သန်လျင်-ကူးတို့သင်္ဘောဆိပ်သို့ ရောက်သောအခါ သူတို့မျှော်လင့် ထားသလို “သီတာ” တစ်နှစ်တို့က မရှိ ဒေါက်တင်ထားသည်ဆို၍ အသင့်ရှိနေသော တိုင်းလုံးကျော် ပေါ်သို့ အပြေးအလွှား တက်ခဲ့ကြရသည်။ သင်္ဘောအပေါ်ထပ်က လူအနည်းငယ်ချောင်သဖြင့် ဦးပိုင်းခရီးဝေးသွား အိပ်ခန်းများနောက် ကပ်လျက်မှာ နေရာယူကြသည်။
အဲ… ရုတ်တရက် လေပြင်းဝှေ့လိုက်သဖြင့် ပင်လယ်သို့ ဦးတည်ထားသော သင်္ဘောဦးက လည်သွားသည်။ လေက ပြင်းလာသည်။ မိုးပေါက်လေးများ ကျလာသည်။ ကြပ်သိပ်နေသော ခရီးသည်များက တဖက်သို့ စုပြုံတိုးဝှေ့နေကြ၏။ ဝေလွင် နှင့် ချိုမာ တို့ တသိုက်က ရီလေးနွယ်ကို ဝင်းနောင် ရင်ခွင်ထဲသို့ မရောက်ရောက်အောင် ဖိတိုးပေးကြသည်။
“ဘာမှန်းလဲမသိဘူး……. တအားတိုးတာဘဲ”
“မိုးပက်တယ်ဟ…….”
“တောက်….. သူများသားသမီးတွေများ ကောင်းစားနေလိုက်တာ..”
“မိုးထဲ လေထဲမှာ အဲဒီအနွေးထည်က အကောင်းဆုံးဘဲ”
မထိတထိ နောက်ပြောင်နေကြသော လူငယ်တစ်သိုက်အသံကို အားလုံးကြားနေကြသော်လည်း ဂရုမစိုက်ကြချေ။ ဝေလွင်….. ချိုမာ… သက်သက်နှင့် မိသူတို့ အုပ်စုက သင်္ဘောဦးခန်းဒေါင့်ရှိ ဝင်းနောင်နှင့် ရီလေးနွယ်တို့ အတွဲကိုသာ ဖိတိုးပေးနေကြသည်။
ထိုစဉ် အသက် (၃၀) ကျော် ဒေါင်ကောင်းကောင်းနှင့် ကုလားဒိန် တစ်ယောက်က ချိုမာ၏ ပြည့်ဝန်းကြီးမားသော တင်ပါးကို မသိမသာ ဖိကပ်တိုးနေသည်။ ပထမတော့ ချိုမာ သတိမထားမိသေး။နောက်မှ သိသိသာသာကြီး ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် ခွကာ တင်ပါးကြီးကို ကပ်တိုးဝှေ့နေသော ကုလားဒိန်ကို သတိထားမိသွားသည်။ ခိုးလုခိုးလုနှင့် ကြီးမားသော ပေါင်ကြားမှ သူ့လီးကြီးက ချိုမာ့ဖင်ကြားသို့ တိုးဝင်လာမှ ချိုမာ ရှက်ဒေါသနှင့်
“ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ…. ပါးကြိုးသွားမယ်…… ဟင်း…”
အကျယ်ကြီးလည်း မအော်ရဲ။ သင်္ဘောပေါ် လူလည်ခေါင် အနှိုက်ခံရသည်ဟူသော ပြဿနာမျိုးလည်း ချိုမာ မဖြစ်ရဲ။
“ဆော်ရီးနော်….. မိုးပက်လို့ တိုးမိတာ….. ခွင့်လွှတ်ပါ…”
အံမယ် အသံက တကယ့်ပညာတတ် လူ့ယဉ်ကျေးတစ်ယောက်ရဲ့ တောင်းပန်တိုးလျှိုးသံမျိုး…။
“မိုးပက်ရင် ဟိုဘက်တိုးပေါ့….. နှမချင်းမစာမနာ…”
“ဒေါသက အရမ်းကြီးတာဘဲနော်….. ဒေါသအရမ်းကြီးတာ မကောင်းဘူး”
ခွေးကုလား ချိုမာ့နားဝကို တိုးကပ်ပြီး ဘာတွေပြောနေမှန်း မသိ…။ ဝေလွင်၊ မိသူနဲ့ သက်သက်တို့က ချိုမာ့အဖြစ်ကို သတိမထားမိကြချေ။ ရီလေးနှင့် ဝင်းနောင်တို့ကိုသာ စုပြုံတိုးဝှေ့ရင်း နောက်ပြောင်နေကြသည်။ ရီလေးဝတ်ထားသော Hawaii ရှပ်ကလေးပေါ်မှ ပင်လယ်ကမ်းခြေ ရွက်လှေပြိုင်ပွဲ ဒီဇိုင်းလေးထဲမှ မောင်နှံနှစ်ဖော်ကဲ့သို့ ကပ်ဖိနေအောင်ပင် တိုးဝှေ့နေကြ၏။ မိုးက ဝေါကနဲ သည်းသည်းထန်ထန် ရွာသည်။ လေနှင့်မိုးရော၍ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ပက်သွင်းနေ၏။
