ဖတ်မရပါက အောက်တွင် Unicode ဖြင့်ဖတ်နိုင်ပါသည်
လူတိုင္း မွာ ႏွလုံးသား တခုစီ ရွိၾက တယ္။ ဒါေပ မဲ့ က်မဆီမွာ ရွိတဲ့ ႏွလုံးသားကိုေတာ့ ေဖာက္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ႏွလုံးသားမရွိရင္ အသက္ဆက္မရွင္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာသိ ေပမဲ့ က်မ ဆက္ၿပီး မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။ ဒီလို ေဆာင္းေလျမဴးတဲ့ ညခ်မ္းအခါမ်ိဳးဆို သာေတာင္ ဆိုးလွပါသည္။ ခုတင္ေတြးရင္ ႏွလုံးသားထဲ တဆစ္ဆစ္နာလွ၏ ။ တသက္ မွာ တေယာက္သာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြမို႔ က်မ လုံးဝယုံၾကည္ခဲ့ၿပီ။ ယေန႔ထက္တိုင္ သူ႔ရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြ၊ သူ႔ရဲ႕စကားသံေတြ၊ သူ႔ရဲ႕အနံ႔အသက္ေလးေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ အထိ အေတြ႕ေတြက က်မ ကိုယ္ ခႏၶာ နဲ႔ ႏွလုံးသားကို လွည့္ပတ္ေလွာင္ၿမိဳက္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။ ပူေလာင္လြန္းလွတယ္ ေျပာမလား၊ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဘဝ ကို စိတ္ကုန္ေစတာလား ဆိုတာေသခ်ာမသိ။ ယခုမွာေတာ့ သာ၍သာ ဆိုးေနေလၿပီ။ က်မဘဝမွာ သတိရ အမွတ္ရစရာ ညအခ်ိန္ေတြက မ်ားသမို႔ ခုလိုညခ်မ္း မ ေတာ့ က်မႏွလုံးသားကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာ မတက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီထင္။ အေတြးေတြ လြန္ေနတာႏွင့္ နံနက္အစာခံစာအတြက္ ႀကိဳခ်က္ေနေသာ ထမင္းအို ေဝက် ေနတာ ေတာင္ မျမင္ေတာ့ေပ။ ထမင္းအိုးဖုံးကို လတ္ႏွီးမပါပဲ ေမ့ေလ်ာ့ခါ လွမ္းဖယ္လိုက္၏။တခ်ိန္ က ဒီေနရာ ဒီအခ်ိန္ ေလး မွာပဲ ခုလိုအပူေလာင္ခဲ့တုန္းက ေႏြးေထြးလွတဲ့ သူ႔လက္တစုံက ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး ေအးလွတဲ့ သူ႔နား႐ြက္ကို ကပ္ခါ အပူသက္သာ ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဒီမီးဖိုေခ်ာင္ေလးမွာ သူႏွင့္ က်မခိုးခ်ိန္းခဲ့တယ္။ ခိုးခ်ိန္းတယ္ ဆိုတာထက္ သူ အတင့္ရဲစြာ ခိုးဝင္ျခင္းျဖစ္သည္က ပိုမွန္ ၏။ မနက္ ငါးနာရီေလာက္ လယ္ထဲဆင္းဖို႔ရန္ အစာခံစာအတြက္ ညထဲက ခ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ က်မ မွတ္မိပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း သုံးလတြင္ ေပါ့။ ခ်စ္သူေတြဆိုေပမဲ့ သူမ်ားေတြလို ခ်စ္လား အေျဖေတာင္း ခ်စ္တယ္ အေျဖေပး ခ်စ္သူမ်ိဳးမဟုတ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႏွလုံးသားျခင္း နီးခါ နားလည္ မႈႀကီးစြာ ခ်စ္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အဲ့ဒိေန႔ညက အေဖႀကီးနဲ႔ အေမႀကီးကလဲ တေန႔လုံး စပါးရိတ္သိမ္းၾကက်ရတာမို႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အိပ္ေမာက်ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
က်မ တေယာက္ထဲသာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ခ်က္ျပဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ထမင္းအိုး ေဝက်လို႔ အမွတ္တမဲ့ လတ္ႏွင့္ လွမ္းယူလိုက္ပူသြားတာကို သူဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနတယ္ မသိ။ က်မလတ္ကို ကိုင္ခါ သူ႔နားတြင္ အပ္ထားေလ၏။ လတ္က အပူဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေတာ့။ က်မ ထိတ္လြန္လြန္းလို႔ လိပ္ျပာလြင့္မတက္ ျဖစ္သြား၏။ က်မေလ တကယ္ပါ။ က်မဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆုံးနဲ႔ ရင္အခုန္ဆုံးေန႔ရယ္ပါ။ က်မမွာလဲ အိမ္အေပၚမွာ ေဖႀကီးႏွင့္ ေမႀကီးရွိ၍ ေၾကာက္ကလဲ ေၾကာက္သမို႔ သူ႔ကို အတင္းႏွင္လြတ္၏။ မရ။ က်မမွာ အသံလဲ မထြက္ရဲ။ မ်က္နာငယ္ေလးျဖင့္ မငို႐ုံတမယ္ ဟန္ျပဳခါ ျပန္လြတ္ေသာ္လည္း မရ။ အံ့မယ္ ၿမိဳ႕ႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသြားသြားသင္ေနတဲ့သူက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာပါပဲ။ က်မရဲ႕ ပုခုံးေလးကိုကိုင္လိုက္ ေနာက္ၿပီး လတ္ႏွစ္ဖက္က လႈိင္းေလးေတြလို လုပ္ျပၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာေနတယ္။စိတ္ေလ်ာ့ စိတ္ေလ်ာ့ ဘာမွမျဖစ္ဖူး။ အသက္ကို ပုံမွန္ရႈတဲ့။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း က်မလုပ္ၾကည့္ပါသည္။ နည္းနည္းေတာ့ တည္ၿငိမ္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ ေဖႀကီးနဲ႔ ေမႀကီးသိမွာ ေၾကာက္တာထက္ ေယာက္်ားသားတေယာက္နဲ႔ ဒီလိုညႀကီး ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုတာမ်ိဳးက က်မႏွလုံးသား ေျဗာင္ဆန္းေအာင္ ခုန္ေနလို႔ ဘယ္လိုမွ ေဆာက္တည္ရာမရ။ ေနာက္ထပ္ ပိုဆိုးသည္က ပါးေလးကို နမ္းလို႔ရမလားတဲ့။ တားေသာ္လည္းမထူး.. နမ္းၿပီး ျပန္မွာလားဆိုေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္နမ္း ဆိုလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးပိတ္ထားတဲ့။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္ပါတယ္။ သူနမ္းေတာ့မွာကို သိလို႔လားမသိ.. က်မ တကိုယ္လုံးထူအမ္းေနၿပီး ေျခႏွင့္ေျမေတာင္ မထိခ်င္ေတာ့ၿပီး။ ခ်စ္ရလြန္းတဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ႕ အနမ္းကို မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ က်မ ဘဝမွာ ပထမဆုံးမို႔ ရင္ခုန္ေၾကာက္႐ြံ႕လွသည္။ခႏၲာကိုယ္တခုလုံးမွာလဲ ေသြးေလမဲ့သလိုလို နားထဲလဲ ဘာအသံမွလည္း မၾကားရေတာ့ၿပီး။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကာသြားတယ္ဆိုတာ မသိလိုက္။ နမ္းႏိုးနမ္းႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မနမ္းေသး။ မ်က္စိကို မဖြင့္ပဲ သူ႔အနမ္းကို ထပ္ေစာင့္ေနလိုက္ေသး၏။ ေနာက္ဆုံး မနမ္းေသးဘူးလားဆိုၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေရွ႕တူရႈအေရွ႕ဘက္တြင္ ရပ္လ်က္သူမရွိေတာ့။
ဟင္.. သူ နမ္း မယ္ ဆိုၿပီး ဘယ္ေရာက္သြားၿပီးလဲ။ သူ႔ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားၿပီးလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မ သတိကပ္မိတာ.. ရပ္လ်က္သာ က်မ ေျခေထာက္ေတြ ေဆာင္းေလးတို႔ တိုးခပ္မႈေၾကာင့္ ေအးေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ က်မ ေအာက္ကို ငုံၾကည့္ေတာ့ က်မ မ်က္လုံးေတြ ပ်ာကနဲျဖစ္သြားသည္။ ေအးပါတယ္ ဆိုလို႔ …သူ ရယ္ေလ… သူ က်မ ထမကို မခါ တဖက္ ေရနံဆီမီးခြက္ မီးအလင္းေရာင္ေလးနဲ႔ က်မ အေမြးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထူေနတဲ့ ေ႐ႊခ႐ုေလးကို ၾကည့္ေနျခင္းပါပဲ။ က်မထင္သ္ည ပထမေတာ့ သူေလ… က်မ မတ္တပ္ရပ္လ်က္သား အနည္းကားသာသာ ကားေနတဲ့ေျခေထာက္ ႏွစ္ခုၾကားကို ေျခဖမိုးအရင္းကေန ထမီေလးက အသာလပ္လို႔ ၾကည့္ေနမွာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ က်မ မ်က္စိမဖြင့္မဖြင့္မိ ထမီကို ဒူးေက်ာ္သည္ ထိကို မခါ ၾကည့္ေနလိုက္တာ။ က်မ ခ်က္ခ်င္းႀကီး တားမဆီးခင္ စြန႔္အစြာ က်က္ေသေသမိေန၏။ ေနာက္မွ ဘာလုပ္တာလဲ နင္… နင္.. ဟူေသာ ဟန္အမႈယာျပ ေလသံျဖင့္ စိတ္ဆိုးအားႀကီးစြာ ဖိဖုံးလိုက္၏။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိ။ က်မရဲ႕ ဒူးေတြ ၫြန႔္ကနဲ႔ ေခြက်လဲွေလရေတာ့သည္။ အသင့္ဆိုသလို သူက ဒူးေထာက္ခါ က်မအားလွဲလ်က္သား ေပြ႕ဖက္ထားရင္း က်မပါးေတြကို နမ္းပါေတာ့။ က်မနဖူးေတြေကာ က်မရဲ႕ လည္ပင္းေတြကိုေကာ။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ ရင္သားေတြကို ဆုတ္ႏွယ္လ်က္ေပါ့။ က်မ ေဆးမိထားတဲ့ သူတေယာက္လိုလို က်မရဲ႕ ခြန္အားေတြကို ဆုတ္ထုတ္လြတ္ပစ္လိုက္သလိုလို အင္အားတဆက္မွ မရွိေတာ့ခါ သူျပဳသမွ်ကို ႏုရေတာ့၏။ က်မထင္တယ္ ဒါ ႏွလုံးသားက ေတာင္းတတဲ့ ဆႏၵမဟုတ္။ က်မ ခႏၲာကိုယ္က ေတာင္းတတဲ့ ဆႏၵဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ က်မတို႔ အပ်ိဳဖ်န္းေလးေတြၾကား တူတူခ်င္း စုံၾကရင္ျဖင့္ ၾကားေနၾက ရင္ခုန္ဖြယ္ ဒီကိစၥစကားေတြမို႔ က်မ တကယ္ပဲ က်င္နာယုယမႈကို ခံခ်င္ပါသည္။ ယခုေတာ့ျဖင့္ အေၾကာင္းႀကီးငယ္လဲ မရွိႏိုင္။ က်င္နာယုယသူမွာလဲ ခ်စ္လြန္းသူမို႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
