🏵️အခန်း ( ၁ )🏵️
” ဟောဒီက … ပဲပြုတ် ပူပူလေး … ယူကြဦးမလား … ဟောဒီက ပဲပြုပ် ”
အလင်းထွက်ကျမလာသေးတဲ့ မနက်ခင်းတစ်ခု မွေးဖွားဖို့ ပန်းတချို့ ချွေးပြိုက်သီးနေတဲ့အခိုက် မိဝိုင်း လို့ခေါ်တဲ့ ပဲပြုတ်သည်ရဲ့ အော်ဟစ်သံ နည်းနည်းတော့ စွေစောင်းသွားမလားပဲရှင်။ အင်း ကျမနာမည် မိဝိုင်း အသက်က ၂၀ ပြည့်ပြီ။ အမေက နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ပေါ့။ လူတွေအိပ်ကောင်းတဲ့အချိန် ဝမ်းရေးအတွက် မနက်မိုးမလင်းခင် အစောကြီးထ ပဲပြုတ်ပြီး လိုက်ရောင်း၊ ရတဲ့အမြတ်လေးနဲ့ စားဝတ်နေရေး ဖြေရှင်းနေရတာပါ။ ဘဝက ခါးတယ် ဒါပေမယ့် ကျမအလှက မခါးပါဘူး။ ဆင်းရဲပေမယ့် တင်တွေ ရင်တွေ သူနေရာနဲ့သူမို့ ရပ်ကွက်ထဲ အကဲစမ်းတဲ့ သူတွေကလည်း အများသား။
ကျမ အိမ်ထောင်ပြုဖို့တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြောက်မိတာပါ။ အဖေက အမေ့အပေါ် အနိုင်ကျင့်တယ်ရှင့်။ လုပ်ကိုင်မကျွေးပဲ အမေကပဲ အရက်ဖိုး ရှာပေးရတယ်။ အမေကလည်း ဒီလောက် သူ့အပေါ်အနိုင်ကျင့်နေတဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို သံယောဇဉ်က အကြီးသား၊ အဖေဆုံးတဲ့အထိ ဒုက္ခခံရရှာတာ။
အဖေဆုံးပြီး အမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ကျမ ၁၅ နှစ်သမီးပေါ့။ အဲဒီကတည်းက အမေ့ရဲ့ ပဲပြုတ်ရောင်းတဲ့ အလုပ်ကို ကျမ လွဲပြောင်းယူလိုက်ရတာ ၅ နှစ်ထဲ ရောက်ပြီ။ ကျမ ခန္ဓာကိုယ် ဖွံ့ဖြိုးလာတော့ အထူးခြားဆုံးက ကျမခါးအောက်က ဖင်ကြီးတွေပဲ။ ကျမ ဈေးရောင်းထွက်ရင် ယောင်္ကျားအများစုရဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျမခါးအောက်ကိုပဲ ကျရောက်နေတော့တာပဲရှင်။
” ဟိတ် … ပဲပြုတ် ၂၀၀ ဖိုးပေးဟေ့ … ပိုပိုသာသာလေးနော် ”
” အမလေး … ကိုတိုးကြီးရယ် … လူရင်းတွေကို အမြဲပိုပေးနေတာပါ … ဟွန့် … ပဲတောင်း ကူချပေးဦး ”
ကိုတိုးကြီးဆိုတာ ကျမတို့ရပ်ကွက်ထိပ်က ပန်းရံလုပ်တဲ့သူပေါ့။ ကျမ ဖောက်သည်တစ်ဦးပါပဲ။ ကျမတို့ ရပ်ကွက်က အောက်ခြေ လူတန်းစားများလို့ ဈေးကြီးတဲ့မုန့်တွေ ဝယ်မစားကြပါဘူး။ မနက်လင်းရင် ထမင်းအိုးတည်ပြီး ကျမတို့လို ပဲပြုတ်သည်ဆီက ပဲပြုတ်လေးဝယ် ထမင်းနဲ့ဆီဆမ်းပြီး ငံပြာရည် အရိုင်းဖျော်လေးနဲ့ စားကြတာများတယ်လေ။
” ကဲ … ရော့ … ကိုတိုးကြီး ပိုထည့်ပေးလိုက်တယ် ”
ကျမ ပဲပြုတ်ကို ကြွတ်ကြွတ်အိတ်လေးထဲ ထည့်ပြီး ကိုတိုးကြီးကို ပေးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျမ ပေါင်ဂွ ရောက်နေတာရှင့်။ ထမိန်တိုတိုပဲ ဝတ်တတ်တဲ့ ကျမ စောင့်ကြောင့်ထိုင်တော့ ထမိန်အောက်နားစက ဒူးခေါင်းနားရောက်ပြီး ထမိန်အဟလေးထဲက ကျမ ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးက အတိုင်းသား မြင်နေရတာပေါ့။
” အာ ”
