ညို ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မလုံမလဲ ဖြစ်နေတယ်။ မောင့်ကို လည်း ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး။ စိတ်တွေရှုတ်ထွေးနေတယ်။ ဒီနွေကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ က ညို့စိတ်ရောကိုယ်ကိုရော ပရက်ရှာဖြစ်နေရတယ်။
ညို နဲ့ မောင် နဲ့က ဟိုက်စကူးကျောင်းသား ကထဲက သူငယ်ချင်းဖြစ်လာကြတာ၊ နောက် တက္ကသိုလ်ရောက်တော့လည်း ဆက်တွဲဖြစ်၊ စာအတူတူလုပ်ဖြစ်ရင်းက မှ ရီးစားဘဝကို ရောက်ခဲ့ကြတာ။ အခု နှစ်ယောက်စလုံး က တက္ကသိုလ်မှာ နောက်ဆုံးနှစ် ရောက်နေကြပြီ ဆိုတော့ ညိုတို့ အနာဂါတ်က အလင်းရောင်လေး မြင်နေရပြီလေ။ မောင်က နိုင်ငံခြားထွက်မယ်လို့ပြောတယ်။
ညိုက တော့ မသွားချင်ဘူး။ ညို့မှာ နိုင်ငံခြား သွားဖို့ နေနေသာသာ အခု ကျောင်းတက်တာတောင်မှ ဖေဖေကျော့် ကျေးဇူးကြောင့်လို့ ပြောရမယ်။ ဖေဖေကျော် ဆိုတာက တကယ်တော့ မေမေ့ရဲ့ နောက်ယောက်ျား လေ။ ညို ဟိုက်စကူး အရောက်မှာပဲ ဖေဖေ က ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်တယ်ဆိုလား၊အဲဒါမျိုးနဲ့၊ ဆုံးသွားတယ်။ တကယ်က ဖေဖေက ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတယ်။ သွေးတိုးတွေ ကိုလက်စထရောတွေ ရှိနေတာတောင် ဆေးလိပ်နဲ့ အရက်ကို မရှောင်ဘူး အလုပ်ကြောင့် ဆိုရှယ်ကြောင့်ဆိုပြီး အကြောင်းပြပြီး ဆက်လုပ်နေတာ ကြောင့်ပဲပေါ့။
မေမေ ကလည်း လခစားဘဝနဲ့အရွယ်က လည်းငယ်သေးတော့ တပင်လဲ တပင်ထူ ဆိုသလို ဖေဖေ့သူငယ်ချင်း လူပျိုကြီး ကိုကိုကျော့်ကို ယူလိုက်တယ်။ ကိုကိုကျော်က ပွဲရုံလုပ်ငန်းလုပ်နေတာဆိုတော့ ငွေရေးကြေးရေးလည်း အဆင်ပြေတယ်။ နောက် ဖေဖေ ရှိကတည်းက အိမ်မှာ ဝင်ထွက်နေတာဆိုတော့ ညိုတို့ နဲ့က မိသားစုလိုပဲ ဖြစ်နေတယ်။ နောက်တော့ မေမေ နဲ့ ညို့ ကို ဖေဖေကျော်က လိုလေသေးမရှိအောင်ထားတယ်။
ပထွေးနဲ့ မတူ အဖေအရင်းလို ဖြစ်နေတော့ ညိုတို့လည်း တကယ့်မိသားစုလေးလို ဖြစ်လာခဲ့ကြတယ်။ နောက်ပိုင်း သူ့ပွဲရုံလုပ်ငန်းက တိုးချဲ့လာလို့ မေမေ ပါ အလုပ်က ထွက်ပြီး ပွဲရုံတွေမှာ ကြီးကြပ်တဲ့ အလုပ်လုပ်လာရတယ်။ ဖေဖေကျော့် ပွဲရုံတွေက နယ်မြို့ကြီးတွေ မှာပါ ရှိတော့ ခရီး ခနခန ထွက်ကြရတာပေါ့။
ဒါပေမဲ့ ဘဝဆိုတာ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးတွေ ထဲက လို အမြဲ ပျော်စရာမကောင်းပါလားဆိုတာကို၊ နွေရာသီကျောင်းအားရက် အချိန် လေးအတွင်းမှာ ညို့ ဘဝ နဲ့ ရင်းပြီး အတွေ့အကြုံ ရခဲ့ရတော့တာပါပဲ။
အဲဒီနှစ် ညို့ ကျောင်းက ဖိုင်နယ် မပြီးခင်လေးမှာပဲ ဖေဖေကျော့် ရန်ကုန်က ပွဲရုံမှာ ငွေကြေး ပြဿနာတက်နေလို့ ဖေဖေကျော် အလုပ်ရှုတ်နေတာနဲ့ မန္တလေးက ပွဲရုံ ကိစ္စရှင်းဖို့ မေမေ က မန္တလေးကို ထွက်သွားရတယ်။ ညို စာမေးပွဲပြီးတော့ ဖေဖေကျော်က လည်း အလုပ်ကိစ္စ ပြဿနာရှင်းပြီးသွားပြီ ဆိုတော့ မေမေ ရှိရာကို လိုက်သွားကြတယ်။
ညိုလည်း စာမေးပွဲ က ပရက်ရှာတွေ ကြောင့် အခုမှ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပျော်ပါးရတော့မှာပေါ့လေ။ မန္တလေးရောက်တော့ မေမေ က ဖေဖေကျော့် အလုပ်ပြဿနာကို စိတ်ပူလို့ အဲဒီကိစ္စပြေလည်ရင် တရားစခန်းဝင်မယ်လို့ အဓိဌာန်ထားလို့ ဆိုပြီး စစ်ကိုင်းတော်ပေါ်က ကျောင်းတခုမှာ တရားဝင်မယ်တဲ့ ညို့ကိုပါ လိုက်ခဲ့မလားခေါ်တယ်။
ညိုက မန်းလေး သင်္ကြန်ပျော်ရမလားဆိုပြီး မောင် တားနေတဲ့ကြားက ထွက်လာတာဆိုတော့ မလိုက်ချင်တော့ဘူး။ မေမေ ကလည်း ပြောပါတယ်။ ဖေဖေကျော်က ပွဲရုံအလုပ်ရှိသေးတော့ လိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီးလည်ချင်ရင် ဖေဖေကျော် လိုက်ပို့ပေးမယ်ဆိုတော့ အင်းဆိုပြီး မန္တလေးက ညိုတို့ အိမ်မှာပဲ နေခဲ့လိုက်တယ်။ ညိုတို့က မန္တလေးမှာ လည်း အိမ်တလုံးရှိတယ်လေ၊ မေမေ တို့ ဖေဖေတို့ အလုပ်ကိစ္စနဲ့လာရင် နေလို့ရအောင်၊ ညိုတို့ မရှိချိန် ဖေဖေကျော့်ပွဲရုံ က မျက်နှာလွဲ တယောက်က စောင့်နေပေးတယ်လေ။
အဲလိုနဲ့ သင်္ကြန်ရောက်တော့ ညို က ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး တကယ်က မန်းလေး မှာ ညိုက သူငယ်ချင်းမရှိဘူးလေ။ ဖေဖေကျော်က သူလိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုလို့လေ၊ တကယ်ပဲ အဲဒီနေ့မှာ ဖေဖေကျော့် မိတ်ဆွေ မိသားစု လားရှိုးဘက်က ဂျစ်ကားနဲ့ ဆင်းလာတယ်။ သူတို့က မိသားစု က သားသမီးသုံးယောက်။ မိန်းခလေး နှစ်ယောက် ယောက်ျားလေး တယောက် အဖေနဲ့ အမေ ပေါ့။ အဲဒီလူကြီးက ကားမောင်းတယ် သူ့မိန်းမနဲ့ သားသမီးတွေက မတ်တတ်ရပ်၊ ဖေဖေကျော်နဲ့ ညိုတို့လည်း မတ်တတ်ရပ်ပေါ့။ ပထမတော့ တစိမ်းတွေနဲ့ ဆိုတော့ ရှိန်နေသေးပေမဲ့ နောက်တော့ ရင်းနှီးသွားပြီး ပျော်စရာ အရမ်းကောင်းတာပဲ။
တခုပဲ အဲဒီ ကောင်လေးက ညို့နားကို မသိမသာကပ်တယ်။ ရေတအားပက်တဲ့ အချိန် ဆို ပိုဆိုးသေးတယ်။ ညို့ကို ကာပေးသလိုနဲ့ ညို့အသားကို ရအောင် ထိလာတယ်။ သူ့ညီမလေးတွေက လည်း ငယ်သေးတော့ သိပ်သတိထား မိပုံမရဘူး။ ဖေဖေကျော့်ကို မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်တော့လည်း ဖေဖေကျော်က ဟို အမျိုးသမီးနားမှာ ကပ်လို့၊ သူ့ယောက်ျားက ကားမောင်းနေတယ်လေ။ သူနဲ့ ဖေဖေကျော်နဲ့ က တခါနားတိုင်း သူတို့ ယူလာတဲ့ ဝီစကီပုလင်းထုတ်ထုတ်ပြီး မော့ကြတယ်လေ။
ဖေဖေကျော့် မျက်နှာကလည်း အရက်ကြောင့်လား နေရောင်ကြောင့်လားမသိ နီနေတယ်။ ညိုတို့က သဘက်တွေ ဦးထုပ်တွေ နဲ့ ဆိုတော့ ကားလေးပေါ်မှာ တယောက်နဲက တယောက် မျက်နှာလောက်ပဲ သေခြာမြင်ရတာ၊ ဒါပေမဲ့ ညို့ မျက်လုံးတွေ က ကြံကြံဖန်ဖန်ကို ဖေဖေကျော် ဟိုမိန်းမ ခါးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်တာကို မြင်လိုက်မိသေးတယ်။ ညို့စိတ်ထဲမှာ တမျိုးပဲ ဖေဖေ့ကျော့်ကို ဒေါပွတာလား ၊ မေမေ့ကို နောက်ကျရင် ပြန်ပြောလိုက်ရမလား တအုံနွေးနွေးပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ညို့နားကပ်နေတဲ့ ဟိုကောင်လေးက တမျိုးလေ များသောအားဖြင့် ဖေဖေကျော်တို့ကို မေ့နေပြီး ကိုယ့်အနားကပ်နေတဲ့ ကောင်လေးကို ပဲ သတိထားမိနေတယ်။
အခု နောက်ပိုင်းမှာ မောင်က လည်း နည်းနည်းကဲလာတယ်။ ညို နဲ့ မောင်နဲ့ အတူတူ တနေရာမှာ ထိုင်ကြရင် မောင့်လက်တွေက နည်းနည်းရဲလာပြီ။ ညို့ကိုလည်း ဟိုနေရာကိုင် ဒီနေရာကိုင်နဲ့၊ ညိုလည်း သွေးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ ကိုယ်ပဲ၊ နည်းနည်းတော့ စိတ်ထတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဒါတွေက မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ ပါလေ ဆိုတဲ့ မေမေ့ ဆုံးမ စကားကြောင့် ညိုလည်းထိန်းထားရတာပေါ့။ အခု ဖေဖေကျော် ဟိုမိန်းမကြီးနား ကပ်ကပ်နေတာနဲ့၊ ဟိုကောင်လေး ညို့နားကပ်ကပ်နေတာက စိတ်ထဲ မှာ ဘာလိုလို ကြီး ဖြစ်နေလို့ ကို်ယ့်ကိုယ်ကိုတောင် နားမလည်အောင် ဖြစ်ရတယ်။
ညဘက်ကျတော့ အဲဒီ မိသားစုက ညိုတို့ အိမ်လိုက်အိပ်တယ်လေ။ ညိုတို့က ယာယီနယ်လာရင် နေတဲ့ အိမ်မို့ အိမ်က သိပ်လည်း အခန်းအများကြီးမရှိဘူး ဧည့်သည်ခန်းသေးသေးလေးကို သူတို့ ခလေးသုံးယောက် အိပ်ပြီး ညို့ အခန်းကို ဖေဖေကျော့် သူငယ်ချင်း လင်မယား အိပ်မယ်ပေါ့။ ဖေဖေကျော်က သူနဲ့ မေမေ နဲ့ အိပ်တဲ့ အခန်းမှာ ညို့ကို လာအိပ်ပေါ့။ သူက အခန်းထဲက ပက်လက်ကုလားထိုင် မှာ အိပ်မယ်ပေါ့။ ညို့ကို ဖေဖေကျော်ရဲ့ သမီးအရင်းလို့ပဲ လူတိုင်းက သိထားကြတော့ ဘာမှပြောစရာမရှိတဲ့ အစီအစဉ်ပေါ့။
တကယ်လည်းညအိပ်တော့ ညိုက မေမေတို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ တယောက်ထဲ ဖေဖေကျော်က ပက်လက် ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ဇက်ကျိုးပြီး တခေါခေါ ဖြစ်နေပြီ၊ ဖြစ်နေမှာပေါ့ နေ့ခင်းတနေ့ ခင်းလုံး ဟိုလူကြီးနဲ့ အရက်တွေ ချထားကြတာကိုး။ ညိုက ပထမ ဖေဖေ့ကျော့် ဟောက်သံနဲကရော ဒီနေ့ စိတ်တွေ က ထွေပြားနေတာနဲ့ ရော အိပ်မပျော်တော့ ဖေဖေကျော့်ဖြစ်နေပုံကြည့်ပြီးသနားသွားတယ် မနက်ကျရင်တော့ အုန်းလွဲနေတော့မှာပဲ ဆိုပြီး ဖေဖေကျော့်ကို လှုပ်နိုးလိုက်တယ်။
“.ဖေဖေကျော် ကုတင်ပေါ်မှာ လာအိပ် အဲဒီမှာဆို ဇက်နာတော့မယ်..”
“..အော် အင်းအင်း ..ရတယ် ညိုလေး ညိုလေးကျပ်နေလိမ့်မယ် အေးဆေးသွားအိပ်..”
“..ဟာ ရပါတယ်ဆို ကုတင်ကြီးက အကျယ်ကြီးဟာကို လာလာ..”
