ဇင္မာဝင့္ တစ္ ေယာက္ စာအုပ္ထည့္ထား တဲ့ ကခ်င္လြယ္အိတ္ ကို ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး ရင္ တထိတ္ထိတ္ ျဖင့္ ကြၽန္း ေလွကား ႀကီး အတိုင္း တက္ လာသည္ ၊ ဒီေန႔ ကိုေမာင့္ အိမ္ သို႔ စာလာ သင္ရ မည္မွာ တျခား ေန႔ေတြ ႏွင့္ မတူ ၊ ဟင္းလင္း ပြင့္ ေနသည့္ အိမ္ ေရွ႕ တံခါး ႀကီးသည္ သူ ဝင္လာ သည္ႏွင့္ အ လိုလို ဂ်ိဳင္း ကနဲ ပိတ္သြားသည္ ၊ သူက တံခါး ပိတ္သံ ေၾကာင့္ ႐ုတ္ တရက္ လန႔္ သြားၿပီး ပါးစပ္ က ေဒၚေဒၚ ၊ ေဒၚေဒၚ ၊ ဦးေလး ၊ ဦးေလး ၊ မၫြန႔္ ၊ မၫြန႔္ ဆို ၿပီး သူ႔ ကို စာသင္ ေပးေန သည့္ ကိုေမာင္ အိမ္ က အိမ္သား ေတြကို အသံ ထြက္ေအာင္ ေအာ္ေခၚ ေနေသာ္ လည္း မည္သူ က မွ မထူး။ အလိုလို ပိတ္သြား ေသာ တံခါး ကို ဆြဲဖြင့္ ၾကည့္ ေသာ္ လည္း တံခါး က တုံ႔တုံ႔ မွ် မလႈတ္ ။ ပါးစပ္ က တ ေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚ ေနေသာ္လည္း အိမ္ ထဲမွ မည္သူ မွ် ထြက္ မလာ ။
မည္သူ႔ ကိုမွ ေခၚမရသည့္ အဆုံး သူစာသင္ေနက် အေပၚထပ္သို႔ စာၾကည့္စားပြဲ ရွိရာသို႔သာ တလွမ္းခ်င္း တက္လာမိသည္။ ကိုေမာင္ အေပၚထပ္မွာ သူ႔အလာကို စာသင္ေပးဘို႔ ေစာင့္ေနသည္ဟု သူ႔စိတ္ထဲက သိေနသည္၊ ကိုေမာင့္နာမည္က ကိုေမာင္တင္၊ ေဆးတကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား၊ သူ႔ ဂိုက္ဆိုလဲ မမွား၊ မိဘခ်င္းကလဲ ရင္းႏွီးသည္။ ကိုေမာင္က သူ႔ကို ညီမေလးတေယာက္လို ဂ႐ုစိုက္သည္၊ ဘာမဆို သူ႔ကို အလိုလိုက္သည္၊ သူက စာမက်က္ခ်င္ ပ်င္းတယ္ ဟု ညီးညဴရင္ ကိုုေမာင္က သူႏွင့္ အတူတူ သူက်က္ရမည့္ စာကို လိုက္က်က္သည္။ အတူတူ စာအံသည္။ ကိုေမာင္ကို သူမေၾကာက္၊ သူ႔ဆရာဟု သေဘာမထား၊ သူခင္သည္၊ ကိုေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ အားလုံး အဆင္ေျပသြားမည္ကို သူသိေနသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တအိမ္လုံး သရဲေျခာက္သလို တိတ္ဆိတ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ကိုေမာင္ရွိရာ စာသင္ေနက် ေနရာဆီသို႔ သူတက္လာရဲျခင္းျဖစ္သည္။
ေလွ ကားဝ ေရာက္သည္ႏွင့္ သူထင္သည့္ အတိုင္း ကိုေမာင္က စာသင္ေနက် စားပြဲမွာ သူ႔ကို ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကိုေမာင္က စာသင္ခ်ိန္ဆို အၿမဲတမ္း သူ႔ကို ေစာင့္ေနက်၊ ကိုေမာင့္ ကိုေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ဟန္ပင္မေဆာင္ႏိုင္၊ ကိုေမာင္ ရွိရာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေျပးကာ ေအာက္ထပ္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် ေခၚမရေၾကာင္း၊ တံခါးႀကီးလဲ အလိုလို ပိတ္သြားေၾကာင္း အေလာတႀကီး ေျပာျပလိုုက္သည္။ သူက ေၾကာက္ၿပီး ေမာပန္းသလို ရင္ဘတ္ကို လက္ေလးျဖင့္ ဖိကာ ဖိကာျဖင့္ စီကာရီကာ ေျပာေနသည္ကို ကိုေမာင္က ၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနသည္။