အလြန္ အင္မတန္မွ အရသာရွိလိုက္တဲ့ ရွိခ်င္းနယ္။ သူ႔ရဲ႕ အနမ္းေတြ အကိုင္အတြယ္ေတြ၊ အထိအေတြ႕ေတြက ကမာၻေပၚမွာ အဆန္းက်ယ္ဆုံး အေကာင္းဆုံးလို႔လားေတာင္ ထင္ရ၏။ ခ်စ္လြန္းသူ သူ႔ကိုလဲ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။ နမ္းေတြတုန္း သူ႔လတ္ေတြက က်မအတြင္းရင္သားေတြကို စုပ္နမ္းဖို႔ထင္ အေပၚအက်ီကို လပ္ခါ သူ႔လတ္ကို အတင္းလ်ိဳထည့္ေတာ့သည္။ ခက္ၿပီ ခက္ၿပီ.. က်မပါးစပ္ေျပာေနခ်င္းသာ ျဖစ္သည္။ ေႏြးေထြးလွတဲ့ သူ႔လတ္ေတြက က်မရင္ႏွစ္စုံေျပာင္းျပန္ လွန္မတက္ ေအာင္စုန္ဆန္နယ္ေနေတာ့သည္။ တခါတခါ က်မရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်လိုက္တိုင္း တကိုယ္လုံး ဓာတ္လိုက္သလို က်င္ကနဲ႔ တက္သြား၏။ က်မ သူ႔လတ္ေမာင္းကို တင္းၾကပ္စြာသာ ဖတ္ထားမိေတာ့သည္။ ပထမဆုံးခ်ိန္းေတြ႕သည့္ ေန႔၌ ဒီတင္ပဲ တခန္းရပ္ၿပီ မထင္နဲ႔။ သူ႔လတ္ေတြက က်မေ႐ႊခ႐ုေလး ရွိရာဆီကို ေ႐ြ႕လ်ားလာလို႔ ေနၿပီ။ ဒီတခါေတာ့ မရပါ။ က်မရဲ႕ စိတ္ေတြကို အတက္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းလိုက္ရင္း သူ႔လတ္ေတြကို ကိုင္ခါ ေတာ္သင့္ၿပီ ေက်နပ္ပါေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ မ်က္နာေလးတခ်က္ပ်က္ရင္း က်မကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ က်မ ဆီးခုံေပၚက သူ႔လတ္ကေလးကို ႐ုတ္ရင္း သက္ပ်င္းကေလး ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလးလ်ၿပီး သနားစဖြယ္ မ်က္နာငယ္အသံေလးနဲ႔ ေျပာတယ္ ကိုင္ဖူးတယ္ ရွိေအာင္ ကိုင္ၾကည့္ပါရေစ ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့။ က်မ အံ့ၾသသြားတယ္။ က်မ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ အမႈအယာႏွင့္ ကိုင္ရင္ ဟိုထင္းစင္ေပၚက ဓားမနဲ႔ကို ခုတ္သတ္မွာလို႔ ဟန္လုပ္ခါ ေျပာလိုက္တယ္။
မ်က္နာ ငယ္ေလးနဲ႔ပါပဲ သူထပ္ၿပီး ေတာင္းဆိုးတယ္။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ က်မရဲ႕ ေ႐ႊခ႐ုေလးကို ကိုင္ခြင့္ေတာင္းထဲက က်မေ႐ႊခ႐ုေလးမွာ ဗေလာင္ဆူ ဗ်ာဘာခက္ေနၿပီေလ။ ကိုင္တာေလာက္ေတာ့ ေသမသြားႏိုင္ပါဘူး။ က်မ ကိုယ္၌ကကို အကိုင္ခ်င္ခံ အပြတ္သပ္ခံခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ ကဲပါေလ.. ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာကို ခပ္တင္းတင္းထား မ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္လ်က္ ကိုင္ၿပီးရင္ ျပန္မွာလား။ သူ ေခါင္းၿငိမ့္၏။ ကဲ.. ကိုင္ေတာ့။ အံ့မယ္ သူၿပဳံးၿပီး က်မရဲ႕ ပါးေလးကိုနမ္းတယ္။ က်မေလ ရင္ထဲ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘဝမွာ ပထမဆုံးႏွင့္ အေပ်ာ္ဆုံးေပတည္း။ ဒူးေထာက္ထိုင္လ်က္ ရွိေနတဲ့ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းေလးတင္မွီလ်က္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို စင္းခါ ကားထားလိုက္ေလ၏။ ေနာက္ သူကေျပာတယ္ မ်က္လုံးေလး မိတ္ထားတဲ့။ က်မ မွိတ္လိုက္မိတယ္။ သူလတ္က က်မထမီကို လွန္ခါ ေ႐ႊခ႐ုေလးကို ကိုင္မယ္ အလုပ္။ က်မ နည္းနည္းစိတ္ခုခါ သူ႔အား စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း ထမီမလွန္နဲ႔ အေပၚကပဲ ကိုင္ လို႔ အန္က်ိတ္ခါ ခပ္တင္းတင္းတိုးတိုး ေျပာလိုက္၏။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သူက ႏွစ္သိမ့္တဲ့ အမႈအယာနဲ႔ လတ္ေလးကာျပရင္း ဟုတ္ၿပီးတဲ့ မ်က္လုံးျပန္မိတ္လိုက္ တဲ့။ က်မေ႐ႊခ႐ုေလးကို ထမီေပၚကပဲ ထိေတြကိုင္တြယ္လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ ေ႐ႊခ႐ုေလးရဲ႕ အက္ကြဲေၾကာင္းေလးၾကား သူလတ္ေလးေတြက လ်ိဳခ်ီတလွည့္ ႏိုတ္ခ်ီတလွည့္မို က်မ အသက္ဘယ္က ထြက္ရမည္ဆိုတာကို မသိ။ သူ႔ကို က်မေ႐ႊခ႐ုေလးအား အခ်ိန္မည္မွ်မည္၍ ေပးကိုင္လိုက္သည္ကို မဆိုထားႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္မွာကို က်မေၾကာက္ေနသလိုလို။ ဒုတိယအႀကိမ္ အရသာ ရွိလိုက္ခ်င္းႏုယ္။ လွဲေသသြားႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ခံလို႔ အလြန္ ေကာင္းလြန္းလွတယ္။
က်မ ဘယ္ ေျပာျပရမလဲ။ သူလတ္ေလးနဲ႔ က်မေ႐ႊခ႐ုေလးကို ပြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက က်မထင္တယ္ တကမာၻလုံးမွာ က်မတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးထဲ ရွိေတာ့တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ မည္မွ်ၾကာလိုက္သည္မသိ က်မ သူ႔လတ္ထဲ နစ္ေမ်ာလိုက္တာ သတိဝင္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မထမီက က်မ ဗိုက္ေပၚေရာက္ႏွင့္ၿပီး အသားခ်င္းထိထိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို ကိုင္ႏွင့္ေနၿပီ။ က်မလဲ အားတင္းခါ ရပ္သင့္ၿပီ အေတြးေၾကာင့္ ေျပာမည္ အျပဳ သူ႔ရဲ႕ အျမန္ တေစာင္းတိုက္မႈေၾကာင့္ က်မ တကိုယ္လုံးေကာ့တက္ခါ တဆက္ဆက္ တုန္ခါလာေတာ့သည္။ တခဏျခင္းပင္ ရင္ဘက္ထဲ ရင္ခုန္ျမန္ အေမာစို႔ အထြဋ္အထိပ္သို႔ ခါ မ်က္ျဖဴဆိုက္ရေလေတာ့သည္။ ဘဝမွာ တတိယအႀကိမ္ အရသာ ရွိလိုက္ျခင္းႏုယ္။ တကိုယ္လုံး ေမာဟိုက္ျခင္းႏွင့္အတူ ခဏတာ မိန္းေနမိလိုက္၏။ အဲ့ဒိမွာ သတိထားမိလိုက္တာက သူက က်မရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္သား။ ဒီအထိကို က်မလတ္ခိုင္ႏိုင္ေပမဲ့ သူရဲ႕ေလ.. ဟို.. ဟို အေခ်ာင္းက က်မရဲ႕ ေ႐ႊခ႐ုေလးအဝကို လာေတ့မွ က်မွ လန႔္ဖ်န႔္ခါ အတင္း႐ုန္းေလေတာ့သည္။ က်မ ပါးစပ္ကလဲ သူမ်က္နာတည့္တည့္အား လတ္ညိဳးထိုးခါ နင္ေနာ္ နင္ေနာ္.. မယုတ္မာနဲ႔ ဒီထက္ပိုၿပီး ေယာက္တက္မလာနဲ႔ …နင့္ကို ငါသတ္မွာေနာ္… နင္ေသမယ္ေနာ္.. တကယ္စိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ ေျပာမိျခင္းေၾကာင့္ အသံအနည္းငယ္ က်ယ္သြား၏။ က်မ၏ ေဒါသသံေၾကာင့္ သူကဗ်ာကလ်ာ က်မ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အိမ္ကဘရံခါဗန္းထပ္ကို မျမင္ရေပမဲ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ခါ နားစြင့္လိုက္၏။ က်မ ေဖႀကီးေဟာက္သံက မရပ္ေပမဲ့။ ေမႀကီးေဟာက္သံခဏ ရပ္သြား၏။ သူႏွင့္ က်မ ခဏၿငိမ္ေနလိုက္၏။ ခဏၾကာေတာ့ ေမႀကီးေဟာက္သံ ထပ္ၾကားရလို႔ က်မမွာ သက္ပ်င္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ဒီတခါ ေတာ့ သူက ကြၽန္မအား ေတာင္းပန္းတိုးလ်ိဳျပန္၏။ ခုမွ ေျပာ၏ တကယ္ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြး မနာပါဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ စုံလို႔။ ဒီအရသာကလဲ ေသာက္ေလေသာက္ငတ္မေျပ ဆိုသိအတိုင္း ထိလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းမီးေတာက္ သကဲ့သို႔ ရွိလာျပန္၏။ ဒါေၾကာင့္ က်မမွာလဲ အ႐ြယ္လဲ ေရာက္ သူ႔အားလဲ ခ်စ္ခင္က်င္နာလြန္းရခါ သူ႔မ်က္နာအား ေသခ်ာ လတ္ညိဳးထိုးခါ လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္မွာမဟုတ္လား ဟု ေမးလိုက္၏။ ျပန္ပါ့မယ္ တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သူက က်မေပါင္ေတြကို ၿဖဲကားလိုက္ေလတယ္။ က်မရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။ က်မေလ ရွက္ကလဲ ရွက္ပါတယ္။ မရွက္ကလဲ မရွက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး.. က်မဘ၀ အကုန္ပဲ.. က်မ အရွက္အကုန္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ တသက္နဲ႔တကိုယ္ လူပ်ိဳေယာက္်ားေလးရဲ႕ ဟိုဟာကို ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လား မ်က္လုံးကပဲ သူ႔အလိုလိုေရာက္ေနေတာ့လားမသိ.. သူ႔ပုဆိုးကို လွမ္းေနတုန္းၾကည့္မိ၏။ သူကေျပာတယ္ မ်က္လုံးမိတ္ထားတဲ့။ အိုး…. က်မရယ္ေလ.. ရွက္လိုက္တာ ဘယ္သို႔ပင္မရွိ.. က်မၾကည့္တာ သူေတြ႕သြားလို႔ ထင္တယ္ေနာ္။ က်မ မ်က္လုံးမိတ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မရဲ႕ ေ႐ႊခ႐ုေလးႏုတ္ခမ္းမွာ ေတ့ထားတဲ့ သူ႔ဒုတ္နဲ႔ ထိုးခ်လိုက္တာမွာ။ က်မေလ က်မ… ဘယ္လိုေသာ နာက်င္မႈမ်ိဳးမွန္းမသိ။ က်မဟာ ေတာသူေတာင္သားပါ က်မၼာသန္စြမ္းတဲ့ မိန္းမတေယာက္ သာမာန္အနာတရေလာက္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိလွပါ၏။ သို႔ေသာညားလဲ ေယာက္်ားတေယာက္ က်မ ေ႐ႊခ႐ုေလးကို ထိုးခြဲတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအား ေတာင့္ခံႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဆိုတာ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕။ အသည္ခိုက္လိုက္ပါဘိ။