ညို အတင်းဆွဲခေါ်လို့ ဖေဖေကျော် ယိုင်တိယိုင်ထိုးနဲက ထလာပြီး ကုတင်ပေါ်မျာ ဘုန်းကနဲကို မှောက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားပြန်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ညိုလည်းအိပ်ယာရဲ့ တခြား တဖက်စွန်းမှာ သွားပြီး အသာလှဲလိုက်တယ်။ မကြာပါဘူး နေ့ခင်းက ပင်ပန်းထားတာနဲက မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။
ညို့ကိုယ်ပေါ်မှာ လေးလေးကြီး ဖိမိနေတာမို့ ညိုအိပ်ယာက နိုးလာခဲ့တယ်။ အခန်းတခုလုံး မှောင်ပိန်းနေတယ်။ တကယ်က အဲလို မနိုးခင် ညိုအိပ်မက်မက်နေတာ။ ဘယ်ကနေဘယ်လို မောင်နဲ့ သွားတွေ့လည်းမသိဘူး၊ မောင်က ညို့ကို ဟိုကိုင်ဒီကိုင်လုပ်ရင်းက ညို့စိတ်တွေထလာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ မောင်က ညို့ ပိပိလေးကို လာပြီးပွတ်နေတော့ ညိုမခံနိုင်တော့ဘူး ညိုမောင့်လက်ကို ဖယ်ဖြစ်ဖို့ ဆွဲယူလိုက်ပြီး မောင့် မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဟင်၊ ဟိုကောင်လေး ဖြစ်နေတယ်။
အဲဒါနဲ့ ဟိုကောင်လေးကို တွန်းလွတ်ဖို့ ကြိုးစားရင်းနဲ့ ကောင်လေးက အတင်းဖိတော့ လန့်နိုးလာတာ၊ အခု ညို့ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း လေးလေးကြီးပိနေပြီး ညို့မျက်နှာ နားမှာ လေပူပူ မှုတ်ထုတ်နေတာ ညို့ ပါးစပ်တွေကို နမ်းဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ပါးစပ်အစုံက အရက်နံ့တွေ ထွက်နေတယ်။ ဟင် ဖေဖေကျော်။ ညို တအားရုန်းမိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်အချိန်ထဲက လန်တက်နေမှန်းမသိတဲ့ ညို့ ဂါဝန်နဲ့ ဘယ်အချိန်ထဲက ကျွတ်သွားမှန်းမသိတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ကြောင့် ညို့ ပိပိလေး အဝမှာ ပူပူနွေးနွေး အရာကြီးက ထိုးပွတ်နေတာ ကို ခံလိုက်ရတယ်။ ခုန က အိပ်မက်ကြောင့်လား၊ ညိုအိပ်နေတုံးဆွထားလို့လား မသိတော့ဘူး ညို့ပိပိလေး မှာလည်း အရည်တွေ စိုလို့။
“.ဖေဖေကျော် ဘယ်လို အု အု…”
ညို့ပါးစပ်က အသံဘယ်လိုမှ ထွက်လို့ မရတော့ပါဘူး၊ ဖေဖေကျော်ရဲ့ ပါးစပ်တွေက ညို့ပါးစပ်ကို ဖိကပ်ပြီး ညို့လျှာလေးကို အတင်းစုပ်ယူနေတယ်။ ဖေဖေကျော့် ဒူးကြီးနှစ်လုံးက ညို့ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ဖြဲခွဲထားပြီး ညို့ပိပိအဝလေးထဲကို ပူပူနွေးနွေး အတန်ကြီးက တိုးဝင်နေပြီ။
“.အား…”
ညို နာလို့ ဖေဖေကျော့် ပါးစပ်ထဲကို အသံထွက်အောင် ငြီးလိုက်မိတယ်။ ညို ဘာလို့ တအားမအော်မိလည်း မသိပါဘူး။ မသိစိတ်က ညိုတို့ကို ဒီလို ပုံမျိုး သူများတွေ တွေ့သွားမှာ စိုးရိမ်မိနေလို့လား၊ ဖေဖေ့ကျော့် လီးကြီးက ညို့ ပိပိလေးထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာခဲ့ပြီ။
ညို့ပိပိလေး မှာ အရည်လေးတွေ ရှိနေတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရတော့မယ်။ အား ညို့ဟာလေး ကွဲထွက်တော့မလိုပဲ။ ဖေဖေကျော်က အရမ်းဆောင့်မထိုးထည့်တာတောင် ကျေးဇူးတင်ရမလိုပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း နစ်သွင်းလိုက်တာ ညိုအသက်ရှုဖို့တောင်မေ့သွားတယ်။ ဖေဖေ့ကျော့် ဆီးခုံနဲ့ ညို့ဆီးခုံ နှစ်ခုတို့ ထိကပ်သွားမှ ဖေဖေ့ကျော့်ဟာကြီး ညို့ဟာလေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။အား ညို့တကိုယ်လုံးကို ပြည့်ကျပ်နေတာပဲ။ မလှုပ်ရဲဘူး နာမှာ စိုးလို့။
ဖေဖေကျော်က လည်း ဒီအတိုင်းပဲ ဖိကပ်ထားပြီး မလှုပ်ပဲနဲ့ အကြာကြီးနေနေတယ်။ ညို့ဟာလေး အတွင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း နာတာ လျှော့လာသလိုပဲ ဖေဖေကျော် ရဲ့ အသာ မာကျစ်ကျစ်တွေနဲ့ ယောက်ျားကြီးတယောက်ရဲ့ အနံ့ နဲ့ အတွေ့အထိတွေက လည်း ညို့စိတ်တွေကို တမျိုး ဖြစ်စေခဲ့တယ်။
ညို့ဟာလေးထဲက အရည်စိမ့်ကျလာသလိုပဲ ခံစားရတယ်။ ဖေဖေကျော်လည်း သိပုံပဲ သူ့ဟာကြီးကို ဖြည်းဖြည်းလေး ဆွဲထုပ်လိုက်တယ် ညို့အဖုတ်ဝနားက ထွက်ကာနီးကျတော့ ညို့ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ဖေဖေကျော့်လက်မောင်းတွေကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော့်ကောင်ကြီးက ညို့ပိပိလေးထဲက မထွက်သွားပဲ အထဲကို ပြန်တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။
……………………………………………………………………………………………………………….
“..အား…”
ညို့ ပိပိလေး ကို ပြည့်သိပ်သွားပြီး စပ်ဖြင်းဖြင်းလေး ရှတနဲက ဖြစ်သွားလို့ ညို့ပါးစပ်က အသံထွက်သွားမိတယ်။ ဖေဖေကျော့် လီးကြီးလည်းတုံ့ကနဲ ရပ်သွားပြီး ညို့ပါးစပ်လေးကို သူ့ပါးစပ်ကြီးနဲ့ လာငုံစုပ်တယ်။ ညို အသက်ရှုရကျပ်လို့ ခေါင်းကို တဖက်လှည့် လိုက်တော့ ညို့ လည်တိုင် တွေ နားရွက်ဖျားလေး တွေကို သူ့လျှာစိုစို နွေးနွေး ကြီးနဲ့ လာရက်ပေးနေတယ်။ ဘာလို့မှန်းမသိ၊ ညို့ကိုယ်လုံးလေး လည်းတချက်တုံ တက်သွားပြီး မှ ညို့ ကိုယ်လုံးလေး နည်းနည်း တောင့်တင်းနေတာလေး တွေ ပြေလျှော့သွားသလို၊ ညို့ပိပိလေးကလည်း အနာ သက်သာသွားတယ်။
“.အို..”
ဖေဖေကျော်က အခု တော့ သူ့ဟာကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ညို့ပိပိလေးထဲ ကို ထိုးသွင်းလိုက် ဆွဲထုတ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ညို့ပိပိလေး လဲ အတွင်းထဲက ယားကျိကျိလေး ဖြစ်လာတာနဲ့ အတော်လို ဖြစ်နေသလိုပဲ။ ညို့ဖင်ကြီးတွေ တောင် မသိမသာ ကြွပေးလိုက်မိတယ်။ ညို့စိတ်ပါလို့ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ ညို့ သွေးသား ကိုယ်လုံးတွေက ညို့ကို သစ္စာဖေါက်နေကြတယ်။
ညို့ပိပိလေး ထဲက အရည်တွေ သူ့အလိုလို စိမ့်ထွက်လာတယ်။ ဖေဖေကျော့်ကောင်ကြီးက အခုတော့ ညို့ပိပလေးထဲကို မြန်မြန်ကြီး ဝင်ထွက်လုပ်နေတယ်။ ညို့ တကိုယ်လုံး လည်းပူနွေးလာတယ်။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး၊ ညို့ ပိပိလေး ဟိုးအတွင်းထဲက အရမ်းယားလာသလိုပဲ။
ညို့ ပေါင်နှစ်လုံးကို အလိုလို ကားပေးမိပြီး ညို့ဖင်ကြီးတွေကိုပါ မြှောက်မြှောက်ပေးနေမိတယ်။ နောက်တော့ ညို့လက်တွေက အိပ်ယာခင်းတွေကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ဆွဲထားမိပြီး ညို့တကိုယ်လုံးလည်းတောင့်တင်းသွားတယ်။ ညို့ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးနဲ့ ဖေဖေကျော့်ကို ညှပ်ထားမိတယ်။ ညို့ တကိုယ်လုံးကို လှိုင်းလုံးကြီးတွေ ဖြတ်ပြေးသွားလို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ခံစားနေရတယ်။
“.အို..”
ဖေဖေကျော်ရယ် ရပ်ပါတော့။ ဖေဖေကျော်က ခုထိ မရပ်သေးဘူး ညို့ပိပိလေး အတွင်းသားတွေက အထိမခံ နိုင်တော့ဘူးရယ်။ ဖေဖေကျော့် ဒစ်ကြီး တချက်ပွတ်လိုက်တိုင်း တုံတက်သွားပြီး ညို့တကိုယ်လုံးလည်း နူံးခွေသွားရတယ်။ ညိုမခံရပ်နိုင်တော့လို့ ဖေဖေကျော့် ကျောပြင်ကြီးကို ညို့လက်သည်းတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်မိတယ်။
“..အာ့..”
ဖေဖေကျော် နာသွားလို့လားမသိ အသံလေးထွက်လာတယ်။ တချိန်ထဲမှာပဲ ညို့ ပိပိလေးထဲ ပူပူနွေးနွေး အရေတွေ ပန်းထည့်လိုက်တာခံလိုက်ရတယ်။ ညို့ ကိုယ်ကို ညိုမထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ဖေဖေကျော့်ကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး ဖက်ထားလိုက်မိတော့တယ်။
……………………………………………………………………………………………
ခနနေတော့ ဖေဖေကျော် လုံးဝငြိမ်ကျသွားတယ်။ နောက်တော့ ညို့ဘေးကို လှိမ့်ချပြီး ပက်လက်လှန်လျှက် နဲ့ငြိမ်သွားတယ်။ ဖေဖေကျော့် လိင်ချောင်းကြီး ညို့ပိပိလေးထဲက လျှောကနဲ ထွက်သွားတော့ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ လိုပဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ နောက်တော့ ဖေဖေကျော် တခေါခေါ နဲ့ ဟောက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ ညို့ပိပိလေး ထဲမျာ အရေတွေ စိုပွပြီး ကပ်စေးစေးဖြစ်နေတာ မနေတတ် တော့ အသာထ နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းထဲ သွားပြီး ညို့ ပိပိလေးကို ရေ နဲ့ ဆေးလိုက်ရတယ်။ ပိပိလေး အထဲ မျာ စပ်ဖြင်းဖြင်းလေး ဖြစ်နေတယ်။ ညို့ အပေါက်လေးအတွင်းသားတွေ ရောင်နေသလိုပဲ ခံစားနေရတယ်။
အခန်းထဲ ပြန်ရောက်လာတော့ ဖေဖေကျော် က ပုဆိုးလဲ မရှိ ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော်နေတော့ သူလီးကြီးက ပျော့ပြီး သေးသေးလေး ဖြစ်နေတယ်။ ခုန ညို့ကို လိုးတုန်းကနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်သလိုပဲ။ ညိုက မျက်စေ့ရှက်တာနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျနေတဲ့ သူ့ပုဆိုးကို ယူပြီး သူ့ခါးအောက်ပိုင်းကို ဖုံးပေးထားလိုက်တယ်။နာရီ ကြည့်လိုက်တော့လည်း မနက်တနာရီ ထိုးခါနိးပဲ ရှိသေးတယ် ဆိုတော့ ခုန ဖွင့်လိုက်တဲ့ မီးလုံးလေးကို ပြန်ပိတ်ပြီး မှောင်ပိန်းသွားတဲ့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ဖေဖေကျော်နဲ့ အဝေးဆုံး အစွန်းဘက်အခြမ်းမှာ စောင်ပါးလေးတထည်ခြုံပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ ပင်ပန်းလို့လားမသိဘူး။ ခနလေးပဲ အိပ်ပျော်သွားပြန်တယ်။
မနက် အိပ်ယာနိုးတော့ အခန်းထဲမှာ အလင်းရောင် တောင် တော်တော်ရောက်နေပြီ။ ဖေဖေကျော် က အခန်းထဲမှာ မရှိတော့။ ညို့ တကိုယ်လုံးလည်း ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာကျင်နေသည်။ မနေ့က တနေ့လုံး ရေပက်ခံထွက်လည်တာ နဲ့ ညတုန်းက ..အို ညတုန်းက ဆိုတာကို တွေးလိုက်တော့ ညို့မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာတယ်။ လောလောဆယ် ဘာမှ လုပ်မရသေးတာ ခန မေ့ထားလိုက်အုံး လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောပြီး ရေချိုးခန်းဘက်ထွက်လာလိုက်တယ်။
မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးတော့ မီးဖိုထဲမှာ ဧည့်သည်တွေရော ဖေဖေကျော်ရော ညို့ကို စောင့်နေကြတယ်။ မနက်စာ နန်းကြီးသုပ်တို့ လဘက်ရည်တို့ နဲ့ စုံနေတာပဲ။ သူတို့က စားရင်း သောက်ရင်း မနေ့က နေပက်ခံ အတွေ့အကြုံတွေ ပြောနေကြတယ်။ ဖေဖေကျော့် သူငယ်ချင်းက ညို့ကို ငြိမ်လှခြေလား ညို က စကားနည်းတယ်နော် ၊ ဒီနေ့ ဘယ်သွားချင်လဲ လို့ မေးလာပါတယ်။
ညိုက ဒီနေ့တော့ မလိုက်တော့ဘူး နေလည်းသိပ်မကောင်းလို့ နားအုန်းမယ်လို့။ဆိုတော့ သူတို့က အော် ဟုတ်လား၊ ဦးကျော် ကလည်း အလုပ်ရှိလို့ ဒီနေ့ မလိုက်နိုင်ဘူး ဆိုတော့ ငါတို့ချည်းသွားကြရမှာပေါ့တဲ့။ ဆိုတော့ ညို ဖေဖေကျော့် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော် က ညို့ကို မျက်စေ့ချင်းမဆိုင်ဘူး။တဖက်ကို ကြည့်ရင်း ပြောနေတယ်။ ဟုတ်တယ် ဆောရီးကွာ ငါလက်ကျန်စာရင်းလေး တွေ ဖြတ်စရာရှိနေလို့တဲ့။ ညို ကဘာပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး။ ကိုယ်ပြောပြီးတဲ့ စကားလည်း ကိုယ်ပြန်ပြင်မပြောချင်တော့ဘူး၊ ဒီအိမ်မှာလည်း ဖေဖေကျော်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ မနေခဲ့ချင်ဘူး။ ခုမှတော့ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။
ဧည့်သည်တွေ ထွက်သွားကြတော့ ညို အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထွက်ထိုင်ပြီး စာအုပ်တအုပ်ကို ဖတ်သလို လုပ်နေလိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော်က မရဲတရဲနဲ့၊
“ညိုလေး ဖေကျော် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ အပြင်သွားလိုက်အုံးမယ်နော်၊ နေမကောင်းရင်၊ ဆေးသောက်မလား”
လို့ တံခါးဝနားက လှမ်းမေးတာကို ပြန်မကြည့်တော့ပဲ။
“ရတယ် ကိစ္စမရှိဘူး” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
နောက်တော့ ဖေဖေကျော်ထွက်သွားတော့မှ အိမ်ရှေ့တံခါးကို ထပိတ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ညို့အခန်းထဲမှာက ဧည့်သည်တွေရဲ့ ပစ္စည်းတွေနဲ့မို့ ဖေဖေကျော်တို့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာပဲ လာလှဲနေလိုက်မိတယ်။ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်ပြန်တွေးရင်းလည်း မျက်ရည်တွေ စို့လာတယ်။ မောင့်ကို သနားမိတယ်။ မောင်သိသွားရင် ဘယ်လိုနေမလဲ ဆိုတာကိုတောင် ဆက်မစဉ်းစားရဲ တော့ဘူး။
နေလည်ခင်း ရေချိုတော့လည်း ညို့ပိပိလေးကို ထပ်ကာ တလဲလဲ ဆပ်ပြာတိုက် ရေဆေးလုပ်မိတယ်။ အထဲက နည်းနည်းလေး နာနေသေးတယ်။ စိတ်ထဲက မစဉ်းစားချင်ပဲနဲ့ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်ပြန်တွေးနေမိတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ဘာလို့ တအားအော်ပြီး ကန်ကျောက်မပြစ်မိတာလည်းဆိုတာ အပြစ်ပြန်တင်နေမိတယ်။ တနေ့လုံး နီးပါး ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို တွေးနေခဲ့ပေမဲ့ အဖြေထွက်မလာဘူး၊ အမေ စိတ်ဆင်းရဲမယ်။ နောက် ပထွေး ရဲ့ ရှိခဲ့ဘူးတဲ့ ကျေးဇူးတွေ။ နောက်ပြီး ကိုယ့်ရဲ့ သိက္ခာ၊ အပျိုရည်ပျက်သွားပြီ ဆိုတာ လူသိရှင်ကြားကြေငြာလိုက်သလိုဖြစ်မယ်။ နောက်ပြီးတော့ မောင်၊ မောင့်ကို ဘယ်လို ပြောမလဲ။ ညိုစိတ်ရှုတ်ရှုတ်နဲ့ အိပ်ယာထဲမှာပဲ ခွေနေမိတယ်။ ဖေဖေကျော်လည်း တနေ့လုံးပြန်မလာဘူး။
