ကျွန်တော့်အစ်ကိုတစ်ယောက် သင်္ဘောမှာ မထမတန်း အရာရှိ (Chief Officer) ဖြစ်တော့ အသက်က ၃၀ ရောက်ပြီ။ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်နဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုက ရှိနေတော့ သင်္ဘောသားဖြစ်ကတည်းက လိုက်ရတဲ့ သင်္ဘော။ ကုန်းပေါ်မှာ အများဆုံးနေရမှ ၃ လလောက်ပဲ။သင်္ဘောအရာရှိဖြစ်တော့ ညီဖြစ်တဲ့ ကျနော်ကပဲ သူငယ်ချင်းကောင်မလေးတွေနဲ့ တွေ့ပေးပြီး လှော်ပေးလိုက်တာ သူငယ်ချင်းထဲက မိနှင်း ဆိုသူနဲ့ အိမ်ထောင်ကျလေရော။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး ကွန်ဒိုတစ်ခုမှာ အခန်းဝယ်လို့ သီးသန့်နေကြတယ်လေ။ အစ်ကိုနဲ့ ယူလိုက်လို့ မရီးသာ ဖြစ်လာတယ် ကျနော်တို့က သူငယ်ချင်းလို့ပဲ ပေါင်းသင်းခဲ့တာ ကြာခဲ့တော့ မရီးလို လေးစားကြည့်လို့ကို မရ။ သူက ပြောင်သလို နောက်သလိုနဲ့ ကျနော့်ကို လာဟောက်သေးတာ။ ကျနော်ကလည်း ဂရုမစိုက်။
အစ်ကို သင်္ဘောက ပြန်ဆင်းလာပြီး ရန်ကုန်မှာ နားနေတဲ့ အချိန်ဆိုလဲ ကျနော်က သူတို့အိမ်ကို အဝင်အထွက် မပျက်။ အမေအိမ်မှာ အိပ်လိုက် သူတို့အိမ်မှာ သွားအိပ်လိုက်နဲ့။ အထူးသဖြင့် အရက်သောက်ပြီးရင် အစ်ကိုတို့အိမ်မှာ အိပ်ခန်းပိုတွေက ရှိနေတော့ ဝင်ခွေနေရော။အစ်ကိုကလည်း အိမ်မှာ လူအေး။ အိမ်မှာရှိနေရင် စာအုပ်တွေဖတ်ပြီး တစ်ယောက်ထဲ ငြိမ့်နေတတ်တာ။ ကျနော်ကိုလည်း သူ့ထက်အငယ်ဆိုတော့ ဘာမှမပြော။ သူ့မိန်းမနဲ့ ကျနော်ကလည်း သူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့ ကျနော်ကတော့ အိမ်ကို ဝင်ချင်သလိုဝင် ထွက်ချင်သလိုထွက်၊ အိမ်သော့ အပိုတစ်ချောင်းတောင် ကျနော့်ကို ပေးထားရတဲ့အထိပဲ။ သင်္ဘောပြန်တက်တော့မယ်ဆိုရင်တော့ အစ်ကိုက ကျနော်ကို အထူးမှာတယ်။ သူ့မိန်းမကို ဂရုစိုက်ပေးဖို့ရယ် အိမ်မှာ သွားနေပေးဖို့ရယ်ပေါ့။ ကျနော့်စိတ်ထဲ အစ်ကိုရဲ့ အိမ်ထက် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်လို့သာ စိတ်ထဲမှာ ထင်နေမိခဲ့တယ်။
ဒီကောင်မကလည်း အိမ်ထောင်ကျတော့မှ အနေအထိုင်က ပိုပက်စက်လာတယ်။ သူတို့ အိမ်ထဲ ကျနော်ရှိနေတာတောင် နို့နှစ်လုံး တရမ်းရမ်းနဲ့ အတွင်းခံ မဝတ်ပဲ နေတတ်တယ်။ သူငယ်ချင်းဘဝတုန်းက အပေါ်ယံလောက်ပဲ တွေ့ဖူးခဲ့တာ။ အခုတော့ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း အင်္ကျီ လည်ပင်းပေါက်ထဲကလည်း မြင်ဖူးခဲ့ရပြီ၊ အောက်စလွတ်နေတာလည်း အခါခါရယ်။ အစ်ကိုရှိနေတုန်းက ပုံစံအတိုင်းပဲ။အစ်ကိုက အရာရှိဖြစ်လာတော့ ၆ လ တစ်ခါလောက် ပြန်လာတတ်တယ်။ ၂ လလောက် နားပြီးရင် ပြန်တက်ရရော။ သူ့ယောင်္ကျား ကျနော့်အစ်ကို မရှိရင် အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေရတာ ပျင်းလို့ဆိုပြီး ကျနော်သွားတဲ့နေရာတွေ လျှောက်လိုက်ချင်နေတာ။ ကျနော်ကတော့ မခေါ်ဖူး။ သူက သူငယ်ချင်းဆိုပေမယ့် အရင်လိုမှ မဟုတ်တာ အိမ်ထောင်သည်လေ။ နောက်ပြီး ကျနော်တို့က အသက်တူတွေဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း သတိထားရသေးတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ၂ နှစ်လောက်ကြာတော့ သူတို့လင်မယား ကလေးကလည်း မရသေး။ မိနှင်းကလည်း အပျိုလုပ်ကောင်းတုန်း။ ကျနော်လည်း မိနှင်းကို မျက်စိနောက်လာတော့