“ဟိုမှာ သင်္ဘောအလယ်ခုံက အတွဲလည်း ယိုသုတ်ထားတဲ့ ပေါင်မုံ့နှစ်ချပ်လို ခွာလို့ မရတော့ဘူး တွေ့လား။ အဲဒါ နင်တို့ မိုးကို ကျေးဇူးတင်။”
မိသူက တစ်ဖက်မှ ဝင်ကစ်ပြန်သည်။ ဝင်းနောင်ကတော့ ရီလေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်းမှ သန်လျင်စွန်းဘက် ပင်လယ်ပြင်ဆီသို့ မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်နေ၏။
“လေ…. အရမ်းပြင်းတယ်…. နော်..”
သူ့အသံက စိုးရိမ်သံပါသည်။ မိန်းကလေးများက သူ့အသံကိုမကြား။ ဝေါကနဲ လေနှင့်မိုး တစ်ချက်ပက်သွင်းလိုက်တိုင်း စီကနဲညံအောင် အော်လိုက်ကြသည်။
ချိုမာတစ်ယောက်တော့ ပြဿနာတက်နေရသည်။ ဗလကောင်းကောင်း လူရည်သန့်သန့် ကုလားကလည်း မျက်ဖြူဆိုက်လေ ဆရာကြိုက်လေ မိုးပက်သွင်းလေတိုင်း ချိုမာ့ဖင်ကြီးကို သူ့ပစ္စည်းကြီးဖြင့် အတင်းခွတိုးနေ၏။ ထီးပါသူက ထီးဖွင့်ကာသည့်နှယ် မိုးကာပါသူတွေကလည်း မိုးကာကို ခေါင်းမြီးခြုံကာ ကုတ်နေကြသည်မို့ ချိုမာနှင့် ကုလားဒိန်အဖြစ်ကို သတိမထားမိကြ။
ချိုမာ့တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးနေသလို တုန်ရင်လာသည်။ ရှက်စိတ် ကြောက်စိတ်ဖြင့်လည်း အသံက မထွက်တော့….။ တောက် ဒီနေ့မှ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးလည်း ဝတ်မလာမိ။ သင်္ဘောလက်ရမ်းကို ကျစ်ကျစ်ကိုင်ပြီး ဘေးစောင်းလည့်၏။ ထိုအခါမှ ကိုရွှေကုလားက ပေါ်တင်ကြီးကို နို့နှိုက်လေ၏။
“အိုး…… ရှင်… ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ…..”
“မင်းနို့လေးတွေက ကိုင်ချင်စရာ လုံးကျစ်နေတာကိုး….”
“ရှင်… ရှင်… မစော်ကားနဲ့နော်…. ကျမ… အော်လိုက်မှာ…”
ကုလားလက်တွေက သိပ်ကျွမ်းကျင်သည်။ ချိုမာ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ရှာတွေ့နိုင်သည်။ ခပ်ညှစ်ညှစ်လေး ဆတ်ကနဲ ချေပစ်လိုက်သည်။ ချိုမာ့ရင်ထဲ မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလို ဒိန်းကနဲ ခုန်ဆောင့်သွားပြီး ဒူးတွေ ညွတ်ချင်သွားသည်။
“ဝေါ…. ဝေါ… ဝူး….. ဟေး……. ဟေး…”
မိုးသံလေသံတွေနဲ့ ခရီးသည်တွေအသံက ဆူညံနေသည်။ သင်္ဘောတစ်ဖက်ထဲကို စုပြုံတိုးဝှေ့နေကြသည်။ ကုလားက သူ့ဂျာကင်အင်္ကျီနဲ့ ချိုမာ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲဖုံးလိုက်သည်။ ချိုမာ ရုန်းကန်ဖယ်ရှားဖို့ အချိန်မရခင်မှာဘဲ ပူနွေးတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေက ချိုမာ့ နှုတ်ခမ်းပါးလှပ်လှပ်လေးကို အုပ်ယူ ငုံခဲပြီး စုပ်နေသည်။
“ပြွတ်….ပြွတ်……ဟင်း…”
“ဝေါ… ဝူး… ဟေး… သင်္ဘောစောင်းနေတယ်ဟေ့….”
