ဒီနေ့တစ်နေကုန်တာ စောက်ကျိုးနည်းချင်စရာကြီး ဗျာ။ နေ့လယ်ခင်းကဆို ပိုဆိုးသေးတယ်။ နေက မတရားပူ၊ ချွေးတပျံပျံနဲ့ ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်ကထက် အခု ပိုပူလာသလိုပဲ။ ကျွန်တော်ဘဲထင်လို့လား ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော့်ရဲ့ မကောင်းမှုတွေအတွက် စရံသတ်တဲ့အနေနဲ့ ကျွန်တော်သွားတဲ့ နေရာတလျှောက် အိုဇုံးလွှာကို အပေါက်ဖောက်ပြီး ငရဲရဲ့ အရသာကို မြည်းစမ်းစေလားဘဲ ..။ခင်ဗျားလည်း ကြုံဖူးမှာပါ ဟုတ်တယ်မဟုတ် လား..။ အာ .. ဒါဆိုရင် ခင်ဗျား .. ငရဲရဲ့ အရသာကို မြည်းစမ်းနေရတဲ့ ဒုစရိုက်သားကောင် တစ်ကောင်ဘဲ ..။ သူတော်ကောင်းဆို အေးမြလို့ တစ်ချက်ကလေးမှ ပူတယ် အေးတယ်လို့ မငြီးဘူး။

အေးဗျာ .. နေ့လည်ခင်းက သိပ်ပူပေမဲ့ .. ညနေကြတော့ အေးစိမ့်စိမ့်နဲ့ .. ကျွန်တော့်အကြိုက် ရာသီ ဥတုပေါ့ ..။ ဆောင်းတွင်းဆိုတော့ မနက်နဲ့ည အေးပြီး နေ့လည်ပူတယ် မဟုတ်လား ..။ နွေဆိုရင် ကျွန်တော်တော့ ဒီတောင်ကို ကျော်နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး။ ညနေက အေးချမ်းတော့ တစ်နေကုန် ထိုင်းမှိုင်းနေတဲ့စိတ်တွေ တစ်ခါတည်း ကြည်သွားလေရဲ့။ ဒါနဲ့ ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလဲ နည်းနည်းပါးပါးသပြီး အပြင်ကို လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တယ် ..။ တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ပျင်းစရာတော့ ပျင်းစရာ ..။

ကျွန်တော်နေရတာက ပျင်းစရာကြီးဗျာ။ ကျွန်တော့် ဦးလေး တိုက်ဆောက်လို့ သွားစောင့်ပေးရတယ်လေ ။ ညညဆို တစ်တိုက်ထဲ တစ်ယောက်တည်း ညည သရဲကြောက်လိုက်ရတာ အိပ်လို့ရတယ် မရှိဘူး ..။ ဒါပေမဲ့ .. ဂုဏ်သိက္ခာကျမှာစိုးလို့ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး။ ခင်ဗျားလည်း လျှောက်မပြောနဲ့ဦး။

ကျွန်တော်နေတဲ့နေရာကို ပြောပြထားရဦးမယ်။ ဗိုလ်တထောင် (၅၃) လမ်းမှာဗျာ ..။ နေ့လည်ခင်းတောင် မလွှဲမရှောင်သာမှ လမ်းထွက်ကြတယ် ဗျ။ ညနေဆိုဝေးရော .. မြို့ပျက်ကြီးလို ခြောက်ကပ်နေတာဘဲ ..။ ညဆို စဉ်းစားမနေနဲ့ အာကာသရန်သူတွေရဲ့ ဖျက်ဆီးချေမှုန်းခံရတဲ့ ကမ္ဘာလို ခြောက်ကပ်တိတ်ဆိတ်နေတာဘဲ။

အဲဒီဘယ်သူမှ မလျှောက်တဲ့ လမ်းမှာ အေးချမ်းသာယာတဲ့ ညနေခင်းရဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း လမ်း သလားနေမိတယ် ..။ ထမင်းစားဖို့ အချိန်က စောသေးတော့ ထမင်းဆိုင်ဘက်လည်း မသွားချင်သေးဘူး။ ကျွန်တော့်အိမ်နဲ့ အတော်လေးလှမ်းတဲ့ နေရာလည်းရောက်ရော မျက်နှာချင်းဆိုင်က လျှောက်လာတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပုံစံကြည့်ရတာကတော့ ဆောက်နေတဲ့ အိမ်တစ်လုံးလုံးမှာ အလုပ်ဆင်းပြီးလို့ ပြန်တဲ့ ပုံစံဘဲ ..။ ရုပ်ကရွက်ကြမ်း ရေကြိုလေး ..။