ကျမ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ငုံ့ကြည့်မိတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နွေးကနဲ့ ဖြစ်မိသွားတယ်။ ပေါင်ဖြဲထိုင်မိတော့ ပေါင်ဂွထဲ ကျမ စောက်မွှေးအုံလေးပါ ထွက်နေတာရှင့်။ ကိုတိုးကြီးက ပဲပြုတ်အိပ်သာ ယူနေတာ မျက်လုံးက ကျမပေါင်ကြားက မခွာဘူး။
” တောင်းလေး ပြန်ပင့်ပေးဦး … ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ထိ သွားရောင်းရမှာ ”
ကိုတိုးကြီးကို ပဲတောင်း ပြန်ပင့်ခိုင်းပြီး ကျမလည်း ပဲပြုတ်ဆက်ရောင်းဖို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အင်္ကျီလက်ပြတ် ခါးတိုလေးနဲ့ ထမိန်တိုတိုကို တင်းနေအောင် ဝတ်ထားတော့ ကျမရဲ့ စူထွက်နေတဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ ကော့တက်နေတဲ့ ဖင်သားစိုင်တွေက အတိုင်းသား ဖြစ်နေမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် ခဏနေ နေထွက်တာနဲ့ လိမ်းထားတဲ့ သနပ်ခါးပျောက်အောင် ချွေးထွက်လာတော့မယ်၊ အင်္ကျီလက်ရှည်ဝတ်မိရင် ချွေးတဒီးဒီးနဲ့ ပဲပြုတ်တောင်း ရွက်ထားရတာ အဆင်မပြေပြန်ဘူးလေ။
သိပ်အကြာကြီးတော့ မရောင်းရပါဘူး။ မနက် ၈ နာရီခွဲလောက်ဆို ပါလာတဲ့ ပဲတွေ အကုန် ကုန်ရောပဲ။ ကုန်တာနဲ့ ကျမလည်း ဆန်လေး ဆီလေးဝယ် အဆာပြေ တစ်ခုခုစားရင်း အမေ့ဖို့ ပလာတာနဲ့ လက်ဖက်ရည် ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်လာတာပေါ့။
” အားးး … ဘွတ် ဘွတ် …… အမလေးးး သေပါပြီ … ကိုဘကျော်ရယ် … ကျွတ်ကျွတ် ”
” နင်ကလည်း … ဒီနှစ်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ … ကောင်းကောင်းကို မလိုးရဘူး ”
အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ အမေတို့အိပ်ခန်းက အသံတွေ ကြားရတော့တာပဲ။ ကျမပထွေး ဦးဘကျော်က စက်ရုံတစ်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်ရင်း အမေ့ကို လုပ်တော့ကျွေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီအသက်ရွယ်ထိ နှာက ထန်တယ်ရှင်။ မနက် ကျမ အိပ်ယာထတော့ အမေ့ကို တစ်ခါလိုးပြီးသား။ အခုလည်း အလုပ်သွားခါနီးလေး ထပ်လိုးနေတာနေမယ်။
” အမလေးတော် … လင်းခါနီး … ရှင် တစ်ခါလိုးပြီးသားလေ …။ အခုလည်း ထပ်လိုးနေတာ … ဟွန့် …။ ခဏနေ သမီးလေး ပြန်ရောက်ရင် မကောင်းလို့ပါတော် ”
” မိဝိုင်းက … အရွယ်ရောက်ပါပြီ … မစိန်ကလည်း … နားလည်မှုရှိပါတယ်ဟာ ”
” အော် … ဒါတော့ ဒါပေါ့တော် …။ သမီးရှေ့တော့ … အလိုးမခံရဲပါဘူး …။ ကျုပ် မျက်နှာပူတယ် ကိုဘကျော်ရယ် ”