ညနေစောင်းကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်မှာ လူတွေ ပြန်ရောက်လာကြတယ် ဧည့်သည်တွေရော ဖေဖေကျော်ရော။ စားကြသောက်ကြနဲ့ ညိုလည်း ဘာမှ မဖြစ်သလို နေမကောင်းသေးလို့ နားချင်သလိုပဲ အကြောင်းပြပြီး အိပ်ယာထဲ လှဲနေလိုက်တယ်။ ဒီညတော့ ဖေဖေကျော် အခန်းထဲတောင် ဝင်မလာဘူး။ ဘယ်မှာ သွားအိပ်နေလဲတော့ မသိဘူး။ ညိုရဲ့ ပူပန်တဲ့ စိတ်လေး နည်းနည်းလျှော့သွားသလိုပဲ။ အင်း၊ အခုလို ပုံနဲ့ဆို ဘယ်သူမှ သိစရာ အကြောင်းမရှိဘူး။ ဖေဖေကျော်နဲ့ ငါနဲ့ ပဲ ဒီကိစ္စကို သိတာပဲလေ။ ဆိုပြီး ထားလိုက်တော့တယ်။
နောက်နေ့ မနက်လည်း နေမကောင်းဘူး ဆိုပြီး နေခဲ့လိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော်က တော့ သူတို့ ကားနဲ့ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ညို တယောက်ထဲ ပဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်။ နေလည်ခင်းရေချိုးတော့ ညို့ပိပိလေးကို ဆပ်ပြာတိုက် ရေဆေး လုပ်တယ်။ ပိပိလေးက နာတာ လုံးဝ မရှိတော့ဘူး။ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီ။ ညို့ ကို ဖေဖေကျော်ဘာမှ မပြောပဲ အဝေးက နေသာ စိုးရိမ်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ကြည့်နေတာ ကို သတိထားမိတယ်။ တခု နှစ်ရက်ကြာတော့ ညို ပြန်တွေးမိတယ်။ တကယ်တော့ ဖေဖေကျော့်အမှားကြီးပဲတော့ ၁၀ဝ ရာနှုံးပြောမရဘူး။
သူက မူးနေတာလဲ ပါတယ်။ နောက်ပြီး ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က လျှာရှည်ပြီးသူ့ကို ကုတင်ပေါ် သွားခေါ်ခဲ့တာလည်းပါတယ်။ ဆိုတော့ ကိုယ့်အပြစ်လည်း မကင်းဘူး။ ဖေဖေကျော် ညို့ကို လိုးတုန်း က ညိုကိုယ်တိုင်တောင် ဖေဖေကျော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး ကုတ်ခြစ်မိသေးတယ်မလား။အဲဒါတွေ ပြန်တွေးလိုက်တော့ ညို့ ပိပိလေးမှာ တမျိုး ဖြစ်လာတယ်။ ယားသလိုလို မျိုးလေး။ အဲဒါနဲ့ ညို့လက်ဖျားကလေးနဲ့ ဘောင်းဘီအောက်ကနေ ပိပိအကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရေလေး တွေ စိုနေတာတွေ့ရတယ်။
ညနေကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း လူတွေ ပြန်ရောက်လာကြပြီး တရုန်းရုန်းနဲ့ပေါ့ နေ့ခင်းဘက် ရေပက်ခံ အတွေ့အကြုံတွေ ပြန်ပြောကြဘာညာနဲ့။ ညို့ကိုလည်း ဘယ်လိုနေသေးသလဲ မေးတော့ သက်သာပါတယ်ပေါ့။ မနက်ဖြန် ရေပက်ခံမလိုက်ချင်ရင်လည်း နောက်ဆုံးညဆိုတော့မဏ္ဍပ်တွေက ကားတွေ ကို ဆုပေးတာ လိုက်ကြည့်ရင်လိုက်ခဲ့လေ ဆိုတော့ ညိုလည်း အင်းလို့ ဖြေလိုက်တယ်။
ညဘက်အိပ်တော့ ညိုတယောက်ထဲ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ အိပ်ရင်း အိပ်မပျော်ဘူး ဘာကြောင့်မှန်းမသိ လူးလိမ့်နေမိတယ်။ နောက် ဖေဖေကျော်တယောက် ဘယ်မှာသွားအိပ်သလဲ ဆိုတာ စပ်စုချင်စိတ်ပေါ်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ အခန်းအပြင်ဘက်ထွက်ပြီး ခြေသံလုံလုံနဲ့ လျှောက်ကြည့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းက နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတဲ့ ဖေဖေကျော်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
နဂိုစိတ်နဲ့ အော်သူတော့ ညှောင်းနေတော့မှာပဲလို့ တွေးလိုက်မိပေမဲ့တခါသေဖူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်သွားပြီမဟုတ်လား၊ သွား မဆွတော့ဘူး ကိုယ့်အခန်းဆီ ပဲ ကိုယ်ပြန်လာလိုက်တယ်။ လမ်းမှာ ဧည့်သည်လင်မယား အိပ်တဲ့ ညို့အခန်းနားက ဖြတ်ပြန်လာတော့ အခန်းထဲက အသံသဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရတယ်။ ညို့ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမဲ့ ညို့ခြေထောက်တွေက တံခါးနား ကပ်သွားမိတယ်။ အသက်က အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေနဲ့ ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ် အသံတွေ ကြားရကထဲက ဘာလုပ်နေကြတယ်ဆိုတာ သိသာနေပါပြီ ။
ဒါပေမဲ့ တိတ်ဆိတ်မှုနဲ့ ကျန်တဲ့သူတွေ အကုန်အိပ်ပျော်နေကြတယ် ဆိုတဲ့ အသိက ညို့ကို အားတွန်းပေးနေတာနဲ့ တံခါးကို အသာလေးတွန်းလိုက်မိတယ်။ စေ့ရုံသာ စေ့ထားတဲ့တံခါးက လက်နှစ်လုံးလောက်ဟသွားတာနဲ့ ကုတင်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရပါပြီ အခန်းထဲက ညမီးကို ထွန်းထားပေမဲ့ အမှောင်ထဲမှာကျတော့ တအားလင်းနေသလိုပါပဲ။ ညို စာအုပ်တွေထဲမှာသာ တွေ့ဘူးတဲ့ ပုံစံကို အခုမှ လက်တွေ့မြင်ဖူးရတော့တယ်။ ဒေါ့ကီစတိုင် ဆိုတာပေါ့။ မိန်းမ က လေးဘက်ထောက်ထားပြီး ယောက်ျားက အနောက်က နေလိုးနေတာ။ ညို့ ကိုယ့်ပိပိလေးကို ကိုယ်ပြန်စမ်းမိတယ်။ အကြောလေးတွေတောင် တွန့်သွားသလိုပဲ။
အဲဒီလူကြီးက သူ့မိန်းမ ခါးလေးကို ကိုင်ကိုင်ပြီး ဆောင့်နေလိုက်တာ ညို့ဒူးတွေတောင် ချောင်လာသလိုပဲ။ ခနလေးပဲ တော်ပြီ၊ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်တော့မယ် ဆိုပြီး တော့ ခြေထောက်က မရွေ့နိုင်ဘူး ကော်နဲ့ ကပ်ထားသလိုပဲ။အဲလိုနဲ့ ချောင်းကောင်းကောင်းနဲ့ ချောင်းနေတုန်း အသံတခုကြားလိုက် တာနဲ့ လန့်ဖြတ်ပြီး တော့ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်သုတ်ရတော့တာပေါ့။ နောက်လည်း လှည့်မကြည့်ရဲဘူး။ ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ်အမြန်ပြန်ဝင်ပြီးတော့မှ ခုနအသံက ကြောင်သံလား ဘာသံလဲ ဆိုတာကို တံခါးကြားက စပ်စုမိလိုက်တယ်။
ဟောတော့ ကံကောင်းတယ်။ ဖေဖေကျော်ပေါ့၊ ဘယ်တုံးက နိုးလာလဲ မသိဘူး။ ခုနက ညိုချောင်းခဲ့တဲ့ တံခါးကြားကနေ အထဲကို ချောင်းနေတယ်။ ချောင်းရင်းနဲ့ သူ့ပုဆိုးအောက်ကို လည်း နိူက်နေတယ်။ ညိုချောင်းနေမိတာကိုရော ဖေဖေကျော် တွေ့သွားသေးလားမသိဘူး လို့တွေးမိပြီး မျက်နှာတခုလုံး ပူတက်လာတယ်။ တော်ပြီ၊ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှ ရတော့မယ်။ ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်တက် စောင်ကို ခေါင်းမြီးခြုံ နေလိုက်တယ်။
………………………………………………………………………
အဲလို အိပ်ချင်ယာင်ဆောင်နေရင်းနဲ့ ခုနတုန်းက လင်မယားလိုးနေကြတာကို ပြန်တွေးပြီး ပိပိလေးက ယားလာတယ်။ လက်ကို ပေါင်ကြားလေးထဲအသာလျိုသွင်းရင်း ပိပိနှုတ်ခမ်းသားလေး တွေကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အိပ်ခန်းတံခါးက အသံတခုကြားလိုက်ရတော့ ညို့ ရင် ဒိန်းကနဲက ခုန်သွားတယ်။ အခန်းထဲကို တယောက်ယောက်ဝင်လာတာ သိလိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော်ပဲ ဖြစ်မှာပဲလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ညိုဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး။ ဒီတခါ ညို အော်လိုက်ရ မှာလား။ ကန်ထုတ်ပြစ်လိုက်ရမှာလား။
အဲဒါဆိုရင် တော့ လူသိရှင်ကြားဖြစ်ကုန်ပြီး ရုံးတွေ ဂါတ်တွေ ရောက်တော့မယ်။ မေမေ လည်းသိသွားပြီး စိတ်ဆင်းရဲရတော့မယ်။ မောင်လည်း ညိုအပျို စင်မဟုတ်တော့ဘူး ဆိုတာ သိသွားတော့မယ်။ ညို့ခေါင်းထဲမှာ ဖြစ်လာနိုင်တဲ့ဟာတွေ စဉ်းစားရင် ချီတုံချတုံ နဲ့ ဘာလုပ်ရမယ် မသိတော့တဲ့ အချိန်မှာ ကုတင်က အိကနဲ ဖြစ်သွားတယ် တယောက်ယောက် ကုတင်ပေါ် တက်လာ ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ညို အသက်တောင် မရှုဖြစ်တော့ဘူး အသက်ကို အောင့်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲဒီလူကို ညိုက ကျောပေး အိပ်နေသလို ဖြစ်တာက ပဲ ကံကောင်းသလားမသိ။ညို ဇောချွေးတွေ ပျံပြီး စောင်ထဲမှာ လဲ မွန်းလာတယ်။
ညို့အနောက်မှာ ရောက်နေတဲ့သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတယ်ထင်တယ်၊ သူ့ရဲ့ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်း ကို ကြားနေရနေတဲ့ နေရာကို မှန်းပြီး ပြောရရင် ညို့ တင်ပါး အနောက်နားလောက်မှာ သူထိုင်ပြီး ညို့ကို ကြည့်နေတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။ ညို အိပ်ချင်ယောင် ဆက်ဆောင် နေလိုက်ဖို့ ပဲ လောလောဆယ် တွေးထားလိုက်တယ်။ အရမ်းဆိုးလာရင်တော့ ထထွက်သွားလိုက်မယ်ပေါ့။ နောက်ဖေးက ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး တံခါးပိတ်နေလိုက်မယ်။ မနက် လူတွေ နိုးတဲ့ အချိန်ကျမှ ပြန်ထွက်လာမယ်ပေါ့။
အဲလို ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်ထဲ လျှောက် တွေးနေတုန်း ညို့ အောက်ပိုင်း လေတိုးပြီး အခန်းထဲက အဲယားကွန်း ကြောင့် အအေးဓါတ် ရုတ်တရက် ဝင်လာတယ်။ အဲဒီလူကြီး ညိုခြုံထားတဲ့ စောင်ကို လှန်ပြီး ခါးပေါ်တင်လိုက်တာဖြစ်မယ်။ ညို ဝတ်ထားတဲ့ ဒူးလောက် ဂါဝန်လေးပါ လှန်သွားပြီ ဒုက္ခပါပဲ။ ညိုအခုလှုပ်လိုက်ရင် အိပ်မပျော်နေဘူးဆိုတာလည်း သိသွားတော့မယ်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မဝတ်ထားတဲ့ ညို့ဖင်ကြီတွေ ကို သူကြည့်နေပြီထင်တယ်။ ရှက်လိုက်တာ။ ညို့ ပိပိလေး မှာ စိုနေတာ တွေ့သွားပြီပေါ့။
” အို..”
ညို့ အသံထွက်တော့ မလို့၊ ကိုယ့်နူတ်ခမ်းကိုယ် ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။ ညို့ပိပိလေးကို စိုတိုတို နွေးနွေးကြီးက လာထိသလို ညို့တင်သားတွေပေါ်မှာလည်း လေပူ မှုတ်သလို ခံစားရတော့ ၊ ညို့ပိပိလေးကို သူလျှာနဲ့ လာရက်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ညို့တကိုယ်လုံးလဲ ဖိန်းရှိန်းတက်သွားရတယ်။ ညိုတခါမှ မခံစားဖူးပေမဲ့ ညို့သူငယ်ချင်းတွေ နောက်နောက်နေကြတဲ့ ဘာဂျာမှုတ်တယ် ဆိုတာ မှန်းသိလိုက်တယ်။ ညို့ပိပိလေးကို လျှာကြီးနဲ့ ရက်နေပြီ။ ညိုတုံကနဲ ဖြစ်သွားတာနဲ့၊ ညို့ပေါင်တန်လေး တွေ မှာ ကြက်သည်ဖုလေးတွေ ထသွားတာနဲ့ ဆိုရင် သူ ၊ ညို နိုးနေတယ် ဆိုတာ သိနေလောက်ပြီ။ အို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ညို့ပေါင်တလုံးကို အသာလေးမလိုက်တယ်။ သူ့ရက်လို့လွယ်အောင်ထင်တယ်။
” အိုးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ညို့ဖင်လေးတောင် ကော့သွားမိတယ်။ သူ့လျှာအပြားကြီးနဲ့ ညို့ ပိပိနူတ်ခမ်းလေးတွေကို ရက်နေတာ၊ ညို့ အသွေးအသားတွေ ထဲမှာ စိမ့်နေတယ်။ အို သူ့လျှာကြီးက ညို့ပိပိနူတ်ခမ်းလေးတွေကို ထိုးခွဲပြီး ရက်နေတယ်။ အို ကျွတ်စ်ကျွတ်စ် သူ့လျှာထိပ်က ညို့ အနောက် ဖင်ပေါက်လေးကိုပါ ထိုးလိုက် ရက်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ညို့ ပိပိလေး ထဲက အရည်တွေ တသွင်သွင် ကျနေပြီထင်တယ်။ ညိုရှက်လိုက်တာ။ ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ ခု မှ တော့ မထူးတော့ဘူးထင်တယ်။ တနေ့တုန်းက ဖေဖေကျော် လိုးသလိုပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တော့မယ်။ အဲဒါဆိုရင် မနက်မိုးလင်းရင် လည်း ဘယ်သူမှ မသိနိုင်တော့ဘူးလေ။ တကယ်တော့ ညို့ဘာသာ ဆင်ခြေပေးနေမိတာလား မသိပါဘူး။ ညို့ပိပိလေးထဲက အရမ်းယားနေပြီရှင့်။ ဟိုနေ့ညက ဖေဖေကျော့် လီးကြီး ထိုးထည့်သလို တခုခု ထိုးထည့်ချင်စိတ်တွေ တအားပေါ်နေပြီ။
” အို ”
အဲလူကြီးက ဒီတိုင်း မလုပ်ဘူး၊ ညို့ပေါင်လုံး နှစ်ခုကို ကိုင်ပြီး ညို့ကို မှောက်ရက်ဖြစ်အောင် လှိမ့်ပြစ်လိုက်တယ်။ ညိုလည်း အလိုက်သင့်မှောက်ရက်လေး နေပေးလိုက်တယ်။ အဲဒါကို သူက ခေါင်းအုံးတွေ ယူပြီး ညို့ ဘိုက်အောက်ကို လာခုတယ်။ ခုတော့ ညို့မျာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရက်လေး ဖြစ်နေရပြီ၊ ဟော သူ့လျှာကြီး ပြန်လာပြန်ပြီ။ ဒီတခါတော့ သူ့လျှာကြီးက ညို့ ပိပိ နူတ်ခမ်းသားတွေ နဲ့ ညို့ ဖင်ဝလေးကို စုံဆန် ရက်ပေးနေတုန်း သူ့လက်ချောင်းတခုက ညို့ စေ့စေ့လေး နေရာကို လာပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်။ ညိုမခံနိုင်တော့ဘူး။ ညို့ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းပြီး ညို့တကိုယ်လုံးလည်း ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းနဲ့ လောကကြီးကိုတောင် မေ့သွားတယ်။
” အား……”
……………………………………………………………………………………
အဲလူကြီး တော်တော်ဆိုးတယ်။ အဲလောက်ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ရက်လေး ဖြစ်နေတဲ့ ညို့ကို ပိုအရှက်ကုန်အောင် အနောက်က နေ ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားပြစ်လိုက်တယ်။ ညို့ ရဲ့ ပိပိလေး ဟတတ ဖြစ်သွားမျာ သေခြာတယ်။ညို ့ မျက်နှာအောက်က ခေါင်းအုံးကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲဒါမှ ပဲ အသံမထွက်တော့မှာလေ။ အို သူ့လျှာကြီးက ပိုဝင်လာတယ်။ ညို့စေ့စေ့လေးကို ပွတ်ခြေနေတဲ့ သူ့ လက်ချောင်းကြီးက လည်း တချက်လေးမှ မနားဘူး။
ညို့တကိုယ်လုံး တဆပ်ဆပ်တုန်လာပြီး ညို့ စေ့စေ့လေး မှာ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ညို ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖင်ကြီးတောင် ကော့ကနဲ ကြွပြီး သူ့လက်က နေလွတ်အောင် မလိုက်မိတယ်။ အင်း သူကတော့ ညိုအိပ်မပျော်ဘူး ဆိုတာ ရိပ်မိနေမှာပဲ မတတ်နိုင်ဘူး။ ညိုပါးစပ်က ဘာမှ ပြန်မပြော၊ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မကြည့်မချင်းက ညို မသိဘူး ဆိုတာငြင်းလို့ရတာပဲ။ အဲလိုပဲ ဖြေတွေးနေလိုက်တယ်။ သူ့လက်ချောင်းရော လျှာစိုစိုကြီးရော ညို့ ပိပိလေးက ခွာသွားတော့ ဝမ်းသာသလို လို ဝမ်းနည်းသလိုလို ကြီးဘာမှန်းတော့ မသိဘူး။ သူ အနောက်ဖက်မှာ လှုပ်ရှားနေတာတော့ သိတယ်။
…………………………..