ဒါပေမဲ့ .. အလုပ်ကြမ်းသမားပီပီ ကိုယ်လုံးသိပ်ကောင်းတယ် ..။ ပြီးတော့ အရပ်ကလည်း အတော်ရှည်သား ..။ မြန်မာအမျိုးသမီးတွေမှာ သူ့လိုရှည်တဲ့လူ ခပ်ရှားရှား။ အေးစက်တဲ့ မျက်ဝန်းညိုကြီးတွေနဲ့ ကျွန်တော့ကို လှမ်းကြည့်နေလေရဲ့ ..။ သူ့ရင်သားကြီးတွေဟာ တစ်လှမ်း လှမ်းတိုင်း လှုပ်ခါနေလေရဲ့ ..။ လက်ထဲမှာ ထမင်းချိုင့်လေးတစ်ခု ဆွဲထားတယ် ..။ ပေါင်နားလောက်မှာ ထမီကို မထားလေရဲ့ ..။

သူ့ရဲ့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော့ရဲ့ စိတ် တွေ ဝင်လာပါတယ်..။ ဒါကတော့ ထုံးစံဘဲ ..။ ဟိတ်ကြီး ဟန်ကြီးနဲ့ လူတွေ တွေ့ရင် ရှိန်ကြတာဘဲ မဟုတ်လား။ အဲ .. နွမ်းပါးသူတွေ တွေ့ရင်တော့ .. ထိကပါး ရိကပါးနဲ့ မလေးမခန့် လုပ်တတ်ကြတယ် မဟုတ်လား။ အခုလည်း ဒီလိုပါဘဲ။ ကောင်မလေးရဲ့ .. နွမ်းနွမ်းပါးပါး အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော် နောက်ပြောင်ချင်တဲ့စိတ်တွေ ဟုန်းကနဲထလာရဲ့။

““အချစ်ကလေး .. နောက်ကျလှချည်လား””

ကျွန်တော့်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး ပြုံးယောင်ပြုသွားလေရဲ့။ အခုန .. တစ်ခွန်း နှစ်ခွန်းလောက်ဘဲ စဖို့ စိတ်ကူးထားပေမဲ့ သူ့ရဲ့ တုန်ပြန်မှုတွေ့တာနဲ့ .. နည်းနည်း ရှေ့ဆက်လှမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ … သူ့ကိုကျော်ဖြတ်စ ပြုနေတဲ့ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်ပြီး .. သူ့နောက်လိုက်ဖို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်ပါတယ်။

အားပါး .. အိုးကြီးက ကယ်နေတာဘဲ ..။ တစ်သက် တွန်းလို့ မကုန်မဲ့ အိုးဘဲ ..။ ကားပြီး ကော့နေတယ်။ ခါးကတော့ သူဌေးသမီးတွေလို မသေးဘူး .. နည်းနည်း တုတ်တယ် ..။ ဒါပေမဲ့ ခါးတုတ်တာကဘဲ သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကြည့်လို့လှနေတယ်။ ခါးသေးရင် ရုပ်တောင်ဆိုးဦးမယ်။

သူ့ဖင်ကြီးကိုတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော့်ရင်တွေ တုန် လာတယ်။ သူ့နောက်လိုက်ရင်း ဘယ်လို အင်ထရိုဝင်ရမလဲလို့ စဉ်းစားနေမိတယ်။ ဘိုးတော်ဘုရားခေတ်ကလို .. တွံတေးသိန်းတန် သီချင်းလည်း မဆိုချင်ဘူး။ ဦးနုခေတ်ကလို စိုင်းထီးဆိုင် သီချင်းလည်း မဟစ်ချင်ဘူး။ နှစ်ဆယ့်တစ်ရာစု ပုံစံဝင်အောင် ဘယ်လိုတွေးရမလဲလို့ ခေါင်းခြောက်အောင် စဉ်းစားနေမိတယ်။

အံမယ် .. သူက တစ်ချက် တစ်ချက် လှည့်ကြည့်တယ်ဗျ။ ဖင်ကိုလည်း တမင်ကော့ပြီး ရမ်းလျှောက်နေလေရဲ့။ သူ့ထမီတပတ်နွမ်းလေးက ဖင်သားတွေကို အတိုင်းသား ပြနေတယ်လေ။

““မမ .. သိပ်လှတယ်ဗျာ ..။ အေရိုးဗစ် ကလား။ ဟုတ်မယ်တော့ မထင်ပါဘူး ..။ အေရိုးဗစ်ကတဲ့ ဟာတွေထက် အများကြီးသာတယ် ..။ တင်ပါးကြီးတွေကို ကားပြီး တင်းနေတာဘဲ။””

““ဟင်းနော် .. မမိုက်ရိုင်းနဲ့ ..””