စကားပြောနေကြရင်း အမေကလည်း ကုတင်ပေါ် ဖင်ဗူးတောင်း ထောင်ပေးနေတာပါ။ ကျမပထွေးကလည်း အမေ့ခါးကို ဆွဲပြီး တဘွတ်ဘွတ် လိုးနေတုန်းပဲ။ ကျမ ပြန်ရောက်မှန်း မသိကြသေးတာပေါ့ရှင်။ အမေက ဟန်ဆောင်ပြီး မူနေတာ။ ဒါကို ဦးဘကျော်က သိတော့ အလိုက်ထိုက်ပြောပြီး လိုးတော့တာပေါ့။ မကြာပါဘူး အမေ့ဆီက အားမရတဲ့ ညည်းသံလေးနဲ့ ဖင်ကို နောက်ပြန်ဆောင့်ရင်း ဦးဘကျော်ကို ဆောင့်လိုးပေးဖို့ တောင်းဆိုနေတော့တာပဲ။
” အ … ဆောင့် စမ်း ပါ … ကိုဘကျော်ရယ် … ရှင်ကလည်း အစပိုင်းလေးပဲ … အလိုးသန်တာ … သွားလေသူ ကျမ အရင်ယောင်္ကျား ကိုဖိုးထင်နဲ့ ကွာပါ့ ”
အဖေက ဦးဘကျော်ထက် ပိုသန်တာတော့ အမှန်ပဲ တခါတလေ အဖေအလုပ်နားရက် အမေဆို အိပ်ခန်းထဲက မထွက်နိုင်ဘူး ညနေပိုင်းလောက်မှ အားအင်ကုန်နေတဲ့ ပုံမျိုးနဲ့ ထွက်လာတတ်တာ။ဒါပေမယ့် အမေစကားက ဦးဘကျော် မာနကို ထိသွားတာထင်တယ်ရှင် စကားဆုံးတာနဲ့ ဦးဘကျော်ရဲ့ မီးပွင့်မတတ် လိုးချက်တွေက သက်သေပြနေတာပေါ့။
အမေလည်း သူ့စကားနဲ့သူ အမလေး တရင်း ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါနေတော့တာပဲ။အတော်လေးကြာမှ အမေလည်း စောက်ရည်တွေ ပန်းရင်း ငြိမ်ကျသွားတော့တာ အမေပြီးတာနဲ့ ဦးဘကျော်လည်း မေးကြောတွေထောင်လာပြီး မနားတမ်းလိုးရင်း တအီးအီးနဲ့ ပေါင်တန်တွေ တဆက်ဆက် တုန်လာတော့တယ်။
” ဖလွပ် … ဘူး … ဗြိဗြိ … ဘူ ”
ဦးဘကျော်လည်း ပြီးသွးလို့ လီးကြီးဆွဲထုတ်တာနဲ့ အမေလည်း အိပ်ယာထဲ ဖင်ကြီးလှဲချပြီး အဖုတ်က တဘူဘူ တဘင်ဘင်နဲ့ လေအမ်ထွက်နေတော့တာ။ဦးဘကျော် လီးကို အဝတ်ဟောင်းနဲ့ သုတ်နေချိန် ကျမလည်း အိမ်ရှေ့ တစ်ခေါက် ပြန်ထွက်ပြီး ခုမှ ပြန်လာတဲ့ ပုံစံနဲ့ နူတ်ဆက်လိုက်တယ်။
” အမေ … မုန့်ဝယ်လာတယ် … သမီး ပြန်ရောက်ပြီနော် ”
” အေးအေး … သမီး … အမေလာမယ် … မနက်အိပ်ယာထ … ဇတ်ကြောတွေ တက်နေလို့ … ကိုဘကျော်ကို နှိပ်ခိုင်းနေရတာ … ဂျွတ် … ကျွတ်ကျွတ် ”
အမေက အိပ်ခန်းထဲကနေ ဇက်ချိုးပြတော့ ကျမ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသေးတာရှင့်။
” အမေ … ခုံပေါ်မှာ တင်ထားခဲ့တယ် … ပလာတာနဲ့ လက်ဖက်ရည် ”
ဦးဘကျော် ထွက်လာပြီးမှ အမေက ထွက်လာတာပါ။အမေ့မျက်နှာမှာလည်း ချွေးစေးတွေ သုတ်ထားပေမယ့် ဆံပင်အောက်ခြေက ထွက်လာတဲ့ ချွေးက လည်ပင်းပေါ် စီးကျနေတာပေါ့။
” ဟဲ့ … သမီး … နောက်က ကွက်နေတာ … ဓမ္မတာလာနေရင်လည်း ဘောင်းဘီလေး ခံမဝတ်ဘူး ”
” ရှင် … ဟုတ် ဟုတ် ”
ကျမမျက်နှာ ရေနွေးနဲ့ ပက်ခံလိုက်ရသလို ခံစားမိလိုက်ရတယ်။အမေနဲ့ ဦးဘကျော်တို့ လိုးတာချောင်းရင်း ပေါင်ကြားက စိုစိစိုစိနဲ့ ဖြစ်နေတာ အမေပြောမှ သတိထားမိတော့တာပဲ။စားပွဲခုံပေါ် အမေ့ဖို့ မုန့်တင်ပေးတော့ ထိုင်ခုံပေါ်ခဏထိုင်မိသေးတာ အရည်တွေထွက်ပြီး ထမိန်မှာ လာကွက်ကုန်တာပေါ့ရှင်။အမေ့ကို လှည့်မကြည်ပဲ ပြန်ပြောရင်း ကျမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။
………………………………………………………………………………………………………………..
