၲီးၿမိဳ့သို့တာဝန္က်သျဖင့္ သေဘာေပၤၚေရာက္ေနသည္။ အခန္းယူထားသျဖင့္ ေဘးဘက္ခုတင္မွာ မည္သူႏွင့္က်မည္ကို ရင္ခုန္မိသည္။ သားအမိလား ဘာလားေတာ့မသိ။အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမႀကီးတစ္ေယာက္အခန္းထဲသို့ဝင္လာသည္။ အေဒၚႀကီးပုံကေနေကာင္းဟန္မရွိ ။အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္လွဲေတာ့သည္။ […]
က်ြန္မနာမည္က ရတီဖူး။အသက္ကေတာ့ ၃၈ႏွစ္ထဲ ကုိေရာက္ေနျပီ။ အေဖကဗမာ အေမကတရုတ္ဆိုေတာ့ အသားကေတာ့ျဖူေဖြးေနတာပဲ။ မ်က္နွာေလးကေတာ့ အေမ့အေမြရထားေတာ့ နုဖတ္ေနတာပဲ။ အသက္အရြယ္ထက္ေတာင္နုေသးတယ္ရွင့္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ပုိးပန္းတ့ဲလူေတြမွတစ္အားမ်ား။ အ့ဲဒီအထဲကမွ အခုသားေလးရဲ႔အေဖကုိခ်စ္မိျပီး ေက်ာင္းျပီးတ့ဲအခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ျပုခ့ဲတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေယာက်ာ္းကေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ေပမယ့္ ျမို့မွာလာအလုပ္လုပ္ရင္းက်ြန္မနဲ႔
ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ေယာကၤ်ားျဖစ္ သူျပန္အလာကို ေစာင့္ေနရတာ သီရိတစ္ေယာက္သစ္ကုလားအုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ အခုတေလာစီးပြားေရးကလည္းသိပ္အဆင္မေျပ အဲ့ဒါကိုအေၾကာင္းျပၿပီး လင္ေတာ္ေမာင္ကမွုးမွုး႐ူး႐ူးနဲ႔ ျပန္လာ ၿပီးရင္တခါထဲအေသေကာင္လိုတန္းထိုးအိပ္ သီရိခမ်ာ အရက္နံ့ကတေထာင္းေထာင္း အိပ္ရင္းေဟာက္လိုက္တာကလည္း မီးရထားစက္ေခါင္းႀကီးအလား သူ႔ေဘးမွာလွဲရင္း အိပ္မရတဲ့ညေတြလည္းမ်ားေနပါၿပီ အိပ္လို့မရတိုင္း ကိုယ့္အဖုတ္ကေလးကိုယ္
ေအာ္ ငါ့အသက္အရြယ္က ၁၈ ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၁၉ ႏွစ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီပဲ… ကေလးေလး ဘဝနဲ႔ ေဖေဖ ေမေမ တို႔ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ခိုေအာင္းၿပီး ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကလဲ ငါ့ကို ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ
မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္ဝပ္ေရွာ့တစ္ခုမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ ပညာသင္တစ္ေယာက္ေပါ့ အသက္က 19 ႏွစ္ အေဖကေတာ့မရွိေတာ့ဘူူး အေမက ေနာင္ေရးစိတ္ေအး ရေအာင္လို႔ဆိုၿပီးဆိုင္ကယ္ဝပ္ေရွာ့မွာအလုပ္အပ္ေပးထားတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုထဲကိုေရာက္ရွိခဲ့ပါၿပီဆင္းရဲခဲ့တဲ့ ဒဏ္ကို ဆက္ၿပီး မခံစားခ်င္တာေၾကာင့္ပညာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔
ကြၽန္ေတာ္ ့နာမည္ မင္းေနာင္ပါ ကြၽန္ေတာ္ကဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပါ ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝက အခုခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ေျပာလို႔ရတယ္ဗ် ဘာလို႔ဆို အခုခင္ဗ်ားၾကည့္ေလ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့ဂုဏ္လည္း႐ွိတယ္ကိုယ္ပိုင္တိုက္ေတြ တိုက္ခန္းေတြနဲ႔ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ႐ွိတယ္ မိန္းမလည္း႐ွိတယ္ နိုင္ငံျခားမွာ ပါရဂူ ဒီဂရီဘဲြ႔ေတြဆက္တက္ဖို႔လည္း႐ွိတယ္ …..ဆရာဝန္အေပါင္းအသင္းေတြ ၊
မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အနားမွာ အားကိုးအားထားျပဳစရာ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္မရွိရင္ မတင့္တယ္လွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးလူႀကီးေတြက “ အလံ မရွိတဲ့ရထား ” ဟာ မသင့္ေတာ္ဘူးရယ္လို႔ အဆိုရွိခဲ့ၾကတာကိုး။ မိန္းမေတြထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ က်မဟာ အားကိုးအားထားျပဳစရာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို အပ်ဳိျဖစ္ခါစကတည္းက
ေဒါက္တာ ေနာင္ရဲ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ ေက်ာ္သြားၿပီမို႕ စာေရးမ ေလးေတြ နပ္စ္မ ေလးေတြ သိမ္းစရာရွိတာ ေတြသိမ္းဆည္းၿပီး ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ သူက သာ ဒီေန႕ေတာ့ အိမ္လည္း မျပန္ခ်င္ေသး။ သူ႕ ရံုးခန္းေလး အတြင္း မွာ
မမ တေယာက္အေႀကာင္းကိုေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။ ေၿပာရရင္ က်ေနာ့ လက္ဥိီးဆရာမေက်းဇူးရွင္ဆိုလည္း မွားမယ္မထင္ဘူး။ သူ႕ေႀကာင့္ဘဲ က်ေနာ့မွာ ကၽြမ္းက်င္အဆင့္ၿဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ အမႀကီးနာမည္က မမသဲပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ကိုမမသဲတုိ႔မိသားစုေၿပာင္းလာႀကတာ။ မမသဲတို႔က က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕အိမ္က၊ သူတို႔အိမ္မၾကီးက ၿခံေနာက္ဘက္မွာ၊ မမသဲကၿခံေရွ႕မွာဆုိင္ေလးေဆာက္ၿပိီးကုန္စုံဆုိင္ဖြင့္တယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ
ဒီရက္ ပိုင္းအတြင္း ကြ်န္ေတာ္သည္ ဟိုတယ္တြင္လာတည္းေနေသာ ဧည့္သည္အစ္ကိုအရြယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပံုမွန္ကားလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ဧည့္သည္ရဲ႕နာမည္က ကိုထြန္းျဖစ္ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာေနသည္။ ကုန္ကားေတြေထာင္ထားၿပီး ကားကိစၥအတြက္လာကာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္တည္းခိုေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေပ်ာ္တတ္သူမ်ားျဖစ္၍ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ေတာ္ေတာ္ခင္သြားၾကသည္။ ထိုညေနတြင္ပင္ သူကိုညစာထမင္းစားဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ေပးရၿပီး