ၿပီး မွ ကိုေမာင္က ဟုတ္တယ္ ဇင္မာရ ဒီေန႔ ေမေမတို႔ အားလုံး အျပင္သြားၾကတာ၊ အိမ္ေဖၚ မၫြန႔္ပါ ေခၚသြားတာ၊ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ဒါဆို တံခါးႀကီးက အလိုလို ဘာလို႔ ပိတ္သြားတာလဲ၊ ဒီမွာေလ ဇင္မာ ရဲ႕၊ ဇင္မာ ဝင္လာေတာ့ ကိုေမာင္က ရီမုဒ္ နဲ႔ ပိတ္လိုက္တာ၊ ေအာက္ဆင္း မပိတ္ခ်င္လို႔၊ ဆိုၿပီး ခလုပ္မ်ား ပါသည့္ တီဗီရီမုဒ္ လို ခပ္ရွည္ရွည္ ရီမုဒ္ ကြန္ထ႐ိုး ကိုျပသည္။ အလဲ့ ကိုေမာင္တို႔ အိမ္က တယ္မိုက္ပါလား၊ ဟြန္း ဒါေတာင္ သူမ်ား ေအာက္က ဒီေလာက္ အသံေပးေနတာ ျပန္မထူးဘူး ဟု စိတ္ေအးသြားသလို မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေျပာရင္း ပိုက္ထားေသာ လြယ္အိပ္ကို စားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။
ကိုေမာင္ က သူ႔ အျပဳအမူေၾကာင့္ တဟားဟား ေအာ္ရင္ရင္း သူ႔နားကပ္လာသည္။ လန႔္သြားသလား ဇင္မာ ဟုေမးရင္း သူ႔ကို အသာဖက္လိုက္သည္။ ကိုေမာင့္အျပဳအမူေၾကာင့္ သူ မ်က္လုံးဝိုင္းသြားသည္။ အရင္က ကိုေမာင္ သူ႔ အသားကို တခ်က္မွ မထိ၊ မထိဆို လက္ဖ်ားကိုေတာင္ မေတာ္တဆ မထိ၊ သူ႔အေပၚအဲ့လို ႐ိုးသားသည္၊ ခုမွ ဘာျဖစ္သည္မသိ ပိုင္စိုးပိုုင္နင္း သူ႔ကို လာဖက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တအိမ္လုံးမွာလဲ တေယာက္မွ မရွိ၊ သူလန႔္သြားသည္။ သူကလဲ ဖိုဆို၍ ယင္ဖိုတင္မက ျခင္ဖိုေတာင္ သန္းဖူးသူမဟုတ္၊ အိမ္မွာလဲ ျခင္လုံ စကာႏွင့္ ေနေနသူျဖစ္သည္။ ခုလို ကိုေမာင္က သူ႔ကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း လာဖက္ေတာ့ သူ႔ရင္ေတြတဒိုင္းဒိုင္းခုန္ကာ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ ေစာေစာကလို ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ ရင္တုန္ျခင္းႏွင့္ မတူ၊ ခုပုံစံက ရင္ထဲပူလာကာ တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ႏွလုံးခုန္ ျမန္လာျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႔ ပါးစပ္က လႊတ္ပါ ကိုေမာင္၊ မေတာ္ပါဘူး၊ ဇင္မာ ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး လို႔ ညင္းဆန္ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔ပါးစပ္က အသံထြက္မလာ၊ ႏႈတ္ခမ္းသာ တလႈတ္လႈတ္ျဖင့္ သူေျပာေနသည္ဟုထင္သည္။ အသံက အျပင္မေရာက္၊ သူ ေျပာမထြက္သည္ကို ကိုေမာင္က သူကို လက္ခံသည္ဟု ထင္ေနပုံရသည္။ ဖက္ထားရာက တဆင့္ကဲလာသည္။ သူ႔ ႏွားေခါင္းက ဇင္မာ့ ပါးမို႔မို႔ေပၚ က်လာသည္။ ကိုေမာင့္ အနမ္းက သိမ္ေမြ႕လြန္းသည္။ ပါးျပင္ကို ႏွာေခါင္းျဖင့္ ေမႊးေမႊးၾကဴ႐ုံသာမက ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္လည္း ဖြဖြေလး စုတ္လိုက္ေသးသည္။ ကိုေမာင့္ အနမ္းေၾကင့္ ေစာေစာက အသံမထြက္သည့္ အေျပာေတြလည္း လည္ေခ်ာင္းဝမွာ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ ကိုေမာင္ အနမ္းက ပါးျပင္ကေန လည္တိုင္ကို ေလွ်ာက်လာသည္။ လည္တိုင္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း ထိသည္ႏွင့္ ဇင္မာ့ တကိုယ္လုံး ရွိမ္းကနဲျဖစ္ကာ တကိုယ္လုံးရွိ အေမြးႏုမ်ား ေထာင္ကာ ၾကက္သီးဖ်ဥ္းထလာသည္။