” မိဝိုင်းရေ … မိဝိုင်းရှိလား ”
ခဏနားပြီး ထမင်းအိုး ၂ လုံးတည်လိုက်တယ်။ထမင်းကျက်တာနဲ့ ငပိချက်ကို ငရုတ်သီးစပ်စပ်လေးချက် ကြက်ဥကြော်ပြီး လက်စနဲ့ ချည်ရည်အိုးတည်နေတုန်း အေးစုအသံ ကြားလိုက်ရတာပဲ။
” ဟေးးး … အေးစုလား … လာဟေ့ … ငါ ချည်ရည်ဟင်း တည်နေလို့ ”
” အေး လာပြီဟေ့ … ငါ အကူညီလေးတောင်းစရာ ရှိလို့ ”
” ဟဲ့ … အေးစု သေချာထိုင်ပါအေ … ညည်း အောက်က … ဟာကြီးပေါ်နေတာ … မဲနက်နေတာ ကောင်မ ”
” အံမယ် … မိန်းမချင်းအေ ဘာဖြစ်လဲ … နင်ကြည့်ချင် … ရော့ ”
” ဟယ် … မသာမ … ယွနေတာ … ဒါမို့ ကိုမိုးနိုင်က … ခေါ်ခေါ်လုပ်နေတာ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
အေးစုနဲ့ လှလှဝင်းက ကျမရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းတွေပါ ရပ်ကွက်ထဲ အတူတူဆော့ရင်း ကြီးပြင်းလာကြတော့ ပြောမနာဆိုမနာတွေပေါ့ရှင်။ခုလည်း မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ပြီး ခုံပေါ် ခြေတချောင်း မြှောက်တင်ပြီးထိုင်တော့ ထမိန်အောက်စလွတ်ပြီး အထဲက အတိုင်းသားပဲ။ကျမပြောတော့ ရွဲ့ပြီး ခုံပေါ် ထောင်ထားတဲ့ခြေထောက်ကို ဖြဲပြနေတာ။
” မိဝိုင်းရေ … ဦးလေးကျော်ဖို့ ထမင်းရပြီလား ”
” ဟုတ် … ဦးလေးကျော် ရပြီရပြီ … ခဏ ”
အေးစုနဲ့ ကျမ စကားပြောတုန်း မီးဖိုခန်း အပြင်က ဦးလေးကျော် အသံကြောင့် အေးစုလည်း ခြေတစ်ဖက် အောက်ပြန်ချရင်း သူ့အဖုတ်ကို ပြန်ဖုံးနေတာ။ဦးလေးကျော်ဖို့ ထမင်းထုပ်ပေးပြီးမှ အေးစုနဲ့စကားပြန်ပြောနေကြတာပေါ့။
” အေး … ခုလာတာလည်း … လာမယ့် ဥပုဒ်နေ့ အလုက်ပိတ်ရက် … လျှောက်လည်မလို့ … နင် ငါ့လာခေါ်ဟာ ”
” အံအောပါ့တော် … ညည်းတို့ လုပ်ဖို့အရေး … ငါက စောင့်ပေးနေရဦးမယ် ”
” လုပ်ပါ … သူငယ်ချင်းရယ် … အိမ်က နင်နဲ့ဆို မဆူဘူးဟ ”
” အဲလောက်ဖြစ်နေရင်လည်း … ယူလိုက်ကြတော့ဟာ … ယူပြီးမှ … လုပ်ကြ ”
” ယူချင်တာပေါ့ဟ … ကိုမိုးက … နောက်နှစ်ကျ ငါ့ကို … သိန်းသုံးဆယ် တင်တောင်းမှာတဲ့ … ခုလည်း ရသမျှ အလုပ် အကုန်လုပ်ပြီး ငွေစုနေရှာတာပါအေ ”
အေးစု စကားကြောင့် ကျမ ရင်ထဲ နှင့်သွားမိတယ်။ကိုမိုးမြင့်က ပန်းတိမ်သမားပါ ဟိုဘက်တစ်ရပ်ကွက်ကျော်က ကျမနဲ့လည်း ရင်းနှီးပါတယ်။တခါတခါ အလုပ်နားရက်တွေ ဆိုင်ကယ် တက္ကစီ ဆွဲနေတတ်တာ အေးစုအပေါ် တကယ်ချစ်ရှာတာပါ။အေးစုတို့ မိသားစုကလည်း အေးစုက ပန်းရောင်းရင်း မိသားစု ထမင်းအိုးကို ထိန်းပေးနေရတာ။အေးစု အိမ်ထောင်ကျရင် အောက်က မောင်အငယ်လေးနဲ့ မိဘ နှစ်ပါးက ဘယ်လိုနေကြမလည်း မသိ။လတ်တစ်လော နှစ်ယောက်သား အလုပ်နားရက်ဆို အပြင်ချိန်းတွေ့နေကြတာပေါ့။
” ကဲပါ … နင့်ဟာကြီး ပြန်ဖုံးထား … ကောင်မ … ငါက ကိုမိုးမြင့် မဟုတ်ဘူး … မိဝိုင်းနော် ”
” ခ်ခ် ခ်ခ် … သိပါ့အေ … အပြားချင်း နင် ဘယ်ကြည့်ချင်ပါ့မလဲ … အချောင်းပဲ ကြည့်ချင်မှာပေါ့ ”
” အံမယ် … ငါ စိတ်မဝင်စားလို့ပါနော် … ဘေးနားအများကြီး ဝိုင်းနေကြတာ ဟွန့် ”
” သိပါ့တော် … ဖင်ကြီးတွေက လမ်းလျှောက်ရင် အူယားစရာကြီး … မိန်းမချင်းတောင် အသဲယားတယ် ခိခိ ”
” ဒါပဲ … မသာမ … နင်ရော လှလှရော … ငါ့ဖင်ပဲ ပစ်မှားနေကြတာ ”
” ဒါဆို ငါပြန်မယ်ဟာ … အမေကလည်း ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်နဲ့ ပန်းနာ ပြန်ထနေတာ … ရေနွေးတည်ပြီး ဆေးတိုက်ရဦးမယ် ”
” အေးပါ … ဥပုဒ်နေ့ ငါ ချက်ပြုတ်ပြီးတာနဲ့ နင်တို့အိမ်လာခဲ့ မယ် … စက်ဘီး ယူမလာတော့ဘူး ”
” အင်း … ငါ့ ဘီးနဲ့ပဲ သွားမယ်ဟာ … လမ်းကျ … ငါက ကိုမိုး ဆိုင်ကယ်နောက်က လိုက်မှာ ”
” ငါက စက်ဘီးနဲ့ … အညှောင်းခံနင်းရဦးမှာ မသာမ … မြန်မြန် လင်ရမှ အေးမှာ ”
အေးစု ပြန်သွားတော့ ကျမလည်း ရေချိုး သနပ်ခါးလိမ်းပြီး ခဏမှေးပစ်လိုက်တယ်။နေ့လည်ပိုင်း အမေနိုးတော့ ထမင်းအတူစားကြပြီး ကျမလည်း ရပ်ကွက်ထဲ ထွက်လာခဲ့တာ။အမေကတော့ မနက်ပြုတ်မဲ့ ပဲတွေ ခဲရွေးရင်း ကျန်နေရစ်တယ်။
………………………………………………………….