““မရိုင်းပါဘူးဗျာ .. တကယ့်အလှကို သေချာ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ပြောတာပါ။ ကြည့်ပါဦး ဘယ်လောက် ကျက်သရေရှိသလဲလို့ ””

““ပြောလို့မရဘူးလား””

သူ့အသံ နည်းနည်းမာလာပါတယ် ..။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်ပါဘူး ..။ တစ်လမ်းလုံး ရှင်းနေတာဘဲ ..။ အော်ရင်လည်း ပြန်ပြေးရုံပေါ့ .. ဘာမှ အကျိုးမယုတ်ဘူးလေ အကျိုးရှိဖို့ဘဲလိုတယ်။

““အစ်မနို့တွေကလည်း သိပ်လှတာဘဲနော် .. ကိုင်ကြည့်ချင်လိုက်တာ ..””

ဒီတစ်ခါတော့ သူဖြတ်ကနဲ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လာပါတယ် .. ပြီးတော့ ..။

““ဟင်း .. လူနဲ့ စကားတွေနဲ့က မလိုက်လိုက်တာ .. ရုပ်ကလေး သနားကမားနဲ့ ..””

““ဘာလဲ .. ရုပ်သနားကမားနဲ့ကောင်မှာ လီးမပါဘူး ထင်လို့လား””

““လွန်နေပြီနော် ..””

““ဖြစ်ချင်တာကို ပြောတာပါ .. မမရယ်””

““တခြားလူသွားပြောပါလား””

““တခြားလူက မမလောက် မလှဘဲ..။ ကြည့်စမ်းပါဦး ပေါင်တန်ကြီးကို ဘယ်လောက်လှလဲလို့ ..။ မမတစ်ကိုယ်လုံး ဒီလောက်လှနေမှဖြင့် စောက်ဖုတ်ဆို ထိရက်စရာမရှိအောင် လှမှာဘဲ””

အဟား .. မချောပြေးပြီ .. သုတ်ချေတင်ပြီ ကျွန်တော်နဲ့ ဝေးအောင် ကြိုးစားနေလေရဲ့ ..။ ဒါမူတာပါ သူ့စောက်ဖုတ် လှတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမကြိုက်ဘဲ နေမလဲ ..။ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ လှမ်းနေလေရဲ့။

““ဘယ်လိုလဲ .. မမ စကားမပြန်တော့ဘူးလား။ ကျွန်တော်လေ မမကို မှုတ်ချင်တယ် ..။ မမရဲ့ စောက်ဖုတ်လှလှလေးကို အားရပါးရ ဖြဲပြီး စောက်စေ့ကလေးကို လျှာစောင်းတိုက်ချင်တယ် ..။ ပြီးတော့ စောက်ခေါင်းထဲ လျှာထိုးထည့်ပြီး မွှေပစ်လိုက်ချင်တယ်။ မမခံကြည့်စမ်း။ တစ်ခါတည်း ဆွေမျိုးမေ့သွားမယ်””

ခေါင်းသာ တွင်တွင်ကြီး ငုံ့ရင်း ရှေ့ဆက်သွားနေလေရဲ့ ..။ ကျွန်တော်လည်း တဖြေးဖြေး ရဲလာပြီး ကားတွေကို ခရားရေလွှတ် တတွတ်တွတ် ပြောနေမိတယ်။ သူ့ဘက်က ဘာမှမတုန့်ပြန်တာနဲ့ .. ဖြတ်ကနဲ သူ့လက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်တယ် ..။ ချွေးစေးတွေနဲ့ .. ရေခဲလို အေးစက်နေလေရဲ့။

““အို.. ဘာလုပ်တာလဲ.. အော်လိုက်ရမလား..””