သူကုတင်ပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားမယ်ထင်မိတာ ညို့အမှားပဲ။ ညို့ပိပိလေး အဝကို ပူနွေးနွေး အတုံးကြီးတခု ဝင်လာပြီ။ အု။ ညိုသိလိုက်ပြီ လီးကြီး။ ဟိုတနေ့က ဖေဖေကျော့်လက်ချက်နဲ့ ညို လီးကြီး အဖုတ်ထဲ ဝင်တဲ့ အရသာကို သိခဲ့ရပြီ မဟုတ်လား။ အဲဒီတုန်းက နာခဲ့တဲ့ညို့ပိပိလေးက ခုတော့ သူမဟုတ်သလိုပဲ။ ညို့ပိပိလေး ထဲက အရေတွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် ကျနေတယ်။ ညို မျက်လုံးကို ပဲ တင်းတင်းပိတ် ခေါင်းအုံးကို ပဲ ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ပြီး ညို့ပိပိလေးထဲ တိုးဝင်လာမဲ့ အချောင်းကြီးကို စော့်မျှော်နေမိတယ်။
“..အိ..”
ထိန်းထားတဲ့ ကြား ညို့လည်ချောင်းက အသံလေး တိုးတိုးထွက်သွားတယ်။ အဲလူကြီး အချောင်းကြီးက တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး တိုးဝင်လာတယ်။ ဟိုနေ့တုန်းက လိုတော့ မနာတော့ဘူး။ အရမ်း အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတဲ့ အရသာ တမျိုးကို ခံစားနေရတယ်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်လာနေတယ်။ ဟော သူ့ဆီးခုံနဲ့ အမွှေးတွေ ညို့ဖင်မှာ လာဖိကပ်လိုက်တော့ သူ့အချောင်းကြီး ညို့ပိပိလေး ထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ ဆိုတာသိလိုက်ရတယ်။ ဟိုနေ့ ကလို တအားအောင့်တာ မျိုး မခံစားရတော့ဘူး။
ဒါပေမဲ့ အဲလူကြီးက ခနနားပြီး သူ့ဟာကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ညို့ အတွင်းသားလေး တွေ ပါသွားသလိုပဲ။ အ သည်းယားလိုက်တာ။ နောက်တော့ ပြန်တိုးဝင်လာပြန်တယ်။ အဲဒီ တိုင်ပင်လေးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စိတ်လာတယ်။ အဲလူကြီးက အားမလို အားမရဖြစ်လာလို့လားမသိ၊ ညို့ခါးလေးကို ကိုင်မြှောက်လိုက်တယ်။ ညို့ကိုယ်လေးက အပေါ်မြှောက်သွားတယ်။ ညို့ဘိုက်နဲ့ အောက်က ခုထားတဲ့ ခေါင်းအုံးတွေ လွတ်သွားတယ်။
ညို့ကိုယ်က ကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေလို့ သူက ညို့ခါးလေးကို တွန်းဖိလိုက်တော့ ညို့ဖင်ကြီးတွေ ကို အပေါ်ကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ အခုတော ညို လေးဘက်ထောက်ကြီးဖြစ်နေပြီပေါ့။ ဟယ် အဲလူကြီး လည်လိုက်တာ ညို့ကို အလိုလိုနေရင်း ဒေါ့ကီပုံစံဖြစ်အောင် လုပ်ယူသွားလိုက်တာ။
ညို့ပိပိလေး ထဲက အရည်တွေ လည်း ပိုစိမ့်လာတယ်။ အဲလူကြီး လိုးနေတာကလည်း အသံတွေ အရမ်းမြည်လာသလိုပဲ အရည်သံတွေရယ် သူ့ပေါင်ခြံကြီးနဲ့ ညို့ ဖင်ဆုံကြီးတွေ ရိုက်နေတဲ့ အသံရယ်။ အို ညို ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိမထားလိုက်မိပဲနဲ့ သူ့အတန်ကြီး အဆောင့်ကို ညို့ဖင်ကြီးတွေ ကော့ကော့ ပေးနေမိပါလား။
ညို့တကိုယ်လုံးတုံခါပြီး ညိုတခါပြီးသွားပြန်ပြီ။ အို ညို့ ပိပိ အသားလေးတွေ က အထိမခံနိုင်တော့ဘူး။ ညို့ပိပိ အတွင်းသားလေး တွေ ဆန်းဆန်းတစ် ဖြစ်နေချိန်မှ အဲလူကြီးက အားပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်နေပြီ။ တော်သေးတယ် ခနနေတော့ သူလည်း အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းသွားပြီး ညို့ ပိပိလေးထဲ သူ့အရေပူပူနွေးနွေးတွေကို ပန်းထုတ်ပြစ်နေတာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ညို အိပ်ယာပေါ်မှောက်ရက် ပြန်ကျ သွားသလို သူ့ကိုယ်ကြီးက လည်း ညို့ကိုယ်လေး ပေါ် ပိလာတယ်။ ခနလောက် နေတော့ ညို့ကိုယ်ပေါ်မှာ အလေးကြီးမို့ ညို တတောင်နဲ့ တွက်ပြီး တွန်းပြစ်လိုက်မိတယ်။ အဲတော့ မှ သူညို့ပေါ်ကနေ လှိမ့်ဆင်းသွားတယ်။
“..ဟယ်..”
ညိုု့ ပိပိလေး ထဲက သူ့ဟာကြီးလျှောကနဲ ထွက်သွားတာ ညို့ရင်ထဲ ဟာကနဲ၊ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ညို ဒီအတိုင်းလေးပဲ မှောက်နေလိုက်တော့တယ်။
“..ကောင်းလိုက်တာ ညိုလေးရယ်..”
တဲ့ ဘေးနားက ဖေဖေကျော်ရဲ့ တိုးတိုးလေး ငြီးသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ဟင် ဒီတခါလည်း ဖေဖေကျော်ပဲပေါ့။ ဒါဆိုရင် ဟိုနေ့က ဟာက မူးလို့ ထားလိုက်တော့ အခုက တော့ တမင်ကို လာလိုးတာပေါ့။ ညို ဒေါသတော့ ထွက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကရော အလိုတူ အလိုပါ မဟုတ်ဘူးလား လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးမိလိုက်တယ်။ ဘာမှ မတုန့်ပြန်ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာ ပဲ ကောင်းတော့မယ်လို့ တွေးပြီး ညို မလှုပ်မယှက်နဲ့ အဲဒီပုံအတိုင်း အိပ်ပြစ်လိုက်ပါတော့တယ်။
…………………………………………………………………………………………
ညို့ ကိုယ်က အသုံးမကျတာ အဲလို ပြစ်စလက်ခတ် အိပ်ပြစ်လိုက်တဲ့ အကျိုး ပေါ့။ ညို့ ပေါင်သား တွေ မှာ အေးကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ညို တရေးနိုးလာတယ်။ နိုးနိုးချင်းပဲ ချက်ချင်း သိလိုက်တယ် တယောက်ယောက်က ညို့ ပိပိလေး နဲ့ အနားတဝိုက်ကို ရေစို အဝတ်ပျော့ပျော့လေး တခုနဲ့ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးနေတယ်ဆိုတာကို။ အပြင်ဘက်မှာလည်း အသံက တိတ်ဆိတ်နေပေမဲ့ တချက်တချက်မောင်းသွားတဲ့ကားသံ တချို့ကြောင့် မိုးတော့ စင်စင်မလင်းသေးဘူး ဆိုတာသိလိုက်တယ်။ ညို့ ကို လုပ်ပေးနေတာ ဖေဖေကျော်ပဲ ဖြစ်မှာပဲ ဆိုတာ ညိုသိတယ်။ မထူးတော့တဲ့ဘဝမို့ ဒီအတိုင်းပဲ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။
ညို သူနဲ့လည်း မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်ဘူးလေ။ ညို့ ပိပိလေး ရော ပေါင်ခွဆုံ၊ ညို့ဖင်ကြား၊ အကုန် သေသေခြာခြာ ကို ရေပတ်လေး နဲ့ သန့်ရှင်းလေး လုပ်ပေးနေတယ်။ အို ညို့ဘိုက်အောက်မှာ ခေါင်းအုံးးလာခု ပြန်ပြီ။ ညို့ဖင်လေး ကုန်းကုန်းလေး ဖြစ်သွားတာနဲ့ ညို့ပေါင်လုံးတွေကို ဖြဲကားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဝတ်စိုလေးနဲ့ သေခြာသုတ်နေတယ် ညို့ ပိပိ နူတ်ခမ်းအဝလေးတွေကိုရောပေါ့။ တော်လောက်ပြီလို့ ညို့ စိတ်ထဲမှာ အော်နေမိတယ်။ ညို့ပိပိလေးက ညို ထိန်းထားတဲ့ ကြားက အရည်လေး တွေ စိမ့်ထွက်လာပြီ။ သူ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေတာက ညို့ အစေ့လေးကို လည်း ခလုပ်တိုက်နေတာကိုးလို့။
အင်း တော်သေးတယ် ပြီးသွားပြီထင်တယ် အဝတ်ခြောက်ကလေးနဲက ဖွဖွလေး သုတ်ပေးနေတယ်။ အင်းသူထွက်သွားရင်တော့ ညို ဘောင်းဘီရှည်ယူဝတ်တော့မယ်။ ဒီတိုင်းမနေရဲ့တော့ဘူး။
“ဟင်.. အား..ရှီး..ကျွတ်စ်…”
လုပ်ပြန်ပြီ၊ သူလျှာကြီး၊ ပူနွေးနွေး စိုစိုကြီး။ ညို့ ပိပိလေးကို တအားကြီးပဲ။ ထန်းညှက်ခဲများ မှတ်နေလားမသိဘူး။ ရက်နေလိုက်တာ။ ညို့ဖင်လေးတောင် ကော့သွားတယ်။ အို့ ညို့ပိပိလေးက လည်း အလိုက်မသိဘူး၊ အရည်တွေ တတောက်တောက်ကျနေတယ်။ ညို့မျက်နှာကို ဒါးနဲ့ လှီးပြစ်ချင်လိုက်တာနော်။ ဟယ် ညို့တင်ပါးဆုံကြီးတွေကို ကိုင်ပြီး ဖြဲနေတယ်။
ညို့ကို ဖင်ကြီးမ လို့ သူငယ်ချင်းတချို့က နောက်ကျတယ်။ ပြောလို့ ပြောတာတော့ မဟုတ်ဘူး ညို့ဖင်က ဟိုအဆိုတော် ဂျနီဖာလိုးပက်စ် လိုပဲ ခါးသေးပြီး အောက်မှာ စွံကား ပြီး ထွားထွားကြီးလေ။ အဲဒိ တင်သား လုံးကြီးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ တဖက်တချက်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြဲနေတယ်။ ညို့ ဖင်ပေါက်ကလေးတောင် အေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အို့ ၊ သူ့လျှာထိပ်ကလေးနဲ့ ညို့ဖင်ပေါက်ကလေးကို ထိုးနေတယ်၊ ယားလိုက်တာ။ ညို့ ကိုယ်လေးတောင် တုန်တက်သွားတယ်။ မရွံ မရှာရှင်။ ဖီလင်လေးက တမျိုးပဲ။ နောက်တော့ သူ့လက်ချောင်းတဖက်က ညို့အစေ့လေးကို လာပွတ်ပေးနေပြန်ပြီရှင်။ ညိုဖင်ကြီးတွေကို မယမ်းပြစ်မိအောင် သတိထားနေရတယ်။
နောက်လက်ချောင်းတဖက်လေးက ဘာစိုစိုရွဲရွဲ ရေတွေလဲ မသိ၊ ညို့ဖင်ပေါက်လေးကို လာတို့ပြီး အထဲ ကို ထိုးထည့်နေတယ်။ ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲ မသိဘူး။ ရေလိုလို ဆီလိုလို ထင်တယ်၊ သူ့လက်ချောင်းတချောင်းရဲ့ အဆစ်လေး တဆစ်လောက် ညို့ဖင်ပေါက်ဝကို အဝင်အထွက်လုပ်နေတယ်။ အဲဒီလက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ညို့ကိုကစားနေတာ ညိုမခံနိုင်တော့ဘူး ဖင်ကြီးကို လှုပ်ရမ်းပေးနေမိပြီ။ ခနနေတော့ ညို့ အစေ့လေးပေါ်က လက်ကို ဖယ်သွားတယ်။
ညို့ဖင်ပေါက်လေးထဲက လက်ချောင်းကိုတော့ မဖယ်သေးဘူး။ သူနေရာရွေ့နေတာ သိတယ်။ ဟော ပူနွေးနွေး အတန်ကြီး။ သူ့လီးကြီးပဲပေါ့။ ညို့ ပိပိလေးထဲ ဝင်လာပြီ။ ညို့ပိပိလေးကလည်းနော်၊ အဲဒီလီးကြီးကို အသားကျနေသလိုပဲ အလိုက်သင့်လေး ဟပေးပြီး အဝင်ခံတယ်။ နောက်တော့ ဝင်ထွက်နေပြီပေါ့။
ဒီတခါကတော့ ညို့ ပိပိလေးထဲမှာ လီးကြီးက ဝင်ထွက်နေပြီး ညို့ဖင်ပေါက်လေးထဲ မှာ လက်ချောင်းတချောင်းက ဝင်ထွက်နေတယ်။ ညို့ဖင်ကြီးတွေ ကုန်းထလာပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေးနေမိမှန်းမသိတော့ပါဘူးရှင်။ ကာမ ဆန္ဒရမက်နောက်ကို လိုက်မိပြီပေါ့။ တော်တော်လေး အရှိန်ရလာတော့ ဖေဖေကျော်က ညို့ဖင်ပေါက်ထဲက လက်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး ညို့ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားရ ပါးရ ကို ဆောင့်ပါတော့တယ်ရှင်။
ညိုလည်း တအင်းအင်း အသံထွက်မိသလို။ သူ့ပေါင်ခြံနဲ့ ညို့ဖင်ကြီးတွေ တဖန်းဖန်းရိုက်တဲ့ အသံကလည်း အခန်းထဲမှာ ဆူနေတာပေါ့ရှင်။ ဒီတခါတော့ ညို့ အထွတ်အထိပ်ရောက်ဖို့ နည်းနည်းကြာပေမဲ့၊ ညို့ ပိပိ အတွင်းသားလေးတွေကို ဖေဖေကျော့် လီးတန်ကြီးက ဖိပွတ်နေတာကို ခံလို့ တအားကောင်းတာပဲရှင်။ ဖေဖေကျော်လည်း အသက်ရှုသံတွေ မြန်လာပြီး တအားကုန်ဆောင့်လိုးနေတော့တာပါပဲ။ ဒီတခါ ကတော့ ညိုရော ဖေဖေကျော်ရော တပြိုင်နက် ကာမ အရသာ အကောင်းဆုံးအခြေကို တပြိုင်နက် ရောက်သွားရတော့တာပါပဲ ရှင်။
ဖေဖေကျော်က သူ့လရည်တွေကို ညို့ ပိပိလေးထဲမှာ ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို ခန စိမ်ထားသေးတယ်။ နောက်တော့မှ ပျော့သွားတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကို ပလွတ်ကနဲ နေအောင် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညို့ဘေး အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲ နားလိုက်တယ်။ ညိုလည်း ဖင်ကုံးရက်ကလေး ခနနေပြီး မှ အိပ်ယာပေါ် အသာမှောက်ချလိုက်ပြီး အမောဖြေလိုက်ပါတယ်။ ခနနေလို့ ဖေဖေကျော့်ဟောက်သံ ထွက်လာတာနဲ့ ကမန်းကတန်းထပြီး နောက်ဖေး ကို ပြေးရပါတော့တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ မှာ သေးပေါက်ချရင်း ဆပ်ပြာ ရေတို့နဲ့ ပိပိလေးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပါတယ်။ ပိပိလေးက လုံးဝကို မနာတော့ပါဘူး။ အခု ဘယ်လိုမှ မနေတော့ဘူး ညို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အံ့ဩနေမိတယ်။
ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ အလိုးခံရတာကို အရသာ တွေ့နေပြီလား။ ကိုယ့်ပိပိလေးထဲကို လီးကြီးဝင်ထွက်နေတဲ့အချိန်မှာ ညို ဘာကိုမှ သတိမရပါလား။ မောင်၊ အို မောင့် ကို သတိရလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ညို့ မျက်ရည်တွေ စို့လာတယ်။ငါမကောင်းဘူး။ ငါမကောင်းတဲ့ မိန်းမ လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ မောင် မသိရင်တော့ ဘာမှ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေ လို့ တွေးရင်း ခေါင်းထဲက မောင် မသိစေရဘူးလို့ပဲ စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။
……………………………………………………………………………………
တနေ့လုံးလိုလို ဖေဖေကျော်လည်း မရှိ အပြင်ထွက်နေတယ်။ ဧည့်သည်တွေက လည်း ထွက်သွားကြလို့ နေ့ခင်းဘက် ညို တော်တော်လေး ဝအောင် အိပ်လိုက်ရတယ်။ ညနေ ဘက်ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ဟိုနေ့က လို ကိုယ်တွေ လက်တွေ နာကျင်ကိုက်ခဲတာ လုံးဝ မရှိတော့ဘူး။ လူက လန်းဆန်းနေတယ်။ ညဘက် ဆုပေးမဏ္ဍပ် တွေ သွားကြည့်ကြမယ် ဆိုတဲ့ အစီစဉ်ရှိတာမို့ လူတွေ အကုန်လုံး စောစောပြန်လာကြတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ညနေစာလည်း အပြင်မျာ ထွက်စားမယ် ဆိုပြီး ထွက်လာကြတယ်။ ဧည့်သည်တွေ ဂျစ်ကားနဲ့ပဲပေါ့။
စားသောက်ဆိုင်ရောက်တော့ ဖေဖေကျော်နဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းက ဝီစကီမှာသောက်တယ်။ အန်တီက ဝိုင်မှာပြီး ညို့ကိုလည်း သောက်အုံးမလားမေးတယ်။ ညိုက ဖေဖေကျော့်ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်တော့ သောက်လေ ညိုလေး သင်္ကြန်တွင်းပဲဟာ နည်းနည်းပါးပါးပေါ့။ သမီးမေမေ မသိစေရပါဘူး လို့ လှမ်းပြောတယ်။ သူ့စကားက အဓိပ္ပါယ် နှစ်ခွလို မျိုးမို့ ညို့ မျက်နှာရှိန်းကနဲ ဖြစ်ပြီး ခေါင်းငုံလိုက်မိတယ်။ အန်တီက ခေါင်းငြိမ့်တယ်မှတ်ပြီး ညို့အတွက်ပါ စပိုင်တလုံး မှာလိုက်တယ်။
တကယ်က ညိုက ဝိုင်တွေ ဘာတွေလည်း တခါမှ သောက်ဖူးတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ စမ်းကြည့်ချင်နေတာတော့ ကြာပြီ။ အခုက သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့ လူတွေ အကုန်လုံးက ပျော်ရွှင်လွတ်လပ်နေကြသလိုပဲမို့ ညိုကိုယ်တိုင်လည်း တခြားဟာတွေ မေ့ပြီး လတ်တလော အခြေအနေလေးမှာ ပျော်နေမိလို့ စမ်းသောက်ကြည့်မယ်လေလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော့်ကို လည်း အရင်တုန်းကလို ကြောက်ရွှံ့ ရိုသေ စိတ်ကလေး လည်း နည်းနည်းတော့ လျှော့ သွားသလိုမို့ နည်းနည်း ရွဲ့ပြလိုက်ချင်တာလဲ ပါမလားမသိဘူး။
အဲလို အတတ်ဆန်းလိုက်လို့ ဝိုင်လေး ၂ လုံးလောက်ကုန်တော့ ညို နည်းနည်း ရီဝေဝေတောင် ဖြစ်နေပြီ။ စားသောက်ပြီးကြတော့ ဗိုက်တွေလည်း ပြည့်နေပြီ ဆိုတော့ ဒီနားက နီးနီးနားနား မဏ္ဍပ်ကို အရင်လမ်းလျှောက်သွားကြည့်ကြမယ်၊ နောက် ညောင်းတော့မှ ကားဆီ ပြန်လာပြီး တခြားမဏ္ဍပ်တွေကို လျှောက်ကြည့်ကြမယ်ဆိုပြီး မဏ္ဍပ်ရှိရာကို လျှောက်လာလိုက်ကြတယ်။ မဏ္ဍပ်နားမှာလည်း ရပ်ကြည့်နေကြတဲ့သူတွေ က အများကြီးပဲ၊ လေလေး ညို့မျက်နှာကို နည်းနည်းတိုက်လိုက်တော့ ညို ရီဝေဝေလေး ဖြစ်လာပြီး လူက ယိုင်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားတယ်။ ဖေဖေကျော်က ဘယ်ချိန်ထဲက ညို့ကို စောင့်ကြည့်နေလဲ မသိဘူး ချက်ချင်းပဲ ညို့ လက်မောင်းလေးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ထိန်းပေးလိုက်တယ်။ ညိုကို ဖြစ်ရဲ့လားလည်း မေးတယ်။
ညိုက ခပ်တည်တည်ပဲ ရပါတယ်၊ ဆိုပြီး နောက်လှည့်မကြည့်ပဲ မဏ္ဍပ်အပေါ်ကို မြင်ရနိုင်တဲ့ နေရာရောက်အောင် လူတွေ ကြားထဲ တိုးဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အနောက်က ဖေဖေကျော် ကပ်ပါလာတာတော့ သိတယ်လေ။ တနေရာရောက်တော့ ဆက်တိုးလို့ မရတော့ဘူး လူတွေက တအားပိတ်နေပြီ။ ဒါပေမဲ့ ပုခုံးတွေ ကြားကနေ စင်မြင့်ကို လှမ်းမြင်နေရလို့ ညို က ရောက်တဲ့ နေရာမှာပဲ ရပ်လိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော်က တော့ ညို့အနောက်မှာ ကပ်ရက်သားပေါ့၊ လူက လည်းကျပ်တော့ ညို့ကိုယ်လုံးလေးက ဖေဖေကျော့် ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေတာပေါ့။
နဂိုထဲက ဖင်ကြီးပြီး ဖင်ကောက်တဲ့ ညို က ဖေဖေကျော့် ရင်ဘတ်နဲ့ ညို့ကျောကို မထိအောင် ရှေ့ကို ရင်ကော့လိုက်တော့ ညို့ဖင်ကြီးက ဖေဖေကျော့် ရှေ့ပိုင်းကို သွားဖိနေတာပေါ့။ ဖေဖေ့ကျော် ရဲ့ ဟို ဟာကြီးက ညို့ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှာ ကွက်တိပဲ အမြှောင်းလိုက် လာဖိမိနေတော့တယ်။ သူ့ဟာကြီး လည်း တဖြည်းဖြည်းမာလာတာ ညို သိနေတယ်။ညိုကလည်း ဂါဝန်အရှည်ပေမဲ့ ရာသီဥတုက ပူတော့ အသားအရမ်းပျော့ပြီး ပါးတဲ့ ဂါဝန်ဝတ်လာလို့ ဖေဖေကျော့်ဟာကြီး နွေးနေတာတောင် ညို့ ဖင်သားတွေမှာ လာသိနေတယ်။
ဟိုဧည့်သည်တွေ လည်း လူကွဲသွားသလားမသိ အသံမကြား၊ လူလည်းမတွေ့ရတော့ဘူး။ ညိုလည်း စပိုင် အရှိန်နဲ့ ဘာမှကို ဂရုမစိုက်ချင်တော့ဘူး။ မဏ္ဍပ်ပေါ်က ဖြေဖျော်တာတွေကိုပဲ ကြည့်နေမိတယ်။ လူတွေကလည်း ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ့ ကြားထဲမျာ ဖေဖေကျော့်လက်ကြီးက ညို့ခါးလေးကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေကျော့် ဟိုဟာကြီးက ညို့ ဖင်ကြားထဲ မှာ အရမ်းကို မာတင်းနေတာ က အနေရခက်လိုက်တာ။ ညို့ ပိပိလေးက လည်း အရည်တွေ စို့လာနေပြီ။ ဒုက္ခပါပဲ။
ဖေဖေကျော်က အခုတော့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ ညို့ကို သူ့စော်များမှတ်နေလားမသိဘူး။ သူ့လက်တဖက်နဲ့ ခါးလေးကို ပတ်ဖက်ထားပြီး နောက်တဖက်က ညို့ ရင်အုံပေါ်မှာ လာတင်ထားပြီး ဖွဖွလေး ညှစ်နေတယ်။ ညို့နို့သီးခေါင်းလေးတွေ မာတောင်နေတာများ သူသိသွားမလား ညို ရှက်မိတယ်။ ညို့ ကိုယ်လုံးက ညို့ စိတ်နဲ့ သိပ် သဘောမတူတော့ဘူး၊ သူတို့ ဘာသာ သူတို့ တုန့်ပြန်နေကြတယ်။ အဲဒါကို ဖေဖေကျော်ပေါ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ညို့နားနားကပ်တိုးတိုးလေးနဲ့၊
“ညိုလေး မြင်ရရဲ့လား”
တဲ့ ညို က လည်း ဟန်မပျက်၊ အသံကတော့ နည်းနည်းတုံနေတယ်၊
“အင်း နည်းနည်းလေးတော့ကွယ်နေတယ်”
ဆိုတော့ မပြောမဆို ညို့ခါးလေး ကို ဖက်ပြီး မချီလိုက်တယ်။အို သူ့ဟာကြီးက ညို့ဖင်ကြားမှာ ပွတ်လို့ပေါ့။
“အို၊ မကောင်းပါဘူး ညို့ခါးလည်း နာတယ်၊ ပြန်ချပေးပါ ညို ခြေဖျားထောက်ကြည့်မှာပေါ့”
အဲလိုပြောလိုက်မှ သူက ပြန်ချပေးတယ် ဒါပေမဲ့ ညိုခြေဖျားထောက်လိုက်တော့ ညို့ဖင်က ပိုကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်ပြီး သူ့ဟာကြိးက ညို့ဖင်ကြားကနေ တိုးဝင်လာပြီး ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ရောက်နေတယ်။ သူက ညို့ခါးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး သူနဲ့ ကပ်ထားတော့ တခြားလူတွေက တော့ မြင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ညို က အဲလိုလေးပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေလို့ ထင်တယ် ဖေဖေကျော်က ညို့ ဂုတ်သားလေးကို မသိမသာ လာငုံ့နမ်းနေတယ်၊ သူ့နှာခေါင်းက လေက ညို့ လည်ဂုတ်လေးမှာ လာတိုးနေတာ သိတယ်။ ညို ပိပိလေး မှာလည်း အရည်တွေ တော်တော်ရွဲ နေပြီ။ နောက် ဖေဖေကျော်က ညို့ နားနားကပ်ပြီး၊
“ညိုလေး သမီး အိမ်ပြန်ရအောင်ကွာ ဖေဖေကျော် ညောင်းနေပြီ”
ညိုလည်းဘာလို့ ခေါင်းညိမ့်မိမှန်း မသိဘူး။ ညို့တို့ နှစ်ယောက် အပြင်ထွက်လာတော့ ဧည့်သည်တွေကို ခပ်လှမ်းလှမ်း လူအုပ်ထဲမှာ တွေ့ရတယ်။ ဖေဖေကျော်က သူတို့ကို ညို ခေါင်းမူးနေလို့ အိမ်ပြန်တော့ မယ် သူတို့နဲ့ မလိုက်တော့ဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူတို့က လိုက်ပို့ပေးမယ်ပြောပေမဲ့ ဖေဖေကျော်က ရတယ် တက်စီ ငှားသွားမယ် လို့ ပြောပြီး ညိုတို့ နှစ်ယောက်ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။
အိမ်ရောက်တော့၊ ညို က ရေချိုးခန်းဝင် မျက်နှာသစ်သွားတိုက် ခြေထောက်ဆေး၊ အင်း ညို့ဟာလေးလည်း ဆေးလိုက်တယ် အရည်တွေက ပင်တီမှာတောင် ကွက်နေပြီ ဆိုတော့ သန်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ညိုအိပ်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ဖေဖေကျော့်ကို မတွေ့ရတော့ ရင်ထဲ ဟာသလိုတော့ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါက ဘာလို့ အဲလိုဖြစ်စရာလား ဆိုပြီး ကိုယ်အိပ်နေကြဖက်မှာပဲ အသာလှဲပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ ညို ဘာသာ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ မသိ။ ညဝတ်အင်္ကျီကို ဘရာမပါ၊ ပင်တီ မဝတ်ပဲ ညဝတ်အင်္ကျီတထပ်ထဲနဲ့ စောင်လေး ခြုံပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ အခန်းထဲမှာက အဲယားကွန်း ဖွင့်ထားတော့ အေးနေတာကိုး။
ညို အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ၊ ကိုယ်ခန္ဓာက တခုခုကို တောင်းဆို နေသလိုပဲ။ ညိုတလူးလူး တလိမ့်လိမ့်နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ဖေဖေကျော် ဘယ်နားသွားအိပ်နေမယ်ဆိုတာတောင် သွားမစပ်စုတော့ဘူး။ သူ့ဘာသာ သွားနေပစေပေါ့။ ကိုယ့်မာနနဲ့ကိုယ်ပဲ သွားမကြည့်နိုင်ပေါင်လို့ ဒေါသလေး ဖြစ်နေမိပြီးမှ ၊ဟယ်ငါက အဲလို ဖြစ်စရာလား လို့ ပြန်တွေးမိပြန်ရော။
အဲလို ဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ ကုတင်က အိကနဲ ဖြစ်သွားတော့ ရင်လဲ ဒိတ်ကနဲ ခုံသွားတယ်။ တကယ်တမ်း ဖေဖေကျော် ရောက်လာပြီ ဆိုတော့လည်း ပျော်သွားသလိုလို၊ ကြောက်နေမိသလိုလို၊ ဘာကြီးမှန်းမသိ။ မျက်နှာလည်း ဘယ်လိုထားရမှန်းမသိတော့။ ထုံးစံအတိုင်းပဲ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်ရတော့တာပေါ့။