🏵️အခန်း ( ၂ )🏵️
” ဟေး … မိဝိုင်း ဘယ်တုန်း ”
” လှလှ အိမ်ဘက် … ဒေါ်ညိုရေ ”
” အော် … လက်ဖက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်း သောက်သွားဦးလေ ”
” သမီး ထမင်းစားလာလို့ … ဒေါ်ညို … အပြန်မှ ဝင်ခဲ့တော့မယ် ”
” အေးအေး … အပြန်ဝင်ခဲ့ဟေ့ … ညည်းအမေဖို့ ထန်းလျက်လေး ပေးလိုက်ချင်လို့ ”
ရက်ကွက် အလယ်တည့်တည့် ဂွစုံ ရောက်တော့ လမ်း တောင်ဘက် အနောက်ဘက်ခြမ်းက မုန့်တီရောင်းတဲ့ ဒေါ်ညိုက လှမ်းနုတ်ဆက်နေတာ အမေနဲ့က တရွာတည်း ပြောတယ် ဒီမြို့လေးတက်လာကြတော့လည်း အတူတူတက်လာကြတာ။တကယ်တော့ ကျမတို့ရပ်ကွက်က လူတွေက ဒီဇာတိ မဟုတ်ကြပေမယ့် ရွာရွှေရွာမျိုးတွေ များတယ်။
” ဟုတ်ကဲ့ … ဒေါ်ညို ”
ကျမလည်း ဒေါ်ညိုနူတ်ဆက်ပြီး တောင်ဘက်ကြားလမ်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တာ လှလှတို့အိမ်က ရပ်ကွက် အနောက်တောင် အစွန်းဘက်ကျတယ်။ကျမနဲ့ အေးစုက မိဘနဲ့နေရပေမယ့် လှလှက ဆွေမျိူးမကင်းတဲ့ အဒေါ်တစ်ယောက်နဲ့ နေရတာပါ။လက်ရှိ လှလှအဒေါ် ဒေါ်သန်းမြင့် ပြောပြလို့ ကျမလည်း သိခဲ့ရတယ်။ကျမတို့ မမွေးခင်ပေါ့ လှလှ အဖေနဲ့အမေ မြို့တက်လာတော့ လှလှကို သူ့အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်က ကိုယ်ဝန်လွယ်ထားရတာပေါ့။
ဒေါ်ခင်မြင့်က မြို့ရောက်ကာစ ကိုယ်ဝန်နဲ့ ဆိုတော့ ဘာမှ မလုပ်နိုင်သေးပါဘူး။အိမ်တွင်ပဲ ထမင်းဟင်းချက် အိမ်မှု့ကိစ္စလေးပဲ လုပ်နေရတာ။လှလှကိုယ်ဝန် ၈လထဲ ရောက်တော့ လှလှအဖေ ဦးသန်းမောင် ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်ပြီး ဆုံးပါလေရော။ဒေါ်ခင်မြင့် ခမျှ ကိုယ်ဝန်အရင့်မာကြီးနဲ့ ယောင်္ကျားကသေ ပဋာမြေလူးနေတုန်း ဗိုက်က နာလာတော့ လင်ဖြစ်သူ အလောင်းနား အားရအောင် ငိုခွင့်မရပြန်ဘူး။အနီးနားက ရပ်ရွှေရပ်မျိုးတွေကပဲ ဆေးရုံပို့ပေးကြတယ်။ဆေးရုံရောက်တော့ လှလှကို မွေးပြီး မကြာပါဘူး ဒေါ်ခင်မြင့်လည်း ယောင်္ကျားနောက် လိုက်သွားပါလေရောရှင်။
လှလှကတော့ အသက်ရှင်နေရစ်တယ်။မိဘ အလောင်းနှစ်လောင်းနဲ့ လှလှကို အဖွားညံ့တယ်ဆိုပြီး ဘယ်အမျိုးရင်းကမှ မခေါ်ချင်ကြဘူးရှင်။နာရေးကို လှလှအမေဘက်က အမျိုးတွေပဲ လာကြတာပါ။လှလှအမေဘက်က အဒေါ်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်သန်းမြင့်ကပဲ မွေးစားလိုက်တယ်။ခုထိ လှလှက ဒေါ်သန်းမြင့်နဲ့ပဲ နေတာပေါ့။ဟော ပြောရင်းဆိုရင်း ကျမ သူငယ်ချင်း လှလှဝင်း အိမ်ရှေ့ ရောက်လာပါပြီ။အိမ်တံခါးက စိထားလျက်လေး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဇိမ်ခံကားလေးတစ်စီး ရပ်ထားသေးတယ်။