“နင်တို့လင်မယား ကလေးမယူသေးဘဲ ဘာလုပ်နေကြတာတုန်း”
လို့ မေးလိုက်တော့
“ဟဲ့ကောင် ကလေးက မရသေးတာဟ…။ ငါလည်း ဘာမှ တားမထား။ နင်အစ်ကိုလည်း ပြန်ရောက်တဲ့ နှစ်လလုံး ကြိုးစားတာပဲ။ လူလည်း လျှာကိုထွက်ရောပဲ”
လို့ ပြန်အော်တာပေါ့။ ကျနော်လည်း ရယ်ချင်စိတ်က ဖြစ်သွားပြီး
“နင်တို့က အပေါက်ရောတည့်အောင် လုပ်ကြရဲ့လား”
လို့ ပြန်အော်ပြီး ကျနော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘီယာသောက်ဖို့ လစ်သွားလိုက်တယ်။ အိမ်ခန်းတံခါးကို မိနှင်းက လိုက်ပိတ်ရင်း
“မသာကောင် နင် ညပြန်လာရင် ဘယ်အပေါက်ကို နင့်အစ်ကိုလုပ်လည်း ပြမယ်”
လို ပြန်ခံပက်တာပေါ့။ ကျနော်လည်း တစ်ဟားဟား နဲ့ ရယ်ရင်း အပြင်ထွက်သွားခဲ့တယ်လေ။ ဒီလိုတွေ ပြောကြတာကတော့ ကျနော်တို့တွေမှာ မထူခြားဘူး။ သူငယ်ချင်းတွေ ဘဝကတည်းက လစ်လို့ကတော့ အချင်းချင်းက ဆော်နေကြလေ။
ညရောက်တော့ ၁၀ နာရီလောက်မှာ ကျနော် အိမ်ပြန်လာတယ်။ ဘီယာသောက်ရတာလည်း ဒီနေ့ပိုပြီး ခါးနေသလိုလို။ အတူသောက်တဲ့ ဝိုင်းထဲ အရက်သောက်တဲ့ သူကရှိနေတော့ ကျနော် အပေါ့သွားတုန်း ဟိုကောင်တွေ ကျနော့်ဘီယာခွက်ထဲ အရက်တွေများ ရောထားသလားမသိ။
ကျနော်တို့ အချင်းချင်းကလည်း သိပ်စိတ်မချရ လစ်ရင် တီးကြတာပဲ။ တစ်ခါတလေ ချိန်းတာနောက်ကျရင် အရက်ကို ရေမရောရပဲ နှစ်ခွက်လောက် အပြစ်ပေးတဲ့ သဘောနဲ့ သောက်ရသေးတာ။ အခုတော့ အတော်ကို မူးနေတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းမှာ ခြေထောက်တွေကို တည့်နေအောင် ကြိုးစားပြီး လမ်းလျှောက်နေသော်လည်း ကိုယ်ဟာကို ပြန်သိနေတယ် တစ်လမ်းလုံးပြည့် နေတော့မှာ။ အိမ်ရာဝင်း ဂိတ်ပေါက်ရောက်တော့ လုံခြုံရေး ငနဲက စော်ကားမော်ကား ပြောသေးတာ
“ဆရာ လိုက်ပို့ရမလား”
တဲ့။ လမ်းပေါ်က အလေနတ်တော့ ခွေးက မခန့်လေးစားနဲ့ နေ့တိုင်း တွေ့ဖူးနေတဲ့လူကို ထဟောင်သေးတယ်။ ခွေးလည်း ဟောင်မှာပေါ့ သူထမဟောင်ရင် ကျနော် ခွေးကို တက်နင်းမိတော့မှာ။ ကွန်ဒိုအောက်ရောက်တော့ ရှိနေတဲ့ လုံခြုံရေးဘဲကို ဂျိုကြည့် ကြည့်လိုက်သေးတာ။ အောင်မယ် ဒီကောင် စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ ဓာတ်လှေခါးခလုတ်ကို ပြေးနှိပ်ပေးတယ်။ နံပါတ် ၁၀ ခလုပ်ကိုနှိပ် အပေါ်လဲတက်ရော ခေါင်းထဲမှာ တရိပ်ရိပ်နဲ့ဗျာ ပိုတောင် မူးလားသလားမသိ။ ဘေးက တန်းကိုကိုင်ထားရင်း အတော်ထိန်းနေရတယ်။ ရောက်ပြီး အပြင်ထွက်လိုက်ပြီး အခန်းကိုရောက်အောင် တစ်ခြားသူတွေရဲ့ အခန်းတွေကို ခြေသံလုံအောင် ထိန်းလို့လျှောက် အမြန်လစ်တာပေါ့။