သန္မာ လိုက္တာ.. သူ႔ခႏၲာကိုယ္က သန္မာတာေကာ.. ေနာက္ၿပီးေလ.. သူ႔ဒုတ္က သံေခ်ာင္းတမွ် သန္မာေနတာမို႔ က်မ ကိုယ္ခႏၲာကို ထိုခြဲလိုက္သလိုပါပဲ။ က်မ႐ုန္းကန္ခါ သူ႔ ရင္ဘက္ကို တြန္းထုတ္ေပမဲ့။ သူ႔က က်မကို သိုင္းဖတ္ခါ အုပ္မိုးခါ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ က်မမွာေလ မငိုေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကက် က်ိတ္ခံရရွာေတာ့တယ္။ တခ်က္ထိုးအသြင္း တခ်က္ အသည္းခိုက္၊ တခ်က္ျပန္အထုတ္ တခ်က္အသည္းလႈိက္ေပါ့။ က်မမွာ ေအာ္လဲမရ။ သူ႔ကို ရပ္ခိုင္းေတာ့လဲ မရပ္မို႔ သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြ ေဆာင္ဆြဲ၊ လည္ပင္းကို ညစ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး လုပ္ပါလားလို႔ ေတာင္းပန္ ေျပာရေတာ့တယ္။ ေျပာလိုက္မွပဲ သူက ဘယ္လိုႀကီးလဲမသိဘူး မ်က္နာႀကီး မဲ့ရႈံ႕ခါ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ ေဆာင့္လုပ္ခါ က်မေပၚကို ေမွာက္က်ေလေတာ့သည္။ သူေရာ က်မပါ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကာႀကီးၿငိမ္ေနမိတယ္။ သူျဖစ္ျဖစ္ က်မျဖစ္ျဖစ္ လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ က်မေ႐ႊခ႐ုေလးက နာလွသမို႔ သူ႔မလႈပ္ေအာင္ ျပန္ဖတ္ထားမိ၏။ က်မ အျဖစ္ကေတာ့ အဲ့ဒီတညထဲတင္ စာတင္ေလာက္ပါေပတယ္။ က်မက မငိုေပမဲ့ သူက်မကို ေခ်ာ့ေနတာ နာရီဝတ္ေလာက္ၾကာတယ္။ အဲ့ဒါ သူ႔ကို က်မက ေျပာတယ္ ျပန္ဖို႔အခ်ိန္ေရာက္ၿပီလို႔ သူကျပန္ေျဖတယ္ မျပန္ေသးဘူးတဲ့။ ေနာက္တခါ ေလာက္ပါတဲ့ လတ္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး မ်က္နာငယ္ေလး လုပ္ျပျပန္တယ္။ က်မေလ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်မွ တကယ္ပဲ ငိုခ်င္စိတ္ေပါက္သြားေတာ့တယ္။ ကဲ မထူးေတာ့ၿပီ။ အမွန္ပင္ ေဒါသထြက္လာၿပီး ဒီတခါၿပီး တကယ္ျပန္မွာလား..ေမးလိုက္တယ္။ မ်က္လုံးအဝိုင္းသားေလး က်မကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။
က်မ သက္ပ်င္းေလးခ်လိုက္ၿပီး လွဲခ်လိုက္ရာ သူက ေျပာတယ္.. မ်က္လုံးေလး မွိတ္ထားေနာ္တဲ့။ ဟြန္း… အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ တခါထဲပါ ဒီတခါထဲ ေနာက္ဆုံးဆိုၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္၊ မ်က္လုံးေလး မွိတ္ထားပါေနာ္ လို႔ေျပာလိုက္ႏွင့္ေနလာလိုက္တာ နံနက္ ငါးခ်က္တီးသည္ ထိပါပဲ။ က်မထင္တယ္.. သူ က်မပါးေလးကို နမ္းမယ္လုပ္တုန္းထဲက မ်က္စိမွိတ္ခိုင္းတာနဲ႔ နံနက္ငါးခ်က္တီးသည္ထိ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ခိုင္းတာ ကိုးခါ ဆယ္ခါေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ အဲ့ဒိမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက က်မ ဘဝျဖစ္ပုံကေတာ့ ဆုတ္ပ်က္သပ္ ေပ်ာ့ဖက္ ေခြယိုင္လဲခါ သူျပဳသမွ်ကို ႏုရေတာ့တာပါပဲ ရွင္။ ဒီလို အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းေတြ ေတြးမိတိုင္း က်မစိတ္ထဲ မေန႔တေန႔ကလိုပါပဲ။ ပထမဆုံးႏွင့္ ငယ္ခ်စ္ဦးမို႔ တသက္တာ ေမ့မရႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူ႔ကို သတိရလြမ္းဆြတ္တိုင္း အင္းအားမဲ့ ခ်ိ႕နဲ႔ေစေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ စိတ္အစဥ္က တက္ႂကြလန္းဆန္း တက္ျပန္တယ္။ ခုလို သူၿမိဳ႕က ျပန္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ က်မရင္ေတြ ခုန္လြန္းလွပါတယ္။ ထမင္းအိုးအား ထမင္းရည္ငဲ့ခါ မီးဖိုေပၚျပန္တင္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ေရေလး နည္းနည္းေတာက္ခါ အဖုန္းျပန္ဖုံးထားလိုက္၏။ ေအာက္က မီးေလးေတြကို နည္းနည္းေလ်ာ့ မီးခဲေလးေတြခ်ဲေနတုန္း က်မရဲ႕ လတ္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ လတ္တစုံက ဖမ္းဆုတ္ကိုင္ျခင္း ခံလိုက္ရ၏။ ရင္ထဲ တခ်က္ဒိန္းကနဲ႔ လန႔္သြားၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရယ္ပါ။
“ … ဟင္… ကိုျမ ႀကီး …” ျပန္မေျဖပဲ က်မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး တင္းက်ပ္စြားဖတ္ထား၏။ ဒါေပမဲ့ က်မဲ့ အတင္း႐ုန္းထြက္ၿပီး.. “ … ဒုကၡပါပဲ ေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြ ရွိတယ္.. ျမင္မေကာင္းဘူး မေတာ္ဘူးေတာ္.. ျပန္ပါရွင္ ျပန္ပါ …” “ … မညိဳရင္ရယ္.. က်ဳပ္ကိုလဲ သနားပါအုန္းဟယ္..မညိဳရင္မွာ က်ဳပ္ကို သနားတဲ့စိတ္ လုံး၀ မရွိေတာ့ဘူးလား …” လုံးဝအလြတ္မေပးပဲ ဖတ္ထားၿမဲဖတ္ထားျပန္၏။ “ … မေတာ္ဘူးေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြရွိတယ္ …” “ …က်ဳပ္သိတယ္ အကုန္လုံး ေတာင္ပိုင္းက ဗီဒီယို႐ုံေရာက္ေနတယ္…” သူ အရင္အတိုင္းပါပဲ.. လတ္ေတြက က်မ ရင္သားေတြကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနျပန္ၿပီ။ က်မမွာ အသက္ကို မနည္းရႈေနရၿပီေလ။ “ … ကိုျမႀကီးရယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ျပန္ပါေတာ့.. ေဘးလူေတြ ျမင္ရင္ အရွက္ရစရာႀကီး ျဖစ္ေနမယ္.. လြတ္ပါရွင္ …” ေျပာလိုက္မွပဲ ေအာက္ကိုပါ အတင္းႏိုက္ေနၿပီ။ ႏိုက္ေနတဲ့ သူ႔လတ္ကို က်မအတင္းဆြဲဖယ္၏။ ဒါေပမဲ့ မရ။ “ … ရွင္မလဲ …ခက္ရပါၿပီ ကိုျမႀကီးရယ္… …” မျဖစ္သင့္သည္မို႔ က်မ အားကုန္႐ုန္း၏။ သူကလဲ အားကုန္ခ်ဳပ္ရင္း “ … မညိဳရင္ .. မညိဳရင္ အဲ့လို ႐ုန္းေနရင္ေတာ့ျဖင့္ က်ဳပ္ …ဒီမွာ မိုးလင္းေပါက္ ေနရပါလိမ့္မယ္ …” ေဟာၾကည့္ မ်က္နာထားတင္းတင္းႏွင့္ မ်က္ခုံးတို႔ကို ပင့္ခ်ီခ်ခ်ီ လုပ္ေနတယ္။ ဒါ သူ႔အက်င့္စရိတ္ပဲ တဇြတ္ထိုး။ သူလိုခ်င္ၿပီဆို တဇြတ္ထိုး။ သူ႔စိတ္ သူ႔အက်င့္ကို သိေနေတာ့ မထူးလွၿပီမို႔ အားေလ်ာ့မိ၏။ အားေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ က်မထမီကို ၿဖီခ်ၿပီး ေ႐ႊခ႐ုေလးကို အတင္းႏိုတ္ေနေတာ့တယ္။ သူလုပ္ေနတာေတြကို မခံႏိုင္လို႔ သူ႔ဖခုံးေပၚလတ္ရင္ ေခါင္းကေလးမွီၿပီး ညည္းျငဴမိသည္။
သူ လဲ အသက္ေတြ ပ်င္းပ်င္းရႈလို႔ေပါ့။ ေခြၽးေတြလဲ ျပန္လို႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လတ္တဖက္က က်မလတ္တဖက္ကို ဆြဲၿပီး သူ႔ဒုတ္ကို ကိုင္ခိုင္ေနတယ္။ က်မ သူ႔ကို အၾကည့္စူးစူးနဲ႔ တခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕က အက်င္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္တက္ခဲ့တယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ိဳးၾကည့္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ သူက မိန႔္မိန႔္ႀကီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ေယာက္်ားေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္နာအမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္တက္တယ္။ သူ႔ကို သနားလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး က်မ လတ္က သူ႔အလိုလို လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟယ္ေတာ့ ကိုင္ထားတာေတာင္ ေပ်ာ့ေနတုန္း။ ခဏၾကာေတာ့ တင္းၿပီး တုတ္ခိုင္လာတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူ႔လတ္ၾကမ္းႀကီးကလဲ တခ်က္ခ်က္ တအားပဲ အထဲထိကို ထည့္ထိုး ကုတ္ဆြဲတင္ေနေတာ့တယ္။ နာလဲနာ ေကာင္းလဲေကာင္း ။ ၿပီးေတာ့ သူခဏရပ္ရင္း က်မ ေမးေစ့ေလးကို ယုယစြာကိုင္ခါ.. “ … မ်က္လုံးေလး မိတ္လိုက္ပါအုန္း မညိဳရင္…” လာၿပီ။ အဲ့ဒိ မ်က္လုံးခဏ မိတ္လိုက္တာ က်မ ဘဝပ်က္ေရာမွတ္လား။ “ … မမိတ္ေပါင္ ေတာ္…” “ … မိတ္လိုက္ပါ မညိဳရင္ရယ္… မ်က္လုံးမိတ္လိုက္မွ ကိုယ္တို႔ခ်င္း ရင္ခုံသံကို အတိုင္းသား ၾကားရမေပါ့လို႔…” “ … ေအာင္မေလးေတာ္.. ၾကား .. ၾကားဖူးေပါင္… မိတ္ဘူး ” “ … ဒါဆို… ဟိုဘက္လွည့္ မညိဳရင္…” “ … ဘာလုပ္မို႔လဲ …” “ … လွည့္ပါဆို …” က်မ ေက်ာေပးခါ လွည့္ေပးလိုက္ေတာ့ “ … နည္းနည္းေလး ကုန္းလိုက္ေနာ္ …” က်မ ဖင္ကို ကုန္းခိုင္းျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်မ ေဒါသတအား ထြက္ခါ ကဗ်ာကလ်ာ သူ႔ဘက္ျပန္လွည့္လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ေအာက္မွာ ပုံလက္က်ေနေသာ ထမီအား ျပန္ကုန္းေကာက္ ဝတ္လိုက္ေတာ့ က်မလတ္ေတြကို လာကိုင္၏။ က်မ သူ႔လတ္ေတြကို ပုတ္ထုတ္ ရင္း၊ သူ႔ကို ပါးတခ်က္ ႐ိုက္လိုက္တယ္။