ဖေဖေကျော်က ညို၊ ညိုလေး၊ သမီးလေး၊ စသဖြင့် တိုးတိုးလေး ခေါ်ပေမဲ့ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မျက်လုံးကို ပိတ်ထားလိုက်တယ်။ ကိုယ်မှာ အေးကနဲ ဖြစ်သွားတော့ ညို့ကိုယ်ပေါ်က စောင်ကို ဖယ်လိုက်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ နောက် တစောင်းလေး အိပ်နေတဲ့ ညို့ကိုကို ပက်လက်အနေအထားဖြစ်အောင် ခါးနားကနေ အသာတွန်းလှန်လိုက်တယ်။
အို ညို ပက်လက်ကြီး မျက်လုံးက ပိတ်ထားပေမဲ့ တမျိုးကြီးပဲ။ ညဝတ်အင်္ကျီကလည်း ကြယ်သီးက သုံးလေးလုံးထဲ အောက်နားကလည်း ပေါင်ရင်းနားရောက်နေပြီ။ ရှက်စရာကြီး၊ ဒါပေမဲ့ အခုမှလည်း နိုးလို့ မဖြစ်တော့ဘူး ဆိုပြီး ဆက်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တော့တယ်။ အို ဘာလို့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်နေရတာလည်း၊ ညို့အရှက်တော့ ကုန်ပါပြီ အိပ်ယာပေါ်မျာ ပက်လက်ကြီး ညို့တကိုယ်လုံးလည်း အဝတ်အစားမရှိတော့ဘူး။
ညို့နို့သီးခေါင်းကလေးတောင် မာတာတာ ဖြစ်နေတယ်။ အို့၊ ဖေဖေကျော့် လျှာကြီး က နို့သီးခေါင်းလေးကို လာရက်တယ်။ ညို့ တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းတောင် ထသွားတယ်။ အွန့် ညို့ခါးလေးတောင်ကော့သွားတယ် မကော့ခံနိုင်မလား ညို့ရဲ့ အပျိုနို့လေးကို သူက ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ စို့နေတာကိုး၊ ညို့ပိပိလေးမှာ အရည်တွေ စိမ့်ကျနေပြီကွာ၊ ညို့ပေါင်အတွင်းသားထဲကို တောင် စီးကျ သွားပြီ ထင်တယ်။ ဖေဖေကျော်မကောင်းဘူး၊ ညို့ နို့လေးတွေကို တဖက်ပြီးတဖက် ပြောင်းစို့နေတယ်။ သူ့နူတ်ခမ်းမွှေးတွေက ညို့ရင်သားလေးတွေကို တချက်တချက် ခြစ်မိတာ ယားလိုက်တာ။ အင်းနောက်တော့ သူ့လျှာကြီးက ညို့ ဗိုက်သားလေးတွေပေါ်ရောက်သွားပြီ။
အခုတော့ ညို့ ရင်သားတွေကို သူ့လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ဆုပ်နှယ်နေတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကြီးက ခု ညို့ ပိပိလေး ပေါ်မှာ၊ လျှာစိုစိုနွေးနွေးကြီးနဲ့ ညို့ ပိပိလေးကို တအားရက်နေတယ်။ အို ညို့ဖင်ကြီးတွေ အငြိမ်နေလို့ မရတော့ဘူး။ ကော့လိုက် ဘေးကို ရမ်းလိုက် လုပ်ပေးနေမိတယ်။ သူ့လျှာထိပ်ကလေးနဲ့လည်း ညို့ စေ့စေ့လေးကို ထိုးလိုက် ညို့ ပိပိ အတွင်းထဲကို ထိုးထည့်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ညို့ပိပိလေး အထဲက အရမ်းအရမ်းကို ယားလာပြီ။ ဖေဖေကျော် ညို့ကို ညှင်းဆဲနေတာလား။ ဖေဖေကျော့်ဟာကြီး ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့လို့ ညို့စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။ အပြင်မှာကတော့ ညို့မျက်လုံးတွေကို တင်းတင်း ပိတ်ထားပြီးတော့ ညို့ပါးစပ်ကတော့ အသံမထွက်မိအောင် ကိုယ့်နူတ်ခမ်းကို ကိုယ်ပြန်ကိုက်ထားမိတယ်။
ဖေဖေကျော့် ခေါင်းကြီးက ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်နေတော့ ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးထားရတာ ညှောင်းလာလို့ ညို ဒူးနှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်မိတယ်။ အဲဒါမှ တကယ့်ကို ဒူးထောင်ပေါင်ကား ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုး ဖြစ်သွားတော့တယ်။ ညို့ ပေါင်နှစ်လုံးကို သူ့ပုခုံးနဲ့ တွန်းထားပြီး ညို့ပိပိလေးကို အသားကုန် ရက်တော့တာပဲ။ အို့ ဖေဖေကျော်ရယ်။ သူ ဘယ်လို များ သောင်းကျန်းနေလဲ မသိဘူး။ ခနနေလို့ သူ့ပါးစပ် ညို့ပိပိလေး ကခွာသွားတော့ ညို့ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
ဒါပေမဲ့ ညို့ပိပိလေးက လိုချင်တဲ့ ဟာ လာတော့မယ်လေ ဆိုပြီး ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စောင့်မျှော်နေမိတယ်။ အို ဖေဖေကျော် ဘာတွေလုပ်နေလဲ မသိဘူး။ မွေ့ယာက တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ညို့ခေါင်းရင်းနား သူရောက်လာတာသိလိုက်တယ်။ ညို့နူတ်ခမ်းနားမှာ ပူနွေးနွေးနဲ့ စိုစိစိ တခုလာထိတယ်။ အနံ့လေးလည်း ညှီစို့စို့ ရလိုက်တယ်။
ညို မသိမသာလေး မျက်လုံးလေးကို မှေးကြည့်လိုက်တော့ ဖေဖေကျော်ပေါ့။ သူ့အတန်ကြီး ကို ညို့ နူတ်ခမ်းဝ မှာ သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး တေ့နေတယ်။ နောက် သူ့ထိပ်ဖူးကြီးနဲ့ ညို့ နူတ်ခမ်း အဝကို ပွတ်နေတယ် ။ အရည်တွေလည်း စိုစိစိနဲ့ပေါ့။ ညို သူဘာလိုချင်လဲ ဆိုတာကို ရိပ်မိနေတာမို့ နူတ်ခမ်းကို မသိမသာလေးဟပေးလိုက်တယ်။ ညိုလည်း စမ်းကြည့်ချင်နေတာလေ။ စာအုပ်တွေ ဓါတ်ပုံတွေ ထဲ မှာ သူများတွေ လုပ်ကြတာကို ဖတ်ဖူး မြင်ဖူးနေပေမဲ့ အခု က လက်တွေ့ တကယ်ကြုံရတော့တာလေ။
သူ့အတန်ကြီးက မာမာ ကြီးလိုပေမဲ့ ထိပ်ဖူးက ညို့နူတ်ခမ်းနဲ့ ထိတော့ ထိပ်ဖူး အသားလေးက အိအိလေးပဲ။ ညို့ နှုတ်ခမ်းကို အသာလေး ဟပေးလိုက်တော့ သူ့အတန်ကြီးက အထဲကို တိုးဝင်လာတော့ ညို ချူပ် (choke) ဖြစ်မှာစိုးလို့ နူတ်ခမ်းကို ပြန်စေ့လိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော်ကလည်း ရောက်တဲ့ နေရာလေးမှာပဲ ရပ်လိုက်တယ်။ တော်သေးတယ် ဆက်မထိုးသွင်းလို့။
ဒါပေမဲ့ အဲလိုကြီးရပ်နေတော့လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ လို့ လျှာလေးနဲ့ တို့ကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဖေဖေကျော် ဘယ်လိုများ လုပ်နေသလဲ ဆိုပြီး မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ညို့ ခေါင်းတဖက်တချက်မှာ ဒူးထောက်လို့ ကုတင်ခေါင်းရင်းက ခေါင်းမှီကို လက်နဲ့ ဆွဲကိုင်ထားတာတွေ့ရတယ်။ ညို့ နူတ်ခမ်းကို တင်းတင်းလေး စိတားတာ ဆိုတော့ ဖေဖေကျော်က သူ့အတန်ကြီးကို ညို့ပါးစပ်ထဲ ဝင်သလောက်လေးပဲ ညို့အာခေါင်ကို မထိုးမိအောင် ဂရုစိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ ညို့ပါးစပ်ကို လိုးနေတာပဲပေါ့။
ညိုက နူတ်ခမ်းလေးကိုပဲ သူ့အတန်ကြီး ပေါ်မှာ တင်းတင်းလေး စေ့ထားပြီး ဒီအတိုင်းနေပေမဲ့ ညို့သွားရည်တွေက အလိုလိုထွက်လာတော့ ညို့ ပါးစပ်အပြင်ထွက်မကျရအောင် မျိုချရတယ်။ အဲဒီမှာ ဖေဖေကျော့်ထိပ်ဖူးကို စုပ်ပေးသလို ဖြစ်သွားတယ်။ အဲတော့လည်း လိုလီပေါ့လေး စုပ်ရသလိုမို့ ညိုလည်းစုပ်ပေးနေမိတော့တယ်။ ဖေဖေကျော့်အတန်ကြီးကလည်း အဝင်အထွက် လုပ်တာ နည်းနည်းမြန်လာတယ်။ ညိုလည်း ပါးစပ်ကို ဟထားရတာ အာတောင်ညောင်းလာတယ်။ တော်သေးတယ် ဖေဖေကျော်သူ့အတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ထလိုက်လို့။ အို ညို့ပိပိလေး အဝရောက်လာပြီ။
“..အိ……..”
ကောင်းလိုက်တာ ညို့ တကိုယ်လုံးကို သွေးတွေ တဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့ နွေးသွားတာပဲ။ ညို့ပိပိလေးထဲကို တင်းတင်းပြည့်ပြည့်ကြီး ကို ထိုးဝင်လာတာ။ ညို့ပိပိလေးက လည်း ဖေဖေကျော့်အတန်ကြီးကို အသားကျသွားသလားမသိဘူး။ လုံးဝကို နာတာပြုတာ မရှိတော့ပဲ အရသာ တွေပဲ ခံစားနေရတော့တယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို သူ့ပုခုံးပေါ်ထမ်းပြီး တော့ ညို့ကို အားကုန်ဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။
ညိုတို့ အိမ်ကို ဧည့်သည်တွေ ပြန်မရောက်သေးတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရတော့မယ် ဖေဖေကျော် ဆောင့်လိုးနေတဲ့ အသံက ဖေဖေကျော့်ပေါင်ခြံနဲ့ ညို့ပေါင်ခွဆုံ၊ တဖတ်ဖတ်ရိုက်သံ၊ ဖေဖေကျော့်ဆောင့်အားကြောင့် လှုပ်နေတဲ့ ကုတင် တကျွိကျွိ အသံတို့က တော်တော့်ကို ကျယ်လောင်လွန်းလှပါတယ်။ ဒီတခါကတော့ ညိုတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ပြီးဖို့ တော်တော့်ကို ကြာပါတယ်။
ညို က အရင် ပြီးသွားတော့ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်သွားတာနဲ့ ဖေဖေကျော်ကလည်း သူ့လရေပူပူနွေးနွေးတွေကို ညို့ပိပိလေးထဲ ပန်းထည့်လိုက်ပါတယ်။ ဖေဖေကျော်က သူ့အတန်ကြီး လုံးဝ မပျော့သွား မခြင်း ဆက်တိုက် ဆောင့်နေရင်းမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ကို နှေးပြီး ရပ်လိုက်ပါတယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ပေါင်လုံးတွေကို ပြန်ဆန့်စေပြီး သူ့အတန်ကြီးကိုတော့ညို့ ပိပိလေးထဲက ဆွဲမထုတ်ပဲ စိမ်ထားပါတယ်။ ပြီးတော့ ညို့ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ဖက်ထားလိုက်ရင်း နှပ်နေပါတယ်။ နောက်တော့ ညိုတို့ နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်နှစ်ချိက်ချိုက် အိပ်မောကျသွားကြပါတော့တယ်။
ညိုတရေးနိုးလာတော့ အခန်းထဲမှာ မှောင်နေတယ် အခန်းအပြင်ဘက် တနေရာရာက မီးရောင်က တံခါးအောက် ကဝင်လာလို့ နည်းနည်းတော့ ဝိုးတဝါးမြင်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ညို့ကိုယ်လုံးက ဖေဖေကျော်ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ ရှိနေသေးတယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ကျောလေးကို ဖက်ထားတယ်။ ညို့လက်တွေကလည်း ဖေဖေကျော့်ခါးကို ဖက်ထားတယ်။ အဆိုးဆုံးက ညို့ပိပိလေးထဲ စိမ်ထားတဲ့ ဖေဖေကျော့်အချောင်းကြီးက မာတောင်နေပြီ။ အဲဒါကြောင့်များ ညို နိုးလာသလားမသိဘူး။ ဖေဖေကျော့် အသက်ရှုသံက ပုံမှန်ပဲ ဆိုတော့ သူလည်း အိပ်ပျော်နေတာ သေချာတယ်။
ဒါပေမဲ့ သူ့ဟာကြီးက မာလာတော့ ညို့ဟာလေးထဲမှာ ပြည့်နှက်လာတာကြောင့် ညို နိုးလာတာပဲနေမယ်။ အဲဒီ့ အသိရယ်။ ဖေဖေကျော့် ကိုယ်လုံးမာကျစ်ကျစ်ရဲ့ အထိအတွေ့ရယ်။ ဖေဖေကျော့်ဆီက ခပ်ပြင်းပြင်း ချွေးနဲ့ အရက်ရောနေတဲ့ ယောက်ျားနံ့ ပြင်းပြင်းရယ်က ညို့ကို စိတ်ထဲ တမျိုးခံစားရပြီး ညို့ ပိပိလေးမှာ အရည်စို့လာခဲ့ရတယ်။ အို ညိုဘယ်လိုဖြစ်နေပြီလည်း၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ အရင်တုန်းက ဆို အဲလို အနံ့မျိုး အနားရောက်လာရင် အသက်အောင့်ထားတတ်တဲ့ညို၊ အခုတော့ စိတ်တွေ ထလာရပါလား။ ဖေဖေကျော်က တော့ အိပ်လို့ကောင်းနေတုန်း။
ညိုဖင်လေးကို အသာအနောက်ကို ကော့လိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော့်လီးကြီး ညို့ပိပိလေးထဲက မထွက်သွားခင်ကလေးပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်သွင်းမိတယ်။ အဲလို ဖြည်းဖြည်းချင်းရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်တာ အရှိန်ရလာခဲ့တယ်။ ညို့ပိပိလေး အတွင်းထဲက အရမ်းကို ယားလာတယ်။ ညို ဖေဖေကျော့်ဒစ်ကြီးနဲ့ ဖိပွတ်မိတယ်။ နောက်တော့ ညို့ လှုပ်ရှားမှုတွေက မြန်လာတယ်။အို ဖေဖေကျော် နိုးသွားတော့မယ် မတတ်နိုင်ဘူး၊
” အို့ အို့ အင့်အင့် ..”