ကျမလည်း လာနေကြဆိုတော့ ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေတော့ပါဘူး။အိမ်ဝင်းတံခါးဖွင့် ပြန်ပိတ်ပြီးတာနဲ့ လှလှတို့ အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့တာပေါ့ရှင်။လှလှတို့အိမ်က အရင်တုန်းကလိုတော့ မဟုတ်ဖူး ထရံကာ သွပ်မိုးလေးနဲ့ အောက်က အုတ်ခင်းထားတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ဖြစ်နေတာ။အိမ်တံခါးဖွင့်ရင်း လှလှအိပ်ခန်းဘက် လျှောက်လာခဲ့တယ်။အိပ်နေရင် စပြီး နိုးမလို့ ဒါကလည်း ကျမတို့ သူငယ်ချင်း ၃ယောက်ရဲ့ အကျင့်ပါ တစ်ယောက်အိမ် တစ်ယောက် ဝင်ထွက်နေပြီး ဦးတဲ့လူက စနေကြပေါ့။
” ရှီးးးးး ကောင်းလိုက်တာ … ကလေးရယ် … ဗျစ် … ဘွတ်ဘွတ် … ဆောင့်ဆောင့် … ဦးနိုင် ပြီးတော့မှာ … အင်း ”
လှလှ အိပ်ခန်းထဲက သူစိမ်းယောင်္ကျားအသံကြောင့် ကျမလည်း အံအော ထိတ်လန့်သွားမိတယ်ရှင်။ငယ်ငယ် ကတည်းက ပေါင်းလာတာ ရည်းစားသနာ လည်း ရှိသံ မကြားရဘူး။အသံလာတဲ့ ဆီ ချောင်းကြည့်မိတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ အသားဖြူဖြူ အသက် ၅၅နှစ်ခန့် မျက်မှန်နဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်က ပက်လက်အနေထားနဲ့ပေါ့။လှလှက အဲဒီလူကြီးအပေါ် ခန္ဓာကိုယ် လုံးတီးနဲ့ တက်ဆောင့်ပေးနေရတာ။ကျမသူငယ်ချင်းရဲ့ ကိုယ်လုံးအလှကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးတာပါ။ခါတိုင်း တစ်ယောက်ဖင်တစ်ယောက် ညှစ်လိုက် နို့ကိုင်လိုက်လုပ်ဖူးပေမယ့် တုံးလုံးချွတ်တဲ့အထိတော့ မရောက်ဖူးခဲ့ဘူး။
လှလှရဲ့ အိကားနေတဲ့ ဖင်သားတွေကို အဲဒီလူကြီးက ညှစ်ချေရင်း စကားတွေ ပြောနေဆဲပဲ။စကားသံက တိုးလိုက်ကျယ်လိုက်မို့ ကျမလည်း ကြားတချက် မကြားတချက်ပေါ့။ထူးခြားတာက အဲဒီလူကြီး စကားဆုံးတိုင်း လှလှဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါနေပြီး ဖိဖိဆောင့်နေတော့တာပဲရှင်။အတော်လေးကြာမှာ လှလှရော အဲဒီလူကြီးရော ပြိုင်တူညည်းရင်း တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ပြီး ငြိမ်သွားကြတာ။လှလှက ဘေးနား အသင့်ရှိတဲ့ အဝတ်ဟောင်းတခုနဲ့ လီးကို သုတ်ပေးနေတုန်း လှလှနို့အုံလေးကို လူကြီးက ထထိုင်ရင်းစို့နေပြန်ရော။
ပြီးတာနဲ့ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက် လူကြီး အိတ်အနက်ကြီးထဲက ပိုက်ဆံ တထုပ် လှလှကို ထုတ်ပေးနေတယ်။ကျမလည်း အိမ်ရှေ့ ပြန်ထွက်ပြီး အဲဒီလူကြီး သူ့ကားလေးနဲ့ ပြန်သွားမှ လှလှအိမ်ထဲ နောက်တခေါက် ပြန်ဝင်ခဲ့တာပေါ့။အိမ်ထဲ ရောက်တော့ လှလှက ရင်လျားလေးနဲ့ ရေချိုးမလို့ ထင်ပါရဲ့ ကျမကို လှမ်းနူတ်ဆက်နေတော့တာပဲ။
” ဟယ် … မိဝိုင်း … ငါ့ဆီ လာတာလား ”
” အေးပေါ့ … လှလှ ရဲ့ … ငါရောက်နေတာ ကြာပြီ ”
” ဟင် ”
” မဟင်နဲ့ … နင် ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ ဟာ ”
ကျမ စကားကြောင့် လှလှ မျက်နှာလေး ပျက်သွားပြီး မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားနဲ့ ကိုယ်လုံးလေး လှုပ်ပြီး ရှိုက်ငို နေတော့တာ။ကျမလည်း ရင်လျားလေးနဲ့ လှလှကိုယ်လေးကို ဖက်ထားပေးလိုက်မိတယ်။
” ငါ … ဒေါ်လေးသန်းမြင့် ရောဂါအတွက် ငွေလိုတယ် … မိဝိုင်းရယ် ”
” ဟူးးး …… ငါ့လည်းရှင်းပြပါဦး လှလှရယ် ”