“ … ေတာ္ ၿပီ ေတာ္ၿပီ.. ရွင္ျပန္ေတာ့ .. ရွင္က်မကို ေခြးလိုႏြားလို က်င္မို႔မွတ္လား မျပန္ဘူးလား ျပန္မွာလား ရွင့္မ်က္နာကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး ႐ြံ႕တယ္ရွင္ ျပန္ေတာ့…” က်မ အမွန္တိုင္းဝန္ခံရရင္ က်မလဲ ခံခ်င္တာေပါ့။ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥမို႔သာ ဒီဖင္ကုန္းခိုင္းတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီကိစၥမျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ က်မ အေၾကာင္းျပ လုပ္လိုက္ျခင္းရယ္ပါ။ က်မမွ ပါး႐ိုက္ၿပီး ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ က်မကို မ်က္လုံးအဝိုင္းသားေလးနဲ႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒိမ်က္လုံးအဝိုင္းေလးကပဲ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး.. မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ အသံထိန္းခါ ခ်ဳန္းပြဲခ် ထိုင္ ငိုေတာ့တာပါပဲ။ ငိုကလဲငို ပါးစပ္ကလဲ က်မကို သူ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ သူ႔ဘဝကံၾကမၼာအေၾကာင္းေတြ… တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေဝးရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေတာက္ေလ်ာက္သြန္ခ်ေတာ့။ က်မလဲ သူ႔ကို သနားသလို က်မကိုယ္က်မလဲ သနားတယ္။ က်မ ႏွလုံးသားမွာ နာလွတဲ့ ဒဏ္ရဒဏ္ခ်က္ႏွင့္မို႔ က်မဲ့ ၾကာၾကာမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ခါ ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ လတ္ေတြက သူ႔ကို အားကိုးတႀကီး ဖတ္ထားမိတယ္။ သူကလဲ က်မကို တင္းက်ပ္စြာဖတ္ထားတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ ရင္ခြင္ဟာ တခဏေလးအတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ေႏြးေထြးတယ္ ဆိုတာ က်မသိလိုက္တယ္။ ဒီညရဲ႕ ငိုလိုက္တဲ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ဟာ ပင္လယ္ႀကီးေလာင္ေတာင္ ရွိမယ္ထင္တယ္။
က်မ ဘဝမွာ ငိုလို႔ အေကာင္းဆုံး ညတညပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ငိုလိုက္ေတာ့ လူလဲေပါ့သြားတယ္ မ်က္ရည္လဲ ကုန္သေလာက္ရွိသြားၿပီထင္။ သူက်မကို မ်က္ရည္စေလးေတြနဲ႔ စိမ့္စိမ့္ႀကီးၾကည့္ေနတယ္။ က်မ သူ႔ရဲ႕ေမးေစ့မွာ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးကို သုတ္ေပးေနတုန္း… သူက တခ်က္ရႈိက္ရင္း… “ … ဟိုဘက္ကို လွည့္ေပးပါလား မညိဳရင္ရယ္…” က်မ သက္ပ်င္းေလး အသာခ်ရင္း လိုက္ေလ်ာ့ခ်င္စိတ္က မ်ားလာတာ၏။ ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာထားကို တည္ၿငိမ္စြာထားရင္ စိတ္မပါတဲ့ ေလသံဟန္ေဆာင္ခါ… “ … ၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ေနာ္ ကိုျမႀကီး …” သူ မ်က္ရည္ေလး သုတ္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ က်မ သိပ္မယုံခ်င္။ က်မနဲ႔ သူ စခ်ိန္းတုန္းကလဲ သူဒီလိုပဲ ေျပာေျပာၿပီး မိုးလင္းေပါက္ မေသ႐ုံတမယ္ လုပ္ခဲ့တာႀကီးရယ္ပါ။ “ … ကိုျမႀကီး ေခါင္းၿငိမ့္မျပနဲ႔ ပါးစပ္ကေျပာ က်မ မယုံေတာ့ဘူးေတာ္.. တခါပဲေနာ္ ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္မယ္မဟုတ္လား.. ရွင္ေယာက္်ားေနာ္.. ကတိေနာ္… …” “ … တခါထဲပါ မညိဳရင္ရယ္.. ၿပီးလို႔မွ မျပန္ရင္… ေဟာ့ ဟို႔…ထင္းပုံေပၚက ဓားမနဲ႔ က်ဳပ္ဟာကို ဆင္းနီးတုံးေပၚသာ တင္ၿပီး ခုတ္ျဖက္လိုက္ပါေတာ့…” အေျပာက အဲ့ဒီလို။ သူက က်မဲ့ ခါးေလးကိုကိုင္ေျမာက္ခါ ဒူးေထာက္ကုန္းခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မထမီကို လွန္ၿပီး လတ္က ေ႐ႊခ႐ုေလးကို ဟိုၿဖဲဒီၿဖဲလုပ္ေနတယ္။ က်မလဲ ခံခ်င္လွၿပီ။ ခုေတာ့ ယားတာလိုလို နာတာလိုလိုမို႔ က်မ တဘက္ကို လဲွခ်ရင္း… “ … ကိုျမႀကီးရယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိဘူး…” ေစာေစာက ငိုတဲ့ မ်က္နာေပးမဟုတ္ေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္နာႏွင့္ က်မဖင္ကို ျပန္ဆြဲေထာင္ေနတယ္။ က်မလဲ ျပန္ကုန္းေပးလိုက္၏။ ၾကာလိုက္တာ က်မရဲ႕ ေ႐ႊခ႐ု အေပါက္ဝနားမွာ သူ႔ ဒုတ္ကို ေတလိုက္ ျပန္ၿဖဲထိုးထည့္လိုက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။
အသက္ ေတြလဲ ျပင္းျပင္းရႈသံေတြ ထပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ ညည္းျငဴသံႀကီးနဲ႔.. အိုး ဆိုၿပီး ၾကားလိုက္တယ္။ က်မ ေ႐ႊခ႐ုထဲ စို႔ႀကီးစို႔ထားသလို ျပည့္လွ်ံသြားေတာ့တယ္။ က်မလဲ ေကာင္းလွတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ဖင္ေလးကို ခ်ဳံရင္း ညည္းမိတယ္။ ရင္ေခါင္းတခုလုံးလဲ အစာမရွိသလိုလို ခံစားရတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ.. ဘယ္လိုေကာင္းမွန္းမသိ။ ထုံးစံအတိုင္း ငတ္ေနပ်က္ေနတဲ့အတိုင္း အားကုန္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ က်မ ကိုယ္ေလး အေရွ႕ကို လြတ္မထြက္သြားေအာင္ပင္ မနည္းထိန္ေနရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၿငီးျငဴသံႀကီးနဲ႔အတူ သူ ၿပီးသြားၿပီး ကုန္းလ်က္ က်မကိုယ္ေပၚတင္ ေမွာက္လ်က္သား။ က်မလဲ ပင္ပန္းလွသမို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျမႀကီးေပၚတင္ ဂ႐ုမမူေတာ့ပဲ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔လဲ သူ႔ဒုတ္ႀကီး က်မေ႐ႊခ႐ုေလးမွာ တပ္ရင္းတန္းလ်က္ က်မအေပၚ ေမွာက္ေနတယ္။ အခ်ိန္းေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ မိန္းေနလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ရႈိက္ႀကီးတငင္ အသက္ရႈလို႔ေပါ့။ က်မလဲ မေတြ႕တာၾကာလို႔လား မသိ ေကာင္းလြန္းလွသမို႔ မိန္းေနတုန္း.. “ … ဟယ္.. အေမတို႔ အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ …” က်မ အသံေၾကာင့္ အလန႔္တၾကား ထၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမီးႀကီး။ ေအာင္မေလး ေသပါၿပီ။ ဒီေမွာက္မိုက္ဇာတ္ထဲ ေမ်ာေနလိုက္တာ ပတ္ဝန္က်င္ကို ေမ့၊ အိမ္သားေတြကို ေမ့ေနလိုက္တာ။ ႏွစ္ေယာက္သား ဂ”ငေမ်ာက္ငေျခာက္”တန္းထ ထမီဝတ္ ပုဆိုးျပင္ဝတ္ႏွင့္ ရွက္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ သားသမီးေရွ႕တင္ လူမိသမို႔ ကိုျမႀကီးနဲ႔ ကြယ္ရမလိုလို၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရမလိုလို၊ ထြက္ေျပးရမလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ထြက္ေျပးလို႔လဲ မျဖစ္။ သမီးႀကီးကေတာ့ အံ့ၾသျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္းႏွင့္အတူ တဆက္ဆက္တုန္ေန၏။ သူ႔လတ္မွာလဲ ထမင္းဇလုံႀကီးနဲ႔… “ … ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ… အေမတို႔ မရွက္ၾကဘူးလား …” သူ႔အသံက ၿပဲလွသည္။
သူ က သမီးေတြႀကီး သုံးေယာက္ထဲက တဦးထဲေသာ အိမ္ေထာင္က်ေနေသာ သမီးႀကီးပါ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေတာင္ပိုင္းက သူ႔ေယာက္်ားအိမ္တြင္ လိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတရံမွ လာတက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက ဇ႐ိုက္ၾကမ္း အေျပာၾကမ္း၏။ ၾကမ္းဆို အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေမြးတာ ခုႏွစ္ေယာက္။ ခုအိမ္လာေတာင္ ဗိုက္ႀကီးနဲ႔။ က်န္တဲ့ သမီးလတ္ႏွင့္ သမီးငယ္ကေတာ့ အပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္၏။ အငယ္ဆုံးမေလး ခါလယ္ေက်ာ္ေလာက္တင္ သူတို႔အေဖ အိမ္ကအတင္းေပးစားေသာ က်မရဲ႕ ေယာက္်ား ပိုးထိလို႔ ေသသြားခဲ့၏။ ကိုျမႀကီးမွာေတာ့ က်မ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က စလို႔ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတာ မေန႔တေန႔ကမွ ျပန္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။ “ … တိုးတိုးေျပာပါ သမီးရယ္ ေဘးကၾကားမွ ျဖင့္…” ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔အသံကို သူထိန္းရင္း မ်က္နာထားတင္းစြာ ေရွ႕တလွမ္းတိုးၿပီး လတ္ညိဳးကလဲ ထိုးလ်က္ အံ့ကို က်ိတ္ခါ… ဆက္ေျပာတယ္.. “ … ခုၾကေတာ့ ရွက္ေသးလား.. ဟင္း.. ေအာ္.. အိမ္မွာ ထမင္းျပက္သြားလို႔ ကိုယ့္အေမအိမ္လာယူပါတယ္.. ဒီမွာ ဇာတ္ခင္းေနၾကတယ္.. အေမရယ္… ကိုယ့္အိမ္မွာလဲ သမီးအပ်ိဳႀကီးေတြ ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္.. ဟင္.. ဒီအသက္အ႐ြယ္ႀကီးလဲ ေရာက္ေနၿပီ… ေျခာက္ဆယ္ေတာင္ျပည့္လို႔ တႏွစ္ေတာင္ စြန္းေနၿပီ… မရွက္ၾကဘူးလား မေလ်ာ့ႏိုင္ေသးဘူးလား…