အ လိုလို ကိုေမာင္ နမ္းရလြယ္ေအာင္ ေခါင္းကို ေမာ့ေပးမိသည္။ ကိုေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္းက လည္တိုင္ အထက္ေအာက္ ေျပးလႊားေနသည္ကို ဇင္မာ ေၾကနပ္သလို ခံစားေနရသည္။ တရွိန္းရွိန္းျဖင့္ တက္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ သူသေဘာက်သလို ျဖစ္ေနသည္။ ကိုေမာင့္ကို တင္းတင္း ျပန္ဖက္ထားမိၿပီဟု သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ေနသည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း ကိုေမာင္ နမ္းရလြယ္ေအာင္ အလိုလို မပြင့္တပြင့္ ဟထားမိသည္။ စိတ္ထဲကလည္း ႏႈတ္ခမ္းကို လာနမ္းပါဟု တမ္းတမိသည္။ သူ ႏႈတ္ခမ္းကို တခါမွ် အနမ္းမခံဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းသည့္ အရသာ သူခံစားခ်င္မိသည္။ သူ အသံတိုးတိုးညီးၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုေမာင္လာနမ္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။
ကိုေမာင္ က သူနမ္းေစခ်င္သလို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို လာမနမ္း၊ သူ႔အက်ႌစကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲယူလိုက္သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းပင္ သူ႔တကိုယ္လုံး ေအးကနဲ ျဖစ္သြားကာ သူဝတ္ထားသည့္ အက်ႌက ကိုေမာင့္လက္ထဲ ပါသြားသည္။ သူဝတ္ထားသည္က အထက္ေအာက္ အတူတြဲထားသည့္ ဘေလာက္စ္အရွည္၊ ပါသြားသည္မွ အတြင္းက ဝတ္ထားသည့္ ဇာေဘာ္လီေလးေရာ အသားေရာင္ ပင္တီေလးပါ အတူတြဲပါသြားသည္။ သူ႔ တကိုယ္လုံး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားသည္ကို သူသိလိုက္သည္။ အိုး . . . ဟု ၾကယ္ၾကယ္ေလာင္ေလာင္ အသံက စိတ္ထဲက ေအာ္လိုုက္သည္လား ပါးစပ္က အသံထြက္ ေအာ္လိုုက္သည္လား သူမသိ၊ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ကိုေမာင့္ကို တင္းတင္း ျပန္ဖက္ထားသည္ကိုသာ သူသိေနသည္။
ကိုေမာင္ က သူကိုတင္းတင္းဖက္ထားရင္း သူတို႔ စာက်က္သည့္ စားပြဲကို လက္ျဖင့္ တြန္းခ်လိုက္သည္။ စာၾကည့္စာပြဲက လဲက်ကာ အသြင္ေျပာင္းၿပီး ကိုေမာင့္ ကုတင္လို ျဖစ္သြားသည္။ ကိုေမာင့္ အခန္းထဲ သူေရာက္ဖူးသည္။ ကိုေမာင့္ အိပ္ယာခင္းသည္ ျဖဴဆြတ္ေနသည္။ ကိုေမာင့္ ေခါင္းအုံးကလဲ အျဖဴေရာင္ပင္။ ထို အျဖဴေရာင္ အိပ္ယာသည္ ခု စာၾကည့္စားပြဲ ေနရာ ေရာက္လာသည္။ ကိုေမာင္ကဘဲ သူ႔ကို ခ်ီၿပီး သူ႔ အခန္းထဲ ေခၚသြားသလား သူမသိေတာ့။ သူ႔စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနသည္။