စကားပြောရင်း အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ နှစ်ယောက်သား ထိုင်ရင်း စကားထပ်ပြောဖြစ်ကြတာပေါ့။
” ဒေါ်လေးကလည်း ရောဂါ စုံနေပြီဟ … ဆေးရုံ တခါသွားရင် သွေးစစ်ခ ဓတ်မှန်ရိုက်ခ ရောဂါရှာဖွေခ ကားခ အသွားအပြန် … ဒါတွေက ကြာလာတော့ ငါ့ဝင်ငွေနဲ့ မလောက်ဖူးလေ … တရက်ကျ ငါအလုပ်က ပြန်တော့ ဦးစိုးနိုင် ကားနဲ့ တိုက်မိသလို ဖြစ်ရာက လူချင်းရင်းနှီးသွားကြတယ် … ဦးနိုင်က မိန်းမရော ကလေးရော ရှိတယ် … ငါ့ကို လက်မထပ်နိုင်ပေမယ့် ငွေကြေးကြ … မပူမပင် ပေးကမ်းနေတာပေါ့ ”
” အဲဒါနဲ့ … နင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ပေးဆပ်လိုက်တာလား လှလှရယ် ”
” ငါ့လို အဖွားမကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးကို ဘယ်အမျိုးကမှ အဖက်မလုပ်တဲ့ချိန် ဒေါ်လေးသန်းမြင့်က မွေးစားခဲ့တာလေဟာ … ခု ဒေါ်လေး ကျမ်းမာရေး မကောင်းတော့ ငါ့ပြုစု စောင့်ရှောက်ပေးရမှာပဲ … အဲဒီ အတွက် ဘာပဲ ပေးဆပ်ရ ပေးဆပ်ရ … ငါ ပေးဆပ်သွားမှာ … မိဝိုင်း … ငါ မှားလား နင်ပြောကြည့် ”
” ဟူးးးးး … ငါ ဘယ်လို ပြောရမလဲ … သူငယ်ချင်းရယ် ”
” ကဲဟာ … ခုလို ငါ့ဘဝ ငါ့အခြေနေ နင်သိသွားတော့ … ငါ့အပေါ် ခင်သေးရဲ့လား … ဒါပဲပြော ”
” ဟာ … ခင်တာပေါ့ လှလှရယ် … နင်ရယ် အေးစုရယ်က … ငါ့အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေလေ … ငါတို့တွေက ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာကြတာပဲ ”
” မိဝိုင်း ရယ် ”
ကျမစိတ်ထဲရှိတဲ့ အတိုင်းပြောမှ လှလှက ခုံပေါ်ထိုင်နေရာက ထလာပြီး ကျမပါးပြင်ကို နမ်းနေတာပေါ့။လှလှ ပါးစပ်က ယောင်္ကျားချွေးနံ့လိုလို ခပ်ညှီညှီအနံ့တစ်မျိုးရနေပေမယ့် ကျမ မပြောပဲ ဒီတိုင်း ထားလိုက်ပါတယ်။သူနမ်းလို့ အားရမှ လှမ်းစလိုက်တယ်။
” လှလှ … နမ်းတာလည်း နမ်းအေ … နင့်ပါစပ်က ဟိုအနံ့တွေ ပျောက်အောင် ဆေးဦးဟေ့ ”
” အယ် …… ဆောရီး မိဝိုင်းရယ် … ငါ အဲဒါ မေ့သွားလို့ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
” ကောင်မ … ငါမသိ ခက်မယ် … ပါးစပ်ထဲပါ … ဟွန့် ”
” ဦးနိုင်လဲ … ငါ့ဟာလေး … ယက်ပေးတာပဲလေ … ငါလည်း ဦးနိုင်ဟာ … စုပ်ပေးမိတာပေါ့ဟ ”
” ဟယ် … ကြည့်စမ်း … မအစ်ရသေးဘူး အကုန်ပေါ်ပြီ ”
” အံမယ် … နင် အယက်မခံဘူးသေးလို့ပါ မိဝိုင်းရယ် … ဟင်းဟင်း … ဆွေမျိုးတင်မကဘူး တကမ္ဘာလုံး မေ့သွားမယ် ”
” ဟဲ့ … တော်ပြီ … သွားတော့ ရေချိုးမှာဖြင့် ချိုးတော့ ”
လူချင်းမနဲခွာလိုက်ရတာ လှလှလက်တဖက်က ကျမ ပေါင်အတွင်းသားတွေ ပွတ်နေပြီ ခဏနေဆို မသာမက စောက်ပတ်အုံလေးကို ညှစ်တော့မှာ။ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့ကပဲ ကျမ အဖုတ်လေး ပထမဆုံးအကြိမ် အယက်ခံလိုက်ရတာပါပဲရှင်။လှလှရေချိုးနေတုန်း ကျမလည်း သူ့ကုတင်ပေါ်ခဏမှေးလိုက်တာ။ကုတင်ပေါ်လှဲချတာနဲ့ ရေမွှေးနံ့နဲ့အတူ ခပ်ပြင်းပြင်းညှီစို့စို့ အနံ့ ကျမနှာခေါင်းထဲ ဝင်ရောက်လာတယ်။ချက်ချင်းပဲ ဦးစိုးနိုင်ရဲ့ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ကိုယ်လုံးကြီး မျက်လုံးထဲ ပေါ်လာပြီး လှလှရဲ့ အပေါ်ကတက်ဆောင်ပေးပုံတွေပါ ပြန်မြင်ယောင်လာတာရှင်။