ဟင္ ဒီ အ႐ြယ္ႀကီးရွင္ လင္စိတ္သားစိတ္ေတြ ကုန္ၿပီမွတ္တယ္.. ဘယ့္ႏုယ့္ေတာ္.. သူမ်ားေတြသိရင္ျဖင့္.. အေမ သမီးတို႔ကို အရွက္ခြဲေနတာလား … အံ့ၾသလြန္းလို႔ မဆုံးႏိုင္ဘူး.. ဟင္.. တသက္နဲ႔ တကိုယ္ႀကဳံဖူးဘူး… ႀကဳံမဲ့ႀကဳံေတာ့လဲ ကိုယ့္ အေမ ျဖစ္ေနတယ္ အရပ္ကတို႔ေရ… အသက္အ႐ြယ္ႀကီးေတြနဲ႔ မရွက္ၾကတာကို အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ…” သမီးႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသပါတဲ့ ေလသံပါ က်မကိုေျပာရင္း ကိုျမႀကီးကိုလဲ အစိမ္းစားမည့္ပုံႏွင့္ ၾကည့္ေန၏။ “ … အဘကလဲ ဒီအသက္အ႐ြယ္ႀကီးေရာက္ေနၿပီ.. မလုပ္သင့္ေတာ့ပါဘူး.. သူမ်ားအိမ္ထဲ ဝင္ၿပီးပိုေတာင္ မလုပ္သင့္ေတာ့ဘူး… ဒီမွာလဲ သမီးပ်ိဳေတြနဲ႔.. ဘာလဲ.. အဘက က်မ အေမကို အတင္းႀကံတာလား…” သမီးႀကီးကေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုျမႀကီးမွာ ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္.. လတ္ကာျပရင္း က်မပခုံးကို လွန္းဖက္၏။ က်မလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ အတင္းတြန္းဖယ္၏။ သို႔ေပမဲ့ မရလို႔ မ်က္နာေအာက္ခ်ခါ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ သူက ဖက္ရင္း မ်က္နာငယ္ေလးျဖင့္ သမီးႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ “ … မဟုတ္ရပါ သမီးရယ္.. အဘတို႔. ငယ္ကခ်စ္ေဟာင္းေတြပါ …” “ … ဘာ.. ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေတြ ဟုတ္လား… ငယ္ကခ်စ္ေဟာင္းေတြက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း အသက္ကတရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနၿပီ … သခ်ိဳင္း ကုန္း တဖက္လွမ္း ေနတာေတာင္ ..ခုထိ တဏွာ စိတ္ေတြ က ေလ်ာ့ ေလ်ာ့ ႏိုင္ေသးဘူး ။ၿပီးပါၿပီ ။
မွတ္ခ်က္… ေအာစာေပမ်ားသည္ ဂြင္းထုဖို့သက္သက္သာျဖစ္ျပီး အျပင္မွာလိုက္လုပ္လို့မရ ေၾကာင္းအသိေပးအပ္ပါသည္။
=====================
Unicode ဖြင့်ဖတ်ရန်
လူတိုင်း မှာ နှလုံးသား တခုစီ ရှိကြ တယ်။ ဒါပေ မဲ့ ကျမဆီမှာ ရှိတဲ့ နှလုံးသားကိုတော့ ဖောက်ထုတ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ နှလုံးသားမရှိရင် အသက်ဆက်မရှင်နိုင်ဘူး ဆိုတာသိ ပေမဲ့ ကျမ ဆက်ပြီး မခံစားနိုင်တော့လို့ပါ။ ဒီလို ဆောင်းလေမြူးတဲ့ ညချမ်းအခါမျိုးဆို သာတောင် ဆိုးလှပါသည်။ ခုတင်တွေးရင် နှလုံးသားထဲ တဆစ်ဆစ်နာလှ၏ ။ တသက် မှာ တယောက်သာ ချစ်တယ်ဆိုတာ ကိုယ်တွေမို့ ကျမ လုံးဝယုံကြည်ခဲ့ပြီ။ ယနေ့ထက်တိုင် သူ့ရဲ့ ပုံရိပ်တွေ၊ သူ့ရဲ့စကားသံတွေ၊ သူ့ရဲ့အနံ့အသက်လေးတွေ၊ သူ့ရဲ့ အထိ အတွေ့တွေက ကျမ ကိုယ် ခန္ဓာ နဲ့ နှလုံးသားကို လှည့်ပတ်လှောင်မြိုက်လို့ ကောင်းနေတုန်း။ ပူလောင်လွန်းလှတယ် ပြောမလား၊ သေချင်လောက်အောင် ဘဝ ကို စိတ်ကုန်စေတာလား ဆိုတာသေချာမသိ။ ယခုမှာတော့ သာ၍သာ ဆိုးနေလေပြီ။ ကျမဘဝမှာ သတိရ အမှတ်ရစရာ ညအချိန်တွေက များသမို့ ခုလိုညချမ်း မ တော့ ကျမနှလုံးသားကို ဦးနှောက်နဲ့ ထိန်းချုပ်ဖို့ရာ မတက်နိုင်တော့ပြီထင်။ အတွေးတွေ လွန်နေတာနှင့် နံနက်အစာခံစာအတွက် ကြိုချက်နေသော ထမင်းအို ဝေကျ နေတာ တောင် မမြင်တော့ပေ။ ထမင်းအိုးဖုံးကို လတ်နှီးမပါပဲ မေ့လျော့ခါ လှမ်းဖယ်လိုက်၏။တချိန် က ဒီနေရာ ဒီအချိန် လေး မှာပဲ ခုလိုအပူလောင်ခဲ့တုန်းက နွေးထွေးလှတဲ့ သူ့လက်တစုံက ချက်ချင်းရောက်လာပြီး အေးလှတဲ့ သူ့နားရွက်ကို ကပ်ခါ အပူသက်သာ အောင် ပြုလုပ်ပေးခဲ့ဖူးသည်။ ဟုတ်ပါတယ် ဒီမီးဖိုချောင်လေးမှာ သူနှင့် ကျမခိုးချိန်းခဲ့တယ်။ ခိုးချိန်းတယ် ဆိုတာထက် သူ အတင့်ရဲစွာ ခိုးဝင်ခြင်းဖြစ်သည်က ပိုမှန် ၏။ မနက် ငါးနာရီလောက် လယ်ထဲဆင်းဖို့ရန် အစာခံစာအတွက် ညထဲက ချက်နေတဲ့ အချိန်ပေါ့။ ကျမ မှတ်မိပါသေးတယ်။ ကျမတို့ ချစ်သူသက်တမ်း သုံးလတွင် ပေါ့။ ချစ်သူတွေဆိုပေမဲ့ သူများတွေလို ချစ်လား အဖြေတောင်း ချစ်တယ် အဖြေပေး ချစ်သူမျိုးမဟုတ်။ တယောက်နဲ့ တယောက် နှလုံးသားခြင်း နီးခါ နားလည် မှုကြီးစွာ ချစ်ကြခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ အဲ့ဒိနေ့ညက အဖေကြီးနဲ့ အမေကြီးကလဲ တနေ့လုံး စပါးရိတ်သိမ်းကြကျရတာမို့ ပင်ပန်းကြီးစွာ အိပ်မောကျနေကြတဲ့ အချိန်ပေါ့။
ကျမ တယောက်ထဲသာ မီးဖိုချောင်ထဲ ချက်ပြုပ်နေတဲ့ အချိန်။ ထမင်းအိုး ဝေကျလို့ အမှတ်တမဲ့ လတ်နှင့် လှမ်းယူလိုက်ပူသွားတာကို သူဘယ်အချိန်ထဲက ရောက်နေတယ် မသိ။ ကျမလတ်ကို ကိုင်ခါ သူ့နားတွင် အပ်ထားလေ၏။ လတ်က အပူဘယ်ဆီနေမှန်း မသိတော့။ ကျမ ထိတ်လွန်လွန်းလို့ လိပ်ပြာလွင့်မတက် ဖြစ်သွား၏။ ကျမလေ တကယ်ပါ။ ကျမဘဝမှာ အပျော်ဆုံးနဲ့ ရင်အခုန်ဆုံးနေ့ရယ်ပါ။ ကျမမှာလဲ အိမ်အပေါ်မှာ ဖေကြီးနှင့် မေကြီးရှိ၍ ကြောက်ကလဲ ကြောက်သမို့ သူ့ကို အတင်းနှင်လွတ်၏။ မရ။ ကျမမှာ အသံလဲ မထွက်ရဲ။ မျက်နာငယ်လေးဖြင့် မငိုရုံတမယ် ဟန်ပြုခါ ပြန်လွတ်သော်လည်း မရ။ အံ့မယ် မြို့ကြီးကျောင်းမှာ စာသွားသွားသင်နေတဲ့သူက အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပါပဲ။ ကျမရဲ့ ပုခုံးလေးကိုကိုင်လိုက် နောက်ပြီး လတ်နှစ်ဖက်က လှိုင်းလေးတွေလို လုပ်ပြပြီး တိုးတိုးလေးပြောနေတယ်။စိတ်လျော့ စိတ်လျော့ ဘာမှမဖြစ်ဖူး။ အသက်ကို ပုံမှန်ရှုတဲ့။ သူပြောတဲ့အတိုင်း ကျမလုပ်ကြည့်ပါသည်။ နည်းနည်းတော့ တည်ငြိမ်လာတယ် ဆိုပေမဲ့ ဖေကြီးနဲ့ မေကြီးသိမှာ ကြောက်တာထက် ယောက်ျားသားတယောက်နဲ့ ဒီလိုညကြီး နှစ်ယောက်ထဲဆိုတာမျိုးက ကျမနှလုံးသား ဗြောင်ဆန်းအောင် ခုန်နေလို့ ဘယ်လိုမှ ဆောက်တည်ရာမရ။ နောက်ထပ် ပိုဆိုးသည်က ပါးလေးကို နမ်းလို့ရမလားတဲ့။ တားသော်လည်းမထူး.. နမ်းပြီး ပြန်မှာလားဆိုတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။ ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်နမ်း ဆိုလိုက်တော့ မျက်လုံးပိတ်ထားတဲ့။ သူပြောတာလဲ ဟုတ်ပါတယ်။ သူနမ်းတော့မှာကို သိလို့လားမသိ.. ကျမ တကိုယ်လုံးထူအမ်းနေပြီး ခြေနှင့်မြေတောင် မထိချင်တော့ပြီး။ ချစ်ရလွန်းတဲ့ ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ အနမ်းကို မိန်းမသားဖြစ်တဲ့ ကျမ ဘဝမှာ ပထမဆုံးမို့ ရင်ခုန်ကြောက်ရွံ့လှသည်။ခန္တာကိုယ်တခုလုံးမှာလဲ သွေးလေမဲ့သလိုလို နားထဲလဲ ဘာအသံမှလည်း မကြားရတော့ပြီး။ ဘယ်လောက်ပင် ကြာသွားတယ်ဆိုတာ မသိလိုက်။ နမ်းနိုးနမ်းနိုးနှင့် စောင့်နေလိုက်တာ တော်တော်နှင့် မနမ်းသေး။ မျက်စိကို မဖွင့်ပဲ သူ့အနမ်းကို ထပ်စောင့်နေလိုက်သေး၏။ နောက်ဆုံး မနမ်းသေးဘူးလားဆိုပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျမရဲ့ ရှေ့တူရှုအရှေ့ဘက်တွင် ရပ်လျက်သူမရှိတော့။
ဟင်.. သူ နမ်း မယ် ဆိုပြီး ဘယ်ရောက်သွားပြီးလဲ။ သူ့နောက်ပြောင်ပြီး ပြန်ထွက်သွားပြီးလား။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျမ သတိကပ်မိတာ.. ရပ်လျက်သာ ကျမ ခြေထောက်တွေ ဆောင်းလေးတို့ တိုးခပ်မှုကြောင့် အေးနေတယ် ဆိုတာပဲ။ ကျမ အောက်ကို ငုံကြည့်တော့ ကျမ မျက်လုံးတွေ ပျာကနဲဖြစ်သွားသည်။ အေးပါတယ် ဆိုလို့ …သူ ရယ်လေ… သူ ကျမ ထမကို မခါ တဖက် ရေနံဆီမီးခွက် မီးအလင်းရောင်လေးနဲ့ ကျမ အမွေးပြိုင်းပြိုင်းထူနေတဲ့ ရွှေခရုလေးကို ကြည့်နေခြင်းပါပဲ။ ကျမထင်သ်ည ပထမတော့ သူလေ… ကျမ မတ်တပ်ရပ်လျက်သား အနည်းကားသာသာ ကားနေတဲ့ခြေထောက် နှစ်ခုကြားကို ခြေဖမိုးအရင်းကနေ ထမီလေးက အသာလပ်လို့ ကြည့်နေမှာပဲ။ နောက်တော့ ကျမ မျက်စိမဖွင့်မဖွင့်မိ ထမီကို ဒူးကျော်သည် ထိကို မခါ ကြည့်နေလိုက်တာ။ ကျမ ချက်ချင်းကြီး တားမဆီးခင် စွန့်အစွာ ကျက်သေသေမိနေ၏။ နောက်မှ ဘာလုပ်တာလဲ နင်… နင်.. ဟူသော ဟန်အမှုယာပြ လေသံဖြင့် စိတ်ဆိုးအားကြီးစွာ ဖိဖုံးလိုက်၏။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တယ် မသိ။ ကျမရဲ့ ဒူးတွေ ညွန့်ကနဲ့ ခွေကျလဲှလေရတော့သည်။ အသင့်ဆိုသလို သူက ဒူးထောက်ခါ ကျမအားလှဲလျက်သား ပွေ့ဖက်ထားရင်း ကျမပါးတွေကို နမ်းပါတော့။ ကျမနဖူးတွေကော ကျမရဲ့ လည်ပင်းတွေကိုကော။ နောက်ပြီး ကျမရဲ့ ရင်သားတွေကို ဆုတ်နှယ်လျက်ပေါ့။ ကျမ ဆေးမိထားတဲ့ သူတယောက်လိုလို ကျမရဲ့ ခွန်အားတွေကို ဆုတ်ထုတ်လွတ်ပစ်လိုက်သလိုလို အင်အားတဆက်မှ မရှိတော့ခါ သူပြုသမျှကို နုရတော့၏။ ကျမထင်တယ် ဒါ နှလုံးသားက တောင်းတတဲ့ ဆန္ဒမဟုတ်။ ကျမ ခန္တာကိုယ်က တောင်းတတဲ့ ဆန္ဒဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ကျမတို့ အပျိုဖျန်းလေးတွေကြား တူတူချင်း စုံကြရင်ဖြင့် ကြားနေကြ ရင်ခုန်ဖွယ် ဒီကိစ္စစကားတွေမို့ ကျမ တကယ်ပဲ ကျင်နာယုယမှုကို ခံချင်ပါသည်။ ယခုတော့ဖြင့် အကြောင်းကြီးငယ်လဲ မရှိနိုင်။ ကျင်နာယုယသူမှာလဲ ချစ်လွန်းသူမို့ ငြိမ်နေလိုက်တော့သည်။