” အီးးးးးးးးးးးးး”
ညို တချီပြီးသွားတယ်။ ဖေဖေကျော့် လီးကြီးက မာတင်းနေတုန်းရှိသေးတယ်။ ညို့ပိပိအတွင်းသားလေးတွေနဲ့ တအားဖိညစ်မိတယ်။ ညိုလည်း တကိုယ်လုံးပျော့ကျသွားရော ဖေဖေကျော်နိုးလာတယ်ထင်တယ်။ အို။
ညို့အတွင်းသားလေးတွေက အခုမှ ပြီးကာစမို့ စန်းစန်တင့်နေတုန်းရှိသေးတယ် ဖေဖေကျော်က နိုးလာပြီး စလှုပ်ရှားတော့တယ်၊ အို့ ညို့တကိုယ်လုံးကို တုန်ခါသွားရတယ်။ နောက်တော့ ဖေဖေကျော် ရဲ့ လိုးတဲ့ ရစ်သမ် မှန်လာတယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့အပေါ်တက်လှိမ့်ပြီး အမြန်ဆောင့်တော့ ညိုလည်း ဖီးနောက်တခေါက် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ ညို ဖေဖေကျော့်ခါးကို အတင်းဖက်ထားလိုက်မိတယ်။ ဒီတခါလည်း နှစ်ယောက် ပြိုင်တူပြီးပြန်ပြီ။ အိုး ညို တကိုယ်လုံးကို နှုံးခွေ သွားတော့တာပဲ။
ပြီးသွားပေမဲ့ ညို ဖေဖေကျော့်ကို ခုထိ မျက်နှာလည်း မဆိုင်ရဲသေးဘူ။ စကားလည်း မပြောချင်ဘူး။ ညိုနိုးပြီး အရင်စလုပ်တယ် ဆိုတာလည်း ဖေဖေကျော် ရိပ်မိမှာပဲ ဒါပေမဲ့ ဘာမှ ကို မပြောရဲ တာနဲ့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ပြီး ခါးကိုသာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ်ထားမိပါတော့တယ်။
တော်တော်လေး နားပြီးမှ ဖေဖေကျော်က သူ့ဟာကြီးကို ညို့ပိပိလေးထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညိုနဲ့ ကိုယ်လုံးချင်းခွာလိုက်ပါတယ်။ ညို့ကို သူငုံ့ကြည့်နေမယ်ဆိုတာကို သိပေမဲ့ ညို မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဖေဖေကျော် က ညို့ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ တချက်နမ်းလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ထ၊ ကြမ်းပေါ်မှာ ပုံကျနေတဲ့ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ပြီး အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားပါတော့တယ်။
——————————————-
နောက်နေ့ သင်္ကြန်လည်း ပြီးပြီမို့ ဧည့်သည်တွေ လည်းပြန်သွားကြပြီ။ ညိုတို့ အိမ်လည်း ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်ပြီပေါ့နော်။ မနက်ဖြန် ဆိုရင် မေမေ့ကို တရားကျောင်းက သွားခေါ်ရတော့မယ်။ ညို့ ရင်မှာတော့ နည်းနည်းပေါ့သွားသလိုလို ၊ လွမ်းသလိုလို၊ ဘာကြီးမှန်းမသိဖြစ်နေတယ်။ တနေ့တာ အချိန်ကို စာအုပ်ပဲ ဖတ်ရင်း အချိန်ဖြုန်းနေမိတော့တယ်။ ဗိုက်ဆာရင် အစားထစားလိုက်၊ ပြီး ရင် ညို့အခန်းက ကုတင်ပေါ်မှာပဲ လှဲရင်း စာအုပ်လေး ဖတ်လိုက်၊ ငိုက်သွားရင် တရေးအိပ်လိုက်။ နဲ့။ ညနေစောင်းသွားတယ်။
ညနေစောင်းသွားတော့ ဖေဖေကျော် ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကုလားထမင်းဆိုင် သွားစားရအောင်တဲ့ ညို့ကို ပြောတော့ ညိုလည်း အင်္ကျီထမိန်လဲ ပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်ကြတယ်၊ တကယ်တော့ ညိုက ကုလားထမင်းဟင်း ကို အရမ်းကြိုက်မှန်း ဖေဖေကျော်က သိလို့ သူ ညို့ကို တမင် လိုက်ပို့ပေးတဲ့သဘောပါ။ ညိုတို့ တယောက်မျက်နှာ တယောက် စေ့စေ့ မကြည့်ကြပဲနဲ့ တခြား အရေးမကြီး တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ပဲ အလာပ သလာပ ပြောဆိုနေကြမိပါတယ်။ အဲဒီက အပြန်ဖာလူဒါဆိုင်ဝင်ပြီး ကူးဖီး တွေ စားရင်း ဗိုက်ပြည့် အီစိမ့်ပြီး အိမ်ကို ပြန်လာကြပါတယ်။
အိမ်ရောက်တော့ တီဗီခနတဖြုတ်ကြည့် ပြီး ခြေလက်ဆေးသန့်စင်ပြီး ညိုလည်း ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ်ဝင်အိပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ဘူး၊ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့၊ တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့် ပေါ့။ ဘာကို လိုနေမှန်းမသိဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုလည်း မကျေနပ်ဘူး။ နည်းနည်းလည်း အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာတာနဲ့ အတွင်းခံ ဘရာဇီယာနဲ့ ပင်တီပါ ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ အရင်က ညို့အဲလို တခါမှ မအိပ်ဖူးဘူး။ အပေါ်က ညဝတ်အင်္ကျီလေး ပါးပါးတထပ်ပဲ ဝတ်ပြီး မွေ့ယာပေါ်ပြန်လှဲရင်းက ဖက်လုံးကို ခွလိုက်တယ်။
ညို့အခန်းတံခါးကျွီကနဲ ပွင့်သွားသံကြားတော့ ညိုရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ နောက်တော့ အသက်ရှုမြန်လာတယ်။ ရင်ကတော့ တဒုံးဒုံး ပေါ့။ အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့သူ တောင် ကြားနေရမှာ စိုးနေမိတယ်။
အဲလူကြီးက ဒီတခါကျူးကျူးကျော်ကျော် ညို့အခန်းထဲ ဝင်လာပါလား။ ခါတိုင်းက သူတို့ အခန်းထဲ ညိုသွားအိပ်တာမို့ ထားလိုက်ပါတော့။ နောက်ပြီးအခု သမီးလေး၊ ညိုလေး အိပ်ပြီလား ဆိုပြီး အကဲစမ်းမေးခွန်းတောင်မမေး ခပ်တည်တည်ကြီးနဲ့ ။ညိုမျက်လုံးလေးကို မဖွင့်ပဲ မှေးကြည့်လိုက်တယ်။ ညမီးရောင် အပြာလေးက မှောင်ထဲမှာ ဆိုတော့ တအားလင်းနေသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဖေဖေကျော်ပဲပေါ့။ဘယ်သူရှိမလဲ ဒီအိမ်မှာ၊ အပေါ်ပိုင်းက စွတ်ကျယ်နဲ့ အောက်က လုံခြည်ဝတ်ထားတယ်။
ဟောတော့ ညိုမျက်လုံလေး မှေးကြည့်နေတုန်းပဲ သူက ကုတင်နားရောက်တာနဲ့ သူ့ပုဆိုးကြီးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပြစ်လိုက်တယ်။ သူဟာကြီး။ ဟို ညို့ဟာလေးထဲကို ထိုးထည့်ပြီး လိုးလိုးနေတဲ့ ကောင်ကြီးက ထောင်မတ်လို့ ခေါင်းတယမ်းယမ်းနဲ့၊ ကုတင်ပေါ် ဖင်ထိုင်ချလိုက်တော့ မွေ့ယာက အိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ဟာကြီးက အခန်းမျက်နာကျက်ပေါ်ကို ထောင်မတ်နေတယ်။ သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်တုံးလုံး တစောင်းထိုင်ရင်းနဲ့ ညို့တကိုယ်လုံးကို လေ့လာနေတယ်။ ညို မျက်စေ့ကို တင်းတင်းပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။
အို သူ့လက်ကြီးက ညို့ပေါင်သားလေးတွေကို ပွတ်နေတယ်။ ညို့ကိုယ်လုံးက သွေးတွေလည်း ဆူနေပြီ။ ညို့ပိပိလေး ထဲမှာလည်း အရည်တွေ စိုနေပြီ။ ဖေဖေကျော်က လည်း ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ၊ နေ့ခင်းဘက်ဆိုရင်တော့ အကောင်း၊ ညို့ကို တောင်စေ့စေ့မကြည့်၊ စကားမာမာ မပြော၊ ညဘက်ကျတော့ သူကဲပြီ။ ညိုကိုယ်တိုင်ကရော၊ဘာထူးလို့လဲ အခု လို အခြေအနေမျိုမှာ ထအော်ပြစ်ရမဲ့ အစား အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမိတာကရော၊ ပိုဆိုးတာက ညို့ပိပိလေး ထဲက စိမ့်ထွက်နေတဲ့ အရည်ကြည်တွေ။ ညိုတော့ ကိုယ့်ဘာသာ ရှက်မိတယ်။ အဲဒါကတော့ ဟန်ဆောင်လို့ မရပါလား။
ဘယ်အချိန်ထဲက ပေါင်လည်ထိလန်နေမှန်းမသိတဲ့ ညို့ညဝတ်အင်္ကျီလေးအောက်ကနေ ဖေဖေကျော့် လက်ဖဝါးကြီးက တိုးဝင်လာတယ်။ ညို့ဖင်လုံးလုံးတွေ ပေါ်ရောက်ပြီး ပွတ်သတ်ရင်းက ဆုပ်ညှစ်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ ညို့ကိုယ်လုံးလေးကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ မှောက်ရက်ဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်တယ်။ နောက်ပြီး ညို့ဗိုက်အောက်ကို ဖက်လုံးခုပြီး ညို့ညဝတ်အင်္ကျီလေးကို ခါးပေါ်ထိ လှန်တင်လိုက်တယ်။ အို ။ သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ညို့ ပိပိလေး နဲ့ စေ့စေ့လေးကို မွှေဆော့နေတယ်။ ညို့ဖင်ကြီးတွေ အငြိမ်နေမရအောင်ကို ဆွပေးနေတယ်။
နောက်တော့ သူရဲ့ ပူနွေးနွေး မာမာ လီးထိပ်ကြီး ညို့ပိပိလေးထဲ တိုးဝင်လာတာ သိလိုက်တယ်။ ညို့လက်တွေက အိပ်ယာခင်းကို ဆုပ်ထားလိုက်မိတယ်။ ဟာ ဖေဖေကျော်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ။ ညို့ပိပိလေးထဲကို သူ့ဟာကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းနေရင်းက ညို့ဖင်ပေါက်လေးကို စိုစိုစွတ်စွတ်အရည်တွေညှစ်ထည့်ရင်း သူ့လက်ချောင်းတချောင်း ထိုးထည့်နေတယ်။ အား နာတယ်။ ညို အသံမထွက်မိအောင် ခေါင်းအုံးကို ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။
ဖေဖေကျော့် အချောင်းကြီးကလည်း ညို့ ပိပိလေးထဲ မှာ ပြည့်နှစ်နေပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အဝင်အထွက်လုပ်ပေးနေရင်း ညို့ ဖင်ပေါက်လေးကို ချောဆီတွေနဲ့ ကစားနေတာ လက်ချောင်း နှစ်ချောင်းစာလောက်ဝင်နေပြီ၊ ညို့ဖင်ပေါက်လေးမှာ နည်းနည်းနာတာလျှော့လာပြီး ဖီးကလေးကောင်းလာသလိုပဲ။ အို၊ ဖေဖေကျော့် အတန်ကြီး ညို့ပိပိလေးထဲက ထွက်သွားတော့ ညို့ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ။ ညို့ ပိပိလေး အတွင်းထဲက လည်း အရမ်းကို တောင်းတနေပြီ။
ဒီလောက် အရှိန်ရနေမှ ဘာလို့ ဆွဲထုတ်သွားတာလဲ ကွာ၊ ညို့ဖင်ပေါက်လေးကို ကလိနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေလည်းထွက်သွားပြီ၊ ဖေဖေကျော် ဘာများ လုပ်အုံးမှာလည်း၊ ညို သိနေပြီ ထင်တယ်။ ဟော ညို့ဖင်ပေါက်အဝလေးကို ဖေဖေကျော့် အတန်ခေါင်းကြီးတိုးဝင်လာတယ်။ ညို ခေါင်းအုံးကို ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။ အား နာတယ်၊နာတယ်၊ ဖေဖေကျော် မလုပ်ပါနဲ့၊ ညို့အသံတွေက ထုံးစံအတိုင်းပဲလေ ထွက်မလာဘူး၊ ပျောက်သွားတယ်။ ဖေဖေကျော့် ဟာကြီးက တစ်စို့စို့ကြီးနဲက ဝင်လာတယ်။ သူ့လက်ကလည်း ချောဆီတွေ အများကြီး ထပ်ညှစ်နေတာသိနေရတယ်။
ညို ကျိတ်မှိတ်ခံနေရတယ်။ ချွေးတွေ တောင် ပြန်နေတယ်။ ဖေဖေကျော်လည်း တလက်မချင်းဆီ ထိုးလိုက် ရပ်လိုက်လုပ်နေတယ်။ သူ့ပေါင်က ချွေးတွေလည်း ညို့ပေါင်ပေါ်ကို လာပြီး စီးကပ်လာတယ်။ ညို စိတ်ကို လျှော့လိုက်တယ်။ ညို့ဖင်ဝလေးကိုလည်း တတ်နိုင်သလောက်လျှော့ပေးလိုက်မိတယ်။ မကြာခင်ပဲ ဖေဖေကျော့် အချောင်းကြီး ညို့ဖင်ပေါက်လေးထဲ တော်တော်ဝင်သွားတယ်ထင်တယ်။ ဖေဖေကျော့် လမွှေးတွေ ညို့ဖင်ကြီးတွေ မှာ လာပြီး ခြစ်မိနေတာ သိနေရသည်။
ညို နာတာကို ကျိတ်မှိတ်ခံနေမှန်းသိပုံရတယ်။ ဖေဖေကျော်က သူ့လီးကြီး ညို့ဖင်ပေါက်ထဲ စိမ်ထားရင်း ငြိမ်နေတယ် တော်တော်လေးကို ကြာတယ်။ ညို့ လက်က အိပ်ယာခင်းကို ဆွဲဆုပ်ထားတာတွေ နည်းနည်းလျှော့သွားမှ ဖေဖေကျော်က စပြီး အဝင်အထွက်လုပ်လာတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ ညို့ဖင်ကို လိုးနေတာပေါ့။ နောက်လက်တဖက်က လည်း ညို့စေ့စေ့လေးကို ပွတ်ပေးနေတော့ ညိုလည်းမနေနိုင်တော့ဘူး။ ညို့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့ပေးနေမိပြီလေ။
အို ညို့စေေ့စေ့လေး မှာ မခံနိုင်တော့ဘူး ကျင်တက်လာပြီ။
“အို….”
ညို ပြီးသွားပြီ။ ဖေဖေကျော်လည်း ပြီးသွားပုံပဲ။ ဒါပေမဲ့ ညို့ဖင်ထဲမှာ အရည်ပန်းထွက်တာ မခံစားရတော့ မသိဘူး။ နောက်မှ သူ အဖေါ်စွတ်ထားတာသိရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့လီးကြီး နည်းနည်းပျော့သွားတာတော့ သိတယ်။ခနနေတော့ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ သူညို့ဘေးမှာ ပက်လက်လှဲပြီး အသက်ကိုပုံမှန်ဖြစ်အောင်ရှုနေတာ ညိုသိတယ်။ ညို ရေချိုးခန်းကို အမြန်ပြေးပြီး သန့်ရှင်းလေး လုပ်ချင်တာ အောင့်ထားရတယ်။ ညို သေးရော အီးရော ပါချင်နေတယ်လေ။ နောက်တော့ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး ညို ကုတင်ပေါ်က ကမန်းကတန်းထပြီး နောက်ဖေးဘက်ကို ပြေးခဲ့တော့တယ်။
ညိုအိမ်သာထဲမှာ ထိုင် ရှုးပေါက်အီးပါတော့ ဖင်က နည်းနည်းစပ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဆပ်ပြာရည်နဲက ဆေးကြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲ ကို ပြန်သွားပြီး ဖေဖေကျော်နဲ့ ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရမလဲ တွေးနေမိတယ်။ ညိုအိမ်သာထဲ ဘယ်လောက်ကြာအောင် ထိုင်နေမိလဲမသိဘူး တံခါးခေါက်သံ နဲ့ အတူ ဖေဖေကျော့် အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။
“ညိုလေး သမီး၊ ဘာလုပ်နေလဲ အိမ်သာထဲ မှာ အကြာကြီး။ ဖေဖေကျော် ရှုးပေါက်ချင်လို့”
တဲ့အဲဒါနဲ့ ညို လည်း စကားမပြောဘာမပြော၊ ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်၊ ဖေဖေကျော့် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မကြည့်ပဲနဲ့ ညို့အိပ်ခန်းရှိရာကို ပြေးထွက်ခဲ့တယ်။
………………………………………………………………………………….