စိတ်ထဲ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ခံစားနေမိတုန်း ပေါင်တန်လေးပေါ်နွေးကနဲ့ အသားစိုင်တခု လာထိမှ သတိပြန်ကပ်မိတယ်။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လှလှပေါ့ရှင် ကျမ ထမိန်ကို လှန်ပြီး ပေါင်တန်တွေ လျှာနဲ့ ယက်နေတာ။
” ဟဲ့ … ဘာလုပ်တာလဲ … မသာမ ယားတယ်ဟ … မလုပ်နဲ့ ”
” အံမယ် … ကိုဗညားနဲ့ ညားရင် … နင့် ဒါမျိုးအယက်ခံရမှာပဲ ”
” တော်ပါဟာ … အဲလို သူဋ္ဌေးက … ငါ့လို ပဲပြုတ်သည်ကို … အတည်ယူပါ့မလား … လှလှရယ် ”
” သူက … အတည်ယူမှာ ပြောပါတယ်ဟာ … အေးစု လည်းမေးကြည့် … ငါတို့နှစ်ယောက်ကို ပြောခိုင်းနေတာ … နင်က မာနကြီး တခွဲသားနဲ့ လုပ်နေလို့ … ဟိုက မကပ်ရဲတာ ”
” အ … အမေ့ …… တော် တော် တော်တော့ … လှလှရာ … မယက်နဲ့တော့ ”
စကားပြောရင်း လှလှက ကျမ အဖုတ်ကို ကုန်းယက်နေတော့ တကိုယ်လုံး တုန်သွားမိတယ်။မရှက်တမ်း ဝန်ခံရရင် ကျမလည်း တခါတလေ ကျမကြိုက်တဲ့ မင်းသားတွေနဲ့ စိတ်ကူးယဉ်ပြီး လက်နဲ့ အာသာဖြေဘူးတာပေါ့ရှင်။ဒါပေမယ့် လှလှရဲ့ လျှာနဲ့ ထိတော့ ကျမ မခံနိုင်တော့တာပါ။ကုန်းထပြီး ထမိန်ပြန်ဖုံးထားလိုက်မိတယ်။ဒါကို ကျမ နူတ်ခမ်းလေး ဆွဲစုပ်တော့ လှလှပါးစပ်မှာ ကျမအရည်လေးတွေ ပေပွနေတာ တွေ့လိုက်တာပေါ့။မထင်မှတ်ပဲ ပြန်နမ်းရင်း ကျမလည်း လှလှနူတ်ခမ်းထောင့်က အရည်လေးတွေ စုပ်ယူမိတာ။ညှီစို့စို့ ငံကျိကျိ အရသာလေး ခံစားမိလိုက်တယ်။
” ပြွတ် … ပြွတ်ပြွတ် ……………… ဟူးးးး ”
ခဏကြာမှ လူချင်းခွာတော့ ကျမလည်း မောနေပါပြီ။
” ဘယ်လိုလည်း မိဝိုင်း … ကောင်းတယ်မလား … ကောင်မ … ငြိမ်ပြီး … မျက်လုံးကို စင်းနေတော့တာ ”
” ယွမနေနဲ့ … ငါပြန်မယ်ဟာ … နက်ဖန် ဥပုသ်နေ့ … အေးစုနဲ့ လိုက်ရဦးမယ် ဟ ”
” အဲဒါ … နင် လင်မယူလို့ … သူငယ်ချင်းတွေ ဆန္ဒ ဖြည့်ဆည်းနေရတာ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
” လင်မယူဘူးဟေ့ … အမေနဲ့ အဖေ ကြည့်ပြီး … စိတ်ကုန်လွန်းလို့ ”
” လင်ယူတာ ကောင်းလို့ … နင့်အမေတောင် … နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုထားတာ … နင်က ဘာစိတ်ကုန်တာလဲ ”
” အာ့တော့ … မသိဘူးဟာ … ငါ အေးဆေးနေချင်တာလည်း … ပါမှာထင်တယ် ”
” ဒီတခါ …… ကိုဗညား လာမေးရင် … ငါ ပြောလိုက်မှာနော် … မိဝိုင်း … ခ်ခ် ”
” အဟမ်း … ဟမ်း ”
” ဟင် ”
” ဟာ ”
ကျမနဲ့ လှလှ စကားပြောတုန်း အခန်းဝ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားနဲ့ ကိုဗညားကို မြင်တော့ ကျမရော လှလှရော အံအော မှင်သက် သွားရတာပေါ့။ကျမ ရှက်လိုက်တာရှင် ကိုဗညား ဘယ်အချိန်က ရောက်နေမှန်းလဲ မသိဘူး။