ကိုေမာင္ က သူ႔ကို ကုတင္ေပၚ ေပြ႕ခ် လိုက္သည္။ သူ သိသည္ သူ႔ရင္သားက သိပ္မထြက္ေသး။ မေန႔ကပင္ ေရခ်ိဳးရင္း သူ႔ဖာသာသူ ၾကည့္မိသည္။ အက်ႌလွလွေလးမ်ားေရာင္းသည့္ ဆိုင္တြင္ အလွျပထားေသာ ပိန္ပါးပါး အ႐ုပ္မ ေလာက္ပင္ သူ႔ရင္သားက မရွိ။ နီညိဳညိဳ ႏို႔သီးကလဲ အျပင္လုံးလုံးမထြက္ေသး။ တဝက္တပ်က္သာ ထြက္ေသးသည္။ ေပါင္ၾကားက အေမြးႏုႏုကလဲ သူ႔အရွက္ကို လုံလုံၿခဳံၿခဳံ မဖုန္းႏိုင္ေသး။ သူ႔ ခႏၲာကိုယ္ကို ကိုေမာင္ ျမင္သြားမွာ သူရွက္ေနသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္လို႔ မရေအာင္ သူ႔ ကိုေမာင့္ေၾကာကို အတင္းဖက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ ကပ္ထားသည္။ ထူးဆန္းသည္က သူ႔စိတ္ထဲ ႐ုန္းကန္လိုစိတ္မရွိ။ ကိုေမာင္က သူ အတင္းဖက္ထားေသာ လက္ကို သူ႔ လက္နဲ႔ ဆြဲဖယ္လိုက္ရင္း ကုန္းထလိုက္သည္။ သူ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ မ်က္လုံး အစုံကို တင္းတင္းမွိတ္ထားလိုက္သည္။ တင္းတင္းမွိတ္ထားေသာ္လည္း ကိုေမာင့္ အျပဳအမူကို သူျမင္ေနရသည္။ ကိုေမာင္က သူ႔ကို ေလးဘက္ေထာက္ ခြကာ အုပ္မိုးၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္၊ ၿပီးသူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ကိုေမာင္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြျဖင့္ လာယွက္ကာ ပူးလိုက္ကာေခါင္းက သူ႔ရင္သားေပၚ ငုံ႔က်လာသည္။
သူထင္ သလို မနမ္း။ ကိုေမာင္ သူ႔တကိုယ္လုံးကို လွ်ာျဖင့္ ေလွ်ာက္ယက္ေနသည္၊ သူ႔တကိုယ္လုံး ယားက်ိက်ိ ျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ သူ႔ ႏို႔သီးလုံးလုံးေလးကိုလဲ မစို႔၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚ ကိုေမာင္က ေလးဘက္ေထာက္ ခြရပ္ရင္း လွ်ာျဖင့္သာ တကိုယ္လုံးလို ေလွ်ာက္ယက္ေနသည္။ သူ႔ ခ်ိဳင္းၾကားကို လာယက္ေတာ့ ယားသလိုလို တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကိုေမာင္က အနံ႔ ခံသလို သူ႔တကိုယ္လုံးကို နမ္းလိုက္ လွ်က္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ သူ႔အေပၚပိုင္း တခုလုံး ကိုေမာင္ မယက္မိသည့္ ေနရာမရွိေတာ့၊ သူလဲ ယားသလိုလို၊ ဖိန္းကနဲ ရွိန္းကနဲ ျဖစ္ကာ တြန႔္တြန႔္လူး ေနသည္၊ ရင္ထဲမွလည္း လႈိက္ကနဲ လႈိက္နဲေမာေနသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကိုေမာင့္ေခါင္းက သူ႔ ေအာက္ပိုင္းႏွင့္ နီးလားသည္။ ကိုေမာင္လွ်ာ သူ႔ေပါင္ၾကားကိုေရာက္လာေတာ့မည္ကို သူေၾကာက္ေနမိသည္။ အဲ့ဒီေနရာမွ အရည္ေတြ စီးက် ေနသလို ခံစားေနရသည္ကိုသူသိေနသည္၊ အဲဒီလို အလိုလို ထြက္ေနသည့္ အရည္ေတြကို ကိုေမာင္ ယက္မိသြားမွာ စိုးရိမ္ေနသည္။ သူ႔ေပါင္ကို အလိုလို တင္းတင္းေစ့ထားမိသည္။