““ချစ်လို့ပါ မမရယ် .. အရမ်းမှုတ်ချင်တယ် .. လျှာထိုးပြီး ယက်ချင်တယ် .. ခိုက်သွားမှာပါ .. တစ်ခါလောက် စမ်းကြည့်ပါ””

““သွားသွား .. မသိဘူး .. လာမပြောနဲ့””

သူမဟာ ပြောလည်းပြော လက်ကိုလည်း ရုန်းနေရဲ့ ..။ ဒါပေမဲ့ သူ့လို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟာ ကျွန်တော့်လို အားကစားသမားတစ်ယောက်ရဲ့ အချုပ်အနှောင်က ဘယ်လွတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ဒါပေမယ့် … သူ့ကို ချစ်ရတာ အတော်အားစိုက်နေရတယ် ..။ သန်တော့ သန်တယ်။

““လွတ်လို့ ပြောနေတာ မရဘူးလား””

““မလွှတ်ဘူး .. မကျေနပ်ရင် အော်လိုက်””

ဒီလိုကြတော့လည်း ငြိမ်ကျသွားလေရဲ့ ..။ ညိုပြီး မတည်ငြိမ်တဲ့.. မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လာတယ်။

““အားရင်ခဏလိုက်ခဲ့ ..။ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း စကားပြောရတာပေါ့ ..။ မိတ်ဖြစ် ဆွေဖြစ်လိုဘဲ သဘောထား ..။ ဟိုးရှေ့နားမှာ ကိုယ့်ဂေဟာရှိတယ်””

သူလိုက်မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် အလိုလို သိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မူသေးတာပေါ့ ..။ မလိုက်ချင်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ မြေကို ခြေစုံကန်ထားတယ်။

““လာပါဗျာ .. လက်ဘက်ရည်သောက်ရုံဘဲ ..။ ပြီးရင် လိုက်ပို့ပေးမယ် ..။ လမ်းမှာ ဒီလိုကြီး စကားရပ် ပြောနေလို့ မကောင်းဘူး ..။ လာပါနော် .. လာလာ””

မလိုက်ချင် လိုက်ချင်ပုံစံမျိုးနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် လိုက်လာပါတယ်။ တကယ်ဘဲ ကျွန်တော်ရဲ့ တိုက်ကို ခေါ်သွားတာပေါ့။ တိုက်တစ်ခုလုံး အချောမကိုင်ရသေးလို့ မှောင်မဲပြီး ဘိလပ်မြေနဲ့ ဘာတွေနဲ့ ဆေးနံ့တွေနဲ့ မွှန်ထူနေတယ်။ သူတို့ကတော့ ဒီအနံ့တွေနဲ့ အကျွမ်းတဝင်ရှိမှာပေါ့။

““ဝင် .. တံခါးပိတ်ထားလိုက်မယ်””

တံခါးကိုပိတ်ပြီးမှ မီးကို ဖွင့်လိုက်တယ် ..။ နီယွန် မီးချောင်းရဲ့ တန်ခိုးနဲ့ .. အခန်းတစ်ခုလုံး လင်းထိန် သွားတာဘဲ။

““ဒါဘယ်သူ့တိုက်လဲ””

မချောက စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်လေရဲ့။

““ဦးလေးတိုက်ပါ .. ကိုယ်က လာစောင့်ထားရ တယ် ဆိုပါတော့ ..။ ကဲ လာထိုင် လက်ဘက်ရည် သောက်ရအောင်””

လက်ဘက်ရည်နှစ်ခွက် ငှဲ့ထည့်ရင်း သူ့ကို ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ တံခါးဝမှာ ရပ်နေရာကနေ တအိအိနဲ့ ရင်မောစရာ လှုပ်ခါရင်း စားပွဲဆီ ရောက်လာလေရဲ့။

““သိပ်မကြည့်နဲ့ .. မျက်လုံး ကျွတ်ကျသွားမယ်””

““လှတာကိုး ..””

““လိမ်တာ .. ရုပ်ဆိုးလွန်းလို့ ယူမဲ့သူတောင် မရှိဘူး ..””

““ကျွန်တော် ယူမယ်လေ ..””

““ဟင်း .. ရှင်က ချစ်လို့ယူတာမှ မဟုတ်ဘဲ .. လိုးချင်လို့ ယူတာ မဟုတ်လား””

ဆက်လက်ဖတ်ရှု့ရန် အောက်သို့ အနည်းငယ်သွားပေးပါနော်