အလွန် အင်မတန်မှ အရသာရှိလိုက်တဲ့ ရှိချင်းနယ်။ သူ့ရဲ့ အနမ်းတွေ အကိုင်အတွယ်တွေ၊ အထိအတွေ့တွေက ကမ္ဘာပေါ်မှာ အဆန်းကျယ်ဆုံး အကောင်းဆုံးလို့လားတောင် ထင်ရ၏။ ချစ်လွန်းသူ သူ့ကိုလဲ စိတ်ချမ်းသာစေချင်သည်။ နမ်းတွေတုန်း သူ့လတ်တွေက ကျမအတွင်းရင်သားတွေကို စုပ်နမ်းဖို့ထင် အပေါ်အကျီကို လပ်ခါ သူ့လတ်ကို အတင်းလျိုထည့်တော့သည်။ ခက်ပြီ ခက်ပြီ.. ကျမပါးစပ်ပြောနေချင်းသာ ဖြစ်သည်။ နွေးထွေးလှတဲ့ သူ့လတ်တွေက ကျမရင်နှစ်စုံပြောင်းပြန် လှန်မတက် အောင်စုန်ဆန်နယ်နေတော့သည်။ တခါတခါ ကျမရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေလိုက်တိုင်း တကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို ကျင်ကနဲ့ တက်သွား၏။ ကျမ သူ့လတ်မောင်းကို တင်းကြပ်စွာသာ ဖတ်ထားမိတော့သည်။ ပထမဆုံးချိန်းတွေ့သည့် နေ့၌ ဒီတင်ပဲ တခန်းရပ်ပြီ မထင်နဲ့။ သူ့လတ်တွေက ကျမရွှေခရုလေး ရှိရာဆီကို ရွေ့လျားလာလို့ နေပြီ။ ဒီတခါတော့ မရပါ။ ကျမရဲ့ စိတ်တွေကို အတက်နိုင်ဆုံး ထိန်းလိုက်ရင်း သူ့လတ်တွေကို ကိုင်ခါ တော်သင့်ပြီ ကျေနပ်ပါတော့လို့ ပြောလိုက်တော့ သူ မျက်နာလေးတချက်ပျက်ရင်း ကျမကို သေချာကြည့်နေတယ်။ နောက် ကျမ ဆီးခုံပေါ်က သူ့လတ်ကလေးကို ရုတ်ရင်း သက်ပျင်းကလေး ချတယ်။ ပြီးတော့ လေးလျပြီး သနားစဖွယ် မျက်နာငယ်အသံလေးနဲ့ ပြောတယ် ကိုင်ဖူးတယ် ရှိအောင် ကိုင်ကြည့်ပါရစေ တောင်းပန်ပါတယ်တဲ့။ ကျမ အံ့သြသွားတယ်။ ကျမ ဒေါသထွက်နေတဲ့ အမှုအယာနှင့် ကိုင်ရင် ဟိုထင်းစင်ပေါ်က ဓားမနဲ့ကို ခုတ်သတ်မှာလို့ ဟန်လုပ်ခါ ပြောလိုက်တယ်။
မျက်နာ ငယ်လေးနဲ့ပါပဲ သူထပ်ပြီး တောင်းဆိုးတယ်။ အမှန်တိုင်းပြောရရင် ကျမရဲ့ ရွှေခရုလေးကို ကိုင်ခွင့်တောင်းထဲက ကျမရွှေခရုလေးမှာ ဗလောင်ဆူ ဗျာဘာခက်နေပြီလေ။ ကိုင်တာလောက်တော့ သေမသွားနိုင်ပါဘူး။ ကျမ ကိုယ်၌ကကို အကိုင်ချင်ခံ အပွတ်သပ်ခံချင်နေတာ မဟုတ်လား။ ကဲပါလေ.. ဒါပေမဲ့ ကျမ မျက်နာကို ခပ်တင်းတင်းထား မျက်မှောင်ကိုကြုတ်လျက် ကိုင်ပြီးရင် ပြန်မှာလား။ သူ ခေါင်းငြိမ့်၏။ ကဲ.. ကိုင်တော့။ အံ့မယ် သူပြုံးပြီး ကျမရဲ့ ပါးလေးကိုနမ်းတယ်။ ကျမလေ ရင်ထဲ ပျော်လိုက်တာ။ ဘဝမှာ ပထမဆုံးနှင့် အပျော်ဆုံးပေတည်း။ ဒူးထောက်ထိုင်လျက် ရှိနေတဲ့ သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် ခေါင်းလေးတင်မှီလျက် ခြေနှစ်ဖက်ကို စင်းခါ ကားထားလိုက်လေ၏။ နောက် သူကပြောတယ် မျက်လုံးလေး မိတ်ထားတဲ့။ ကျမ မှိတ်လိုက်မိတယ်။ သူလတ်က ကျမထမီကို လှန်ခါ ရွှေခရုလေးကို ကိုင်မယ် အလုပ်။ ကျမ နည်းနည်းစိတ်ခုခါ သူ့အား စူးစိုက်ကြည့်ရင်း ထမီမလှန်နဲ့ အပေါ်ကပဲ ကိုင် လို့ အန်ကျိတ်ခါ ခပ်တင်းတင်းတိုးတိုး ပြောလိုက်၏။ အဲ့ဒီတော့မှ သူက နှစ်သိမ့်တဲ့ အမှုအယာနဲ့ လတ်လေးကာပြရင်း ဟုတ်ပြီးတဲ့ မျက်လုံးပြန်မိတ်လိုက် တဲ့။ ကျမရွှေခရုလေးကို ထမီပေါ်ကပဲ ထိတွေကိုင်တွယ်လိုက်တော့တယ်။ ကျမ ရွှေခရုလေးရဲ့ အက်ကွဲကြောင်းလေးကြား သူလတ်လေးတွေက လျိုချီတလှည့် နိုတ်ချီတလှည့်မို ကျမ အသက်ဘယ်က ထွက်ရမည်ဆိုတာကို မသိ။ သူ့ကို ကျမရွှေခရုလေးအား အချိန်မည်မျှမည်၍ ပေးကိုင်လိုက်သည်ကို မဆိုထားနှင့် အချိန်တွေကို ကုန်မှာကို ကျမကြောက်နေသလိုလို။ ဒုတိယအကြိမ် အရသာ ရှိလိုက်ချင်းနုယ်။ လှဲသေသွားနိုင် လောက်အောင် ပါပဲ။ ခံလို့ အလွန် ကောင်းလွန်းလှတယ်။
ကျမ ဘယ် ပြောပြရမလဲ။ သူလတ်လေးနဲ့ ကျမရွှေခရုလေးကို ပွတ်နေတဲ့ အချိန်တုန်းက ကျမထင်တယ် တကမ္ဘာလုံးမှာ ကျမတို့ ချစ်သူနှစ်ဦးထဲ ရှိတော့တယ်လို့ ထင်မိတယ်။ မည်မျှကြာလိုက်သည်မသိ ကျမ သူ့လတ်ထဲ နစ်မျောလိုက်တာ သတိဝင်လာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ကျမထမီက ကျမ ဗိုက်ပေါ်ရောက်နှင့်ပြီး အသားချင်းထိထိ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကို ကိုင်နှင့်နေပြီ။ ကျမလဲ အားတင်းခါ ရပ်သင့်ပြီ အတွေးကြောင့် ပြောမည် အပြု သူ့ရဲ့ အမြန် တစောင်းတိုက်မှုကြောင့် ကျမ တကိုယ်လုံးကော့တက်ခါ တဆက်ဆက် တုန်ခါလာတော့သည်။ တခဏခြင်းပင် ရင်ဘက်ထဲ ရင်ခုန်မြန် အမောစို့ အထွဋ်အထိပ်သို့ ခါ မျက်ဖြူဆိုက်ရလေတော့သည်။ ဘဝမှာ တတိယအကြိမ် အရသာ ရှိလိုက်ခြင်းနုယ်။ တကိုယ်လုံး မောဟိုက်ခြင်းနှင့်အတူ ခဏတာ မိန်းနေမိလိုက်၏။ အဲ့ဒိမှာ သတိထားမိလိုက်တာက သူက ကျမရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျက်သား။ ဒီအထိကို ကျမလတ်ခိုင်နိုင်ပေမဲ့ သူရဲ့လေ.. ဟို.. ဟို အချောင်းက ကျမရဲ့ ရွှေခရုလေးအဝကို လာတေ့မှ ကျမှ လန့်ဖျန့်ခါ အတင်းရုန်းလေတော့သည်။ ကျမ ပါးစပ်ကလဲ သူမျက်နာတည့်တည့်အား လတ်ညိုးထိုးခါ နင်နော် နင်နော်.. မယုတ်မာနဲ့ ဒီထက်ပိုပြီး ယောက်တက်မလာနဲ့ …နင့်ကို ငါသတ်မှာနော်… နင်သေမယ်နော်.. တကယ်စိတ်ဆိုးစွာဖြင့် ပြောမိခြင်းကြောင့် အသံအနည်းငယ် ကျယ်သွား၏။ ကျမ၏ ဒေါသသံကြောင့် သူကဗျာကလျာ ကျမ ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး အိမ်ကဘရံခါဗန်းထပ်ကို မမြင်ရပေမဲ့ ခေါင်းထောင်ကြည့်ခါ နားစွင့်လိုက်၏။ ကျမ ဖေကြီးဟောက်သံက မရပ်ပေမဲ့။ မေကြီးဟောက်သံခဏ ရပ်သွား၏။ သူနှင့် ကျမ ခဏငြိမ်နေလိုက်၏။ ခဏကြာတော့ မေကြီးဟောက်သံ ထပ်ကြားရလို့ ကျမမှာ သက်ပျင်းချနိုင်တော့သည်။
ဒီတခါ တော့ သူက ကျွန်မအား တောင်းပန်းတိုးလျိုပြန်၏။ ခုမှ ပြော၏ တကယ်ချစ်တဲ့ အကြောင်းတွေး မနာပါဘူး ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ စုံလို့။ ဒီအရသာကလဲ သောက်လေသောက်ငတ်မပြေ ဆိုသိအတိုင်း ထိလိုက်တာ ချက်ချင်းမီးတောက် သကဲ့သို့ ရှိလာပြန်၏။ ဒါကြောင့် ကျမမှာလဲ အရွယ်လဲ ရောက် သူ့အားလဲ ချစ်ခင်ကျင်နာလွန်းရခါ သူ့မျက်နာအား သေချာ လတ်ညိုးထိုးခါ လုပ်ပြီးရင် ပြန်မှာမဟုတ်လား ဟု မေးလိုက်၏။ ပြန်ပါ့မယ် တဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ သူက ကျမပေါင်တွေကို ဖြဲကားလိုက်လေတယ်။ ကျမရင်တွေ ခုန်လိုက်တာ။ ကျမလေ ရှက်ကလဲ ရှက်ပါတယ်။ မရှက်ကလဲ မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး.. ကျမဘ၀ အကုန်ပဲ.. ကျမ အရှက်အကုန်ပဲ မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ တသက်နဲ့တကိုယ် လူပျိုယောက်ျားလေးရဲ့ ဟိုဟာကို မြင်ဖူးချင်တဲ့ စိတ်ကြောင့်လား မျက်လုံးကပဲ သူ့အလိုလိုရောက်နေတော့လားမသိ.. သူ့ပုဆိုးကို လှမ်းနေတုန်းကြည့်မိ၏။ သူကပြောတယ် မျက်လုံးမိတ်ထားတဲ့။ အိုး…. ကျမရယ်လေ.. ရှက်လိုက်တာ ဘယ်သို့ပင်မရှိ.. ကျမကြည့်တာ သူတွေ့သွားလို့ ထင်တယ်နော်။ ကျမ မျက်လုံးမိတ်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ကျမရဲ့ ရွှေခရုလေးနုတ်ခမ်းမှာ တေ့ထားတဲ့ သူ့ဒုတ်နဲ့ ထိုးချလိုက်တာမှာ။ ကျမလေ ကျမ… ဘယ်လိုသော နာကျင်မှုမျိုးမှန်းမသိ။ ကျမဟာ တောသူတောင်သားပါ ကျမ္မာသန်စွမ်းတဲ့ မိန်းမတယောက် သာမာန်အနာတရလောက် ခံနိုင်ရည် ရှိလှပါ၏။ သို့သောညားလဲ ယောက်ျားတယောက် ကျမ ရွှေခရုလေးကို ထိုးခွဲတဲ့ အချိန်မှာတော့ ခံနိုင်ရည်စွမ်းအား တောင့်ခံနိုင်တဲ့ စိတ်ဓာတ်တွေဆိုတာ ဘယ်မှာမှ ရှာမတွေ့။ အသည်ခိုက်လိုက်ပါဘိ။