ကျနော် ခွေးလိုနွားလို အရက်မူးနေတာ လူသိရင်ရှက်စရာ။ အခန်းဝရောက်တော့ သော့တံနဲ့ သော့ပေါက်ကို ထိုးနေတာ တော်တော်နဲ့ မတည့်။ သော့ခလောက်က တံခါးကို ထိမိပြီး အသံပဲ ထွက်နေတော့တာ။ ခဏနေတော့ မိနှင်းက မှန်ဘီလူးပေါက်ကနေ လာချောင်းကြည့်ပြီး တံခါးကိုဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အိမ်ထဲရောက်သွားပြီး မိနှင်းကို
“ငါမမူးသေးဘူး တံခါးဖွင့်နိုင်သေးတယ်”
လို့ ပြောလိုက်တော့
“နင်အတော်မူးနေတာပဲ”
လို့ ချီးကျူးစကား ပြောတော့တာလေ။ စပြီ ကိုယ်ကမရစ်ရ သူစရစ်တော့မယ်။ ကျနော်လည်း ပေကပ်ပြီး
“မမူးသေးဘူးဟေ့…. နင်တို့လို လူမလုပ်နိုင်သေးတဲ့ သူတွေအတွက် သင်တန်းပို့ချနိုင်သေးတယ်”
လို့ပြောရင်း ထိုင်ချလိုက်တာ ခုံပေါ်မရောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်က ကော်ဇောပေါ် ရောက်သွားရော။ နောက်တော့ မိနှင်းက
“ထမင်းစားဦးမလား။ ငါလည်း ဗိုက်ဆာနေပြီ။ တစ်ယောက်တည်း စားရမှာ ပျင်းလို့ နင့်ကိုစောင့်နေတာ”
လို့ပြောတော့ ကျနော် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တာပေါ့။ ကျနော် မတ်တပ်ပြန်ထတာ တော်တော်နဲ့ မရ။ မိနှင်းက ပွစိပွစိပြောရင်း လာထူတော့မှ ရပ်နိုင်တော့တယ်။ ကျနော့်လက်မောင်းကို သူထိန်းပေးရင်း ထမင်းစားခန်းထဲ ရောက်လာပြီး အသင့်ခူးပေးထားတဲ့ ထမင်းပန်ကန်က ဇွန်းနဲ့ ခရင်းကိုကိုင်လို့ စပြီး စားတော့
“ဟဲ့ ထမင်းကို ပါးစပ်ပေါက်ထဲ တည့်အောင်ထည့်နော် အပေါက်မှားနေရင် ဗိုက်မဝပဲ ဖြစ်နေတော့မှာ”
လို့ ပြန်ရိတော့တာ၊ နာချင်နေပြီ၊
“ကဲ ကြည့်စမ်း ငါကတော့ မီးမှိတ်ထားလည်း တည့်တည့်ပဲ”
လို့ ပြောရင်း ထမင်းစားနေတာပေါ့။ သူကတော့ ပြုံးစိစိနဲ့ရယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ ကျနော် ဧည့်ခန်းက ကော်ဇော်ပေါ်မှာ သွားလှဲနေလိုက်ပြီး သတင်းလိုင်းတစ်လိုင်းကို ကြည့်နေတာပေါ့။ ခဏနေတော့ မိနှင်းလည်း ထမင်းစားခန်းက ထွက်လာပြီး ကျနော်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း ကော်ဇော်ပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း တီဗီကြည့်နေတယ်လေ။
ကျနော်လည်း စကားပြောမလို့ သူဖက်လှည့်လိုက်တော့ မူးနေတာတွေ ပျောက်သွားပြီး မျက်စိက ကျယ်သွားတယ်။ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ဒူးထောင်လို့ ထိုင်နေတာ ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်အောက်စက လွတ်နေပြီး ပေါင်တံဖြူဖြူကြားမှာ အမွှေးမဲမဲနဲ့ ဖုတ်ဖုတ်ကြီး။ ကျနော်လည်း ပြောမယ့် စကားတွေ မေ့သွားပြီး
“ဓာတ်ပုံတွေ ထွက်လာရင် ငါ့ကိုလာပေး”
လို့ ပြောလိုက်တော့ မိနှင်းက ရုတ်တရက် မသိ။
“ဟဲ့ ဘာပြောတာလဲ”
လို့ ပြန်မေးတော့ ကျနော်လည်း သူ့ပေါင်ကြားနေရာကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်မိတာ၊ မိနှင်းက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ပြင်ထိုင်လိုက်ပြီး
“မူးတော့ မူးတယ်… ဒါမျိုးကျ မြင်တတ်တယ်”
လို့ပြန်ပြောရင်း အိပ်ခန်းထဲကို ထွက်ပြေးသွားလေရော။