ကိုေမာင္ က သူႏွင့္ ခ်ိတ္ထားေသာ လက္ကိုျဖဳတ္ကာ သူ႔ေပါင္ကို ဆြဲၿဖဲလိုက္သည္။ သူ မေတာင့္ခံႏိုင္၊ အလိုလို ကားေပးသလို ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ ရင္ထဲပိုေမာလာသည္။ ပူသလို ေအးသလို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံစားခ်က္ေတြ ရေနသည္။ ကိုေမာင့္ေခါင္းက သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ စိုုက္က်လာသည္။ သူ႔လက္က အလိုလို ကိုေမာင့္ ေခါင္းက ဆံပင္ကို ဆြဲဆုတ္မိသည္။ တင္းတင္းပိတ္ထားသည့္ သူ႔မ်က္စိက ကိုေမာင္ဘာလုပ္သည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုေမာင့္လွ်ာက အရည္ၾကည္တစိမ့္စိမ့္က်ေနသည့္ အေပါက္ထဲ တိုးဝင္လာသည္၊ ၿပီးမွ ခပ္ဖိဖိ အေနထားျဖင့္ အေပၚကို ေထာင္ယက္လိုက္သည္၊ လွ်ာက အတြင္းသား အကုန္လုံး တြန္းတိုက္ဆြဲယက္သြားသည္ကို သူတိတိက်က် ျမင္ေနရသည္။ သူ႔ရင္ထဲပိုေမာလာသည္။
စိတ္ထဲ က က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ တခုခုထြက္က်ခ်င္ေနသလိုလို ျဖစ္ေနသည္ကို အတင္းေအာင့္ထားေနရသည္၊ ကိုေမာင္က တခါတည္း မရပ္၊ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖင့္ မနားတမ္းယက္ေနသည္။ သူက ကိုေမာင့္ဆံပင္ကို တင္းတင္းဆြဲကာ တားသည္။ ကိုေမာင္က မရပ္၊ သူ မထိမ္းႏိုင္ေတာ့၊ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး အကုန္ ထုတ္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ ေပါင္ၾကားဆီမွ ပူကနဲ ျဖစ္ၿပီး အရည္ေတြ စီးက် လာသည္ကို သူသိလိုက္သည္။ ခ်က္ျခင္း အသိစိတ္ျပန္ေပၚလာၿပီး စုံမွိတ္ထားေသာ မ်က္စိ ပြင့္လာသည္။ ေပါင္ၾကားမွ စီးက်ေန သည့္ အရည္က မရပ္၊ ျဖတ္ကနဲ လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ခပ္ေႏြးေႏြး အရည္ေတြ စမ္းမိသည္။ ခ်က္ျခင္း အိပ္ယာေပၚမွ ခုန္ ထၿပီး ကုတင္ေဘးမွ မီးခလုပ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။
သူ႔ ည အိပ္ ေဘာင္းဘီ တျခမ္း စို႐ႊဲေနသည္။ ကုတင္ေပၚ ပုံေနေသာ ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္လိုုက္ေတာ့ အကြက္လိုက္ စိုေနသည္ကို ေတြ႕ လိုက္ရသည္။ စိုေနေသာ လက္ကို နမ္းၾကည့္ေတာ့ ေသးနံ႔။ ဇင္မာ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ အေမေတာ့ ဆဲၿပီ၊ ႀကီးေကာင္ႀကီးမား အိပ္ယာထဲ ေသးေပါက္ခ်သည္ဟု၊ စိုေနေသာ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ျပစ္ကာ ေသးကြက္ႏွင့္ လြတ္သည့္ ေနရာ ေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း အိပ္မက္ကို သူ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ တည္ၾကည္ေသာ ကိုေမာင့္ ႐ုပ္ရည္က သူ႔ မ်က္စိထဲ ျမင္လာသည္၊ တခိခိ ရယ္ရင္း အနားက ခြအုံးကို ဆြဲယူကာ တင္းတင္းဖက္လိုက္မိသည္။ ေသခ်ာသည္က နက္ျဖန္ ကို ေမာင့္ကို သူၾကည့္ရဲမည္ မထင္ ။ ၿပီးပါၿပီ ။
မွတ္ခ်က္… ေအာစာေပမ်ားသည္ ဂြင္းထုဖို့သက္သက္သာျဖစ္ျပီး အျပင္မွာလိုက္လုပ္လို့မရ ေၾကာင္းအသိေပးအပ္ပါသည္။