သန်မာ လိုက်တာ.. သူ့ခန္တာကိုယ်က သန်မာတာကော.. နောက်ပြီးလေ.. သူ့ဒုတ်က သံချောင်းတမျှ သန်မာနေတာမို့ ကျမ ကိုယ်ခန္တာကို ထိုခွဲလိုက်သလိုပါပဲ။ ကျမရုန်းကန်ခါ သူ့ ရင်ဘက်ကို တွန်းထုတ်ပေမဲ့။ သူ့က ကျမကို သိုင်းဖတ်ခါ အုပ်မိုးခါ လုပ်ပါတော့တယ်။ ကျမမှာလေ မငိုပေမဲ့ မျက်ရည်တွေကကျ ကျိတ်ခံရရှာတော့တယ်။ တချက်ထိုးအသွင်း တချက် အသည်းခိုက်၊ တချက်ပြန်အထုတ် တချက်အသည်းလှိုက်ပေါ့။ ကျမမှာ အော်လဲမရ။ သူ့ကို ရပ်ခိုင်းတော့လဲ မရပ်မို့ သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေ ဆောင်ဆွဲ၊ လည်ပင်းကို ညစ်၊ နောက်ဆုံးတော့လဲ ချော့မော့ပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး လုပ်ပါလားလို့ တောင်းပန် ပြောရတော့တယ်။ ပြောလိုက်မှပဲ သူက ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး မျက်နာကြီး မဲ့ရှုံ့ခါ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ဆောင့်လုပ်ခါ ကျမပေါ်ကို မှောက်ကျလေတော့သည်။ သူရော ကျမပါ နှစ်ယောက်သား အကြာကြီးငြိမ်နေမိတယ်။ သူဖြစ်ဖြစ် ကျမဖြစ်ဖြစ် လှုပ်လိုက်တာနဲ့ ကျမရွှေခရုလေးက နာလှသမို့ သူ့မလှုပ်အောင် ပြန်ဖတ်ထားမိ၏။ ကျမ အဖြစ်ကတော့ အဲ့ဒီတညထဲတင် စာတင်လောက်ပါပေတယ်။ ကျမက မငိုပေမဲ့ သူကျမကို ချော့နေတာ နာရီဝတ်လောက်ကြာတယ်။ အဲ့ဒါ သူ့ကို ကျမက ပြောတယ် ပြန်ဖို့အချိန်ရောက်ပြီလို့ သူကပြန်ဖြေတယ် မပြန်သေးဘူးတဲ့။ နောက်တခါ လောက်ပါတဲ့ လတ်ညိုးလေးထောင်ပြီး မျက်နာငယ်လေး လုပ်ပြပြန်တယ်။ ကျမလေ အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ တကယ်ပဲ ငိုချင်စိတ်ပေါက်သွားတော့တယ်။ ကဲ မထူးတော့ပြီ။ အမှန်ပင် ဒေါသထွက်လာပြီး ဒီတခါပြီး တကယ်ပြန်မှာလား..မေးလိုက်တယ်။ မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေး ကျမကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။
ကျမ သက်ပျင်းလေးချလိုက်ပြီး လှဲချလိုက်ရာ သူက ပြောတယ်.. မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားနော်တဲ့။ ဟွန်း… အဲဒီလိုနဲ့ပဲ တခါထဲပါ ဒီတခါထဲ နောက်ဆုံးဆိုပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၊ မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားပါနော် လို့ပြောလိုက်နှင့်နေလာလိုက်တာ နံနက် ငါးချက်တီးသည် ထိပါပဲ။ ကျမထင်တယ်.. သူ ကျမပါးလေးကို နမ်းမယ်လုပ်တုန်းထဲက မျက်စိမှိတ်ခိုင်းတာနဲ့ နံနက်ငါးချက်တီးသည်ထိ မျက်လုံးလေးမှိတ်ခိုင်းတာ ကိုးခါ ဆယ်ခါလောက် ရှိမယ်ထင်ပါတော့တယ်။ စဉ်းစားကြည့်ပါ အဲ့ဒိမီးဖိုချောင်ထဲက ကျမ ဘဝဖြစ်ပုံကတော့ ဆုတ်ပျက်သပ် ပျော့ဖက် ခွေယိုင်လဲခါ သူပြုသမျှကို နုရတော့တာပါပဲ ရှင်။ ဒီလို အမှတ်ရစရာ အကြောင်းတွေ တွေးမိတိုင်း ကျမစိတ်ထဲ မနေ့တနေ့ကလိုပါပဲ။ ပထမဆုံးနှင့် ငယ်ချစ်ဦးမို့ တသက်တာ မေ့မရနိုင်ခဲ့ပါ။ သူ့ကို သတိရလွမ်းဆွတ်တိုင်း အင်းအားမဲ့ ချိ့နဲ့စေပေမဲ့ တခါတလေတော့ စိတ်အစဉ်က တက်ကြွလန်းဆန်း တက်ပြန်တယ်။ ခုလို သူမြို့က ပြန်ရောက်နေတယ်လို့ ကြားလိုက်ရတဲ့ အချိန်ကစလို့ ကျမရင်တွေ ခုန်လွန်းလှပါတယ်။ ထမင်းအိုးအား ထမင်းရည်ငဲ့ခါ မီးဖိုပေါ်ပြန်တင်လိုက်၏။ ပြီးတော့ ရေလေး နည်းနည်းတောက်ခါ အဖုန်းပြန်ဖုံးထားလိုက်၏။ အောက်က မီးလေးတွေကို နည်းနည်းလျော့ မီးခဲလေးတွေချဲနေတုန်း ကျမရဲ့ လတ်မောင်းနှစ်ဖက်ကို နွေးထွေးတဲ့ လတ်တစုံက ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ခြင်း ခံလိုက်ရ၏။ ရင်ထဲ တချက်ဒိန်းကနဲ့ လန့်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရယ်ပါ။
“ … ဟင်… ကိုမြ ကြီး …” ပြန်မဖြေပဲ ကျမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး တင်းကျပ်စွားဖတ်ထား၏။ ဒါပေမဲ့ ကျမဲ့ အတင်းရုန်းထွက်ပြီး.. “ … ဒုက္ခပါပဲ တော်.. အိမ်မှာလူတွေ ရှိတယ်.. မြင်မကောင်းဘူး မတော်ဘူးတော်.. ပြန်ပါရှင် ပြန်ပါ …” “ … မညိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ကိုလဲ သနားပါအုန်းဟယ်..မညိုရင်မှာ ကျုပ်ကို သနားတဲ့စိတ် လုံး၀ မရှိတော့ဘူးလား …” လုံးဝအလွတ်မပေးပဲ ဖတ်ထားမြဲဖတ်ထားပြန်၏။ “ … မတော်ဘူးတော်.. အိမ်မှာလူတွေရှိတယ် …” “ …ကျုပ်သိတယ် အကုန်လုံး တောင်ပိုင်းက ဗီဒီယိုရုံရောက်နေတယ်…” သူ အရင်အတိုင်းပါပဲ.. လတ်တွေက ကျမ ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေပြန်ပြီ။ ကျမမှာ အသက်ကို မနည်းရှုနေရပြီလေ။ “ … ကိုမြကြီးရယ် မလုပ်ပါနဲ့ရှင် တောင်းပန်ပါတယ် ပြန်ပါတော့.. ဘေးလူတွေ မြင်ရင် အရှက်ရစရာကြီး ဖြစ်နေမယ်.. လွတ်ပါရှင် …” ပြောလိုက်မှပဲ အောက်ကိုပါ အတင်းနိုက်နေပြီ။ နိုက်နေတဲ့ သူ့လတ်ကို ကျမအတင်းဆွဲဖယ်၏။ ဒါပေမဲ့ မရ။ “ … ရှင်မလဲ …ခက်ရပါပြီ ကိုမြကြီးရယ်… …” မဖြစ်သင့်သည်မို့ ကျမ အားကုန်ရုန်း၏။ သူကလဲ အားကုန်ချုပ်ရင်း “ … မညိုရင် .. မညိုရင် အဲ့လို ရုန်းနေရင်တော့ဖြင့် ကျုပ် …ဒီမှာ မိုးလင်းပေါက် နေရပါလိမ့်မယ် …” ဟောကြည့် မျက်နာထားတင်းတင်းနှင့် မျက်ခုံးတို့ကို ပင့်ချီချချီ လုပ်နေတယ်။ ဒါ သူ့အကျင့်စရိတ်ပဲ တဇွတ်ထိုး။ သူလိုချင်ပြီဆို တဇွတ်ထိုး။ သူ့စိတ် သူ့အကျင့်ကို သိနေတော့ မထူးလှပြီမို့ အားလျော့မိ၏။ အားလျော့လိုက်တော့ ကျမထမီကို ဖြီချပြီး ရွှေခရုလေးကို အတင်းနိုတ်နေတော့တယ်။ သူလုပ်နေတာတွေကို မခံနိုင်လို့ သူ့ဖခုံးပေါ်လတ်ရင် ခေါင်းကလေးမှီပြီး ညည်းငြူမိသည်။
သူ လဲ အသက်တွေ ပျင်းပျင်းရှုလို့ပေါ့။ ချွေးတွေလဲ ပြန်လို့။ ပြီးတော့ သူ့လတ်တဖက်က ကျမလတ်တဖက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ဒုတ်ကို ကိုင်ခိုင်နေတယ်။ ကျမ သူ့ကို အကြည့်စူးစူးနဲ့ တချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ မြို့က အကျင်ကောင်းတွေ တော်တော်တက်ခဲ့တယ်ပေါ့ ဆိုတဲ့ အပြောမျိုးကြည့်ခြင်း ဖြစ်တယ်။ သူက မိန့်မိန့်ကြီး ပြန်ကြည့်တယ်။ ယောက်ျားတွေ တော်တော်လေး မျက်နာအမျိုးမျိုး လုပ်တက်တယ်။ သူ့ကို သနားလို့ရယ်တော့ မဟုတ်ဘူး ကျမ လတ်က သူ့အလိုလို လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဟယ်တော့ ကိုင်ထားတာတောင် ပျော့နေတုန်း။ ခဏကြာတော့ တင်းပြီး တုတ်ခိုင်လာတယ်။ အဲ့အချိန်မှာတော့ ကျမ မကြည့်တော့ဘူး။ သူ့လတ်ကြမ်းကြီးကလဲ တချက်ချက် တအားပဲ အထဲထိကို ထည့်ထိုး ကုတ်ဆွဲတင်နေတော့တယ်။ နာလဲနာ ကောင်းလဲကောင်း ။ ပြီးတော့ သူခဏရပ်ရင်း ကျမ မေးစေ့လေးကို ယုယစွာကိုင်ခါ.. “ … မျက်လုံးလေး မိတ်လိုက်ပါအုန်း မညိုရင်…” လာပြီ။ အဲ့ဒိ မျက်လုံးခဏ မိတ်လိုက်တာ ကျမ ဘဝပျက်ရောမှတ်လား။ “ … မမိတ်ပေါင် တော်…” “ … မိတ်လိုက်ပါ မညိုရင်ရယ်… မျက်လုံးမိတ်လိုက်မှ ကိုယ်တို့ချင်း ရင်ခုံသံကို အတိုင်းသား ကြားရမပေါ့လို့…” “ … အောင်မလေးတော်.. ကြား .. ကြားဖူးပေါင်… မိတ်ဘူး ” “ … ဒါဆို… ဟိုဘက်လှည့် မညိုရင်…” “ … ဘာလုပ်မို့လဲ …” “ … လှည့်ပါဆို …” ကျမ ကျောပေးခါ လှည့်ပေးလိုက်တော့ “ … နည်းနည်းလေး ကုန်းလိုက်နော် …” ကျမ ဖင်ကို ကုန်းခိုင်းခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ကျမ ဒေါသတအား ထွက်ခါ ကဗျာကလျာ သူ့ဘက်ပြန်လှည့်လိုက်၏။ ပြီးနောက် အောက်မှာ ပုံလက်ကျနေသော ထမီအား ပြန်ကုန်းကောက် ဝတ်လိုက်တော့ ကျမလတ်တွေကို လာကိုင်၏။ ကျမ သူ့လတ်တွေကို ပုတ်ထုတ် ရင်း၊ သူ့ကို ပါးတချက် ရိုက်လိုက်တယ်။
“ … တော် ပြီ တော်ပြီ.. ရှင်ပြန်တော့ .. ရှင်ကျမကို ခွေးလိုနွားလို ကျင်မို့မှတ်လား မပြန်ဘူးလား ပြန်မှာလား ရှင့်မျက်နာကို မကြည့်ချင်တော့ဘူး ရွံ့တယ်ရှင် ပြန်တော့…” ကျမ အမှန်တိုင်းဝန်ခံရရင် ကျမလဲ ခံချင်တာပေါ့။ မဖြစ်သင့်တဲ့ ကိစ္စမို့သာ ဒီဖင်ကုန်းခိုင်းတာကို အကြောင်းပြပြီး ဒီကိစ္စမဖြစ်မြောက်အောင် ကျမ အကြောင်းပြ လုပ်လိုက်ခြင်းရယ်ပါ။ ကျမမှ ပါးရိုက်ပြီး ရင့်ရင့်သီးသီး ပြောလိုက်တော့ သူ ကျမကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့ ကြောင်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒိမျက်လုံးအဝိုင်းလေးကပဲ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး.. မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက်ကျလာတယ်။ ပြီးတော့ သူ အသံထိန်းခါ ချုန်းပွဲချ ထိုင် ငိုတော့တာပါပဲ။ ငိုကလဲငို ပါးစပ်ကလဲ ကျမကို သူ ဘယ်လောက်ချစ်တဲ့ အကြောင်း၊ နောက် သူ့ဘဝကံကြမ္မာအကြောင်းတွေ… တယောက်နဲ့တယောက် ဝေးရတဲ့ အကြောင်းတွေကို တောက်လျောက်သွန်ချတော့။ ကျမလဲ သူ့ကို သနားသလို ကျမကိုယ်ကျမလဲ သနားတယ်။ ကျမ နှလုံးသားမှာ နာလှတဲ့ ဒဏ်ရဒဏ်ချက်နှင့်မို့ ကျမဲ့ ကြာကြာမခံနိုင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့်လဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ခါ ငိုချလိုက်တော့တယ်။ ကျမ လတ်တွေက သူ့ကို အားကိုးတကြီး ဖတ်ထားမိတယ်။ သူကလဲ ကျမကို တင်းကျပ်စွာဖတ်ထားတယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ ချစ်သူရဲ့ ရင်ခွင်ဟာ တခဏလေးအတွင်းမှာ ဘယ်လောက်နွေးထွေးတယ် ဆိုတာ ကျမသိလိုက်တယ်။ ဒီညရဲ့ ငိုလိုက်တဲ့ ကျမတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်ရည်ဟာ ပင်လယ်ကြီးလောင်တောင် ရှိမယ်ထင်တယ်။