အခန်းထဲ ပြန်ရောက်ပြီးတော့ ညနက်နေပြီမို့ အဲယားကွန်းကလည်းတော်တော်လေး စိမ့်နေတာနဲ့ စောင်ဆွဲခြုံပြီး အိပ်နေလိုက်တယ်။ အင်း ဒီညအဖို့တော့ ဒီလောက်ပဲ၊ ဖေဖေကျော်နဲ့ ဇာတ်လမ်းကလည်း ဒီတင်ပဲ ပြီးပြီပေါ့နော်။ မနက်ဖြန် မေမေ့ကို သွားကြို မေမေ သာ တအိမ်ထဲ ရှိရင်တော့ ဖေဖေကျော်လည်း အဲလို လာကဲ မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးလို့ တွေးနေတုန်းပဲ အခန်းတံခါးပွင့်လာသံကြားရတယ်။
ဟင်။ ဖေဖေကျော် သူ့အခန်းသူပြန်မသွားပဲ ညို့အခန်းကိုလာပြန်ပြီ။ ဘာလာလုပ်တာလဲ။အဲယားကွန်းကြောင့်ပဲလား ညို့စိတ်ကြောင့်လားမသိ၊ ညို့ခြေဖျား လက်ဖျားတွေ အေးစက်လာတယ်။ မွေယာ အိကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ဖေဖေကျော်စောင်အောက်ဝင်လာတယ်။ ညို့ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ကနေဆွဲပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပွေ့ဖက်ထားတယ်။
သူ့ရင်ခွင်ကြီးက နွေးနေသလိုပဲ။ သူ့ရဲ့ ယောက်ျားကြီး ကိုယ်နံ့ တောင့်တင်းတဲ့ အသား တွေက ညိုနဲ့ ရင်းနှီးနေလို့ထင်တယ်၊ ညို အသက်ရှုမြန်နေတာတွေ နည်းနည်းလျှော့သွားတယ်။ ညို ကွန်ဖေါ့တေဘယ်ဖြစ်လာသလိုပဲ။ ညို့ကိုယ်လုံးလေး တင်းမာနေရာက ပြေလျှော့သလို ဖြစ်သွားတာကိုလည်း ဖေဖေကျော်က သိပုံရပါတယ်။ ညို့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲပြီး သူ့ဖက်လှည့်လိုက်တယ်။ ညိုလည်းသူ့ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းထိုး ဝင်လိုက်တယ်။ သူက ညို့ကျောလေးကို ပွတ်သတ်ပေးပြီးတင်းတင်းလေး ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။ ခနလေးပဲ ညို ဖေဖေကျော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်မောကျသွားတော့တယ်။
ညိုတရေးနိုးတော့ ညို့နို့တွေ ကို ဖေဖေကျော်စို့နေတာ ခံစားနေရတယ်။ ညို့ပိပိလေးကလည်း အရေတွေ ရွဲနေပြီ။ ညို လက်တွေက ဖေဖေကျော့် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ထိုးဖွနေမိတယ်။
အဲဒီနေ့ မနက် ဖေဖေကျော် ညို့အခန်းထဲက ပြန်မထွက်ခင်ထိ ညို့ ကို နှစ်ချီတိတိလိုးသွားခဲ့တယ်။ အင်း ဖေဖေကျော်ကညို့ကို လိုးတယ်လို့ပြောရမှာလား။ ဖေဖေကျော်နဲ့ ညိုတို့နှစ်ယောက်လိုးကြတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား။ ညိုတော့ မပြောတတ်တော့ဘူး။ ညိုသိတာကတော့ တချီပြီးသွားတိုင်း ညို က ဖေဖေကျော့်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းထိုးဝင်ပြီး ဖေဖေကျော့် ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားမိတယ်ဆိုတာကိုပဲ။
…………………………………………………………………………………
မနက်ကျတော့ ဖေဖေကျော့် မိတ်ဆွေ တယောက်ရဲ့ ကားနဲ့ စစ်ကိုင်းချောင်က မေမေ တရားဝင်နေတဲ့နေရာ ကို ရောက်သွားကြတော့ မေမေ က အထုပ်အပိုးတွေတောင် အဆင်သင့် ပြင်ပြီးနေပြီ။ မေမေ က သမီး သင်္ကြန်တွင်း ပျော်ရရဲ့လား ဆိုတော့ ပျော်တယ်မေမေ ဆိုပြီး မေမေ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးခွေ့ဖက်ထားမိပါတယ်။ မေမေကတောင် သမီး ကို မတွေ့ရတာ ရက်ပိုင်းလေးပဲ ရှိသေးတယ် သမီးက အရမ်းကို လူကြီးဆန်သွားသလိုပဲတဲ့။ သမီးအပျို မဟုတ်တော့ဘူး မေမေ လို့ စိတ်ထဲက ပဲ ပြောနေမိတယ်။
မျက်လုံးထဲက မျက်ရည်တွေက အလိုလို လှိမ့်ဆင်းကျလာလို့ မေမေက အမလေး သမီးရယ် ခုမှ လာချွဲနေတယ်၊ မေမေ နဲ့တော့ တရားကျောင်းလိုက်မလာပဲနဲ့တဲ့။ မေမေ ကတော့ ထင်မှာ ငါ့သမီး ငါနဲ့ မခွဲစဖူးခွဲရလို့ မျက်ရည်ကျနေတယ်ပေါ့လေ။ ညို့စိတ်ထဲမှာက ညိုမကောင်းဘူး မေမေ၊ မေမေ တရားဝင်နေတုန်း မေမေ ယောက်ျားနဲ့ ညို လိုးနေကြတာလို့ ပြောနေမိတယ်။ခွင်လွှတ်ပါမေမေ။
နောက်တော့ အပြန်လမ်းမှာ မေမေကြိုက်တဲ့ မန္တလေး မြီးရှည် ဆိုင်ကောင်းကောင်းတခုကို ဝင်ပြီး စားကြတယ်။ နောက်အိမ်ပြန်လာပြီးတော့ ရန်ကုန်ပြန်ကြဖို့အတွက် သိမ်းကြဆည်းကြပေါ့။ ရန်ကုန် ကို ယူသွားဖို့ လက်ဆောင်ပေးဖို့ ပစ္စည်းတွေလည်းဝယ်ပေါ့။ အဲလိုနဲ့ တော်တော်လေး မိုးချူပ်မှ ညိုတို့တွေ အိပ်ယာဝင်ကြတော့တယ်။
ညဘက် ညိုလည်း ညို့အခန်းထဲမှာ ကိုယ့်အထုပ်တွေ ကိုယ်စနစ်တကျ ပြန်စီထည့်ပြီး တော့ နောက်ဖေးဘက်သွား ရေချိုးခန်းဝင် သန့်ရှင်းလေးလုပ်သွားတိုက် စသဖြင့် လုပ်ပေါ့။ ပြီးတော့ ညို့အိပ်ခန်းကို ပြန်လာတဲ့လမ်းမှာ မေမေတို့ အခန်းက မီးရောင်လဲ့လဲ့လေးက အပြင်က မှောင်နေတဲ့ ဟောဝေးလေးကို ဖြာကျနေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ခြေသံဖွဖွလေးနင်းပြီး အခန်းတံခါးက နေအထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။
” အို ”
ညို အသက်ရှုဖို့တောင်မေ့သွားတယ်။ ညို့မေမေ နဲ့ ဖေဖေကျော်ရယ်ပေါ့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့၊ ညို့ မေမေ က အသားဖြူတယ် ညိုက သာ အဖေ့ဘက်လိုက်လို့ အသားညိုနေတာ။ အဲတော့ သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေ က ဝင်းနေတာပဲ။ မေမေက ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရက်ကြီး မျက်နာကတော့ နံရံဘက်ကို လှည့်ထားတာမို့ အခန်းဝကို မမြင်ရဘူး။ ဖေဖေကျော်က တော့ အနောက်က ဒူးထောက်ရက်နဲ့ မေမေ့ကို ဆောင့်လိုးနေတယ်။
မေမေ့တင်ကြီးတွေက အကြီးကြီးပဲ ဖင်လုံးကြီးတွေက ဖေဖေကျော်ဆောင့်လိုက်တိုင်းတုံခါထွက်သွားတယ်။ ညို့ဖင်လည်းမေမေ့ဆီက အမွေရတာပေါ့ ဒါကြောင့် ညိုကလည်းဖင်လုံးကြီးပြီး တင်ကောက်နေတာလေ။ ဒါပေမဲ့ မေမေက အသက်လည်းရလာလို့ ညို့ထက် ပို တုတ်တုတ်ထွားထွားကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ အချိုးအဆစ်က ပြေပြစ်နေတုန်း။ အခု ဖေဖေကျော်က မေမေ့ဖင်တုံကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး တဖန်းဖန် းဆောင့်နေတာ ညို့စိတ်ထဲ မှာ တမျိုးကြီးပဲ ညိုလဲ အဲလိုပုံမျိုးနဲ့ ဖေဖေကျော်လိုးတာခံခဲ့ရဘူးတယ်လေ၊ မေမေ ဘယ်လို ဖီးဖြစ်နေမလဲ ဆိုတာ ညိုခံစားလို့ရနေတယ်။
ဒါပေမဲ့ အခု အရမ်းကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်နေတာ မြင်ရတော့ ညို့တုံးက ဖေဖေကျော် ညှာခဲ့ပါလားလို့ ကောက်ချက်ချရမလို ဖြစ်နေတယ်။ သူတို့ လုပ်နေတာကို ကြည့်ရင်း ညို့ပိပိလေး မှာ စိုလာတယ်။ညို ညဝတ်ဂါဝန်လေးအောက်လက်လျိုပြီး ညို့ပိပိလေးကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ့ ပွတ်လိုက်မိတယ်။ညို့ဒူးတွေတောင်မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ ဖေဖေကျော် က မေမေ့ကို ဆောင့်လိုးနေရင်းက အခန်းဝဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တာတွေ့တယ်။ ညိုက မှောင်ထဲရပ်နေတာမို့ သူမမြင်နိုင်မှန်းသိပေမဲ့၊ နောက်ကို အသာလေးဆုပ်လိုက်မိတယ်။
သူ့ကြည့်ရတာ ညိုလာချောင်းမယ်လို့ မျှော်လင့်ထားသလိုပဲ။ အဲဒါကြောင့်လည်း တံခါးကို တမင်ဟထားတာ ဖြစ်မှာပေါ့။ နောက် ဖေဖေကျော်အရှိန်ပြင်းလာပြီး တအားဆောင့်ထည့်လိုက်တာတွေ့ရတယ် နောက်မေမေ့ကျော်ပေါ်မှောက်ချလိုက်တာတွေ့ရတော့ ဖေဖေကျော် သုတ်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပြီ ဆိုတာသိလိုက်တယ်။ ညို ကိုယ့်အိပ်ခန်းဘက်ကို ပြန်ပြေးလာခဲ့မိတယ်။ အခန်းထဲဝင်တော့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ အခန်းတံခါးကို ဂလန့်ထိုးပိတ်လိုက်မိတယ်။ ညို ကြောက်လို့လား၊ စိတ်ဆိုးလို့လား။ ဘာမှန်းတောင် ညို ကိုယ့်ကိုကိုယ်မသိတော့ဘူး။ ဒီညဖေဖေကျော် လာမှာကို မလိုလားတာပဲ သိတော့တယ်။
ညို အိပ်ယာပေါ်မှာ ညို့စေ့စေ့လေးကို တအားဖိပွတ်မိတယ်။ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ညိုလည်း စိတ်တွေ လျှော့သွားမှပဲ အိပ်ပျော်ခြင်းကို ရောက်သွားခဲ့ရတော့တယ်။
……………………………………………………………………………………
နောက်နေ့ မနက် လည်း ဈေးဝယ်ပဲ ထွက်ကြတယ်။ ရန်ကုန်ပြန်ဖို့ အဲယားကွန်းကားက ညနေမှ ထွက်မှာ ဆိုတော့ လိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ထပ်ဝယ်ကြ ကိုယ့်အထုပ်တွေထဲ ထည့်ကြပေါ့။ ညနေကျတော့ ရန်ကုန်အပြန် မေမေ့သူငယ်ချင်း အမျိုးသမီးတယောက်ပါ ပါလာတယ်။ မေမေ တို့က ရှေ့ခုံမှာထိုင်၊ ညို နဲ့ မေမေ့သူငယ်ချင်းတို့က နောက်ခုံမှာ ထိုင်ကြတယ်။
ကားထွက်ပြီး လမ်းမှာ မေမေ ကသူ့သူငယ်ချင်းကို လှည့်လှည့်စကားပြော ညိုကလည်း စာအုပ်တအုပ်နဲ့၊ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်၊ ဖေဖေကျော်ကလည်း တီဗီကြည့်နေ၊ မေမေက သူ့သူငယ်ချင်းကို လှည့်လှည့်ပြီး စကားပြော၊ သူတို့ နှစ်ယောက်ကလည်း စကားပြောလို့ မကုန်တော့ ဖေဖေကျော်က မေမေ့သူငယ်ချင်းကို သူနဲ့ နေရာလဲထိုင်ဖို့ပြောတော့ မေမေကလည်း သဘောတူတယ်လေ။ ညို့စိတ်ထဲမှာတော့ ဟောတော့် သေပါပြီ ဒုက္ခပါပဲ လို့ ဖြစ်မိတယ်။
ညိုက ပြတင်းပေါက်ဘက်က ခုံမှာ ထိုင်တယ်။ မေမေက ညို့အရှေ့တည့်တည့်ပြတင်း ပေါက်ဘေးမှာ ထိုင်တယ်။အဲတော့ သူတို့ချင်းနေရာလဲလိုက်တော့ မေမေ့ဘေးကို မေမေ့သူငယ်ချင်းရောက်သွားပြီး ညို့ဘေးကို ဖေဖေကျော်ရောက်လာတော့တာပေါ့။ အပြင်မှာလည်း မှောင်လာပြီး ကားပေါ်က မီးတွေလည်း မှိန်လိုက်ပြီ ဆိုတော့ ညိုလည်းစာအုပ်ကို သိမ်းပြီး အဲယားကွန်းက တအားအေးတာနဲ့ စောင်ခြုံပြီး ကွေးကွေးလေး မျက်လုံးပိတ်ပြီး အိပ်နေလိုက်တယ်။
ဖေဖေကျော်လည်း စောင်ခြုံနဲ့ပေါ့။ နေရာပြောင်းထိုင်ပြီး လို့မှ ဆယ်မိနစ်ဆယ်ငါးမိနစ်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ ညို့ ပေါင်ပေါ်ကို စောင်အောက်ထဲက တွားတွားဝင်လာတာကတော့ ဖေဖေကျော့်လက်ကြီးပေါ့။ ညိုက မေမေ နဲ့ ခရီးသွားမှာ မို့ မေမေ က အတိုအပြတ်တွေ ဝတ်တာ မကြိုက်ဘူး မဟုတ်လား အာ့ကြောင့် ထမိန်ဝတ်လာတာလေ။အခု တော့ အတော်ပဲ လို့ တွေးမိတယ် ထမိန်ဆို သူဘာမှ လုပ်မရဘူးပေါ့။
ဟယ်သူ့လက်ကြီးက ညို့ဗိုက်သားလေးတွေ ပေါ်ကနေ တွားတက်လာပြီး ညို့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေလာ ဆုပ်နှယ်နေတယ်။
ညိုလည်းဆိုးတယ်၊ အဲလို ဖွဖွလေးနှယ်ပေးနေတာကို သာယာနေမိသလိုပဲ။ ညို့ပိပိလေးထဲ အရည်စိုလာပြီ။ ညိုဆက်ပဲ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။ နောက်တော့သူ့လက်ကြီးက ညို့ဗိုက်သားနားပြန်ဆင်းသွားပြီး ညို့ထမိန်စကို အသာဆွဲပြီး ဖြည်နေတယ်။ စောင်အောက်မှာဆိုတော့ဘယ်သူမှ လည်း မမြင်ရဘူးလေ။ညိုက ကွေးကွေးလေး ပြတင်းပေါက်ဘက်ကို လှည့်နေလိုက်တော့ နည်းနည်းချောင်ပြီး ထမိန်ကလျှော့သွားတယ်။ အဲလိုပြေလျော့သွားတဲ့ထမိန်အောက်က နေ သူ့လက်ကြီးက တိုးဝင်လာပြီး ညို့ပင်တီအောက်ကို ပါတန်းဝင်သွားတယ်။
” အိ ”
ညို ရှက်လိုက်တာ ညို့ပိပိလေးမှာ အရည်တွေ ရွဲနေတာ သူသိသွားပြီပေါ့။ သူ့လက်ကြီးဝင်သာအောင် ပေါင်နှစ်လုံးကို မသိမသာဟပေးမိတာလည်းညိုပါပဲလေ။ ခုတော့ ညို့စေ့စေ့လေးကို သူ့လက်ချောင်းထိပ်လေးနဲကပွတ်ခြေ နေတာခံနေရပြီလေ။ နောက်ပြီး အာ့တာတင်မကဘူး ညို့ပိပိအခေါင်းထဲကို ပါသူ့လက်ချောင်းကြီး ထိုးထည့် လှုပ်ရှားနေသေးတယ်။ နောက်တခါ ညို့စေ့စေ့လေးပေါ်လာဖိပွတ်တော့ ညိုမခံနိုင်တော့ဘူး၊ စေ့စေ့လေးလည်း ကျင်ကနဲ ဖြစ်၊ ကိုယ်လုံးလေးလည်းဆတ်ကနဲ တုံသွားပြီး ညို ပြီးသွားတယ်။ အဲတော့မှ သူ့လက်ကြီး ပြန်ခွာသွားတယ်။ တော်သေးတယ် ရန်ကုန်ရောက်တဲ့ထိ နောက်ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူး။
ပြီးပါပြီ။