ချိုမာ တချို့အသံတွေ ကြားတယ်။ တချို့ မမှတ်မိတော့ဘူး။ ချိုမာ့နှုတ်ခမ်းကို အကြာကြီး စုပ်နမ်းနေတဲ့ ကုလားဒိန်ဟာ ချိုမာ့ဖင်ကြားထဲသို့ မာတောင်နေတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကိုပါ ထိုးသွင်းချလိုက်ပါတယ်။ လူကြားသူကြားမှာ ချိုမာ့မှာ ရှက်လိုက်တာ…….။
“ဝေါ… ဝူး… အပေါ်ထပ်က လူတွေ မျှထိုင်ကြပါ….”
သင်္ဘောအမှုထမ်းတွေ ပြာယာခပ် ပြေးလွှား အော်ဟစ်နေကြသည်။ တစ်ဖက်တည်း စုပြုံတိုးဝှေ့တဲ့ ခရီးသည်တွေကိုလည်း မျှထိုင်ကြဖို့ လိုက်ပြောနေကြသည်။
“ပြွတ်….. ပြွတ်… မင်းလေးကို လိုးချင်လိုက်တာကွာ..”
သေရေးရှင်ရေးကြားမှာ ကုလားက နှာထနေသည်မို့ ချိုမာ သူ့ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းပြီး…
“ရှင်…. ရှင်…. အရမ်းလွန်နေပြီနော်…. ကျမ….. ကျမ… အင့်…”
“ပြွတ်……ပြွတ်…….ပြွတ်…..”
ချိုမာ အသံမထွက်တော့ဘူး။ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ကုလားရဲ့ နှုတ်ခမ်းစုပ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတယ်ဆိုရင်ဘဲ ဆီးခုံလေးမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် မောက်ကြွပြီး ခြေဖျားလေးတွေ မြောက်တက်သွားရတော့တယ်။
မိုးနှင့်လေကလည်း ပြင်းထန်လာပြီး သန်လျင်ဘက်ကမ်းက ပန်းတန်းတွေနဲ့ နီးကပ်နေတယ် ဆိုတာလောက်တော့ ဝင်းနောင် ခန့်မှန်း၍ရသည်။ သန်လျင်ရေနံချက်စက်ရုံကို မှုံမှုံဝါးဝါး မြင်လိုက်ရပြီ။
“ဝေါ…….ဝေါ…..ဝူး….”
“ဟေး… သတိထားကြ….. သင်္ဘောမှောက်ပြီ…..”
လှိုင်းပုတ်သံ ကြားနေရတယ်။ ဝမ်းဗိုက်ထဲကို ရေတွေဝင်နေလို့ မအီမလယ်ကြီး ခံစားနေရတယ်။ မျက်လုံးကို အားယူပြီး ဖွင့်လိုက်တော့ အသက်ကယ်ဘော ဘေးမှာ ကိုရွှေကုလားက လုံချည်မရှိဘူး….. ပက်လက်ကြီး…..။ ဓနိပင်တွေက အုပ်နေတယ်……။ ဟယ်…… ချိုမာထဘီလည်း မရှိတော့ပါလား ဒုက္ခဘဲ…… ပြဿနာ။ ကုလားဆီးခုံဟာ အမွှေးတွေ ထူထပ်မဲနက်နေတယ်…..။ သူ သတိရနေပုံရတယ်။ ချိုမာ့ကိုယ်လည်း သူကယ်လာပုံဘဲ……။
“ဒီမှာ… ရှင်သတိရလား…… ဟင်”
ချိုမာ အရဲစွန့်ပြီး မေးလိုက်ရတယ်….။ သူ ဖင်ပိုင်းကို ရေထဲမှာ နှစ်ထိုင်ထားပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ပူးကပ်ထားတယ်။
“ကိုယ်… သတိရတာကြာပြီ…..။ အမိ….. သတိလစ်နေတာကြာပြီ….”
“အို….. ဟင်…… ဒါဖြင့်……. ရှင်…..”