ကျမ ဘဝမှာ ငိုလို့ အကောင်းဆုံး ညတညပါပဲ။ တော်တော်ငိုလိုက်တော့ လူလဲပေါ့သွားတယ် မျက်ရည်လဲ ကုန်သလောက်ရှိသွားပြီထင်။ သူကျမကို မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့ စိမ့်စိမ့်ကြီးကြည့်နေတယ်။ ကျမ သူ့ရဲ့မေးစေ့မှာ တွဲလွဲခိုနေတဲ့ မျက်ရည်လေးကို သုတ်ပေးနေတုန်း… သူက တချက်ရှိုက်ရင်း… “ … ဟိုဘက်ကို လှည့်ပေးပါလား မညိုရင်ရယ်…” ကျမ သက်ပျင်းလေး အသာချရင်း လိုက်လျော့ချင်စိတ်က များလာတာ၏။ ဒါပေမဲ့ ကျမ မျက်နာထားကို တည်ငြိမ်စွာထားရင် စိတ်မပါတဲ့ လေသံဟန်ဆောင်ခါ… “ … ပြီးရင်တော့ ပြန်ရမယ်နော် ကိုမြကြီး …” သူ မျက်ရည်လေး သုတ်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ကျမ သိပ်မယုံချင်။ ကျမနဲ့ သူ စချိန်းတုန်းကလဲ သူဒီလိုပဲ ပြောပြောပြီး မိုးလင်းပေါက် မသေရုံတမယ် လုပ်ခဲ့တာကြီးရယ်ပါ။ “ … ကိုမြကြီး ခေါင်းငြိမ့်မပြနဲ့ ပါးစပ်ကပြော ကျမ မယုံတော့ဘူးတော်.. တခါပဲနော် ပြီးတာနဲ့ ပြန်မယ်မဟုတ်လား.. ရှင်ယောက်ျားနော်.. ကတိနော်… …” “ … တခါထဲပါ မညိုရင်ရယ်.. ပြီးလို့မှ မပြန်ရင်… ဟော့ ဟို့…ထင်းပုံပေါ်က ဓားမနဲ့ ကျုပ်ဟာကို ဆင်းနီးတုံးပေါ်သာ တင်ပြီး ခုတ်ဖြက်လိုက်ပါတော့…” အပြောက အဲ့ဒီလို။ သူက ကျမဲ့ ခါးလေးကိုကိုင်မြောက်ခါ ဒူးထောက်ကုန်းခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျမထမီကို လှန်ပြီး လတ်က ရွှေခရုလေးကို ဟိုဖြဲဒီဖြဲလုပ်နေတယ်။ ကျမလဲ ခံချင်လှပြီ။ ခုတော့ ယားတာလိုလို နာတာလိုလိုမို့ ကျမ တဘက်ကို လဲှချရင်း… “ … ကိုမြကြီးရယ် လုပ်စရာရှိ လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး ဘာတွေလုပ်နေလဲ မသိဘူး…” စောစောက ငိုတဲ့ မျက်နာပေးမဟုတ်တော့ ပြောင်စပ်စပ်မျက်နာနှင့် ကျမဖင်ကို ပြန်ဆွဲထောင်နေတယ်။ ကျမလဲ ပြန်ကုန်းပေးလိုက်၏။ ကြာလိုက်တာ ကျမရဲ့ ရွှေခရု အပေါက်ဝနားမှာ သူ့ ဒုတ်ကို တေလိုက် ပြန်ဖြဲထိုးထည့်လိုက် တော်တော်ကြာတယ်။
အသက် တွေလဲ ပြင်းပြင်းရှုသံတွေ ထပ်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ ညည်းငြူသံကြီးနဲ့.. အိုး ဆိုပြီး ကြားလိုက်တယ်။ ကျမ ရွှေခရုထဲ စို့ကြီးစို့ထားသလို ပြည့်လျှံသွားတော့တယ်။ ကျမလဲ ကောင်းလှတဲ့ အရသာကြောင့် ဖင်လေးကို ချုံရင်း ညည်းမိတယ်။ ရင်ခေါင်းတခုလုံးလဲ အစာမရှိသလိုလို ခံစားရတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ.. ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိ။ ထုံးစံအတိုင်း ငတ်နေပျက်နေတဲ့အတိုင်း အားကုန် လုပ်ပါတော့တယ်။ ကျမ ကိုယ်လေး အရှေ့ကို လွတ်မထွက်သွားအောင်ပင် မနည်းထိန်နေရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ငြီးငြူသံကြီးနဲ့အတူ သူ ပြီးသွားပြီး ကုန်းလျက် ကျမကိုယ်ပေါ်တင် မှောက်လျက်သား။ ကျမလဲ ပင်ပန်းလှသမို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း မြေကြီးပေါ်တင် ဂရုမမူတော့ပဲ မှောက်ချလိုက်တယ်။ သူ့လဲ သူ့ဒုတ်ကြီး ကျမရွှေခရုလေးမှာ တပ်ရင်းတန်းလျက် ကျမအပေါ် မှောက်နေတယ်။ အချိန်းတော်တော်ကြာအောင် မိန်းနေလိုက်တယ်။ သူကတော့ ရှိုက်ကြီးတငင် အသက်ရှုလို့ပေါ့။ ကျမလဲ မတွေ့တာကြာလို့လား မသိ ကောင်းလွန်းလှသမို့ မိန်းနေတုန်း.. “ … ဟယ်.. အမေတို့ အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ …” ကျမ အသံကြောင့် အလန့်တကြား ထပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သမီးကြီး။ အောင်မလေး သေပါပြီ။ ဒီမှောက်မိုက်ဇာတ်ထဲ မျောနေလိုက်တာ ပတ်ဝန်ကျင်ကို မေ့၊ အိမ်သားတွေကို မေ့နေလိုက်တာ။ နှစ်ယောက်သား ဂ”ငမျောက်ငခြောက်”တန်းထ ထမီဝတ် ပုဆိုးပြင်ဝတ်နှင့် ရှက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ သားသမီးရှေ့တင် လူမိသမို့ ကိုမြကြီးနဲ့ ကွယ်ရမလိုလို၊ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရမလိုလို၊ ထွက်ပြေးရမလိုလို ဖြစ်နေ၏။ ထွက်ပြေးလို့လဲ မဖြစ်။ သမီးကြီးကတော့ အံ့သြခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်းနှင့်အတူ တဆက်ဆက်တုန်နေ၏။ သူ့လတ်မှာလဲ ထမင်းဇလုံကြီးနဲ့… “ … ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… အမေတို့ မရှက်ကြဘူးလား …” သူ့အသံက ပြဲလှသည်။
သူ က သမီးတွေကြီး သုံးယောက်ထဲက တဦးထဲသော အိမ်ထောင်ကျနေသော သမီးကြီးပါ။ အိမ်ထောင်ကျပြီး တောင်ပိုင်းက သူ့ယောက်ျားအိမ်တွင် လိုက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ တခါတရံမှ လာတက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူက ဇရိုက်ကြမ်း အပြောကြမ်း၏။ ကြမ်းဆို အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေးမွေးတာ ခုနှစ်ယောက်။ ခုအိမ်လာတောင် ဗိုက်ကြီးနဲ့။ ကျန်တဲ့ သမီးလတ်နှင့် သမီးငယ်ကတော့ အပျိုကြီးတွေ ဖြစ်၏။ အငယ်ဆုံးမလေး ခါလယ်ကျော်လောက်တင် သူတို့အဖေ အိမ်ကအတင်းပေးစားသော ကျမရဲ့ ယောက်ျား ပိုးထိလို့ သေသွားခဲ့၏။ ကိုမြကြီးမှာတော့ ကျမ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့နေ့က စလို့ ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားတာ မနေ့တနေ့ကမှ ပြန်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်၏။ “ … တိုးတိုးပြောပါ သမီးရယ် ဘေးကကြားမှ ဖြင့်…” ပြောလိုက်တော့ သူ့အသံကို သူထိန်းရင်း မျက်နာထားတင်းစွာ ရှေ့တလှမ်းတိုးပြီး လတ်ညိုးကလဲ ထိုးလျက် အံ့ကို ကျိတ်ခါ… ဆက်ပြောတယ်.. “ … ခုကြတော့ ရှက်သေးလား.. ဟင်း.. အော်.. အိမ်မှာ ထမင်းပြက်သွားလို့ ကိုယ့်အမေအိမ်လာယူပါတယ်.. ဒီမှာ ဇာတ်ခင်းနေကြတယ်.. အမေရယ်… ကိုယ့်အိမ်မှာလဲ သမီးအပျိုကြီးတွေ နှစ်ယောက်ရှိသေးတယ်.. ဟင်.. ဒီအသက်အရွယ်ကြီးလဲ ရောက်နေပြီ… ခြောက်ဆယ်တောင်ပြည့်လို့ တနှစ်တောင် စွန်းနေပြီ… မရှက်ကြဘူးလား မလျော့နိုင်သေးဘူးလား…
ဟင် ဒီ အရွယ်ကြီးရှင် လင်စိတ်သားစိတ်တွေ ကုန်ပြီမှတ်တယ်.. ဘယ့်နုယ့်တော်.. သူများတွေသိရင်ဖြင့်.. အမေ သမီးတို့ကို အရှက်ခွဲနေတာလား … အံ့သြလွန်းလို့ မဆုံးနိုင်ဘူး.. ဟင်.. တသက်နဲ့ တကိုယ်ကြုံဖူးဘူး… ကြုံမဲ့ကြုံတော့လဲ ကိုယ့် အမေ ဖြစ်နေတယ် အရပ်ကတို့ရေ… အသက်အရွယ်ကြီးတွေနဲ့ မရှက်ကြတာကို အံ့သြလွန်းလို့ပါ…” သမီးကြီးကတော့ တော်တော် ဒေါသပါတဲ့ လေသံပါ ကျမကိုပြောရင်း ကိုမြကြီးကိုလဲ အစိမ်းစားမည့်ပုံနှင့် ကြည့်နေ၏။ “ … အဘကလဲ ဒီအသက်အရွယ်ကြီးရောက်နေပြီ.. မလုပ်သင့်တော့ပါဘူး.. သူများအိမ်ထဲ ဝင်ပြီးပိုတောင် မလုပ်သင့်တော့ဘူး… ဒီမှာလဲ သမီးပျိုတွေနဲ့.. ဘာလဲ.. အဘက ကျမ အမေကို အတင်းကြံတာလား…” သမီးကြီးကပြောလိုက်တော့ ကိုမြကြီးမှာ ပျာပျာသလဲဖြင့်.. လတ်ကာပြရင်း ကျမပခုံးကို လှန်းဖက်၏။ ကျမလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ အတင်းတွန်းဖယ်၏။ သို့ပေမဲ့ မရလို့ မျက်နာအောက်ချခါ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ သူက ဖက်ရင်း မျက်နာငယ်လေးဖြင့် သမီးကြီးကို ပြောလိုက်တယ်။ “ … မဟုတ်ရပါ သမီးရယ်.. အဘတို့. ငယ်ကချစ်ဟောင်းတွေပါ …” “ … ဘာ.. ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေ ဟုတ်လား… ငယ်ကချစ်ဟောင်းတွေက နှစ်ယောက်ပေါင်း အသက်ကတရာ့နှစ်ဆယ် ကျော်နေပြီ … သချိုင်း ကုန်း တဖက်လှမ်း နေတာတောင် ..ခုထိ တဏှာ စိတ်တွေ က လျော့ လျော့ နိုင်သေးဘူး ။ပြီးပါပြီ ။
မှတ်ချက်… အောစာပေများသည် ဂွင်းထုဖို့သက်သက်သာဖြစ်ပြီး အပြင်မှာလိုက်လုပ်လို့မရ ကြောင်းအသိပေးအပ်ပါသည်။